เช้าของอีกวัน
วันนี้ผมไม่มีเรียนเลยไม่ต้องตื่นแต่เช้า แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น ก็อยากจะตื่นสายๆบ้าง
แต่เสียงเคาะประตูไม่หยุด มันทำให้ผมต้องตื่น
"อะไร?" ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเปิดประตู
ก็เห็นที่รักยืนอยู่หน้าห้อง
"พึ่งตื่น?" มันคงเป็นคำถาม ซึ่งผม ก็แค่พยักหน้าไปให้
"ไม่ไปเรียนรึไง?" เธอก็ถามมาอีกครั้ง
"ไม่มีเรียน" และผมก็ต้องตอบคำถามไป
"เอ้า!! ก็รอไปสิ" เธอเริ่มหงุดหงิดใส่ผม
ซึ่งผมผิดอะไรหล่ะ
"เอ้า รอทำไมหล่ะ?" ผมจะรู้ได้ไงว่าเธอกำลังรอ
"แล้วทำไมไม่บอก จะได้ไม่ต้องรอ" อ่าว ผมผิดแล้วใช่มั้ยแบบนี้
"ผิด?" ผมก็ชี้มาที่ตัวเอง
"จิ๊!!" อะไรของเค้า
แล้วเธอก็เดินหงุดหงิดออกไป ส่วนผม ก็ส่ายหน้าไปให้ ก่อนจะเข้ามานอนเหมือนเดิม
ผมนอนอีกไม่กี่ชั่วโมงหรอก สายๆผมก็ตื่นนอนเพราะหิว ลงมากินข้าวข้างล่าง ก็เห็นว่าวันนี้พ่อของที่รักไม่ได้ไปไหน
เค้านั่งอยู่กับแม่อยู่ห้องรับแขกข้างล่าง ผมก็แยกมานั่งกินข้าวในห้องครัว
"ว่า.." ที่รัก
เธอโทรมาหาผมอีกแล้ว รู้สึกว่าช่วงนี้โทรหาบ่อยจริงๆเลย
"อยู่ไหน?" ที่รักเธอก็ถามออกมา
"อยู่บ้าน มีไร? เกิดเรื่องหรอ หรือโดนใครรังแก" มันก็อาจจะเป็นแบบนั้น
ก็ผมเคยบอกให้โทรมาตอนเธอมีเรื่อง
"เรื่องนายนั่นแหละ" เรื่องผม? เรื่องอะไรวะ
"อะไร?" ผมก็ถามกลับไปเพราะสงสัย
"พ่อของพี่คินเค้าจะเอาเรื่อง" อ่าว เรื่องไอ้เหี้ยนี่เองหรอวะ
"เรื่องที่มันมาหาเรื่องก่อนเนี้ยนะ อะไรวะ กูไม่ได้เริ่มนะเห้ย" ผมรู้สึกว่า อยู่ๆก็หงุดหงิด
"รู้ อยากให้เรื่องมันจบด้วยดี นายควรมากับพ่อ"
"ทำไมต้องไปกับพ่อเธอ" ใช่
ทำไมต้องไปกับพ่อเธอ ผมก็เริ่มงง
"เถอะหน่า ตามนี้ ฉันจะอยู่ที่นี่รอ รีบมาหล่ะ" ที่รักก็บอกสถานที่กับผม มันก็คือโรงพยาบาล
แค่โดนต่อยแค่นี้ถึงกับเข้าโรงพยาบาลเลยหรอวะ กระจอกชิบหาย อ่าว.. แล้วผมจะไปบอกพ่อยัยนั่นยังไง
เฮ้อ.. ช่างแม่ง กินข้าวก่อนละกันวะ
"มีอะไร ดูทำหน้าเข้า" แม่ของผม เดินเข้ามาหาผมที่นั่งกินข้าวอยู่
"อืม ก็มีแหละแม่" มันก็มีจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยจะบอกแม่ยังไง
"รดาโทรหาแม่ละ เป็นไง มีเรื่องจนได้" อ่าว แล้วผมก็ต้องหันไปมองที่แม่
