ตอนที่11..ค่าปลอบ

        ก็คงยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ปมในใจของที่รักมันหนักหนาขนาดไหน เธอถึงต้องมีอาการทุกครั้งเวลาต้องปะทะหรือพูดคุยกับพ่อของเธอตอนไม่เข้าใจกัน

สีหน้าของเธอมันจะออกทันที ไม่เหวี่ยงไปเลย ก็จะร้องไห้ไปเลยเหมือนกัน

ขนาดผมมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน เดือนกว่าๆเกือบๆสองเดือน

ผมยังสังเกตอาการของเธอได้เลย แล้วคนที่เป็นพ่อของเธอเค้าไม่สังเกตเลยหรอ

ว่าที่ที่รักเป็นแบบนี้เพราะอะไร หรือไม่ก็อาจจะรู้ แต่ก็ยังทำรึเปล่า

อันนี้ก็ไม่เข้าใจแล้วเหมือนกัน และตอนนี้ที่รักก็ยังไม่มีท่าทีจะหยุดจริงๆ

ผมเริ่มเมื่อยแล้วนี่สิ

        "ที่รัก.." ก็ยังคงรัดตัวผมไว้แน่น ยังไม่ยอมปล่อยด้วย โอเค

ไม่ปล่อยก็ไม่ต้องปล่อยละกัน ผมเลยตัดสินใจ อุ้มเธอทั้งยืนแบบนั้นแหละ

แล้วก็พามานั่งที่เตียง

        "จะทำอะไร?" เธอยอมเงยหน้าขึ้นมามองแล้ว

เพราะตอนนี้ผมจับเธอนั่งลงกันตักของผม

        "เมื่อยแล้ว อ่ะอยากร้องก็ร้องต่อ"  ผมก็จับหัวเธอซบลงที่อกของผมอีกครั้ง

ตอนนี้ที่รักก็เริ่มนิ่งมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงสะอึกเบาๆ แต่มันก็อีกพักเดียว

เธอก็สงบลง ที่รักเงยหน้าขึ้นมาจากอกของผม

แล้วยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของเธอทั้งสองข้าง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองผม

จมูกยังคงแดงแจ๋ แก้มทั้งสองข้างก็เหมือนกัน คนที่ผมมองว่าน่าเบื่อ

ขี้เหวี่ยงขี้วีน เอาแต่ใจในวันนั้นมันหายไปไหนนะ ผมมองคนที่ภายนอกงั้นหรอ..

        "มองอะไรเล่า" เธอค้อนมาให้นิดๆ

ก็คงเห็นว่าผมจ้องและก็ยิ้มอยู่อย่างนั้นหล่ะมั้ง

        "ขี้แย"  ผมก็คงพูดออกไปแค่นั้น

ทั้งๆที่อยากจะพูดอีกตั้งหลายอย่าง

        "หึ!" ก็ยังค้อนผมอยู่เบาๆ

        "หึๆ" ผมยกมือมาลูบหัวเธอเบาๆ พร้อมกับหัวเราะให้เธอเบาๆเช่นกัน

        "ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้วร้องไห้แบบนี้โคตรขี้เหร่เลยหว่ะ"

        "ไอ้บ้า!" แล้วผมก็โดนฟาดเข้าที่หน้าอกไปที

ก่อนที่รักจะเดินเข้าห้องน้ำไป ก็แค่อยากจะแหย่ เผื่อเธอจะอาการดีขึ้นแค่นั้น

        สักพักที่รักก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกันใบหน้าสดๆที่ไร้เครื่องสำอาง

มันทำให้ผม แทบไม่อยากละสายตาเลยจริงๆ

ผมก็พึ่งจะเคยเห็นตอนเธอไม่แต่งหน้าก็วันนี้นี่แหละ ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ

        "ยิ้มอะไร ไอ้บ้า" คงจะกลับมาสู่สภาวะปกติแล้วสินะ

และผมก็ไม่รู้ตัวด้วยว่าผมยิ้มอยู่หรอ?

