ตอนที่7..เข้าใจแบบนั้นต่อไป

        พอถึงเวลาเที่ยง ผมก็เดินออกมาจากห้องเรียน

แล้วก็ล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋า

        "อยู่ไหน?"  ผมส่งข้อความผ่านแอพแชทไปหาที่รัก เธอก็อ่านมันทันทีเหมือนกัน

        "พึ่งเรียนเสร็จ มีไร?"  และเธอก็ตอบกลับมา

        "จะไปกินข้าวป่ะ?"

        "ไป"  คำตอบก็มีให้ผมแค่นี้เอง

        "ที่ไหน?"  ผมต้องถาม เผื่อเธอจะออกไปกินข้างนอก

        "โรงอาหารสิ ถามอะไรเนี้ย"  ก็นั่นแหละ

เริ่มเหวี่ยงแล้วมั้ง สภาพจิตใจน่าจะกลับมาแล้วมั้ง

        "เออ"  ผมก็ตอบกลับไปแค่นั้นแหละ

แล้วก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าเหมือนเดิม

        "ไปไหน?"  ขิงเดินมาดึงแขนผมเอาไว้ เพราะทางที่ผมเดินไม่ใช่ทางที่จะไปโรงอาหารของคณะของเรา

        "กินข้าวไง"  ผมก็ตอบกลับแค่นั้น

        "โรงอาหารไปทางนี้ มึงมึนอะไรเนี้ย"

        "ไปตึกบริหาร"  ผมก็หันไปตอบอีกครั้ง

        "เหี้ย จริงดิ กูไปด้วย"  เพื่อผู้ชายคนหนึ่งของผมมันพูดขึ้น

ก็ไอ้โชกุน ที่มันมีเด็กอยู่ที่คณะนั้นนั่นแหละ

        "ไปดิ กูก็อยากไปอยากไปกินข้าวคณะนั้นนานแล้ว" กราฟสวนขึ้นมา

        "ไอ้เหี้ยพวกนี้นี่นะ"  ขิงมันก็แค่ส่ายหน้าไปมา

สรุปพวกมันก็ตามผมมากันหมด

มาถึงโรงอาหารคณะบริหารผมก็มองหาที่รักก่อนเป็นอันดับแรก ว่าตอนนี้เธออยู่ตรงไหน

ก็อย่างว่า ผู้หญิงอย่างเยอะ มองยังไงก็ไม่เจอ

        "หาใคร?"  เพื่อนผมมันก็คงจะสงสัย ก็ผมยืนมองขนาดนี้

        "ที่รัก"  ผมก็ตอบไปแค่นั้น

"นู้นไง"  ขิงมันก็ชี้ให้ดู

ที่รักก็กำลังมองมาทางนี้พอดี ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้นั่งอยู่กับเพื่อนชายเธอแค่สองคน

มีผู้หญิงอีกสองคนที่นั่งอยู่ด้วย ก็คนที่เคยเจอที่ห้างครั้งนั้น

        "มาทำอะไร?"  ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงหน้าของที่รัก

คนอื่นที่นั่งด้วยก็มองผมกันอยู่

        "กินข้าว ไปซื้อข้าวนะ"  ผมตอบแค่นั้นก็เดินออกมาซื้อข้าว

เพื่อนๆผมมันก็ตามผมมานั่นแหละ แล้วก็คงตามไปนั่งกับผมด้วย

ผมซื้อข้าวเสร็จก็เดินเข้าไปนั่งโต๊ะที่ ที่รักนั่งอยู่ ไม่ได้ขอ ผมหน้าด้าน

เพราะตอนนี้ก็นั่งลงเรียบร้อยแล้ว

        "ขอนั่งด้วยนะ"  ไอ้ขิงมันก็พาทุกคนมานั่ง

ไม่ได้รอคำตอบเหมือนกัน พวกมันก็นั่งลง ผมก็กินข้าวของผมไป

        "รู้จัก กับรดาหรอ?"  ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนกับที่รักถามขึ้น

        "เปล่าอ่ะ ไอ้นั่นอ่ะรู้จัก"  ไอ้ขิงมันก็ชี้มาทางผม

        "หรอ"  เธอหันมามองผม

เป็นจังหวะที่ผมหันไปมองพอดี แต่ก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น