"ที่รักโทรหาแม่?" ก็ยังงงอยู่ แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่บอก ว่าโทรบอกแม่แล้ว
"อืม รีบกิน จะได้รีบออกไปเคลียร์" แม่ก็สั่งแค่นี้
"วุ่นวายชิบหาย" ผมแค่บ่นกับตัวเองเบาๆ
"ตัวเองทั้งนั้นแหละ" บอกแล้วแค่บ่นเบาๆ
แต่แม่ก็ยังได้ยิน
หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จ
พ่อของที่รักก็พาผมกับแม่ตรงมาที่โรงพยาบาลทันที
ที่รักก็น่าจะบอกกับแม่หมดแล้วมั้งรายละเอียดทั้งหมด แต่ดูอาการของแม่กับพ่อของที่รักก็ดูนิ่ง
ไม่มีอาการกระวนกระวายใจซักนิด แล้วก็มาถึงห้องพักของไอ้เหี้ยนั่น
พ่อของที่รักเดินนำมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ผมก็ทำได้แค่เดินตามแค่นั้นแหละ
"หึ!!" ยังจะกวนตีน แต่อาการก็ไม่ได้หนักอะไรเลย สำออยป่ะวะ
ผมก็หันไปมองรอบๆห้อง ที่รักกับเพื่อนๆก็อยู่กันในนี้
"ไหนหล่ะ คนที่จะเอาเรื่อง" พ่อของที่รักก็คงจะถามหาพ่อของไอ้เหี้ยนั่น
เพราะตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในห้องนี้นะ และก็มีคนเปิดประตูเข้ามาทันทีเหมือนกัน
เป็นตำรวจ ก็น่าพ่อมัน
"มากันแล้วสินะ ไอ้คนนี้หรอ ที่มันทำแก" พ่อของมัน จะเดินเข้ามาหาผม
แต่พ่อของที่รักก็ขวางเอาไว้
"เรื่องของเด็กๆ คุณเป็นผู้ใหญ่ อย่าไปยุ่งกับเค้าดิ" ดูๆแล้ว
เหมือนพ่อของที่รักไม่มีความเกรงกลัวกับตำรวจคนนี้เลยซักนิดเดียว
"จะเอายังไงก็ว่ามาเลยดีกว่า แต่ดูจากสภาพ ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายหนิ แต่ถ้าจะแจ้งความก็เอา
ยังไงเคมีก็คงไม่ผิด เพราะไม่ได้เป็นคนเริ่มจริงมั้ย" พ่อของที่รักพูดจบก็หันไปถามไอ้คนที่มันนอนอยู่บนเตียง
มันก็ได้แต่เงียบ และก็หันไปมองพ่อของมัน
"แกจะเอายังไง?" พ่อมันก็หันไปถามมัน
"กราบขอโทษกูสิ กูจะไม่เอาเรื่อง" มันมองหน้าผม แล้วก็พูดด้วยสีหน้าที่มันกวนๆ
"มากไป" พ่อของที่รักตอบกลับไปทันทีทันใด
"ไหนบอกเป็นเรื่องของเด็กๆ" พ่อของไอ้เหี้ยนั้น
หันมาคุยกับพ่อของที่รัก
"ได้ ถ้าจะให้กราบ ก็คงให้ลูกคุณมากราบก่อน เริ่มก่อนไม่ใช่หรอ?" พ่อของที่รักก็ยังคงหันไปมองหน้าไอ้เหี้ยนั่น
"มึงมายุ่งกับแฟนกูก่อน ถ้ามึงไม่เริ่มก่อน กูคงไม่ทำ"
มันก็หันมามองผมแบบนั้น
"แฟน?" พ่อของที่รักหันมาหาผม