        "หึ..ดีขึ้นแล้วก็ดี จะได้กลับห้อง" ผมก็ลุกออกจากเตียง

แล้วเดินไปหน้าประตู ก่อนจะออกไป ผมก็หันมาหาเธออีกครั้ง

        "เย็นนี้ทำกับข้าวให้กินด้วยนะ ค่าปลอบ"  ผมพูดแค่นั้นก็เดินออกจากห้องของที่รักมา

แล้วก็ตรงเข้าไปในห้องของผมทันที เหมือนรู้สึกหัวใจมันจะไม่ปกติ ผมว่าผมคงจะป่วย

ก็อยู่ดีๆหัวใจมันก็เต้นผิดจังหว่ะขึ้นมา เป็นอะไรไปรึเปล่านะ แต่คงไม่หรอก

ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็จัดการกับตัวเอง

เสื้อของผมที่มันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของที่รัก ผมยืนจ้องมันอยู่สักพัก

แล้วก็ต้องถอดมันออกจากร่างกาย ทำไมต้องมายืนยิ้มให้เสื้อที่มีแต่คราบน้ำตา

ไอ้เคมี มึงบ้าไปแล้วแน่ๆ

        จนถึงตอนเย็น ผมก็ขลุกตัวอยู่ในห้องของผมตั้งแต่ออกมาจากห้องของที่รัก

และตอนนี้ก็มีคนมาเรียกผมให้ลงไปกินข้าว มันก็คงจะเย็นแล้วนั่นแหละ ผมลงมาทุกอย่างก็เตรียมอยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว

วันนี้ก็มีของที่ผมชอบเหมือนกัน พอผมเงยหน้ามอง ที่รักกับแม่ ก็เดินออกมาจากห้องครัว

หวังว่า ที่รักจะเป็นคนทำนะ กับข้าวที่ผมชอบกินที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ พ่อของที่รักเดินเข้ามานั่งเป็นคนสุดท้าย

และตอนนี้ทุกคนก็นั่งกันอยู่พร้อมหน้ากันแล้ว

        "วันนี้หนูรดาทำกับข้าวทุกอย่างเลยนะคะ" แม่ของผม

หันไปบอกกับพ่อของที่รัก

        "ทุกอย่าง?" พ่อของเธอทำหน้าแปลกใจ

และก็มองไปทางที่รักด้วย

        "ค่ะ ฉันก็แค่ช่วยดูอยู่ห่างๆก็แค่นั้น หนูรดาลงมาทำทุกอย่างเองตั้งแต่ยังไม่เย็นเลยนะคะ"

แม่ผมก็หันไปหาพ่อเธออีกครั้ง

        "อืม..ดีแล้วหล่ะ"  พ่อของเธอก็พูดแค่นั้น

ที่รักเธอก็ไม่ได้มีอาการอะไร ก็ทำหน้าปกติ ส่วนผมก็ตักกับข้าวที่ผมชอบกินเข้าปาก

มันก็อร่อยแหละ ฝีมือก็เหมือนที่แม่ทำให้ผมกินประจำ

แม่ก็คงจะคอยบอกอยู่ข้างๆนั่นแหละ เหมือนที่รักเธอจะหันมาดูปฏิกิริยาของผมมากกว่าพ่อของเธอซะอีก

        "อร่อยกว่าแม่ทำอีก" ก็เหมือนผมพูดกับแม่ แต่ผมหันไปบอกที่รักมากกว่า พอเธอได้ยินแบบนั้น

ก็มีแอบยิ้มออกมานิดๆ

        "แหมมม..จ้าๆอร่อยก็กินเยอะๆคนทำเค้าจะได้มีกำลังใจทำต่อไป"

แม่ก็หันมาพูดกับผมแค่นั้น ส่วนผมก็กินจนอิ่มนั่นแหละ

        ตัดมาช่วงดึกๆ เป็นเวลาที่ผมต้องออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆของผม

พวกมันนัดสถานที่กับผมไว้แล้วเรียบร้อย และผมก็บอกที่รักแล้วเหมือนกันว่าเราจะไปกันกี่โมง

และตอนนี้มันก็ใกล้เวลาแล้ว ผมยืนรอที่รักอยู่หน้าห้องสักพักแล้ว

ที่ไม่เรียกเพราะยังไม่ถึงเวลา มันเหลืออีกตั้งหลายนาที ก็คงยืนรอต่อไป

เดี๋ยวก็คงออกมาเอง

        "เออ..จะออกแล้วโทรมาทำไม?" เพื่อนผมมันคงโทรตาม

เพราะพวกมันกลัวว่าผมไม่ไปนี่แหละ

        "จะออก? มึงยังไม่ออกอีก!" ไอ้ขิงมันก็โวยวาย

ก็นัดกันอีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด ทำไมผมต้องรีบไป

        "รีบไปไหนหล่ะ?" มันก็ไม่ได้ดึกขนาดนั้นมั้ย

ยังไม่สามทุ่มด้วยซ้ำไป

        "แล้วเมื่อไหร่จะออก พวกกูจะถึงกันแล้วไอ้เหี้ย!"

