ตอนที่6..ไม่ชิน

        พอกลับมาถึงบ้าน  ที่รักก็จะลงจากรถทันที ผมเลยรั้งแขนเธอเอาไว้ก่อน

        "อะไรอีก?"  เธอหันมาพูดกับผม ก็ยังดีที่ใช้น้ำเสียงปกติ

        "จะลงไปทั้งอย่างงี้หรอ พ่อเธอเห็นจะทำไง"

        "ก็คงจะโดนด่าเหมือนเดิมนั่นแหละ ปล่อยได้ยัง จะลง"

ผมก็ยอมปล่อยแขนเธอโดยดี และก็มองตามหลังเธอไป ชีวิตของเธอ มันเป็นแบบไหนกันนะ

ทำไมผมรู้สึกว่าเธอน่าสงสารมากกว่าแล้วตอนนี้ ที่เธอเป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะอะไรกัน

ครอบครัวหรอ หรือสิ่งแวดล้อมที่เธออยู่

        "เลิกเรียนแล้วหรอ ทำไมกลับมาเร็ว"  ผมเดินเข้าบ้านมาก็เห็นแม่เดินออกมาจากครัว

        "ครับ ไม่มีเรียนแล้ว แม่อยู่คนเดียวหรอ?"

        "อยู่คนเดียวอะไร คนเยอะแยะ"

        "หมายถึง แฟนแม่หล่ะ ไปไหน"

        "อ๋อ เค้าออกไปดูงาน มีอะไร?"

        "เปล่า.. แม่.."

        "หึ๊?"

        "ช่วยขึ้นไปดูที่รักหน่อยดิ เธอ ดูไม่ค่อยดี"

        "เค้าเป็นอะไร?"

        "โดนรังแกมา ขึ้นไปปลอบหน่อยดิ"  แม่ผมก็ได้แต่ทำหน้าสงสัยมาให้

        "ป่ะ ขึ้นไปด้วยกันเลยดีกว่า"  แล้วผมก็เป็นฝ่ายลากแม่ขึ้นมาข้างบน

พอมาถึงห้องของที่รักผมก็ทำการเคาะประตู เคาะสักพักเธอก็มาเปิด

พอเห็นว่าเป็นผมเธอก็มองด้วยความสงสัย

        "แม่มีเรื่องจะคุยด้วย"  ผมก็จัดการดันแม่เข้าไปในห้องของเธอ

แล้วก็ปิดประตูลง จากนั้น ก็ไม่รู้แล้วหล่ะ ว่าแม่จะโดนวีน ออกมามั้ย

ก็กลัวๆอยู่เหมือนกัน ผมก็คงทำได้แค่ยืนรออยู่หน้าห้องแบบนี้หล่ะมั้ง

แต่แม่ก็เข้าไปแค่แปปเดียว แล้วก็เดินออกมา โดนวีนแล้วมั้ง

        "หลีกๆ แม่จะไปเอาน้ำแข็ง ต้องปะคบแก้มก่อนไม่งั้นช้ำหมด"  แม่จะเดินลงข้างล่าง แต่ผมก็ดึงแม่เอาไว้

        "อะไร?"

        "เดี๋ยวไปเอาให้ อยู่นี่แหละ"

        "อ่ะ ตามใจ รีบๆเลยนะ" แม่พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องไปเหมือนเดิม

ส่วนผมก็รีบเดินเข้าครัว แล้วก็เอาน้ำแข็งในตู้เย็น พอได้น้ำแข็งผมก็เดินขึ้นมาชั้นบนต่อ

ก็ทำการเคาะเรียกคนข้างใน แม่ก็เดินมาเปิด

"โห จะเอามาใสน้ำอัดลมกินรึไงห้ะเค"

        "เอ้า ไม่รู้ต้องใช้แค่ไหน เอาๆไปเหอะ"  แม่ก็ถอนหายใจใส่ผม ก่อนจะเดินเข้าห้องไปอีกครั้ง

ก็ไม่รู้จริงๆว่าแม่จะใช้แค่ไหน ผมก็เอามาทั้งถุงนั่นแหละ

        ผมก็ยังคงยืนรออยู่หน้าห้องแบบนี้ ก็ไม่รู้ทำไมต้องรอ

แต่ก็รอมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ แม่ก็เงียบไปเลย สงสัยจะไม่มีการปะทะ

        "อ่าว ยังไม่ไปไหนอีก?"  แม่ผมเดินออกมาพร้อมกับโถน้ำแข็ง

        "ก็.. เป็นห่วงแม่ไง กลัวโดนวีนใส่จะได้เข้าไปช่วยทัน"

        "จริง?"