ผมก็หันมามองหน้าคนที่นั่งตรงหน้าผมแทน เธอก็นั่งกินข้าวของเธอปกติ

ผมเลยหยิบกุญแจรถที่อยู่ในระเป๋าออกมาวางตรงหน้าของเธอ ที่รักเลยเงยหน้ามามองผม

        "เลิกกี่โมง?"  เธอจ้องมาที่ผม แล้วก็ถามขึ้น

        "เย็นเลย"  ผมก็ตอบแค่นั้น

        "กี่โมง?"  ที่รักก็ถามกลับมาอีกครั้ง

        "จะรอรึไง?"  ผมก็พูดออกไปงั้นแหละ แต่ที่รักก็ทำหน้านิ่ง

        "ห้าโมงอ่ะ"  ผมเลยตอบกลับไปอีกที

        "งั้นก็เอาไป เดี๋ยวให้อิเจสไปส่ง"  เธอดันกุญแจรถกลับมาให้ผม

ผมเลยเงยหน้ามองเธออีกครั้ง

        "สงสัยอะไรอีก?"  ผมก็ทำได้แค่ส่ายหน้าไปให้ ก็ไม่มีอะไรต้องสงสัยหนิ เข้าใจทุกคำ

        "พี่คินมา"  เสียงจากผู้หญิงคนหนึ่งในนี้พูดขึ้น

และทุกอย่างก็เงียบไป

        "รดา"  ก็คงจะเห็นว่าทุกคนหันไปมองเธอกัน

เธอเลยทำเหมือนว่า บอกกับที่รักว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมาหาแทน

ที่รักไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เธอก็กินข้าวของเธอต่อ

        "รดา"  ไอ้ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่หัวโต๊ะ

ซึ่งแน่นนอน ที่รักนั่งริมสุด อีกฝั่งก็คือผม ที่รักก็เงยหน้ามอง

แล้วเธอก็วางช้อนลง ก็คงน่าจะอิ่มแล้ว

        "ว่า?"  เธอก็เอ่ยถามผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้น

ส่วนไอ้คนนั้นมันก็ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะก้มมองมาทางผม ผมก็คงต้องวางช้อนลงแล้วหล่ะ

ก็ไม่ชอบให้ใครมายืนจ้องแบบนี้

        "ไม่มีอะไรจะพูด ก็ออกไป ทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่"  เธอใช้น้ำเสียงที่ดูยังไงก็ไม่ได้ดีไปทางไอ้คนนั้น

        "กินข้าว"  แล้วเธอก็หันมามองผม

เหมือนตอนนี้กำลังสั่งผมอีกด้วย ซึ่งผมก็ทำตาม

        "พี่คินนั่งก่อนสิคะ" เสียงจากผู้หญิงคนเดิม ที่ดังขึ้นมา

        "ไม่เห็นหรอ ว่าเต็ม"  น้ำเสียงวีนๆแบบนี้ก็ไม่ต้องเดาว่าใคร  ก็คนที่นั่งตรงหน้าผมนี่แหละ

        "รดา"  เพื่อนผู้หญิงคนเดิมของที่รักเริ่มมีน้ำเสียงนิดๆ

        "กับพวกนี้ เรายังไม่รู้จักยังนั่งได้เลย ทำไมพี่คินจะนั่งด้วยไม่ได้"

        "อ้าว" เ สียงไอ้ขิงที่มันดังขึ้น แล้วหันไปเหวี่ยงทางผู้หญิงคนนั้น

        "งั้นก็ไปนั่งข้างๆ จ๊ะจ๋าละกัน น่าจะพอว่าง"  ที่รักหันไปบอกกับไปไอ้คนนั้น

แล้วชี้ไปที่ผู้หญิงที่พูดเมื่อกี้

        "พี่จะนั่งข้างรดา ขยับไปหน่อยได้มั้ยหล่ะ เจส ขยับนิดนึงได้มั้ย"

        "อ๋อ"  เพื่อนของเธอทำท่าจะขยับให้

แต่ที่รักก็จับแขนเพื่อนของเธอเอาไว้ก่อน

        "ถ้าจะนั่ง ไปนั่งข้างจ๊ะจ๋า ไม่นั่งก็ไปหาโต๊ะอื่น"  น้ำเสียงของที่รักมันเริ่มไม่พอใจขึ้นมาเรื่อยๆแล้ว

จนเพื่อนที่นั่งข้างๆเธอคอยจับมือเธอเอาไว้

        "แตงกวา ขิง ขยับไปหน่อย"  ผมหันไปพูดกับเพื่อนของผมที่นั่งไม่ได้ติดผมมากนักให้ช่วยขยับ