        "เออ แปปนึง!" ผมก็คงต้องรอจริงๆเพราะที่รักยังไม่ออกมา

        "รอเหี้ยอะไรอีก!"

        "เหี้ยหน้ามึงนี่ รอที่รักอยู่!" เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รักเปิดประตูออกมาพอดี

        "อ่าว โทษๆไม่รู้ เออรีบมาละกันแค่นี้" มันพูดจบก็วางสายไป

ผมหันไปมองที่รัก แล้วคิ้วมันก็ขมวดของมันโดยอัตโนมัติทันที แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้

มันก็ขัดใจนิดหน่อยแหละกับชุดของเธอ จะบอกให้เปลี่ยนมันก็ยังไงอยู่

ก็คงปล่อยไปแบบนั่น ยังไงก็ไปกับผมอยู่แล้ว ช่างเถอะ

        "ป่ะ"  ผมพูดแค่นั้น

แล้วก็เดินนำเธอออกมา ก็คงต้องติดรถที่รักไป ก็ผมไม่มีรถขับหนิ ถ้าวันนี้ที่รักไม่ไปด้วย

ก็คงพึ่งแท็กซี่ ผมก็เป็นคนขับเหมือนเดิม ก็ขับมาจนถึงที่หมาย

มันก็เป็นเวลานัดพอดี ผมไม่ได้มาสาย พวกมันอ่ะมาก่อนเอง พอเดินเข้ามาในผับ

คนมันก็ค่อนข้างเยอะ ก็คงต้องจูงมือที่รักให้เดินตามมา จนมาถึงโต๊ะเพื่อนๆของผม

มันก็ไม่ได้มีแค่เพื่อนผมหรอก พวกมันก็มีสาวๆของพวกมันตามมาด้วย แต่ก็บางคน

ก็ไอ้ขุนมันก็ยังคงนั่งคนเดียวของมันไป

        "กว่าจะมาได้ แหมม.." เสียงแรกที่ทัก ก็คงไม่พ้นไอ้ขิงอีกเช่นเคย

        "กูมาตรงเวลา" ผมก็ตอบไปตามความเป็นจริง เพราะผมมาถึงเวลานัดพอดี

        "เออ พวกกูผิดที่มาก่อน" มันก็ตอบแค่นั้น ส่วนผม ก็ต้องหาที่นั่ง แล้วทำไมต้องมานั่งแยกกันแบบนี้

มันจะเหลือที่ว่างสลับกันทำไม

        "นั่งนู้นได้มั้ย" ผมหันไปคุยกับที่รัก เชิงกระซิบเพราะต้องกระซิบข้างหูจริงๆเพราะเพลงมันดัง

ที่รักก็หันมามองผม มันก็คงจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่

เพราะทั้งโต๊ะที่รักก็คงจะรู้จักแค่ผม

        "จะให้นั่งยังไง?" ผมก็หันไปถามคนในโต๊ะ ไอ้ขิงมันก็หันไปมอง

แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองผม เพราะที่เหลือว่างอีกทีมันอยู่จ้างๆกับเด็กของใครซักคน

ผมก็ไม่รู้จักหรอก

        "นั่งตักมึงป่ะ กูไม่อยากขยับ" มันก็หันมาพูดกับผม

ซึ่งที่รักก็คงได้ยินด้วย

        "เอาไง?" ผมก็หันไปมองที่รักอีกครั้ง ถ้าเธอไม่โอเคผมยืนก็ได้

ไม่มีปัญหาหรอก แต่ที่รักก็เงียบ

        "งั้นก็นั่ง" ผมก็จับเธอนั่ง

ส่วนผมก็ยืนค่อมเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่นั่นแหละ

        "อ่าว ไม่นั่ง?" ไอ้ขิงมันก็หันมาถาม

        "อืม..ไม่เป็นไร"

        "ตรงนี้ว่างนะคะ" เสียงจากใครซักคนดังขึ้น

ก็คงจะเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆกับเก้าอี้ที่ว่างอยู่

        "โทษนะมึง พวกกูไม่อยากนั่งใกล้ๆพวกมัน รำคาญ ขอโทษนะรดา"  ไอ้ขิงมันก็หันมาบอกกับผมและที่รัก

