ตอนที่10..และแล้วก็เจอคนเอาอยู่

        พอมาถึงร้านข้าว

ทุกคนก็ลงออกจากรถ ร้านนี้ผมเลือกเองแหละ มันก็ไม่ได้ดูแย่

ก็ร้านข้าวทั่วๆไปนั่นแหละ มันแค่อาจจะไม่หรูหราอะไร

แต่ก็ไม่ได้ดูแย่มากอะไรเหมือนกันด้วย กับข้าวจานละ 40-50 ถ้าจะให้ที่รักจ่าย

ก็คงเกินไปละมั้ง แต่ดูๆแล้วมันก็คงออกมาเป็นแบบนั้น

        "เอาไร?"  ผมหันไปถามที่รักที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้เธอกำลังนั่งดูเมนูอยู่

        "อืมมม.."  เธอก็ทำท่าคิด

และก็เปิดเมนูไปเรื่อยๆ

        "มีไก่ผัดขิงด้วย เอาป่ะ?"  ที่รักเงยหน้ามามองหน้าผม แล้วถามมันออกมา

        "ก็พึ่งทำให้กินเมื่อวาน"  ผมก็ตอบกลับเธอไป

        "ก็นึกว่าอยากกินอีก"  เธอพูดแค่นั้นก็ก้มไปดูเมนูต่อ

        "อินี่หรอทำกับข้าว?"  เพื่อนชายของเธอชี้มาที่เธอแต่ตั้งคำถามมาที่ผม

        "อืม..ที่รักทำให้กินเมื่อวาน"  ผมก็ตอบไปตามความจริง

ก็เมื่อวานที่รักเป็นคนทำจริงๆ

        "อุ้ยตายแล้วหลงผู้ชายนะเราเนี้ย" หลงผู้ชาย? หมายความว่าไง

ผมงั้นหรอ?

        "อิบ้า! พูดบ้าอะไรออกมา"  ที่รักถึงกับเอ็ดเพื่อนของเธอ

        "ก็.."  เพื่อนของเธอแอบหลี่ตามองมาทางผม

        "เงียบเลยนะ!!"  เพื่อนของเธอยังไม่ได้พูดอะไรด้วยซ้ำ

เธอก็โวยวายขึ้นอีก

        "เบาๆ"  ผมหันไปเอ็ดเธอเบาๆ

เพราะที่รักเริ่มเสียงดัง

        "อิอิ..และแล้วก็เจอคนเอามึงอยู่"  เพื่อนของเธอแซวเธออยู่เบาๆ แต่ผมก็ยังแอบได้ยิน

        "อิเจส!!"  ที่รักก็ตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง

        "ที่รัก!"  ผมหันไปปรามเธออีกครั้ง

เพราะเสียงเริ่มดังกว่าเมื่อกี้แล้ว

        "ชิส์!!"  แล้วที่รักก็หันไปทำหน้าเหวี่ยงไปหาเพื่อนของเธอ

        "เป็นแฟนรดาหรอ?"  เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งของที่รักถามขึ้น

ก็คนเดียวกันกับที่มองผมตลอดทางตอนอยู่บนรถคนนั้น

        "แฟน..อะไรหล่ะ!"  แล้วทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนั้นหล่ะ

ตอบเฉยๆก็ได้มั้ย

        "ไม่ใช่.. แล้วทำไมเรียกรดาว่าที่รักทุกคำ ตามจีบรดาอยู่หรอ?"  เธอก็ยังคงตั้งคำถามมาให้

        "ยุ่งอะไรกับเค้าหล่ะห้ะ?"  เพื่อนชายของที่รักก็ทำการตอบคำถามให้ไป

ผมก็อยากตอบแบบนั้นแหละแต่มันก็คงไม่เหมาะมั้ง ส่วนผมก็คงทำได้แต่ยิ้มแค่นั้น

อยู่ๆมันก็ไม่อยากปฏิเสธขึ้นมาซะงั้น

        "ตกลงเลือกได้ยัง?"  ผมเห็นเธอดูเมนูมาตั้งนานละ

        "เอา..พะแรงละกัน"  เธอพับเมนูลงแล้วก็เลื่อนมันไปเก็บ

ผมก็เป็นคนไปสั่งกับข้าวให้ทุกคน  เพราะทุกคนเลือกเมนูของตัวเองได้แล้ว

        ผมเดินกลับมานั่งที่เดิม ก็ยังคงโดนจ้องมองอยู่เหมือนเดิม

ก็คนเดิมนั่นแหละ ที่ยังคงจ้องผมอยู่ ผมเลยเลือกหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา

แล้วก็กดท่องโลกโซเซี่ยลไป มันก็เป็นเวลาพอเหมาะพอเจาะ ที่เพื่อนของผมมันส่งข้อความผ่านแอพแชทมาพอดี

        "อยู่ไหน? ว่างป่ะ?"  เป็นหนึ่งข้อความที่มีตั้งสองคำถาม

        "มีไร?"  ผมก็ตอบข้อความกลับไปหาไอ้ขิง

        "ไอ้พวกนี้มันนัดออก ไปป้ะ?"  ออกไปไหนของมัน

        "ตอนนี้?"  ผมก็ถามกลับไป

        "ไปทำเหี้ยอะไรตอนนี้ไอ้บ้า  ผับบ้านมึงเปิดเที่ยงวันไง?"  ตกลงจะพาผมไปผับ!

        "อ่าวจะรู้ป่ะพวกมึงจะไปไหนกัน ตกลงยังไง?"  ผมจะรู้มั้ยคำว่าออกของมันคืออะไร

ผมไม่รู้หนิ แล้วผมก็พิมพ์ถามมันไปอีกครั้ง

        "เออ..คืนนี้ออกตี้กัน พวกกูจะพามึงไปเปิดหูเปิดตา" มันก็ตอบผมกลับมา

        "ดีๆกันทั้งนั้น"  ผมพิมพ์ตอบกลับไปอีกครั้ง

        "เอ้า! แล้วยังไง ตกลงยังไง?" มันก็ยังคงนอคำคอบ

        "ยังไม่รู้ เดี๋ยวให้คำตอบ" ผมพิมพ์ตอบกลับไป

        "ทำไมต้องเดี๋ยว ตอบมาดิไอ้นี่จะไปถามใครอีก"  ก็คงจะเป็นคนข้างนี่แหละที่จะถาม

        "ถามที่รัก"  ผมหยุดพิมพ์อยู่แค่นั้น

แล้วก็ส่งมือถือให้ที่รักอ่าน เพราะผมไม่อยากให้ใครติดตามที่รักไป

ผมคงจะพาที่รักไปด้วยแหละ

        ที่รักก็ทำหน้างงๆแล้วก็คว้ามือถือในมือขอผมไปอ่าน

เธอคงอ่านจบแล้ว เธอเลยยื่นมาให้ผมด้วยสีหน้าที่มันดูเคืองๆ

        "ว่า?"  ผมก็แค่อยากรู้

ว่าที่รักจะไปกับผมมั้ย

        "ไม่รู้จัก"  คำตอบของเธอที่ตอบกลับมา ก็จริง

ที่รักไม่ได้รู้จักเพื่อนของผมหนิ  ถึงจะเคยเจอแต่ก็ไม่ได้สนิทกัน

        "อืม"  ผมก็คงตอบเธอไปแค่นั้น

แล้วสงสัยคืนนี้ ผมก็คงต้องไปคนเดียวสินะ สักพักข้าวพวกเราก็มาวางอยู่ตรงหน้า

ผมก็กินเหมือนที่รักนั่นแหละ ก็อยากกินเหมือนกัน คงไม่ผิดมั้ง

        "อุ้ย"  เพื่อนชายของที่รักชี้มาที่จานข้าวของผม

แล้วก็สะกิดที่รักเบาๆ ที่รักก็ได้แต่ทำหน้าเหวี่ยงๆกลับไปแค่นั้นแหละ

        พอทุกคนอิ่ม มันก็เหมือนที่คาดไว้

ที่รักก็เป็นคนที่จะควักเงินจ่ายเอง ผมเลยตัดสินใจเดินไปจ่ายตังค์เอง สรุปมื้อนี้ผมเลี้ยง

