ตอนที่4..ครอบครัวเดียวกัน

        ไม่รู้ว่าผมทำไมต้องมายืนดูคนพวกนี้ทำอะไรกันอยู่ตรงนี้ตั้งนาน

และตอนนี้ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเลย แล้วอยู่ๆ ที่รักก็ลุกออกไปจากตรงนี้ มีเพื่อนที่เป็นผู้ชาย

แต่ในใจคงไม่ใช่เดินตามเธอออกไป ส่วนอีกสามคน ตอนนี้ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น

แล้วไอ้ผู้ชายอีกคนก็ตามออกไปพร้อมกับสีหน้าที่มันไม่ค่อยพอใจนักจากคนที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้

ผมเลยเลือกที่จะเดินตามพวกนั้นไป

        "กูกำลังทำเหี้ยอะไรอยู่วะเนี้ย!"  มันไม่เข้าใจตัวเอง ทำไม่ต้องมาคอยตามยัยนี่ด้วย

สมองก็เสือกสั่งการแบบนั้นด้วยนี่ดิ

        ผมเดินตามพวกเค้าออกมา จนตอนนี้มาถึงลานจอดรถของห้างแล้ว

ดีที่จอดชั้นเดียวกัน ก็คงบังเอิญ แต่ดูเพื่อนของเธอจะไปก่อน

ตอนนี้มันก็เหลือแค่เธอกับผู้ชายอีกคน ที่รักพยายามจะขึ้นรถ แต่เหมือนไอ้เหี้ยนั่นมันไม่ยอม

ตอนนี้สิ่งที่เห็น คือการฉุดกระชากกันอยู่

        ผมยืนมองดูเหตุการณ์นั้นสักพัก และมันก็คงจะไม่ค่อยดีแล้ว ผมเลยเดินเข้าไป

        "ที่รัก!"  เมื่อทั้งคู่ได้ยินเสียงผมก็เกิดอาการชะงักไป

        "อืม"  อ่าว..คราวนี้ไม่ด่าว่ะ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันยืนมองหน้าผมแบบไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่

ที่ผมเข้ามาขัด

        "ใคร?"  มันถามออกมาแค่นั้น

แต่มือก็ยังคงจับที่รักไม่ปล่อย

        "ใคร..แล้วจะทำไม! แล้วก็ปล่อยได้ละจะกลับบ้าน"  ก็วีนตามสไตล์นั่นแหละ ผู้ชายคนนั้นมันก็ปล่อย

        "รดา..เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง"

        "ไม่คุย แค่นี้ก็รู้เรื่องแล้ว"  ไอ้นั่นมันยังพูดไม่จบเธอก็สวนกลับไปซะก่อน

        "จะกลับมั้ยบ้าน?"  ส่วนผมก็สวนพวกเค้าขึ้นมาเหมือนกัน

        "กลับ.. ไปสิ"  เธอสะบัดมือออกจากไอ้นั่นแล้วก็หันไปเปิดรถ

        "ไม่กลับรึไงหล่ะ?"  ยังหันมาวีนผมต่อ พอเธอเข้าไปนั่งในรถ ผมก็เดินไปที่รถเหมือนกัน

แล้วก็ขับรถตามเธอออกมา

        เรากลับมาถึงบ้านพร้อมๆกัน เพราะผมขับรถตามเธอมาติดๆ

        "กลับมาพร้อมกัน? ไปด้วยกันหรอ"  พ่อของเธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

วันนี้ไม่ลุกไปไหนเลยรึไง

        "เหอะ! ใครเค้าจะไปด้วย"  พูดจบเธอก็เดินขึ้นไปข้างบนทันที

เหอะน่าไปไหนด้วยตายหล่ะมั้งหน่ะ! ส่วนผมเดินเอากุญแจรถไปคืน

แล้วก็เดินเลี่ยงขึ้นมาห้องนอนของผมเหมือนกัน

        "เชี่ยย!!"  ขึ้นมาก็ได้ยินเสียงเพลงที่มันโคตรจะดังของห้องข้างๆ

ทำไมผมต้องมาอยู่ห้องนี้ด้วยวะ โคตรหงุดหงิด  พอถึงตอนเย็น ก็มีคนมาเรียกให้ไปกินข้าวเย็น

สบายจริงๆวันๆจะได้ทำอะไรบ้างมั้ยวะ จะทำอะไรก็มีคนมาทำแทนตลอด โคตรจะสบาย

แต่ทำไมกูไม่ชิน!!