        "ก็..จริงดิ แล้วเป็นไงอ่ะ?"

        "อยากรู้เรื่องนี้มากกว่าหล่ะสิ"  ผมก็คงทำได้แค่นิ่ง และรอฟังสิ่งที่แม่จะพูดต่อ

        "เค้าน่าสงสารนะ ตอนอยู่มหาลัย ช่วยดูเค้าหน่อยได้มั้ย

อย่าให้ใครมารังแกเค้าอีกเลยนะเค ถือว่าเค้าเป็นน้องของเราละกันนะ"  ผมก็ยังคงนิ่ง คิดๆแล้วเธอก็เป็นแบบนั้น

        "เข้าห้องไปก่อนป่ะ เดี๋ยวแม่เข้าไปคุยด้วย"

        "อืม"  ผมเดินเข้าห้องมา

ส่วนแม่ก็คงเอาของไปเก็บ ไม่นานแม่ผมก็เข้าห้องตามมา

        "ตอนไปเจอเจอเค้าอยู่ในสภาพไหน?"  อยู่ๆแม่ก็ถามขึ้นมา

        "ก็ โดนรุมรังแกนั่นแหละ"

        "รู้มั้ยมันเกิดจากสาเหตุอะไร?"

        "ไม่รู้"

        "แม่ก็ถามแล้ว เค้าก็ไม่ยอมบอก ก็ได้แต่ร้องไห้

แม่ก็ทำได้แค่ปลอบแค่นั้น"

        "ไม่เหมือนที่เจอกันวันแรกเลยเนอะ"  ก็วันนั้นเธอไม่เป็นแบบนี้เลย

เป็นเด็กผู้หญิงร้ายๆนึกว่าจะสู้คนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่เปล่าเลย ก็อย่างที่เห็นเธอก็คงจะร้ายแค่กับพ่อของเธอจริงๆ

        "แม่ว่า เค้าก็คงจะเป็นแค่กับพ่อเค้า ปมเรื่องนี้ก็ยังไม่รู้

ก็คงต้องไปถามพ่อเค้าดูอีกที"  ปมมันคืออะไรไม่รู้เหมือนกันแต่ก็คงจะเรื่องภายในครอบครัว

        ตัดมาอีกวัน วันนี้ผมตื่นแต่เช้า และก็ลงมากินข้าวที่ห้องครัว

วันนี้ผมไม่ได้มีเรียนเช้ามากอะไร แต่ผมว่าผมจะไปเรียนพร้อมที่รัก เผื่อจะมีคนมาแกล้งเธออีก

ผมจะได้ช่วยจัดการ ก็แม่สั่งไว้แบบนี้

        "ตามมาทำไม?"  ผมเห็นว่าเธอเดินออกมาแล้ว ไม่ได้แวะเข้าไปกินข้าวด้วย

ผมเลยรีบวิ่งตามเธออกมา

        "ไปเรียนไง"

        "ไปเองไม่ได้หรอ?"

        "ทางเดียวกันก็ไปด้วยกันดิ อะไรประหยัดได้ก็ประหยัดมั้ง"  แล้วผมก็แบมือไปทางเธอ

        "อะไรอีก?"

        "กุญแจ จะขับให้หรือจะขับเอง"  ก็มีอาการหงุดหงิดเล็กน้อยแหละ แต่ก็ยื่นมาให้โดยดี

แล้วเธอก็ขึ้นไปนั่งบนรถ ผมก็คงต้องเดินตามไป

        "ข้าวเช้า ไม่กินหรอ?"  ผมหันไปถาม หลังจากที่ขึ้นมานั่งในรถกันแล้ว

        "รีบไปเถอะ เดี๋ยวก็สายพอดี"

        "อ่ะ"  ผมหยิบนมกับแซนวิชที่แม่ผมทำติดมือออกมาด้วย

ก็เอามาให้เธอนั่นแหละ

        "อะไร?"

