ตอนที่5..สู้ใครไม่เป็นรึไง

        ข้ามมาตอนที่ผมต้องไปเรียน

ก็ช่วงเวลาที่เหลือผมก็ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย

แล้วก็ไม่เคยเจอยัยนั่นอีก แม้แต่ตอนกินข้าวก็ไม่เจอเช่นกัน

เพราะเธอไม่เคยตื่นมาตรงเวลาที่เค้ากินข้าวกันเลย

        "จะไปเรียนแล้วหรอ?"  ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อจะหาอะไรรองท้องก่อนไปเรียน

ก็เจอแม่ที่อยู่ในครัวพอดี

        "ครับ"  ผมได้ขนมปังกับนมแค่นั้นแหละ

ค่อยไปหากินข้างหน้าละกัน ผมกลัวไปเรียนไม่ทัน

        "จะไปเรียนแล้ว?"  สามีใหม่ของแม่เอ่ยถามเมื่อเห็นผมเดินออกจากครัวมากับแม่

        "ครับ"  ผมก็ยกมือไหว้เค้าและกำลังจะก้าวออกไป

        "เงินพอใช้มั้ย?"  อยู่ๆเค้าก็ถามเรื่องเงินกับผมขึ้นมา

        "หึ! ก็คงจะแบมือขอ!"  เสียงจากข้างหลังพูดดังขึ้นมา

ผมไม่หันไปดูก็รู้ว่าใคร

        "มีค่ะ เคมีทำงานเก็บเงินเองมาตั้งแต่ปี1.ไม่ต้องห่วงเค้าเรื่องเงินหรอกค่ะ"

แม่ผมเองที่เป็นคนตอบคำถามของสามีใหม่เค้า

        "เก่ง..ดีแล้วหล่ะ ที่รู้จักทำงานหาเงินเอง แล้วจะไปเรียนยังไง?"  เค้าเอ่ยถามผมอีกครั้ง

        "แท็กซี่ครับ"  ผมก็ตอบไปตามความจริง

        "ไปกับที่รักสิ ยังไงก็เรียนที่เดียวกันอยู่ละ"  เค้าชี้มือไปทางยัยนั่น

        "ไม่!!"  เหอะ อยากไปด้วยมากมั้ง

        "ที่รัก! ให้เค้าไปด้วยพ่อสั่ง!"  เธอก็นิ่งไป

        "ไม่เป็นไรครับผมไปเองได้"

        "ไม่ได้ ไปด้วยกัน ไปได้แล้วป่ะสายแล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน"

        "หึ้ยยย!!!"  ยัยนั่นก็เดินกระทืบเท้าออกไป

ผมก็คงต้องไปกับยัยนี่จริงๆใช่มั้ย ผมก็เดินตามเค้าออกมา แล้วก็มาหยุดอยู่ที่โรงจอดรถ

วันนี้ทำไมเปลี่ยนรถ ทุกทีเธอขับอีกคัน

        "ขึ้นมาสิ ไม่ไปรึไง!!"  ชีวิตวันๆนี่คิดแค่จะเหวี่ยงจะวีนอยู่แบบนี้รึไง

        ระหว่างอยู่ในรถก็ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรออกมาจากเรากันหรอก

ยัยนี่มันก็เปิดเพลงเสียงดังตามเคย ส่วนผมก็คงจะมีหน้าที่แค่นั่งเฉยๆ

จนมาถึงมหาลัย

        "ไปส่งที่ตึก"  ผมเอ่ยเสียงปกติออกมา

        "ไม่ เดินไปเองสิ"  คำตอบที่ผมได้

มันเริ่มทำให้ผมไม่ปกติแล้วนะ

        "เห้ย! มันไกลนะเว้ย จะให้เดินยังไงวะ!"  มันไกลกันมาจริงๆ

ถ้าผมต้องเดินไปมันก็เดินได้แหละ แต่ผมก็คงจะไปเรียนไม่ทัน

        "ไม่รู้สิ อยากตามมาด้วยก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ"  ยังคงเล่นลิ้น และก็คงเล่นหน้าเล่นตา

        "ได้.. ไปเองก็ได้"  ผมหันไปมองคนข้างๆอีกครั้ง

ตอนนี้เธอกำลังจะปลดเบลท์และลงจากรถ

        "อ๊ายย!! ไอ้เหี้ย มึงทำเหี้ยอะไรห้ะ!!"