        "ไปซื้อของมา ได้ของที่ต้องการมาครบรึเปล่า?"  ผมกำลังจะนั่งลงแม่ก็เอ่ยถามขึ้น สาบานได้

วันนี้ผมพึ่งจะเจอแม่นี่แหละ แม่ไปอยู่ไหนมาทั้งวัน

ตอนเช้าผมไม่ทันกินข้าวเช้าด้วย และตอนเที่ยงผมก็ออกไปกินข้างนอก

วันนี้ก็พึ่งจะเจอ

        "ครับ"  ผมก็ตอบแม่ไปแค่นั้นแหละ

        "ที่รัก..รู้จักพี่เค้ารึยัง?"  เธอเงยหน้าจากจานข้าวของเธอแล้วหันมามองหน้าผม

แล้วเธอก็แค่ยักไหล่แค่นั้น

        "น่าจะรุ่นเดียวกันนะคะ"  แม่ผมหันไปบอกกับพ่อของยัยนี่

        "อ่าวหรอ..นึกว่าเป็นพี่ซะอีก พึ่งจะ21เองหรอกหรอ

ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่านั้นนะ"  บทสนทนาบนโต๊ะอาหารก็จบลงแค่นี้

แล้วต่างคนก็ต่างก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองไป

        "นั่งก่อนอย่าพึ่งไปไหน"

        "อะไรอีก!!" เหวี่ยงๆแบบนี้ไม่ต้องถามหรอกว่าใคร

พ่อของเธอรั้งแขนเธอเอาไว้แล้วให้เธอนั่งลง

        "เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว รู้จักกันก่อน"  เธอก็หันมาทำหน้าตาเหวี่ยงๆมาทางผม

        "ทำไมต้องรู้จัก?"  นั่นสิ ทำไมผมต้องไปรู้จักยัยคนนี้ด้วย

        "รู้จักชื่อเค้ารึยัง?"  พ่อของเธอชี้มาทางผมเพื่อถามเธอ

ส่วนเธอก็ได้แต่ทำหน้าที่มันออกมาแบบไม่ค่อยจะพอใจ

        "เคมี เค้าพึ่งจะเคยเข้ากรุงเทพ ต่อไปเวลาเค้าจะไปไหน ไปเป็นเพื่อนเค้าด้วย

เข้าใจมั้ย?"  หันหน้ามาเหวี่ยงทางผมทันที

        "ก็เห็นไปเองได้หนิ จำเป็นหรอ โตเป็นควายละไปเองได้ อยู่แล้วมั้ง!"  คำพูดคำจานี่นะ

        "ที่รัก เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ

อีกอย่างพ่อกับน้าวดีเราก็จะจดทะเบียนสมรสกันด้วย"

        "ก็ตามใจสิ แน่ใจแล้วหรอ ไม่ใช่ว่าจะมาปลอกลอกเหมือนที่เคยๆหรอกนะ"

        "เห้ย!!"  ผมตะคอกออกมาค่อนข้างที่จะเสียงดัง

มันก็ทำให้ยัยนี่ตกใจนิดๆ

        "เค เงียบ"  เสียงของแม่ปรามผม

ผมต้องเงียบสินะ ทำไมไม่ว่าอะไรเค้าบ้าง นี่แหละนิสัยถึงกลายเป็นแบบนี้

        "อย่าพึ่งพูดถึงเรื่องนั้นเลยนะคะคุณ ไม่จำเป็นต้องจดก็ได้ค่ะ

ไม่เป็นไร"

        "แต่คุณ.."

        "ไม่เป็นไรค่ะ หนูรดาเค้าจะได้สบายใจว่าวดีไม่ได้คิดจะมาปลอกลอกคุณ

นะคะ"  แม่ก็อ่อนโยนเกิ๊น

ยัยนี่มันยิ่งจะได้ใจหน่ะสิ

        ที่รักเธอก็เงียบลงตั้งแต่ตอนนั้น  หลังจากนั้นพ่อของเธอก็หันมาคุยกับผม

เรื่องเรียนเรื่องอะไรต่างๆ คุยกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักห้องใครห้องมัน

ผมก็เดินขึ้นห้องของผมส่วนยัยนี่ก็เดินอยู่ข้างหน้าผมนี่เอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***