        "นมกับแซนวิชไง ไม่รู้จัก?"

        "รู้ แต่ให้ทำไม?"

        "กินไง ไม่ได้ฝากทิ้งให้กินกินเข้าไปด้วย เวลาโดนแกล้งจะได้มีแรงไปสู้เค้าได้มั้ง"

อยู่ๆที่รักก็นิ่งไป ผมคงพูดอะไรผิดไปสินะควรจะเงียบสินะ แล้วผมเลยเลือกที่จะมาสนใจในการขับรถต่อ

แต่อยู่ๆเธอก็เก็บของที่ผมยื่นให้กิน พร้อมกับนมด้วย เธอก็กินมันจนหมด

        "ถ้าสู้ จะไม่โดนเกลียดไปมากกว่านี้หรอ"  อยู่ๆคำพูดมันก็หลุดออกมาจากปากของเธอ

ผมเลยหันไปมองหน้าเธอ เธอก็นิ่งไป

        "สู้ก็เกลียด ไม่สู้ก็เกลียดอยู่ดี จะสู้หรือไม่สู้

ในเมื่อคนมันจะเกลียดมันก็เกลียดอยู่วันยังค่ำแล้วแบบนี้เลือกที่จะสู้เพื่อปกป้องตัวเองไม่ดีว่ารึไง"

ผมก็พูดตามที่ผมคิด ที่รักเธอก็หันหน้ามามองผม

        "อืม.. มันก็จริง"  เธอถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะเงียบไป

จนเราทั้งคู่มาถึงมหาลัย ผมจอดรถไว้ที่หน้าตึกเรียนของเธอ

แล้วก็เดินลงมาพร้อมเธอเหมือนกัน

        "ตามมาอีกทำไม"

        "ไม่ได้ตาม แค่จะไปส่ง เผื่อจะมีคนมาแกล้งอีก"  ผมก็ทำหน้าที่เดินตามเธอเข้ามาจนถึงใต้ตึก

เธอก็เลือกที่จะเข้าไปนั่งม้าหินอ่อนซักตัวที่มันว่าง ผมก็เข้าไปนั่งกับเธอ

        "เอามือถือมาหน่อยดิ"  ที่รักก็ทำหน้างงๆ

        "เอาไปทำไม ไม่มีใช้หรอ?"  กวนตีนป่ะวะ คิดแบบนี้ได้มั้ย

        "เอามาเถอะหน่า"  ผมไม่รอให้เธอยื่นมาให้หรอก

ก็ดึงออกจากมือเธอมาทันที ก็ตอนนี้เธอถือมันอยู่

        "อ่ะ เรียบร้อย มีทั้งเบอร์ ทั้งไลน์เฟสก็มี ไอจีก็ฟอลโล่ให้แล้ว"

        "เพื่อ?"

        "เผื่อฉุกเฉินติดต่อช่องทางไหนไม่ได้ ก็เลือกมาซักทาง

มันต้องมีทางนึงแหละที่ติดต่อได้อ่ะ"

        "เพื่อ?"  เธอถามขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง

        "ฉุกเฉิน เข้าใจมะ? เวลาหันไปทางไหนไม่เจอใครก็โทรมา

จะได้รีบมาหา"

        "อะ..อืม"  เธอก็เก็บมือถือลงกระเป๋า

แล้วก็เงียบต่อ

        "ไม่ชิน"  อยู่ๆผมก็หลุดปากออกมา

ทำให้ที่รักหันมามองหน้าของผม

        "อืม ไม่ชิน"  ไม่ชินจริงๆที่เธอเอาแต่เงียบแบบนี้

แล้วผมก็ได้ความเงียบกลับมาเหมือนเดิม

        "รดาาาา" เ ป็นเสียงผู้ชาย ที่ฟังยังไงก็ไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อยอ่ะกำลังเรียกชื่อที่รักอยู่