        "ไปนั่งตรงนู้นก็ได้ ฉันนั่งนี่ได้ ไม่เป็นไร" ที่รักเธอเงยหน้ามาพูดกับผม

        "แน่ใจ?" ที่รักก็แค่พยักหน้ามาให้แค่นั้น

        "ไอ้ขิงไอ้แตง ฝากที่รักด้วยนะ อย่ากัดเค้าหล่ะ"

        "โหยไอ้บ้า! กูไม่ใช่หมา" มันหันมากัดผมแทน

        "นั่งได้แน่นะ?"  ส่วนผมก็ต้องถามที่รักอีกครั้ง เพราะผมเป็นคนรั้นที่จะพาเธอมาด้วย

แล้วยังต้องได้แยกกันอีก  เธอก็ไม่ได้สนิทอะไรกับใครในนี้เลยด้วย

ผมเลยเป็นห่วงความรู้สึกเธอมากไปหน่อย

        "อืม..ไปเถอะ

ยืนแบบนั้นเมื่อยตาย" ผมก็แค่พยักหน้าไปให้

แล้วก็ย้ายตัวเองมานั่งตรงที่ว่างๆอีกที่

        ผมก็แยกออกมานั่งข้างๆไอ้พวกนี้มันสักพักแล้ว

ข้างขวาของผมมันก็เป็นไอ้ขุน

และข้างซ้ายมันก็เป็นเด็กหรือไม่ก็เพื่อนของเด็กใครซักคนในนี้แหละมั้ง ไอ้ขุนมันก็คงไม่อยากนั่งข้างๆกับคนที่มันไม่รู้จักอยู่แล้ว

ก็ได้ข่าวมาเหมือนกันว่ามันก็มีแฟน แต่ผมก็ยังไม่เคยเจอแฟนมันนะ จำได้ไอ้ขิงเล่าก็ประมาณว่าแฟนมันเรียนหมอ  ก็คงจะเรียนหนักเลยไม่ค่อยได้เจอมั้ง  พอมองไปทางที่รักอีกครั้งก็เห็นว่าเธอก็เข้ากับไอ้ขิงไอ้แตงกวาได้ดี

เพราะตอนนี้พวกมันคุยอยู่กับที่รักอย่างสนุกสนานกันเลย ที่รักก็มีหัวเราะบ้าง

ก็คงเริ่มสนิทกันแล้วมั้ง

        "ขอโทษนะคะ" เสียงของผู้หญิงข้างๆของผมเรียกและก็สะกิดผมอยู่

ผมเลยหันไปมอง

        "พี่ชื่ออะไรหรอคะ" เธอยิ้มมาให้ผมหลังจากที่พูดจบ

        "เคมีครับ" ผมก็ต้องตอบ เพราะเค้าถาม มันก็แค่มารยาท

        "หนูชื่อโดนัทนะคะ เป็นเพื่อนโบว์ลิ่งแฟนพี่กราฟค่ะ" เธอก็แนะนำตัวมาแบบนั้น

ส่วนผมก็คงทำได้แค่พนักหน้าไปให้แค่นั้น

        "พี่เคมี รู้จักกับพี่รดาด้วยหรอคะ? เป็นเพื่อนกันหรอคะ?" เธอก็ยังคงตั้งคำถามมาให้ และก็ยังรู้จักที่รักอีกด้วย มันก็คงไม่แปลก

ทุกคนก็คงรู้จัก เพราะชื่อเสียงและข่าวลือที่มันผิดๆ เพื่อนผมมันยังรู้จักกันเลย

        "แต่พี่รดา เค้าเป็นแฟนพี่คินไม่ใช่หรอคะ แล้วมาเที่ยวแบบนี้กับพี่ แฟนเค้าไม่ว่าหรอคะ"

ผมถึงกับคิ้วขมวดขึ้นมาอีกครั้ง โคตรจะไม่ชอบคำๆนี้ แฟนบ้าแฟนบออะไรมันวะ

        "แฟน?" ผมก็หันไปตั้งคำถามให้เธอ

        "ค่ะ พี่ไม่รู้หรอคะ หรือพี่รดาเค้าไม่ได้บอกกัน" ผมว่าเธอคนนี้ก็คงจะไม่ชอบที่รักอยู่เหมือนกัน