        "อยู่นิ่งๆแล้วเงียบ"  ตอนนี้ร่างของที่รักนั่งอยู่บนตักผมอยู่

ผมอุ้มเธอมาเองแหละ

        "เอากุญแจรถมา"

        "ไม่!!"  เธอหันมาตะคอใส่ผม

        "ได้"

        "จะทำอะไรอีกไอ้บ้า!!"  เธอพยามดิ้น

ตัวก็แค่นี้จะดิ้นออกจากผมมันคงง่ายไป ตอนนี้ผมกำลังค้นหากุญแจรถในกระเป๋าเธออยู่

และก็เจอ

        "ลงไปได้ละ"  ผมปล่อยเธอออกจากกอดของผม

        "มึงจะบ้าหรอ"

        "ที่รัก มันสายแล้ว กูจะไปเรียนฟังรู้เรื่องมั้ยวะ"

        "ก็ไปดิ"

        "จะไปด้วย? โอเคได้"

        "ไอ้บ้า มึงจะให้กูไปทำไมตึกวิศวะ"

        "ไม่ลงเอง นี่หน้าตึกมึงแล้วนะ จะเอาไง หรือจะไปด้วย?"

        "ไอ้เหี้ย!!"

        "ปากดีชิบหาย"  ผมเลยกระชับกอดเข้าไปหาเธออีกครั้ง

        "อ๊ะ.. ปล่อยๆ มึงก็ปล่อยดิ"

        "ก็นึกว่าอยากลอง ปากดีๆแบบนี้ โดนจูบขึ้นมา จะดีเหมือนเดิมมั้ยวะ"  ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

แต่ก็ไม่ได้กะจะทำจริงๆหรอก ก็แค่ขู่

        "ปล่อยยย"  สุดท้ายก็อ่อนลง

        "หึ"  ผมก็คลายกอดออกอีกครั้ง ที่รักก็เปิดประตูรถแล้วก็เดินลงไป

ผมก็ต้องลงตามมาด้วยเพราะผมต้องย้ายไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ

        "เลิกกี่โมง"  ผมถามออกไป

เผื่อเวลาเราเลิกเรียนมันจะไม่ตรงกัน แต่ก็ได้แต่ความเงียบกลับมาพร้อมหน้าตาเหวี่ยงขั้นสุด

        "จะกลับเองว่างั้น จะได้ไม่ต้องรอ"

        "บ่ายสอง"

        "ก็แค่นั้น"  ผมเลี่ยงขึ้นมาบนรถ

แต่ที่รักก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนเดิม ผมเลยเปิดกระจกรถเพื่อคุยกับเธอ

        "ไม่เรียน? จะยืนอยู่นี่หรอ ตามใจนะกูไปหล่ะ"  ผมก็ขับรถออกมาทันที พอหันไปมองกระจกหลัง

ก็เห็นคนยืนดิ้นอยู่ตรงนั้น ก็คงทำได้แค่หัวเราะแล้วหล่ะ

        วันแรกของการมาเรียนของผม เหมือนผมมาเริ่มนับหนึ่งใหม่

เพราะมหาลัยที่นี่มันก็หรูมากกว่าที่เก่าที่ผมเรียน ก็ตามสไตล์

ผมมันเป็นเคมีที่เข้ากับใครไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ มันก็คงจะเป็นเพราะความนิ่ง

เลยทำให้ใครเข้าใจว่าผมหยิ่ง ผมไม่ได้หยิ่ง ก็แค่ไม่อยากคุยกับใคร อยู่คนเดียวก็ได้หนิ

ไม่เห็นเป็นไรเลย

        "พึ่งย้ายมาหรอ?" ผมหันไปทางผู้หญิงคนหนึ่ง ก็คงจะคุยกับผมมั้ง

ผมก็แค่พยักหน้าตอบแค่นั้นแหละ

        "ชื่อไรอ่ะ เราขิงนะ" เธอยังหันมาคุยกับผมต่อ

และแนะนำชื่อตัวเองให้ผมรู้จัก

        "เคมี"  ผมก็คงตอบไปได้แค่นั้น

แล้วก็สนใจเรียนของผมต่อ เธอก็แค่พยักหน้ามาให้ ก็คงรู้ว่าผมยังไม่อยากคุยตอนนี้

        มาเรียนวันแรก ผมก็ได้เพื่อนใหม่กับเค้าแล้ว ผมไม่เข้าหาใครก่อนแน่นอน

ก็เป็นขิงนั่นแหละ ที่เธอดึงผมไปอยู่ในกลุ่มของเธอ กลุ่มนี้มีผู้หญิงอยู่สองคน

ผู้ชายอีกสามคน

        "นี่จะแนะนำให้รู้จัก นี่ไอ้กราฟ ไอ้ขุน ไอ้โชกุน ส่วนอินี่อิแตงกวา

กูคงไม่ต้องแนะนำแล้วเนอะ นี่ไอ้เคมีนะพวกมึง"  เพื่อนคนนี้ก็แนะนำทุกคนให้รู้จักกันเสร็จสับ

