ตอนที่20...ต้องตกใจขนาดนั้นเลยหรอ?

ทุ่มนึงอิเกรซก็มาถึงหน้าบ้าน

ก็มากันครบ ครบแก๊งเลยห้าคนเรา

เกรซ

: เค้าสวยเนอะวันนี้

ข้าวผัด

: อะไร? อย่ามาแซว ก็ปกติมะ

เกรซ

: จ้ะ ปกติมากจ้ะลูกสาว แหมมมมมม..

ก็ถ้ามันจะแหมมมมขนาดนี้..

ก็นิดนึงมะมีแฟนแล้วก็ต้องสวยซักนิดนึง แฟนยิ่งฮอตฮิตติดลมบนอยู่ด้วย

มีแต่คนอยากกินขนาดนั้น ไม่สวยจะเอาอะไรไปสู้กับพวกนั้นกัน

ข้าวผัด

: ทำไมต้องไปตั้งแต่ทุ่มนึง ทุกทีก็ไปตั้งสองทุ่ม?

เกรซ

: กูไม่รู้ เดี๋ยวไปถึงมึงก็ถามเค้าเอง

ข้าวผัด

: เออ.. แล้วพวกมึงอ่ะ?

เคธี่

: อยากมาว่าง..

ไลลา

: ใช่.. ว่างมาก ออกมาก็ดีมีข้าวให้กินฟรีไปอีก

แก้ม

: ถูก..

ข้าวผัด

: เหอะๆ ดีๆกันทั้งนั้น เออ.. พรุ่งนี้กูจะไปตลาดนัดรถไฟ ไปกันนะ ไปกันหมดนี่แหละ

เกรซ

: พี่เอซบอกกูแล้วจ้ะ อิพวกนี้ก็รู้แล้ว ไปกันหมด

ข้าวผัด

: อะไรวะ? ทำไมต้องตัดหน้า

เกรซ

: แล้วยังไง? เค้าไปรู้ได้ไงว่ามึงจะไปรถไฟพรุ่งนี้

ข้าวผัด

: ก็เค้าถาม.. กูก็แค่บอกมะ ไม่เห็นยากเลย

เกรซ

: จ้าา..

ทุ่มกว่าๆเราก็มาถึงร้านกัน

ด้วยความที่มันเป็นเหมือนร้านอาหารอยู่แล้ว มันก็เปิดตั้งแต่ห้าโมงหกโมงเย็นและก็มีนักร้องขึ้นวนกันไปเรื่อยๆนั่นแหละ

มาตอนนี้คนก็เยอะแล้วนะ เข้ามาก็ไม่ต้องได้จองโต๊ะ

กลุ่มพี่เอซนั่งกันอยู่ในนี้แล้ว โต๊ะใหญ่ไปอีกก็คนเยอะอ่ะเนอะ สิบกว่าคนได้อ่ะ ก็นั่งโต๊ะมุมๆแหละ

เพราะเรามากันหลายคน พี่เอซก็เดินมาจับมือฉันไปนั่งที่โต๊ะกับพี่ๆเขา

เกรซ

: อ๊ายย.. วันนี้รวมโต๊ะด้วย ดีอ่ะ..

ข้าวผัด

: ทำไมต้องรวม?

เอซ

: เดี๋ยวก็มีไอ้พวกหน้าม้อมาจีบอีก นั่งนี่แหละ ตอนพี่ไปร้องเพลงไอ้ซีโร่มันจะได้คอยกันให้

ซีโร่

: ดีจริงๆ เป็นไม้กันหมาไปซะแล้ว

พี่เอซก็พาฉันมานั่งข้างๆเขา

นั่งเบียดกันเข้าไปอีก แทบสิงกันอ่ะ

ข้าวผัด

: ทำไมต้องบังคับให้อิเกรซมารับด้วย?

เอซ

: ไม่ได้บังคับ แค่โทรไปถามเอง

ไม่ได้พูดกันเสียงดังหรอก

ก็แค่คุยกันสองคน

ข้าวผัด

: จริง?

เอซ

: จริงๆ แค่ถามจะมามั้ย เกรซบอกมาก็เลยขอให้ไปรับเราด้วยก็แค่นั้น

ข้าวผัด

: ไม่น่าเชื่อ

เอซ

: มองพี่เป็นคนยังไงห้ะ?

ข้าวผัด

: แต่มันบอกพี่โทรไปสั่ง

เอซ

: เห้ย.. ไม่ใช่แล้ว ไม่ได้สั่งเลย จริงจริ๊ง..

ข้าวผัด

: จ้าา.. จริงจริ๊ง..

เอซ

: ฮ่าๆๆ หืม.. มันเขี้ยวจริงๆไอ้เด็กคนนี้

แล้วก็พุ่งเข้ามาหอมแก้มฉัน

ไปฟอดใหญ่ เอาผมไปทัดหูให้ฉันอีกด้วย แล้วก็จับหัวฉันโยกเบาๆ

ซีโร่

: เอ่อ.. พวกกูยังมีตัวตนอยู่มั้ย?

เอซ

: อะไรของมึง?

ซีโร่

: ไม่ได้เจอกันมาทั้งวันรึไง?

เอซ

: ก็เปล่า.. ก็อยู่ด้วยกันทั้งวันนะ

เกรซ

: อยู่ด้วยกันทั้งวัน!!

ข้าวผัด

: พี่เอซ!

เอซ

: หึ๊?

เกรซ

: ยังไง? ห้ะอิข้าว!

ข้าวผัด

: อะไร? ไม่มี๊..

เอซ

: ฮ่าๆ ไม่มี๊.. ไม่มีเล้ยย.. ไม่บอกเพื่อนไปอ่ะ เราคบกันแล้ว

“ห๊ะ!!”

เอซ

: ทุกคนต้องตกใจขนาดนั้นเลยหรอ?

เกรซ

: คบกันตอนไหน?

เอซ

: เมื่อวานไง

เกรซ

: อิข้าว! ทำไมเงียบ?

ข้าวผัด

: เงียบอะไร  ไม่ได้เงียบซักหน่อย

ก็นั่นแหละ

เพื่อนฉันกับเพื่อนพี่เอซก็แซวกันยกใหญ่ พวกเราทั้งหมดก็นั่งกินดื่มกันไป

อิเกย์ทั้งสองมันก็จะเม้าเยอะไปหน่อย ส่วนพี่เอซก็เอาแต่นั่งโอบฉันเอาไว้ไม่ปล่อย จนมาถึงเวลาเกือบสามทุ่ม

พี่เอซเขาต้องไปเตรียมตัวขึ้นร้อง ก่อนออกไปก็มีหอมแก้มไปอีกที

ซีโร่

: ขอบคุณนะ

ข้าวผัด

: คะ?

ซีโร่

: ขอบคุณที่ทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม

ข้าวผัด

: หึๆ ค่ะ ข้าวเต็มใจ

ซีโร่

: ต่อไป ก็คงอยู่ที่มันแล้วล่ะ

ข้าวผัด

: คะ?

ซีโร่

: รอดูเอาละกัน ป๋าคงมีบทพิสูจน์

ข้าวผัด

: พิสูจน์ข้าวหรอ?

ซีโร่

: เราผ่านบทพิสูจน์นั้นแล้ว

ข้าวผัด

: พี่เอซสินะ

ซีโร่

: เราจะได้รู้ ว่ามันรักเราจริงมั้ย

ข้าวผัด

: คงไม่เล่นอะไรแรงๆใช่มั้ยคะ?

ซีโร่

: ไม่หรอก  จิ๊บๆ

แล้วก็ถึงเวลาที่พี่เอซขึ้นเวที

วันนี้ดูเขามีความสุขนะยิ้มตลอดเลย ไม่เศร้าเวลาร้องเพลงอีกแล้ว

แล้วแต่ละเพลงที่เลือกมาร้อง ก็เพลงรักทั้งนั้น ร้องไปก็ส่งยิ้มมาทางนี้ไปด้วย

ดูเหมือนจะมีคนส่งแก้วเหล้าขึ้นไปให้พี่เอซหลายคนเหมือนกันนะ

แต่พี่เอซไม่ดื่มเลย และก็เหมือนจะมีคนคอยคุมอยู่ข้างล่างด้วย

ไม่ให้เข้าใกล้พี่เอซเกินไป ดูเหมือนพี่เอซจะฮอตมากสุดในร้านแล้วล่ะมั้ง

มีคนคอยดูแลไปอีก

ข้าวผัด

: มีคนคอยคุมด้วยหรอคะ? คงจะฮอตสุดในนี้สินะ อย่างกะคนดัง

ซีโร่

: หึ๊? นั่นหรอ ไม่ใช่คนของร้านนี้หรอก

ข้าวผัด

: คะ?