เพราะดูจากการพูดจา มันดูยังไงก็ไม่ดีกับที่รักไปหมด

        "ข่าวที่น้องรู้ มันอาจจะเป็นข่าวเก่านะ อัพเดตบ้างนะครับ

เค้าไม่ได้เป็นแฟนกันตั้งแต่แรกนะ ไอ้คิน มันคิดไปเองไม่รู้หรอ"

ผมพูดจบก็หันกลับมาดื่มของผมต่อ ส่วนผู้หญิงคนนั้น เธอก็เงียบลง

และผมก็หันไปมองทางที่รักอีกครั้ง แต่ทำไมดูเธอไม่ค่อยโอเคเลย

เหมือนเคืองอะไรผมอยู่ซักอย่าง ก็หน้าเธอตอนนี้มันเป็นแบบนั้น

มองผมทีไรก็เชิดใส่ทุกที

        "กูพาแฟนมึงไปห้องน้ำนะ" ไอ้ขิงมันตะโกนมาทางผม ผมก็คงได้แต่พยักหน้า

และก็มองไปทางที่รัก เธอเคืองผมชัวร์แล้วหล่ะ

        "แฟน? หรอคะ" ผู้หญิงข้างๆหันมาถามอีกครั้ง

ผมไม่ได้ตอบ แต่เลือกที่จะตามที่รักออกมา

        "ไปห้องน้ำนะ" ผมหันไปบอกไอ้ขุนก่อนจะเดินออกมา พอมาถึงห้องน้ำ ผมก็ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ

ไม่ได้จะมาเข้าห้องน้ำอะไรหรอก

        "ที่รักอ่ะ?" ผมถามคนที่ออกมาจากห้องน้ำ

เพราะตอนนี้พวกมันออกมาแค่สองคน

        "ข้างในไม่มีนะ ออกมาแล้วมั้งไม่เห็นหรอ?" ไอ้ขิงมันก็บอกกับผมแบบนั้น

        "ข้างนอกรึเปล่า เห็นเดินตรงไปทางนู้นนะ" แตงกวามันชี้ให้ผมดู มันเป็นทางออกไปสูบบุหรี่

ผมเลยรีบเดินออกมา อย่าบอกว่าหนีออกมาสูบบุหรี่ ผมโคตรจะไม่ชอบเลยถ้าเธอทำแบบนี้

        "เหี้ย!" ที่รักดูตดใจตอนเห็นผม

ผมดึงบุหรี่ที่มันยังคาอยู่ที่ปากของเธอออกมาแล้วก็ปามันทิ้งลงกับพื้นไป

และผมก็โคตรจะไม่พอใจด้วยที่เห็นแบบนี้ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่สูบบุหรี่แบบนี้

        "ทำบ้าอะไร!" ที่รักก็หันมาโวยวายใส่ผม

        "แล้วที่ทำนี่หล่ะ กำลังทำบ้าอะไรอยู่วะ" ผมก็สวนกลับไปเหมือนกัน

        "ก็แค่สูบบุหรี่" เธอก็ตอบมันออกมาด้วยหน้าตาที่เฉยชา

        "ก็แค่หรอวะที่รัก!" ผมต้องทวนคำถามอีกครั้งเพราะเธอใช้คำว่าแค่..

        "ก็แค่ไง แล้วมันเป็นยังไง" คำตอบของเธอมันทำให้ผมเริ่มไม่พอใจ

        "ทำไมต้องสูบวะ โคตรไม่ชอบเลย!" ผมเริ่มหงุดหงิด และคงมีน้ำเสียงออกไป

        "ก็ไม่อยากให้ชอบนักหรอก ชอบคนอื่นไปสิ"

แล้วเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่มันดูไม่ค่อยดี เชิงประชดประชันนิดๆ

        "ที่รัก!" ผมรู้ตัว ผมตะคอกเธอไป

        "อะไรอีก จะดุหรอ จะด่าใช่มะ ก็เอาสิ!!" แล้วอาการของเธอมันก็เริ่มมา

เธอกัดปากล่างของตัวเองอีกครั้ง และยังมีน้ำตาที่มันคลอๆอยู่ตรงเบ้าตานิดๆ

และตอนนี้ผมไม่ได้เลือกที่จะดึงเธอเข้ามากอด แต่สิ่งที่ผมทำ ผมไม่รู้ว่าทำแบบนั้นไปได้ยังไง

ร่างกายของผม มันไปแบบนั้นเอง สมองมันอาจจะสั่งการแบบนั้นก็ได้

เพราะตอนนี้ผมดึงที่รัก..เข้ามาจูบ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***