ผมก็แค่พยักหน้าไปให้พวกนั้นแค่นั้นแหละ

        "ป่ะไปกินข้าว เที่ยงแล้ว"

        ผมไม่มีเรียนต่อแล้ว ก็คงต้องไปรอรับยัยที่รักกลับพร้อมกัน พอกินข้าวเสร็จ

ผมก็เดินออกมาจากโรงอาหาร

        "กลับเลยหรอวะ?"  ขิงมันเดินมาคุยกับผม

        "ยังอ่ะ"

        "แล้วไปไหนต่ออ่ะ"

        "ไปตึกบริหารกัน กูจะไปหาเด็ก"  ผมยังไม่ทันตอบคำถามอะไร

ไอ้โชกุนมันก็โพล่งขึ้นมาซะก่อน ผมก็ตั้งใจจะไปที่นั่นอยู่แล้วเหมือนกัน หนิ

        "ตลอดแหละไอ้เหี้ย"  เป็นไอ้ขิงที่ด่าออกมา

        "ว่าไง พวกมึงจะกลับเลยหรอ กลับไปก็ไม่มีไรทำไปนั่งมองหญิงดีกว่าไอ้เหี้ย"  ไอ้โชกุนมันก็บอกออกมาอีกครั้ง

        "มึงจะไปป่ะ?"  ขิงหันมาถามผมอีกครั้ง

        "ก็จะไปที่นั่นอยู่แล้ว"

        "เห้ย มีเด็กอยู่ที่นั่นเหมือนกันหรอ

มาเรียนวันแรกมึงมีเด็กแล้วหรอวะ"  ไอ้กราฟมันก็แซวผม

        "หึ"  ผมไม่ได้ตอบอะไร

เลือกเดินไปที่รถ แล้วพวกนั้นมันก็ตามมา เราก็พากันมาถึงตึกคณะบริหาร

ยัยที่รักเรียนอยู่ที่นี่ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเธอเรียนอยู่ห้องไหน แต่นี่มันยังไม่บ่ายเลย

ก็คงนั่งแถวๆนี้มั้ง

        "เห้ย อะไรกันวะหน่ะ"  เพื่อนผู้ชายของผมเอ่ยออกมาซักคน

ผมก็ไม่ได้หันไปมองว่าใคร ผมเลือกหันไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าก่อน

        "เจ้าเดิม ก็ยัยรดานั่นแหละ"  ขิงมันพูดออกมาแบบนั้น

มันทำให้ผมสงสัย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

        "หมายความว่าไง?"  ผมเลยหันไปถาม คนที่พอจะรู้เหตุการณ์

        "ยัยรดาลูกคุณหนูนั่นแหละ วันไหนที่เพื่อนมันไม่มาเรียน มันก็จะโดนรังแกแบบนี้แหละ

จะว่าไปก็น่าสงสารนะแต่ก็นั่นแหละ ทำตัวเอง คนก็หมั่นไส้แบบนี้แหละ"

        "เห้ย จะไปไหนวะ"  เสียงเพื่อนของผมเรียกอยู่ข้างหลัง  ก็ตอนนี้ผมเดินตรงเข้ามาเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วหน่ะสิ

        กลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ตอนนี้กำลังล้อมที่รักอยู่

ไม่รู้ว่าโดนขู่อะไรบ้าง แต่เหมือนเห็นว่าเธอจะส่งกระเป๋าเงินไปให้ยัยพวกนั้น

        "พูดง่ายๆค่อยน่ารักหน่อย ทำตัวน่ารักๆก็เป็นหนิเรา

ไม่มีใครคอยปกป้องก็รู้ตัวเองบ้างมึงอ่ะ  อย่าคิดว่าใครๆก็ตามใจมึงหมดดิ"

        ผู้หญิงคนหนึ่งในนั้นดึงกระเป๋าเงินออกจากมือของที่รัก

แล้วผลักหัวเธอแรงๆ

ผมเลยเลือกเดินเข้าไปดึงกระเป๋าเงินของที่รักออกจากมือของผู้หญิงคนนั้น

        "เห้ย!!"  ผู้หญิงคนนั้นมันก็หันมามองผม

และทุกคนในนี้ก็หันมามองตามเสียงของผู้หญิงคนนั้น

        "ที่รัก ลุก!"  เธอไม่ได้หันมามองตามทุกคน

เพราะตอนนี้เธอก้มหน้าอยู่ แต่พอเธอได้ยินเสียงของผมเธอก็หันมา

        "ลุก"  ผมก็เอ่ยออกไปอีกครั้ง

เพื่อให้เธอลุกจากโต๊ะนี้ พอผมจ้องมองเธอชัดๆ

ก็เห็นว่าใบหน้าของเธอมันมีรอยเหมือนโดนตบมา ที่รักก็ลุกแล้วก็เดินมาหาผม

        "ไม่มีมือหรอ สู้ใครไม่เป็นรึไง"  เธอเหมือนมีน้ำตาคลอๆอยู่ที่ดวงตา

แล้วเธอก็ก้มหน้าลง

        "ที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินหรอ ถึงต้องมารีดไถเงินคนอื่นแบบนี้"  ผมหันไปพูดกับกลุ่มผู้หญิงพวกนั้น

พวกเธอก็เงียบไม่ได้ตอบ แต่ก็มีสีหน้าที่มันอึ้งไป

        "หัดทำงานหาเงินใช้เองบ้าง อย่าทำตัวเป็นโจรแบบนี้ดิ เรียนสูงซะเปล่า"

ผมพูดจบก็ดึงที่รักออกมาจากตรงนั้น แล้วก็พามานั่งกับผมแทน

        "นั่งลง"  ผมจับเธอนั่งกับม้าหินอ่อนที่เพื่อนผมเลือกจะนั่ง

มันอยู่ใต้ต้นไม้นอกอาคาร แล้วผมก็นั่งลงข้างๆเธอ

ที่รักก็ยังคงเงียบไม่ได้พูดอะไรอีก เอาแต่ก้มหน้า

        "เงยหน้าดิ๊"  ผมนั่งหันหน้าไปทางเธอ แต่ก็ยังเงียบ

        "ที่รัก!"  ผมคงจะใช้เสียงดังเกินไป

เพราะเธอสะดุ้งและถอยหนีผมไป ผมเลยรั้งเธอเอาไว้

        "ขอโทษ เงยหน้าดิ"  ผมจับที่ปลายคางของเธอเพื่อจะมองว่าตรงแก้มมันแดงมากมั้ย

เพราะเมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจดู

        "เหี้ย ปล่อยให้มันทำได้ไงขนาดนี้วะ"  แก้มของเธอมันแดงทั้งสองข้าง

เป็นรอยนิ้วมือด้วยซ้ำ

        "ไม่สู้วะห้ะ สู้ใครไม่เป็นรึไง"  ผมก็ยังคงจ้องไปที่แก้ม

แล้วก็บ่นตามประสาผมนั่นแหละ

        "แล้วเพื่อนไปไหนหมด"  ก็ยังคงเงียบ

        "ตอบ"  ผมใช้น้ำเสียงปกตินะ

        "อิเจสไม่มา มันไปทำฟัน"  ผมเลยละจากแก้มมามองตาเธอ

        "คนอื่น?"  แต่คำตอบมันก็คือการส่ายหน้ามาให้แค่นั้น

        "จะเรียนไหวมั้ยแบบนี้อ่ะ"  ก็ยังคงส่ายหน้ามาเหมือนเดิม

        "จะกลับบ้าน?"  ผมก็ถามไปอีกครั้ง คำตอบก็คือการพยักหน้า

        "โอเค กลับก็กลับ ป่ะ"

        "ไม่เรียนแล้วรึไง"  ผมกำลังจะทำท่าลุก แต่ที่รักดึงผมเอาไว้

        "ไม่มีแล้ว จะกลับมั้ยตกลง?"

        "อืม"  เธอก็ลุกขึ้นตามผม

        "กูกลับนะ"  ผมหันไปบอกเพื่อนๆของผม พวกมันก็ทำหน้าอึ้งๆกัน

ก็ตั้งแต่ผมพาที่รักมานั่งด้วยก็ไม่ได้ยินเสียงใครพูดออมาเลย

ผมพาเธอมาถึงรถก็ให้เธอไปนั่งข้างคนขับ เพราะผมก็คงจะขับเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***