ตอนที่12..คนเมา มักจะทำอะไรขาดสติ

        ที่รักดูตกใจกับสิ่งที่ผมทำ

เธอขัดขืนแต่ก็ทำมากกว่านี้ไม่ได้ เพราะเธอก็คงจะสู้แรงผมไม่ได้หรอก ผมยอมรับ ผมหงุดหงิดและโมโหที่เห็นเธอสูบบุหรี่

มันไม่พอแค่นั้น แต่เธอกลับมาพูดจาประชดประชันผมอีก มันคงไม่มีสติ

แต่พอทุกอย่างมันประมวนอยู่ในสมอง ผมกลับหยุดการกระทำของตัวเองไม่ได้แล้ว

และตอนนี้ที่รักก็นิ่ง ไม่ได้ขัดขืนแล้วเช่นกัน

จากที่มันก็แค่การจูบปากประกบกันเฉยๆ ตอนรี้มันกลายเป็นจูบที่ค่อนข้างจะดูดดื่ม

เพราะลิ้นของผม มันเข้าไปอยู่ข้างในปากนั้นของเธอไปแล้ว

ที่รักก็เริ่มที่จะจับต้องร่างกายของผมมาบ้าง จากการที่ค่อยๆลูบ มือของเธอจากแผงอกของผมขึ้นมา

จนตอนนี้มือของเธอมันก็มาหยุดอยู่ที่ต้นคอของผม ส่วนมือของผมมันอยู่ตรงแก้มของเธอตั้งแต่แรก

แต่ตอนนี้มันกลับลูบไล้ลงไปจนถึงเอว และแผ่นหลัง

        "เชี่ย!!" เราทั้งสองชะงัก และผละร่างออกจากกันทันทีที่ได้ยินเสียง

ผมหันไปมองทางเสียงที่ดังขึ้นมา ก็พบว่ามันเป็นเสียงของเพื่อนของผมเอง

        "โทษๆ ไม่ได้ตั้งใจจะมาขัด ก็เห็นหายไปนานเลยมาตาม" ไอ้ขิงมันก็ทำท่ายิ้มๆมาทางเราทั้งสอง

        "อืม..เข้าไปข้างในกันเถอะ"

ที่รักเดินไปคว้าแขนของไอ้ขิงแล้วก็เดินกลับเข้าไปข้างใน

ส่วนผมก็ยืนมองที่รักที่รีบเดินเข้าไปด้วยอาการที่มันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอาการนี้มันเป็นยังไง

แต่รู้สึกว่าผมจะยิ้มมันออกมา

        ผมเดินกลับไปที่โต๊ะหลังจากที่รักกับไอ้ขิงเดินเข้าไปไม่นาน

แต่พอกลับมา กลับเจอเก้าอี้ว่างเปล่า แล้วคนหายไปไหน ผมยังไม่ได้นั่งหรอก

แต่หันไปถามคนที่มันนั่งอยู่ตรงนี้แทน

        "ผู้หญิงไปไหนกัน?" ผมถามไอ้ขุน

ที่ตอนนี้มันเอาแต่จิ้มมือถือมันอยู่

        "ไม่รู้" แค่นั้นแหละที่มันตอบมา ผมเลยหันไปถามไอ้กราฟที่มันนั่งไม่ไกลจากผมมาก

        "เห็นที่รักป่ะ?" ไอ้กราฟก็ทำหน้าตั้งคำถาม  มันก็น่าจะไม่ได้ยิน

        "ที่รัก เห็นมั้ย?" ผมเลยเพิ่มน้ำเสียงไปอีกนิด

คงไม่นิดหรอก มันก็ค่อนข้างดัง

        "อ๋อ..ที่รักของมึง ไอ้ขิงไอ้แตงลากไปเต้นโน้น"