และตอนนี้ก็วิ่งตรงเข้ามาทางนี้แล้ว

        "ไหนดูซิ เป็นไงบ้าง?"  ผู้ชายคนนั้นเข้ามานั่งข้างๆที่รัก

แล้วก็จับแก้มที่รักหันซ้ายหันขวา

        "ไม่เป็นไร"  ที่รักก็ตอบกลับแค่นั้น

        "เฮ้อ..ทุกที ทุกทีที่กูไม่มา อิพวกนี้มันอยากจะเจอฤทธิ์เดช       อิเจสสิก้ามากเลยใช่มั้ย"  พูดไปเค้าก็ตบที่โต๊ะไปด้วย

        "ช่างเถอะ..ชินแล้ว"  ชินแล้ว? โดนประจำเลยรึไง

        "สู้สิอิบ้า บอกกี่ทีแล้วห้ะ!"  ก็จริง ทำไมไม่สู้

        "ไปเรียนละนะ"  ผมพูดจบก็กำลังจะลุก

        "อุ้ยตาย..ผู้ชาย ขอโทษนะไม่ทันสังเกต"  ผู้ชายที่มีท่าทางออกสาวทักขึ้นมา

ผมก็แค่พยักหน้าให้ แล้วก็ลุกขึ้นผมก็ส่งกุญแจคืนที่รัก แล้วก็หันหลังออออกมา

        "จะไปยังไง?" เสียงของที่รักดังขึ้นตามหลัง

ผมเลยหันกลับไปหาเธออีกครั้ง

        "เดินดิ ไปนะ"  แล้วผมก็เดินออกมาอีกหน่อย

        "เดี๋ยว.."  ผมก็ต้องหันกลับมาอีกครั้ง

        "เอาไปด้วย"  ที่รักยื่นกุญแจมาให้

        "วันนี้เลิกเย็นเลยนะ กลับก่อนก็ได้"  พูดเสร็จผมก็เดินออกมา

        "เอาไปด้วย เที่ยงค่อยเอามาคืน"  ที่รักวิ่งตามผมมาแล้วยื่นกุญแจรถมาให้

ผมก็แค่พยักหน้า เที่ยงค่อยเอามาคืนงั้นหรอ เออก็ได้วะ แล้วเธอก็เดินกลับไปที่โต๊ะ

ส่วนผมก็เดินออกมา

        วันนี้ผมมีเรียนตอนสิบโมง และตอนนี้ห็พึ่งจะเก้าโมงนิดๆ

ก็คงต้องมานั่งรอ ประมาณเก้าโมงครึ่งเพื่อนๆก็ทะยอยมา ขิงกับแตงกวามาถึงก่อน

พอเห็นผมพวกเค้าก็ตรงดิ่งมาหาทันที

        "ยังไง?"  อยู่ๆเธอก็ตั้งคำถามมาให้

        "ยังไง?คืออะไร?"  ผมไม่เข้าใจคำถามเลยตั้งคำถามกลับไปให้ขิง

        "ที่รัก..ที่มึงเรียกเมื่อวานไง ตกลงมันยังไง คบกับยัยรดาอยู่งั้นหรอ?" ที่รัก? ใช่สิผมพึ่งนึกขึ้นได้ ทุกคนรู้จักเค้าที่ชื่อว่ารดา

หรือธีรดาแค่นั้นหนิ

        "ไม่.."

        "เห้ย! ตกลงเรื่องเมื่อวาน?"  ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับ

เพื่อนอีกกลุ่มก็เดินเข้ามา ก็ผู้ชายอีกสามคนนั่นแหละ

        "ก็กูพึ่งจะถามมันอยู่นี่ไง

มึงก็เสือกมาขัด"  ขิงมันก็หันไปเอ็ดให้กราฟที่โพล่งเข้ามา

        "แล้วมันยังไง?"  ตอนนี้ทุกสายตาที่นั่งอยู่ในโต๊ะนี้ก็ต่างจับจ้องมาที่ผม

        "เรื่องส่วนตัว"  ผมก็ให้คำตอบได้แค่นั้นแหละ

พวกมันก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ ก็คงเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยจะเอาใครของผมเข้าไป

พวกมันก็เงียบกันเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***