ซีโร่

: คนของป๋า

ข้าวผัด

: ต้องคุมขนาดนี้เลยหรอคะ?

ซีโร่

: ครั้งนึงมันเคยโดนมอมยา ก็ไปดื่มแก้วที่เค้าคอยยื่นให้แบบนี้แหละ หามส่งโรงบาลแทบไม่ทัน

ข้าวผัด

: ห้ะ?

ซีโร่

: มันแพ้ยาอ่ะ แพ้ตัวยาที่มันอยู่ในยาปลุกเซ็กซ์

ป๋าเลยส่งคนมาคอยกันเวลามันขึ้นร้อง แล้วมันก็ไม่เคยดื่มเหล้าที่มีคนส่งให้อีกเลย ถ้าไม่กันแบบนี้

เค้าก็จะเข้าถึงตัวมันง่ายไง พวกเค้าก็บังคับมันกินได้ง่ายเหมือนกัน

ข้าวผัด

: แล้วพี่เอซไม่ขัดบ้างหรอ?

ซีโร่

: เรื่องนี้เรื่องเดียวแหละมั้งที่ไม่ขัด

ข้าวผัด

: อ๋อ..วันนี้เค้าดูมีความสุขนะคะ

ซีโร่

: ก็อยากให้มีความสุขแบบนี้ไปทุกวัน เราคือความสุขของมันนะ อย่าทิ้งมันไปไหนก็พอ

ข้าวผัด

: ข้าวจะไม่มีวันทิ้งเค้า ข้าวก็คงจะอยู่ข้างๆเค้าไปแบบนี้ ถ้าเค้ายังต้องการ

แล้วก็หันไปมองดูคนบนเวทีต่อ

ฉันก็คอยส่งยิ้มไปให้บ่อยๆ

เกรซ

: กลุ่มนั้น พวกที่ไปดูหนังกับเราวันนั้นมั้ยวะ?

ข้าวผัด

: ห้ะ?

เกรซ

: นั่นไงๆ นั่งอยู่หน้าเวที

ซีโร่

: ใช่แล้วล่ะ

เกรซ

: ตามจีบพี่เอซอยู่หรอคะ?

ซีโร่

: ก็.. มีคนนึงนะ

เกรซ

: นั่นไงมึง คนที่มันมองจิกมึงวันนั้นแน่ๆ

แล้วก็เหมือนผู้หญิคนนั้น

จะเข้าไปกระซิบอะไรพี่เอซซักอย่าง เธอไม่ได้ถือแก้วเหล้าเข้าไปด้วย เขาก็ปล่อยให้เธอเข้าไปได้

พี่เอซก็คุยกับเธอคนนั้นแป๊บนึงแล้วก็พยายามมองมาทางนี้

แล้วชี้มาทางโต๊ะเราให้ผู้หญิงคนนั้นดู เธอหันมาเจอพวกเรา เธอก็คุยกับพี่เอซอีกครั้ง

แต่พี่เอซไม่ได้ตอบอะไรไป ส่วนเธอก็เดินออกมา

ซีโร่

: หึๆ อยู่เฉยๆก็หล่ออยู่แล้ว เสือกจะมาเป็นนักร้องอีก เหนื่อยหน่อยเราอ่ะ

ข้าวผัด

: เฮ้ออ.. ทำไงได้ล่ะ

ตอนนี้พี่เอซก็หมดคิวแล้ว

และกำลังลงเวทีไปฉันมองดูเขาตลอด แต่มีผู้หญิงคนนึงยืนอยู่ข้างเวที

แล้วดึงพี่เอซไปหอมแก้ม พอพี่เอซเห็นเธอ เหมือนเขาดีใจ แล้วก็พุงเข้าไปกอดเอาไว้

ซีโร่

: เห้ย! เชี่ยย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***