"ที่รัก.. ไม่ใช่แฟนมึง ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้ง ว่าไงที่รัก" ผมพูดกับมัน แล้วก็หันไปหาที่รัก
"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เมื่อไหร่จะยอมเข้าใจ" ที่รักเธอก็พูดแค่นั้น
"หึ!" ผมก็คงทำได้แค่การแสยะยิ้มไปให้
"อ้อ เรื่องมันเริ่มมาจากตรงนี้" พ่อของเธอหันไปมองหน้าเธอ ที่รักเธอก็ก้มหน้าลง
"ที่รักไม่เกี่ยวครับ มันไม่จบเอง
และมันก็โมเมขึ้นมาเองว่าที่รักเป็นแฟนของมัน ที่รักไม่เคยยุ่งกับมัน" ถือว่าผม ปกป้องเธอก็แล้วกัน ที่รักก็หันหน้ามามองผม
"เรื่องมันเกิดจาก มันเห็นผมกับที่รักไปไหนมาไหนด้วยกัน แล้วมันก็คิดไปเอง
ว่าผมแย่งแฟนมัน" ผมบอกออกไปอีกครั้ง
"อ้อ คิดไปเอง" พ่อของที่รักก็หันไปมองคนที่มันนอนอยู่บนเตียง
"ใครๆเค้าก็เข้าใจ ว่าเราคบกันอยู่นะ รดา"
"ธีรดา" พ่อของเธอหันไปหาเธออีกครั้ง
และตอนนี้สีหน้าที่รักมันก็เริ่มไม่ดีแล้วด้วย ผมเลยเลือกที่จะเดินเข้าไปหาที่รัก
และก็จับมือให้เธอลุกจากโซฟา
"ก็บอกคนอื่นที่มันเข้าใจแบบนั้น ให้เข้าใจใหม่ด้วยว่ามันไม่ใช่
ที่รักไม่ใช่แฟนมึง" แล้วผมก็จูงเธอเดินมาทางที่เรายืนอยู่ ที่รักก็ตามมาโดยดี
ผมก็ยังคงจับมือของเธอเอาไว้ไม่ปล่อย ตอนนี้สถานการณ์มันเงียบไปหมด
"ตกลง ทุกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด งั้นก็เอาเป็นว่า ค่ารักษาพยาบาลผมจะจัดการเอง" พ่อของที่รักก็แค่เสนอไปแบบนั้น
"ง่ายไปมั้ย" แต่ดูท่าฝั่งนั้นจะไม่ยอม
มันก็คงไม่ยอมง่ายๆหรอก
"จะเอาไงอีกก็ว่ามา จะแจ้งความก็เอาสิ ก็ดีจะได้ไม่ต้องจ่าย แต่ผมเชื่อใจคนของผม
เคมีบอกไม่ได้เริ่มก็คือไม่ได้เริ่ม และหลักฐานมันก็คงจะมีอยู่แล้ว
กล้องวงจรปิดในมหาลัย มันก็คงจับภาพไว้ซักที่ แล้วถ้าจะเลือกแบบนั้น ก็ได้นะ
ถ้าคนของผมไม่ผิดจริงๆ ผมเล่นไม่เลิกแน่คอยดูสิ จะเอาอนาคตลูกคุณมาเสี่ยงก็ได้นะ
นี่นามบัตร
จะเอายังไงติดต่อมาละกัน" พ่อของที่รักก็ควักนามบัตรแล้วยื่นให้กับพ่อของมัน
แต่สีหน้าพ่อมันก็เปลี่ยนไปนะ เมื่อเห็นนามบัตรใบนี้ ผมไม่รู้หรอก
พ่อของที่รักใหญ่โตหรือมีอิทธิพลหรือเปล่า รู้ก็แค่ว่ารวยแค่นั้น
"ธีรดา คงไม่เหมาะกับผู้ชายแบบนี้" พ่อของที่รักพูดไว้แค่นั้น แล้วก็เดินจูงมือแม่ของผมออกไป
"หึ! พ่อเค้า ไม่ปลื้มซะแล้วสิ" พูดจบ ผมก็เดินจูงมือที่รักออกมาเหมือนกัน