แต่ก็ไม่ได้พูดดังอะไร พวกมันก็ขยับให้อย่างว่าง่าย

        "ที่รัก"  ผมหันไปเรียกเธอ

แล้วทุกอย่างมันก็เงียบอยู่ตรงนี้อีกครั้ง มันก็เหมือนเดิม ทุกคนหันมามองหน้าผม

        "มานั่งนี่ จะได้จบๆ"  ผมบอกกับเธอพร้อมกับหันไปมองที่ข้างๆที่มันว่างให้เธอ

ก็เป็นที่เก่าที่ขิงมันนั่งเมื่อกี้นั่นแหละ

        "อืม"  เธอตอบ แล้วก็เดินออกมา

แต่ก็ต้องมาโดนรั้งเอาไว้ก่อน

        "สองครั้งแล้วนะรดา ไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใครกันแน่"

        "ปล่อย"  ที่รักไม่ได้ตอบ

แต่เลือกดึงแขนออกจากมือของไอ้นั่นมากกว่า แต่มันก็ไม่หลุด

        "มึงเรียกใครที่รัก ที่รักที่มึงเรียกเค้าเป็นแฟนกูอยู่"  ผมถึงกับต้องถอนหายใจออกมา แล้ววางช้อนในมือลง

        "แฟน?"  ที่รักเอ่ยคำๆนี้ออกมา

เหมือนหันไปถามคำถามกับไอ้นั่นมากกว่า

        "ตอนไหน?"  แล้วเธอก็เอ่ยมาอีกคำถาม

        "รดา แต่ใครๆเค้าก็รู้ ว่าเรา.."

        "ไม่ใช่ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"  ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ

ที่รักพูดสวนขึ้นมาซะก่อน

        "เพราะไอ้เหี้ยนี่งั้นหรอ ความสัมพันธ์เรามันดีมาตลอด มันเปลี่ยนไป

เพราะไอ้เหี้ยนี่เข้ามา!!"  เหตุการณ์มันเริ่มบานปลายแล้วหล่ะ

เพราะตอนนี้เหมือนไอ้เหี้ยนี่มันจะมีเรื่องกับผมให้ได้ มันชี้หน้าผมอยู่ไงหล่ะ

        "อย่ามาทำตัวแบบนี้นะ เค้าไม่เกี่ยว"

        "ไม่เกี่ยวบ้าอะไรวะแล้วที่เรียกกันว่าที่รักๆ มันหมายความว่าไง

ที่รักของมันคืออะไร!!"

        "ถ้าจะพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ ก็อย่ามาคุยกันอีก"  แล้วร่างกายผม

มันก็ถูกดึงออกมาจากโต๊ะที่นั่งอยู่ ถึงแรงที่ดึงจะไม่ได้เยอะอะไร

แต่ผมก็ลุกตามออกมาได้ง่ายๆ ที่รักลากผมมาจนถึงใต้ตึกของคณะของเธอ

แล้วพาผมมานั่งกับเธอที่โต๊ะด้วย

        "ลากมาทำไม?"  ผมก็แค่อยากรู้

        "ไม่อยากให้มีเรื่อง อยู่ตรงนั้นเดี๋ยวก็มี" มันเป็นคำตอบของเธอ

ซึ่งผมว่ามันก็อาจจะใช่

        "อืม"  ผมก็ตอบกลับไปแค่นั้นแหละ

สักพักทุกคน ก็คงไม่ทุกคน ที่เห็นก็มีแต่เพื่อนผม

กับเพื่อนชายของที่รักอีกคนที่เดินตามมา

        "เฮ้อ.. ไม่รอเลยจ้า"  เพื่อนชายของที่รักก็บ่นออกมาก่อนจะนั่งลง

ก็มีมองๆหน้าผมบ้างแหละ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เดาไม่ผิด