มันบอกแล้วก็ชี้บอกกับผม

        "เหี้ย!!" อยู่ๆก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกกครั้ง

        "ไอ้เหี้ย หวงไรนักหนา ปล่อยมั่ง แฟนมึงไม่หายไปไหนหรอก มันก็อยู่กับไอ้พวกนั้น"

ผมคงไม่อยู่ฟังต่อ และเลือกที่จะเดินไปทางที่ไอ้กราฟชี้ให้ดู

สิ่งที่เห็นมันทำให้หงุดงุดขึ้นมาอีกครั้งจริงๆ ก็รอบๆตัวของที่รักตอนนี้มันมีผู้ชายวนเวียนอยู่หน่ะสิ

ดูไอ้เพื่อนเหี้ยของผมทั้งสอง ชอบมากไงให้ผู้ชายโดนตัวอยู่แบบนั้น

แล้วผมก็คงจะไม่ยืนดูอยู่นิ่งๆหรอก

        "เห้ย!" ที่รักตกใจนิดๆ แต่พอเธอหันกลับมาแล้วเห็นว่าเป็นผมเธอก็นิ่ง

ผมเข้ามาโอบเอวเธอเอาไว้เอง

        "ดีจริงๆไอ้พวกเหี้ย!"  ผมหันไปตะคอกใส่เพื่อนทั้งสองของผม

        "นี่ก็เหมือนกัน ตามพวกมันมาทำไม ไม่เห็นหรอมีแต่คนมอง แม่งเอ้ย!!"

ผมเลยเลือกที่จะพาเธอกลับมานั่งที่โต๊ะ ก็คงไม่ต้องถาม

เพราะผมเลือกที่จะลากเธอออกมาแล้ว ที่รักไม่ได้ขัด ก็เดินตามผมออกมาอย่างว่าง่าย พอมาถึงที่โต๊ะ

ผมถอดเสื้อนอกของผมแล้วก็ยื่นมันให้ที่รักแทน

รู้สึกว่าผมจะไม่โอเคกับสายตาทุกสายตาที่มันมองเธอแล้วหล่ะ

        "จะใส่ดีๆ หรือต้องให้บังคับ?" ผมแค่พูดปกติ

และก็ส่งเสื้อไปให้เธอ ที่รักก็รับไปใส่แต่โดยดี พอที่รักใส่เสื้อเสร็จ ผมก็นั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเก่าที่เธอนั่ง

        "เอ้า! จะให้นั่งไหน นู้นหรอ?" ที่รักก็เอ็ดขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับชี้มือไปหาเก้าอี้ตัวที่ผมเคยนั่ง

ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร  แต่ผมจับเธอให้มานั่งที่ตักของผมแทน

        "นั่งตรงนี้แหละ จะได้ไม่หนีไปไหนได้อีก" หน้าของเธอตอนนี้ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นหน้าที่เธอจะวีน

หรือเหวี่ยงผมกัน แต่มันก็แอบแผงด้วยความเขินอายเบาๆหล่ะมั้ง

ถ้าผมเข้าใจว่าตาไม่ฝาดเพราะเริ่มเมา ก็หน้าเธอตอนนี้มันแดงอยู่นิดๆ

ก็อาจจะเมาด้วยมั้ง ที่รักก็เงียบตั้งแต่นั้น

จนไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันกลับมานั่งที่เดิม

        "อ่าว เก้าอี้ไม่พอนั่งอีกแล้วหรอ?" ไอ้ขิงมันแซวอันนี้แน่ๆ

เพราะท่าทางแฝงไปด้วยรอยยิ้มร้ายๆ มันน่าโดนผมถีบ

        "เสือก!!" คำตอบของผมเองแหละ และก็คงตอบออกไปแค่นั้น

        "จ้า..ไอ้คนหวงแฟน!" ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก และก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรไปด้วย