"นั่นพ่อรดานะพี่คิน" น่าจะเป็นเสียงของเพื่อนชายของที่รัก
เพราะได้ยินตามหลังเราออกมาเหมือนกัน
"กลับเหมือนกันหรอ?" ที่รักหันไปมองข้างหลัง เพื่อนๆของเธอทุกคนเดินตามออกมา
"กูมากับมึง ไปส่งที่มหาลับสิ รถจอดที่นั่นนะ" เพื่อนชายของที่รักเดินตามมาติดๆ
"เออ" ที่รักก็ตอบกลับไปแค่นั้น
"กลับกับแม่มั้ย?" ตอนนี้เราเดินมาถึงลานจอดรถกันแล้ว
ผมก็เดินตามแม่มา
"มีเรียนอีกป่ะ?" ผมหันไปถามกับที่รัก
"หึ เดี๋ยวไปส่งอิพวกนี้ที่มหาลัยก็คงกลับ" ที่รักก็ส่ายหน้ามาให้ และก็ตอบคำถามผม
"งั้นผมไปกะที่รักนะแม่" ผมก็บอกกับแม่ของผม
"ตามใจ" พอแม่ตอบแบบนั้น
ผมก็แยกออกมา
"รถจอดไหน?" ที่รักก็ชี้บอก ผมก็เดินนำเธอมา จนมาถึงรถ
"กุญแจ" ที่รักก็ล้วงกุญแจแล้วยื่นมาให้ผม ทุกคนก็ขึ้นรถกัน
ข้างหลังคงต้องนั่งกันสามคนนั่นแหละ
"กินข้าวกันมั้ย เรายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงกันเลยนะ" เพื่อนผู้หญิงของที่รักที่นั่งอยู่ข้างหลังผมเอ่ยขึ้น
ส่วนผมก็หันไปมองที่รัก
"จะไปไหนมั้ย?" ที่รักก็ถามผมกลับ
"หึ..ไปมั้ยหล่ะ?" ผมก็ถามเธอกลับเหมือนกัน
"งั้นก็ได้" ที่รักก็ตอบกลับมา
"กินในห้างกันนะรดา ข้างนอกมันร้อน" ผมยังจำได้นะคำพูดที่เธอสองคนนี้เคยนินทาที่รักเอาไว้
พวกเธอคงไม่รู้สินะว่าผมได้ยิน
"ก็.."
"ไกล กินแถวนี้แหละเสียเวลา กินที่ไหนมันก็อิ่มเหมือนกันทั้งนั้น" ที่รักยังพูดไม่จบ และไม่รู้ด้วยว่าเธอจะตอบยังไง
ผมพูดแทรกขึ้นก่อน
"ร้านตามสั่งข้างทางกินได้มั้ย?" ผมต้องถามที่รัก
เพราะไม่รู้ว่าเธอจะเคยกินอะไรแบบนั้นมั้ย
"กินได้ มากินกับอิเจสออกจะบ่อย"
"ก็ดี งั้นกินข้างทางนะ"
"รดา มันร้อนนะ" หึ
คงไม่คิดว่าสภาพคุณหนูอย่างที่รักจะกินแบบนี้สินะ
แต่ทำตัวยิ่งกว่าคุณหนูตอนนี้ก็คงจะเป็นสองคนนั้นแล้วหล่ะ
"กินๆไปเถอะ
มึงจะบ่นอะไรนักหนา ไม่กินก็กลับไปกินใน มหาลัยมั้ย" ผมถึงกับต้องหันไปมองกระจกมองหลัง ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนอีกคนของเธอจะพูดแบบนั้นนะ เพราะคนนี้แหละ ที่บอกว่าไม่ชอบที่รัก พอผมมองไปที่กระจกหลัง
ผมก็เห็นว่าเธอก็มองมาทางผมเหมือนกัน ผมเลยเลิกมอง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 44
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments