ตอนที่14..คำพูดสุดท้าย

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันหลับไปตอนไหน

เพราะคิดเรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างเราจนหลับไปเลยจริงๆ เคมีจะโดนดุยังไงบ้าง

เรื่องนี้เคมีไม่ได้ผิดเลยจริงๆ ถ้าฉันไม่ดื้อและรั้นที่จะอยู่ในห้องของเขาต่อ

เรื่องมันก็ไม่เกิดหรอก ทั้งๆที่เขาก็คอยบอกอยู่แล้ว ว่าเขาเมา แต่ก็ยังดี

ที่ทุกอย่างมันไม่เกินเลย ยังดี ที่เคมีหยุดทุกอย่าง และดึงสติฉันกลับมาเหมือนกัน ฉันดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง

หันไปดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาใกล้เที่ยงแล้ว ฉันเลยรีบทำธุระส่วนตัวให้มันเสร็จ

อยากรู้เหตุการณ์ข้างนอกตอนนี้จะเป็นยังไง

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนหลังทำอะไรเสร็จหมดแล้ว

หันไปมองดูห้องนอนที่อยู่ข้างๆ เคมีจะตื่นรึยังนะ ฉันยืนมองบานประตูบานนั้นสักพัก

มันก็เงียบนั่นแหละ ฉันเลยเลือกที่จะลงมาข้างล่าง แต่ทำไมไม่เห็นใครซักคน

พ่อไม่อยู่ อันนี้ไม่แปลก เพราะงานของพ่อ ต้องออกไปดูงานข้างนอกอยู่บ่อยๆ

แต่แม่ของเคมี ทุกทีจะอยู่แต่บ้าน

เขาไม่เคยไปไหนเลยนะ

จะอยู่แต่ในครัวแค่นั้น ฉันเลยเดินเข้าครัว ตอนนี้ก็มีแม่บ้านอยู่ในนี้สองสามคน

"ทุกคนไปไหนกันหมดคะ?" ฉันเอ่ยถามคนที่อยู่ในนี้กัน

"คะ?" แม่บ้านหนึ่งในนี้น่าจะทวนคำถามแหละมั้ง

"คุณวดีสั่งเอาไว้

ถ้าคุณหนูตื่นให้กินข้าวก่อนค่ะ แล้วคุณวดีจะกลับมาคุยกับคุณหนูเองค่ะ"

"แค่ถามว่าไปไหนเนี้ยนะ"

แม่บ้านก็แค่ยิ้มตอบกลับมา และจัดโต๊ะกินข้าวให้ฉัน ส่วนฉัน

ก็คงต้องมานั่งกินข้าวอยู่คนเดียว

"เคมี ลงมารึยัง"

ฉันถาม ในขณะที่กินข้าวไปด้วย แต่ก็ไม่มีคำตอบอะไรกลับมา

ฉันเลยเลือกที่จะวางช้อนลง

"รดาแค่ถาม

ว่าเคมีลงมากินข้าวรึยัง แค่นี้ก็ไม่ตอบ ตอบไม่ได้เหรอคะ?" มันก็เป็นนิสัยของฉันแหละมั้ง ที่ชอบใช้น้ำเสียงเวลาที่ไม่พอใจ

"คุณเคมี

ออกไปข้างนอกกับคุณวดีและคุณท่านค่ะ" มันทำให้ฉันสงสัย ว่าทุกคน ไปไหนกันแน่

และพ่อ ยังไปด้วยอีก ฉันก็นั่งคิดไป กินข้าวไปด้วย ก็มันยังสงสัย

"คุณเคมี

ทำผิดร้ายแรงอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงต้องไล่ออกจากบ้าน"

เป็นเสียงจากแม่บ้านอีกคนที่พึ่งจะเดินเข้ามา เธอคงไม่เห็นฉัน เลยพูดมันออกมา

และคำๆนั้น มันทำให้ช้อนที่อยู่ในมือของฉัน หลุดออกจากมือ มันคงจะเสียงดังพอ

ที่ทุกคนจะหันมามองที่หน้าของฉัน

"คุณหนู.."

"ว่าไงนะ

เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?" ฉันหันไปหาคนที่เดินเข้ามาในห้องนี้

"คุณหนู คือ.."

"รดาถาม มันหมายความว่าไง

ที่พูดหมายความว่ายังไง?"

"คุณหนู" ฉันคงไม่รอคำตอบ

และก็ลุกออกจาโต๊ะกินข้าวออกมาทันที ฉันวิ่งขึ้นมาชั้นบนอีกครั้ง

เปิดประตูเข้าห้องของเคมีไป มันมีแต่ความว่างเปล่า และฉัน

ก็ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของเขา ไม่มี มันไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลืออะไร ที่เป็นของเขาเลย

ไม่มีเลย ฉันเดินกกลับเข้าไปในห้องของฉันอีกครั้ง

และเข้าไปคว้ามือถือที่ตอนนี้วางอยู่บนเตียง ฉันกดโทรออกไปหาเคมี มันติด แต่ทำไมเขาถึงไม่รับสายฉัน

ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ความสุขอย่างเดียวตอนนี้ของฉัน ทำไมต้องมาพรากเขาไปจากฉันอีก

ฉันหันไปมองสิ่งที่อยู่บนเตียง เหลือเพียงเสื้อตัวเดียวให้ฉันได้ดูต่างหน้าแค่นี้เองงั้นเหรอ

เสื้อตัวที่ฉันใส่เมื่อคืน

"กรี๊ดดด!!!"