ก็กลับมานั่งดื่มของผมเหมือนเดิม และตอนนี้ผม ก็ดื่มเหล้าแก้วเดียวกับที่รักไปแล้ว

เพราะแก้วของผมที่มันอยู่อีกฝั่ง ผมจำได้ตอนผมลุกออกไปเหล้ามันเหลืออยู่ครึ่งแก้ว

แต่ตอนนี้มันเต็มแก้วอยู่ เอาตรงๆก็ไม่ไว้ใจที่จะดื่มแก้วเดิมนั่นแหละ

ส่วนแก้วของที่รัก มันอยู่ฝั่งของเพื่อนของผม มันคงไม่มีใครทำอะไรกับมันหรอก

ที่รักก็ไม่ได้เอ๊ะอะอะไรที่ผมเลือกดื่มกับเธอ เธอก็ยังคงยกดื่มแก้วเดียวกับผมปกติ

และก็หันไปคุยกับไอ้ขิงกับแตงกวาตลอดเวลาเหมือนกัน คงสนิทกันมากแล้วตอนนี้

        ตอนนี้เวลามันก็ล่วงเลยมาจนเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว

ที่รักก็ยังคงปกติ ไม่ได้มีทีท่าว่าเมาอะไรเลย เธอก็คงไม่ได้ดื่มมากมายอะไรด้วยมั้ง

เป็นฝ่ายผมมากกว่าที่ยกเอาๆอยู่คนเดียว

        "อยากกลับป่ะ?"  ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหูของที่รัก ที่รักก็หันมามองหน้าของผม

        "จะกลับแล้วหรอ?" ที่รักก็ถามกลับมา

        "ถ้าอยากก็กลับ ถ้ายังก็อยู่ต่อ" ผมก็ตอบออกไปแบบนั้น

        "กลับพร้อมกันก็ได้ รอเพื่อนๆกลับค่อยกลับ.."

เธอก็กระซิบตอบกลับมาหาผม ผมก็แค่พยักหน้าตอบแค่นั้น

        "รดา ถ่ายรูปกัน" ไอ้ขิงมันก็ดึงที่รักไปเข้าเฟรมกับมัน

แล้วก็ทำการกดชัตเตอร์รัวๆของมันไป ผมไม่ได้สนใจ ก็มันไม่ได้ชวนผมหนิ

แต่ตอนถ่ายที่รักก็ยังคงนั่งอยู่ที่ตักของผมอยู่ มันก็คงจะมีผมติดไปในนั้นบ้างหล่ะมั้ง

        และมันก็คงเป็นเวลาที่พวกเราต้องแยกย้ายกันกลับแล้ว

เพราะตอนนี้มันก็น่าจะเกือบตีหนึ่ง ผมเริ่มเมาแล้วจริงๆ

รู้สึกว่ามึนๆตึงๆอยู่ในหัว

        "ไหวป่ะเนี้ย" ที่รักเป็นฝ่ายเดินจูงมือผมออกมาข้างนอก

        "อืมม.." ตอบไปได้แค่นั้นแหละ

        "ไหวเหี้ยอะไร รดาขับกลับได้มั้ย มันขับไม่ไหวแน่ๆแบบนี้"

ไอ้ขิงมันก็หันไปพูดกับที่รัก

        "อืม..ได้" ที่รักตอบแค่นั้น

        "ไม่ไหวให้เราไปส่งได้นะ รดาจะได้ไม่ต้องไปๆมาๆไปส่งมันอีก"

เสียงไอ้กราฟมันพูดจากทางข้างหลังเรา

        "ส่งเหี้ยอะไร" ส่วนผมก็หันไปถามมัน

        "ก็ไปส่งมึงที่บ้านมึงไง" มันก็คือคำตอบของไอ้กราฟนั่นแหละ

        "อยู่บ้านเดียวกัน ต้องไปส่งไหนอีก" ผมพูดจบก็เดินมาขึ้นรถ

แต่ก็โดนที่รักดันให้ผมมาขึ้นฝั่งข้างคนขับ เค้าก็คงไม่ให้ผมขับ

        "อยู่บ้านเดียวกัน หรอ?" ไอ้ขิงยังจะสงสัยอีก

        "เออ!!" ผมก็ตอบกลับไป และก็ขึ้นมานั่งในรถทันที

พึ่งจะรู้สึกว่าผมเมามากก็ตอนที่เอนเบาะลงนี่แหละ หัวมันหมุนไปหมด

แล้วทำไมที่รักยังไม่ขึ้นรถมาอีก

        "ที่รัก..อยู่ไหนวะ ไม่กลับบ้านไง?" เหมือนพูดอยู่คนเดียว

เหี้ยเอ้ย มึนก็มึน ลุกไม่ไหวแล้วนะเว้ย

        "ที่รัก.." ผมก็ยังคงแหกปากอยู่ในรถ ก็เธอไม่ยอมขึ้นรถมาซะที

        "โอ้ยยไอ้บ้า เมาก็หลับๆไปเลย" เสียงมันมาจากกระจกทางฝั่งของผม

และมันก็เป็นเสียงเพื่อนของผมที่ด่าผมอยู่ ส่วนที่รักก็ขึ้นรถมาอีกฝั่ง

        "หึๆ กลับบ้านกันเถอะ" ผมไม่ได้สนใจคนทางฝั่งที่ผมนั่ง

แต่เลือกหันมาหาที่รักแทน

        "เมาก็หลับ ถึงบ้านจะเรียก" ที่รักเธอก็บอกกับผม

        "โอเคครับ"

ก็คงต้องหลับ เพราะผมง่วง

        "เคมี" รู้สึกเหมือนมีคนเรียก แล้วก็สะกิดผมอยู่ด้วย

ผมเลยลืมตาขึ้นมาดู เป็นที่รักนั่นแหละที่เรียกผมอยู่

        "หึ๊?" ผมคิดว่าผมพึ่งจะหลับไปแปปเดียวเองนะ

แล้วที่รักจะเรียกทำไม

        "ถึงแล้ว ไหวป่ะเนี้ย" แต่เธอบอกถึงแล้ว

        "ห้ะ?" ผมต้องถามไปอีกครั้ง ก็ผมรู้สึกว่าหลับไปแปปเดียวเองนะ

        "ถึงบ้านแล้ว" คำตอบก็เหมือนเดิม

        "โห่ ขับเร็วหรอที่รัก ไม่รู้หรอมันอันตรายนะ" ผมก็คงเริ่มโวยวาย

        "ขับเร็วอะไร กว่าจะมาถึงบ้าน ครึ่งชั่วโมงแล้วเนี้ย"

ผมก็ต้องนิ่งไปอีกครั้ง

        "จริง?" และก็ถามเธอกลับอีกครั้ง

ก็ผมรู้สึกว่ามันเร็วไปจริงๆ

        "อืม ไปลงได้แล้ว" เธอก็ทำการสั่งผมอีกครั้ง

        "อืมหึ๊" แล้วก็ทำการตะเกียกตะกายลงจากรถ เหี้ยเอ้ย โคตรจะเมา

ที่รักก็คงจะเห็นผมไม่ไหว เธอเลยเข้ามาพยุงผมเอาไว้

        "โทษๆ โคตรเมา" เธอไม่ได้ตอบ ก็แค่ถอนหายใจให้ผมแค่นั้น

และที่รักก็พยุงผม จนมาถึงหน้าห้องนอนของผม พอเปิดห้องเข้ามา

เธอก็ทำการมาส่งผมจนถึงเตียง

        "ขอบใจนะ ไปได้แล้ว" เธอจัดการให้ผมนอนเรียบร้อยและก็ห่มผ้าให้เช่นกัน

ผมก็แค่ขอบใจเธอไป และก็หลับตาลง

        "อืมม" ผมต้องลืมตาขึ้นอีกครั้ง เพราะตอนนี้รู้สึกว่ามันเย็นๆอยู่ที่หน้า

        "ทำอะไร?" และก็เห็นว่าเป็นที่รักเอง

ที่เช็ดหน้าผมอยู่

        "หลับไปเลย" และตอนนี้เธอก็เปลี่ยนมันมาเช็ดอยู่ที่บริเวณลำคอ

และมันกำลังจะลามลงไปที่อกของผม ผมเลยจับมือของเธอเอาไว้ เพื่อให้เธอหยุด

        "บอกให้ออกไป ทำไมไม่ออก" ผมรู้ สติตอนนี้ของผมมันแทบจะไม่มีแล้ว

ผมต้องให้เธอออกไป ก่อนที่สติ ผมมันจะหมดไป และผม ก็อาจจะทำอะไรไม่มีสติลงไปได้

แต่ที่รักกลับไม่ฟัง เธอจับมือผมออก และยังฝืนเช็ดตัวให้ผมต่อ และผม

ก็ปล่อยให้เธอเช็ดจนเสร็จ อาการของผม มันเปลี่ยนไปทีละนิด

ผมเริ่มหายใจเข้าออกติดขัด รู้สึกตัวเองไม่ปกติมากแล้ว

โดยเฉพาะตรงจุดที่มันไวต่อความรู้สึกของผม ผมเริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มขยายตัว

ถ้าที่รักยังอยู่แบบนี้ ผมอาจะหยุดตัวเองไม่ได้จริงๆ

        "ที่รัก ออกไปได้แล้ว" ผมบอกกับเธอไปอีกครั้ง

        "จะไล่อะไรนักหนา เออ ไม่อยากให้อยู่ก็ไม่อยู่หรอก" เปล่า

มันไม่ใช่แบบนั้น แต่เธอกลับคิดไปแบบนั้น ผมเลยเลือกที่จะคว้ามือของเธอเอาไว้ก่อน

        "ปล่อยสิ ไล่ไม่ใช้หรอ ก็จะไปอยู่นี้ไง" เธอเป็นผู้หญิงที่เซนซิทีฟ

ผมพูดแค่นี้เธอก็จะร้องมันออกมาอีกแล้ว

        "โอ้ย" ผมก็เลยดึงเธอเข้ามาหาตัว ซึ่งตอนนี้ผมนอนอยู่

และตอนนี้เหมือนกันที่ที่รักนอนทับตัวผมอยู่

        "รู้มั้ยว่าเมา" ผมถามเธอออกไป ส่วนมือ

ก็เลือกที่คว้าเข้าไปที่เอวของเธอ เพื่อไม่ให้เธอได้ลุกขึ้น

        "อืม ก็รู้ไง" เธอก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วๆลง

        "คนเมา มักจะทำอะไรขาดสติ บอกแล้วใช่มั้ยให้รีบออกไป

ก่อนที่สติที่มันเหลืออยู่จะหมดลง" ที่รักเธอเริ่มจ้องหน้าผม

แทบจะไม่กระพริบตา

        "และตอนนี้ สติ มันก็ไม่เหลือแล้วเช่นกัน" เมื่อผมพูดมันจบ

ผมก็จับตัวของเธอพลิกให้นอนราบกับเตียง ส่วนผม เป็นฝ่ายคร่อมร่างเธอเอาไว้

        "รับผล ที่มันจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีนี่ด้วยนะ เพราะเตือนกันดีๆแล้ว"

ที่รักเธอก็ยังนิ่ง และก็เริ่มกัดเข้าที่ปากล่างของเธอเอง

ทำไมผมถึงเห็นอาการแบบนี้ไม่ได้เลยซักครั้ง ผมต้องทำอะไรกับมันซักอย่างทุกครั้งไป

เหมือนเช่นตอนนี้ ที่ผม เข้าไปจูบเธอเอาไว้แล้วเช่นกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***