ที่รักก็คงจะเล่าอะไรให้ฟังบ้างแล้วมั้ง ไม่งั้นก็คงถามแล้ว

เพราะเพื่อนคนนี้เธอสนิทที่สุด

        "ไปเรียนละนะ"  ผมหันไปบอกที่รัก

เพราะตอนนี้มันก็เกือบจะบ่ายแล้ว เราเสียเวลาอยู่โรงอาหารซะนาน

ที่รักก็พยักหน้ามาให้ ผมเลยเดินตรงไปยังโต๊ะของเพื่อนผมที่นั่งอยู่

พวกเราก็พากันออกมาจากคณะนี้กัน กลับมาถึงคณะที่ผมเรียน

เราก็ขึ้นห้องเรียนกันทันทีเหมือนกัน

        "แล้วคือกูยังไม่รู้เหี้ยอะไรเลย ไม่คิดจะบอกอะไรเพื่อนหน่อยหรอห้ะ"  แล้วผมก็โดนวีนจากเพื่อนของผม

        "ดูเสือกเนอะ"

        "ไอ้เหี้ยขุน!!"  เพื่อนคนนี้มันก็ดูเงียบๆเหมือนกัน

สไตล์เดียวกันกับผมนั่นแหละ

        "ตกลงยังไง?"  ขิงมันก็ยังอยากรู้คำตอบ

        "เข้าใจว่าไง?"  ผมเลยถามลับไป

        "คบกันอยู่ กับยัยรดา? กูเข้าใจถูกมะ?"

        "ก็เข้าใจแบบนั้นต่อไป ขี้เกียจอธิบาย"  ผมไม่ยากอธิบายเรื่องราวในครอบครัวให้คนอื่นรู้เหมือนกัน

เพราะเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องภายในครอบครัวของผม คนอื่นไม่ควรจะรู้

เราก็ไม่ได้สนิทกันมากอะไร ผมก็พึ่งมาเรียนที่นี่ ไม่ได้สนิทอะไรมากขนาดนั้น

ถ้าสนิทกันมากกว่านี้ ผมก็อาจจะเล่าก็ได้

        "เหี้ย!! แล้วไปรู้จักยัยคุณหนูนั่นได้ไงวะ

หยิ่งขนาดนั้นมันคุยกับแกด้วยหรอ?"

        "ที่รักเป็นคนแบบนั้นหรอ?" ผมก็ถามออกไป

เพราะผมก็ไม่ได้รู้จักกับที่รักดีอะไรมากมาย

อยากรู้ว่าที่รักเป็นคนยังไงในสายตาคนอื่น

        "มึงไม่รู้จักแฟนตัวเองหรอวะ?"  ไอ้ขิงมันก็ถามผมกลับ

        "ก็ เปล่า แค่อยากรู้ว่าในสายตาคนอื่น ที่รักเป็นคนยังไง"

        "กูพูดแล้วมึงห้ามโกรธนะ"  ผมก็แค่พยักหน้าไปให้

        "หยิ่ง ลูกคุณหนู ขี้วีน นิสัยเสีย เอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็จะเอาเดี๋ยวนี้ให้ได้

ชอบมองคนอื่นด้วยหางตา เหยียดคน"  มันก็พูดให้ฟังแค่นั้น

พวกนี้นี่มันนิสัยของที่รักจริงหรอ ถ้าเป็นวันที่เจอกันวันแรก ผมก็คงจะเชื่อ

แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้น

        "มึงเคยเจอเค้าทำนิสัยแบบนั้นใส่รึไง"

เสียงของไอ้โชกุนมันหันไปถามไอ้ขิง

        "ก็ไม่อ่ะ เค้าเล่ากันมาแบบนี้"

        "ที่กูเห็น เค้าก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้น  ถ้าบอกอ่อนแอมีแต่คนรังแกยังเชื่อถือได้มากกว่าเลย

เพราะเมื่อวานก็เห็นกับตามาแล้วถ้าเค้าเป็นแบบนั้นจริงๆ

มึงคิดว่าคนอื่นจะรังแค้าได้หรอ  กูว่ามันก็คงเป็นแค่ข่าวลือมากกว่า

พวกขี้อิจฉาอ่ะ มีเยอะแยะ"   ไอ้โชกุนก็พูดสิ่งที่มันคิด

ใช่ผมก็คิดเหมือนมันนั่นแหละ เพราะผมก็เห็นเธอจะทำนิสัยเสียแค่ต่อหน้าพ่อของเธอแค่นั้น

นอกนั้นก็ยังไม่เห็น

        "ก็จริง กูก็ฟังเค้าเล่าๆมาจริงๆนั่นแหละ

ใช่..จริงๆแล้วเค้าอาจจะเป็นคนที่น่าสงสารก็ได้ เมื่อวานก็เห็น"  ไอ้ขิงมันก็อ่อนลงมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***