ผมขับรถกลับมาส่งเพื่อนๆของที่รักต่อที่มหาลัย มาถึงหน้าตึกเรียนของพวกเค้า

ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันลงจากรถ ส่วนผมกับที่รัก ก็คงกลับบ้าน

        "ทำไมต้องมาเงียบใส่ด้วย"  อยู่ๆที่รักก็พูดมันออกมา

        "ห้ะ?"  อะไรวะ

อยู่ๆก็โดนวีนใส่ ผมทำอะไรผิดอีกเนี้ย ผมหันไปมอง ก็ได้หน้าเหวี่ยงๆนั่นแหละมาให้

        "อะไร?"  เป็นอะไรของเค้าหล่ะ ผมก็เริ่มงงแล้วนะ

        "เออ ไปด้วยก็ได้"  ไปด้วย?

        "ไปไหน?"  ผมไม่รู้ เธอจะไหนกับผมหล่ะ

        "ก็คืนนี้ไง"  นี่ยังคิดเรื่องนี้อยู่หรอ ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำ

        "ที่บอกเงียบใส่ คือเรื่องนี้?"

        "ไม่ใช่รึไง ก็เงียบตั้งแต่อยู่ในร้านข้าวแล้วหนิ"  อ้าว เงียบก็ไม่ได้ด้วยหว่ะ

        "จะให้คุยอะไรหล่ะ ก็เธอคุยกับเพื่อนเธออยู่ป่ะวะ ไม่อยากเสือก"  คำตอบของผมมันก็มีแค่นี้แต่ที่รักกลับคิดไปโน่นแล้ว

        "ไม่ได้งอนหรอกหรอ?"  เธอก็ถามกลับมาอีกครั้ง

        "งอน?"  ผมหรองอน

งอนมันอาการเป็นยังไงวะ

        "อาการงอนนี่มันเป็นยังไง"  เพราะผมก็อยากรู้อาการมันเหมือนกัน

        "ก็เงียบๆเหมือนเมื่อกี้ไง" เธอก็ตอบกลับมา

        "ฮ่าๆๆ งอนว่ะ"  ผมก็ขำตัวเองอยู่ๆก็ถูกเข้าใจว่ากำลังงอนอยู่

        "ขำบ้าอะไร ไอ้บ้า"  วีนกลับมาแล้ว

        "เอ้า"  แล้วที่รักก็เงียบไป พร้อมกับการหันหน้าหนีผมออกไปทางกระจกรถ

        "งอนป่ะเนี้ย"  ผมก็ใช้มือสะกิดเธอเบาๆ

อาการยังคงนิ่ง ไม่ตอบ และก็ไม่หันมามองหน้าอีกด้วย

        "งอน? ตามใจนะ ง้อใครไม่เป็นเว้ย

งอนเองก็หายเองละกัน"  มันก็ได้ผลนะ

ที่รักหันหน้าเหวี่ยงๆนั่นแหละมาทางผม ผมหรอ ก็คงได้แต่หัวเราะกับหน้าแบบนี้ของเธอ

        "โตเป็นควายแล้วเหอะ งอนบ้าบออะไร" ก็แค่อยากจะลองแหย่ดู

        "ไอ้เคมี" เธอก็ทำหน้าไม่พอใจนั่นแหละมองมาทางผม

        "ว่า?" ส่วนผม ก็คงทำหน้ากวนๆไปให้เธอ

        "ไอ้บ้า!!" ผมก็หัวเราะออกมาเองอีกครั้ง ก็สนุกดีนะ แกล้งเธอแบบนี้

        มาถึงบ้าน ที่รักก็ยังคงตึงๆ หน้าเหวี่ยงๆอยู่อย่างงั้น

จนเดินเข้าไปในบ้านก็เจอพ่อของเธอ กับแม่ของผมนั่งอยู่ห้องรับแขก

        "ใครทำอะไรให้ไม่พอใจอีก" คำแรกที่พ่อของเธอทักทายเมื่อก้าวเข้าบ้าน

ส่วนที่รักก็หันมามองหน้าผมโดยอัตโนมัติ

        "เคมีหรอ?" แม่ผมก็ถามขึ้น

        "งอนเอง ไม่ได้ทำ" ผมก็ตอบไปแบบนั้นเช่นกัน ก็ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ

        "นิสัยเสียอีกแล้วสินะ" เป็นเสียงของพ่อเธอ

ที่มันมีความดุอยู่ในนั้นเล็กๆ ซึ่งตอนนี้มันคงไม่ดีแล้ว

เพราะสีหน้าของที่รักมันเริ่มเปลี่ยน

        "เอ่อ.. จริงๆผมแกล้งที่รักเองแหละ เค้าเลยเป็นแบบนี้" ผมแค่อยากปกป้องเธออีกครั้ง

        "คนนี้สินะนิสัยไม่ดี" แม่ผมก็ดุผมนิดๆ

        "ขอโทษ" ผมหันไปบอกกับที่รัก เธอก็นิ่งไป

        "แม่ คืนนี้ผมไปเที่ยวนะ" ผมบอกไว้ก่อน เผื่อจะลืม

แต่จริงๆก็ไม่เคยหรอก จะไปก็ไป ผมโตแล้ว แม่บอกแบบนี้ประจำ

        "อืม ก็ไปสิ โตแล้วบอกทำไม" นั่นแหละ แม่ผมก็บอกแบบนั้น

        "ขออนุญาตพาที่รักไปด้วยนะครับ" ผมจงใจจะบอกพ่อของเธอมากกว่า

        "หึ๊?" แม่ก็ทำหน้าสงสัย

        "กลัวไปไม่ถูก ให้ที่รักไปเป็นเพื่อน" ผมก็แค่อ้าง

        "อ๋อ ว่าไงคะคุณ" แม่ผมก็หันไปถามพ่อของที่รัก

        "ไปได้มั้ยหล่ะเราอ่ะ?" พ่อของเธอหันไปถามเธอ

        "อืม" ที่รักตอบคำถามเสร็จ เธอก็เดินขึ้นห้องเธอไป ส่วนผม

ก็เดินตามมาติดๆ จนเธอเปิดประตูเข้าห้องไป ผมก็ดันตัวเองเข้ามาด้วยเหมือนกัน

        "เข้ามาทำไมอีก" ที่รักเริ่มกัดปากล่างของตัวเอง เหมือนเธอกำลังจะร้อง

ผมเลยเข้าไปกอดเธอเอาไว้ แล้วเอาหน้าของเธอซบลงที่อกของผม

        มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เธอร้องไห้ออกมาแล้วจริงๆ

ตอนนี้ผมก็คงทำได้แค่คอยลูบหัวเธออยู่แบบนี้แหละ ผมคิดว่า

มันน่าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เวลาที่เธอโดนพ่อของเธอดุ ผมยังไม่เข้าใจหรอก

ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ที่เธอเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งมันก็คงมาจากพ่อของเธอก็ได้

เพราะเวลาที่เธอถูกพ่อของเธอชม เธอจะอมยิ้มมีความสุขมาก แต่เวลาที่เธอโดนดุ

อาการเธอมันก็จะออกทันที ถ้าเธอไม่เถียงตอบ เธอก็จะหนีออกมาจากตรงนั้น

มันนานแล้วนะ ที่ผมยืนลูบหัวเธออยู่แบบนี้ และก็รู้สึกว่าที่หน้าอกของผม

มันจะเปียกไปหมดแล้วด้วยเหมือนกัน

        "พอแล้วมั้ง น้ำมูกไหลเต็มเสื้อแล้วเนี้ย" มันก็ได้ผล

เพราะที่รักผลักตัวออกจากผมทันที แล้วก็ยกมือมาเช็ดตรงจมูกตัวเองด้วย

        "หึๆ หลอก"  ผมยกมือไปโยกที่หัวของเธอเบาๆ

        "ไอ้บ้า" และก็เลื่อนมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ

        "โดนดุแค่นี้ ต้องร้องขนาดนี้เลยรึไง อ่อนจังวะ"

        "ฮึก" อ่าว ยิ่งร้องเข้าไปอีก

        "เห้ย ขอโทษ

ไม่ได้จะว่า พอๆ ไม่ร้องแล้ว" แล้วก็ต้องดึงที่รักเข้ามากอดเอาไว้อีกครั้ง

และก็คงต้องกอดอยู่แบบนี้จนกว่าจะนิ่งไปอีกครั้งนั่นแหละ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***