ฉันกรี๊ดออกมาจนสุดเสียง และยังคงกรี๊ดต่อเนื่องอยู่อย่างนั้น

"คุณหนู!!"

มีคนเปิดประตูห้องของฉันเข้ามา ก็แม่บ้านในบ้านนี้นั่นแหละ

"ออกไป! ออกไป!

กรี๊ดดด!!!" เหมือนฉันกลายเป็นคนสติแตก เพราะฉันรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน

ก็ตอนนี้มันรู้สึกว่าหัวใจของฉันมันพังไปแล้ว พวกเขาพรากหัวใจของฉันไป พรากความสุขที่ฉันมีในบ้านหลังนี้ไป

ความเอาแต่ใจของฉันมันกลับมาอีกครั้ง ความไม่น่ารักที่มันเคยมีกลับมาอีกแล้ว

เพราะฉันรู้ตัว ฉันกำลังทำมันอยู่ ทุกอย่างที่มันขวางอยู่ตรงหน้าตอนนี้มันโดนฉันขว้างปา

และทำลายทั้งหมด ห้องของฉันตอนนี้มันเละเทะไปหมดแล้ว เพราะฝีมือของฉันเอง

ฉันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เวลาโดนดุหรือโดนทำโทษ จากพ่อของฉัน

ฉันไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่ ทั้งสองแม่ลูกย้ายเข้ามาอยู่กับเรา แต่วันนี้เขาไม่อยู่

ทำไมต้องเอาเขาไปจากฉัน ทุกอย่างมันจบแล้ว ชีวิตฉันไม่เหลือใครให้รักอีกแล้ว

แล้วใคร จะมาเรียกฉันว่าที่รักได้อีก

"ฝันดีนะ

ที่รัก"  คำพูดสุดท้ายที่ได้ฟังจากเขา

มันทำให้ใจฉันเต้นแรงแค่ไหนกัน แต่ทำไมวันนี้เขาไม่อยู่กับฉันที่นี่แล้ว พวกเขาจะพาผู้ชายคนนี้ไปอยู่ที่ไหน

เขาพรากหัวใจของฉันไปไว้ไหน

ฉันทรุดลงนั่งกับพื้น

และกอดเข่าตัวเองพร้อมกับเสื้อของเคมีที่เหลือไว้เพียงตัวเดียวร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ฉันคิดถึงเขา คิดถึงเคมี มือของฉันที่ยังถือมือถืออยู่มันก็กดโทรหาเขาไม่หยุด

แต่มันก็เหมือนเดิม เขาไม่รับสายฉัน มันยิ่งทำให้ฉันใจแทบขาดอยู่แล้ว ฉันยังคงนั่งร้องไห้กอดเข่าตัวเองอนยู่ตรงนี้

ไม่รู้เวลามันล่วงเลยไปนานแค่ไหนแล้วด้วย จนมีเสียงคนเปิดประตูเข้ามา

ฉันเลยเงยหน้าขึ้นมามอง

"รดา"

ฉันต้องก้มหน้าลงซบที่เข่าของตัวเองอีกครั้ง เพราะคนที่เข้ามา ไม่ใช่คนที่ฉันรอคอย

แม่ของเคมีเข้ามากอดฉันเอาไว้ แต่ฉันกลับนิ่ง

"ปล่อย!

ปล่อยรดาเดี๋ยวนี้!!" ฉันไม่ได้ผลักอะไร

ก็แค่พูดแต่น้ำเสียงอาจจะไม่พอใจไปบ้าง

"ทำไมเป็นแบบนี้

มันเกิดอะไรขึ้น"

"มันเกิดอะไรขึ้น

ใช่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไม ฮึก ใจร้ายกับรดาทำไม ฮืออ"

"โถ่ มันไม่มีอะไรเลยนะลูก"

แม่ยังคงลูบหัวปลอบใจฉันอยู่ แต่มันจะได้อะไรขึ้นมา

เคมีก็ไม่ได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้อยู่ดี

"ใช่ มันไม่มีอะไรเลย

แต่ทำไม..ฮึก ต้องทำร้ายรดา"

"ไม่มีใครทำร้ายรดานะ"

"ไม่จริง!! ไม่จริง!!

กรี๊ดดด!! ออกไป แม่ออกไป ออกไปจากห้องรดาเดี๋ยวนี้!"

"อะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้น

ที่รักเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก!!" พ่อเปิดประตูเข้ามา ก็คงเห็นสภาพทั้งหมดแล้วนั่นแหละ

และตอนนี้เขาก็คงโมโหฉันอยู่แน่ๆ

"อย่ามาเรียกชื่อนี้!!

บอกกี่ครั้งแล้วอย่าเรียกชื่อนี้! กรี๊ดดด!!" ยิ่งได้ยินคำว่าที่รัก

มันก็ยิ่งทำให้สติฉันมันแตก

"ที่รัก!!"

"เพี๊ยะ!!"

ฝ่ามือหนาๆของพ่อ ฟาดลงที่แก้มของฉันอีกแล้ว

ไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วกัน ที่ฉันโดนทำโทษแบบนี้

แต่มันก็คงจะตั้งแต่เกิดนั่นแหละ ถ้าจำไม่ผิด

"คุณ!!

ทำเกินไปแล้วนะ" แม่ของเคมีเดินเข้ามากอดฉันไว้ทันที

แต่มันก็ช่วยระงับอารมณ์ฉันตอนนี้ไม่ได้หรอก ฉันโกรธ

โกรธทุกคนโดยเฉพาะผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าพ่อคนนี้

"กรี๊ดดด!!!"

ฉันกรี๊ดออกมาสุดเสียงอีกครั้ง แล้วก็วิ่งตรงออกมาจากห้อง แต่ก็ไม่ได้ลืม

ที่จะเอาสิ่งที่มีค่ากับจิตใจของฉันมากที่สุดตอนนี้ติดมือมาด้วย

ฉันยังถือเสื้อตัวนี้อยู่ และคว้ากระเป๋าที่อยู่บนเตียงออกมาด้วย

ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว พอวิ่งลงมาถึงข้างล่าง

ฉันก็ตรงไปหยิบกุญแจรถที่มันอยู่ในที่ของมัน

พอคว้ามาได้ฉันก็ตรงออกมาถึงโรงรถของบ้าน แล้วก็ขึ้นรถของฉันขับออกมาจากบ้านทันที

ไม่ต้องห่วงหรอก มันจะไม่มีใครตามมาแน่นอน เพราะเรื่องแบบนี้

มันเกิดขึ้นบ่อยแล้วยังไง หล่ะ เพราะถ้ามันเป็นแบบนี้ พ่อก็จะรู้

ฉันไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว ยังไงฉันก็ต้องกลับบ้าน แต่วันนี้ ไม่

ฉันจะไม่ยอมกลับไปอีกแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันออกมาถึงไหน เพราะฉัน

ขับรถตรงออกมาจากบ้านมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว

เสียงมือถือของฉัน

มันก็ดังอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา ฉันไม่รู้หรอกว่าใครจะโทรมา ก็คงจะคนในบ้าน ไม่งั้น

ก็คงเป็นแม่ของเคมีนั่นแหละ เพราะก็มีเขาอีกคนที่ห่วงฉันอยู่บ้าง แต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะสนใจมันอยู่แล้ว

ฉันคว่ำหน้ามันไว้และวางไว้เบาะข้างๆ

และตอนนี้ รถของฉัน มันก็มาหยุดอยู่สถานที่ที่ฉันคุ้นชิน

ฉันมักจะมาที่นี่ประจำเวลาฉันมีอาการแบบนี้ และมันก็ไม่มีใครรู้ด้วย

ว่าฉันมักจะมาที่นี่ ถ้าวันไหนฉันรู้สึกอ่อนแอ แต่ก็จะมีอยู่คนนึง คนเดียวเท่านั้นที่สนใจฉัน

และฉันก็คิดว่ามันรักฉันมาก เพื่อนสนิทของฉันคนเดียวอย่างเจส

ที่นี่มันเป็นโรงเรียนประถมที่ฉันเคยเรียนมาก่อน

มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุข ฉันจะรู้สึกสบายใจขึ้น ถ้ามาเจอสิ่งแวดล้อมเก่าๆ

มันทำให้ฉัน อยากกลับไปเป็นเด็กอยู่แบบนั้น ถ้ายังเป็นเด็ก

คงไม่ต้องมารู้สึกเจ็บปวดอะไรแบบนี้ ฉันนั่งอยู่ตรงสนามเด็กเล่น ที่ที่มันทำให้ฉันมีความสุข

เมื่อได้อยู่กับเพื่อนๆเล่นกับเพื่อนๆตอนยังเด็ก ตอนนั้นมันไม่มีใครรังแกฉันเลย

ทุกคนดีกับฉัน และเป็นมิตรกับฉัน ไม่รู้ว่านั่งอยู่แบบนี้ คิดถึงเรื่องราวเก่าๆอยู่แบบนี้นานแค่ไหน

แต่มัน ก็คงหลายชั่วโมงแล้วมั้ง เพราะฉันจำได้ ฉันออมาตอนบ่าย แต่นี่ พระอาทิตย์

กำลังจะตกดิน ฉันต้องไปต่อที่ไหน จะไปอยู่ที่ไหน เคมีจะอยู่ไหน ฉันอยากไปหาเขา

ฉันลุกออกจากตรงนี้ แล้วก็เดินกลับมาที่รถ แต่ก็ต้องได้หยุดเดินและหยุดอยู่ตรงนั้น

เพราะสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า มันทำให้ฉัน ต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

"ขี้แย" คนตรงหน้ายืนอ้าแขนให้กับฉัน และฉันก็คงไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปกอดเขา

"ฮึก ฮืออ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***