ตอนที่17...อยู่ตรงนี้

เกรซ

: เฮ้ออ..

“ห้ะ?”

ซีโร่

: มีแฟนแล้วไง ข้องใจอะไร?

“เอ่อ..

ไม่มีครับ ขอโทษนะครับ ขอตัวนะ..”

ผู้ชายคนนั้นเดินออกไปจากตรงนี้ทันที..

ก็ดูจากสีหน้าพี่ซีโร่แล้วก็คือ ถ้าไม่ไปมึงตายนะ ประมาณนี้เลย

ข้าวผัด

: มาด้วยหรอคะ?

ซีโร่

: ก็มาทุกวัน มาเฝ้ามัน..

ข้าวผัด

: อืม.. ค่ะ..

ซีโร่

: ไปนะ พี่นั่งโต๊ะโน้น มีอะไรไปเรียกนะ บางทีก็ไม่ได้มองตลอด

ข้าวผัด

: ค่ะ..

พอพี่เอซร้องเพลงนี้จบ

เขาก็เดินลงไปหลังเวที คงหมดคิวแล้วจริงๆ ฉันเห็นพี่ซีโร่เดินไปหลังเวทีด้วย

ก็คงจะไปดูเขาแหละ แล้วก็เห็นเดินตามกันออกมา แล้วก็ตรงไปที่โต๊ะพี่ซีโร่ ฉันก็หันไปดูเขา

ตั้งแต่นั่งตรงนั้น ก็ไม่เห็นคุยกับใครเลย เอาแต่ก้มหน้าแล้วก็ดื่มอย่างเดียวเลย

ข้าวผัด

: เดี๋ยวมานะ..

เกรซ

: ไปไหน.. อิข้าว..

ฉันตรงมาหลังเวที

แล้วก็เดินไปหาใครซักคนที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้น เราเคยเจอกันบ่อยๆ ถึงไม่ค่อยจะสนิท

แต่ก็น่าจะพอจำฉันได้

ข้าวผัด

: พี่คะ..

“อ่าว..

น้อง..”

ก็ยังดีที่ยังจำกันได้

พี่คนนี้น่าจะเป็นเจ้าของร้านนะ เพราะฉันเจอเขาบ่อยแล้ว คนนี้แหละ ที่เคยบอกฉันว่าพี่เอซไม่ขึ้นร้องในวันนั้น

“มีไรป่าว?”

ข้าวผัด

: ขอร้องเพลง.. เพลงนึงได้มั้ยคะ?

“ห้ะ?”

ข้าวผัด

: เพลงเดียวเองพี่.. นะคะ..

“อ่ะๆ

โอเค.. เห็นรู้จักกับไอ้เอซหรอกนะ..”

แหม..

ทำมาพูด ก็เห็นคนอื่นเขาก็ขึ้นไปร้องประจำมะ ก็คงพูดไปงั้นๆ

ข้าวผัด

: ขอบคุณนะคะ..

พี่คนนั้นเขาก็พาฉันไปบรีฟกับนักดนตรี

ว่าจะอะไรยังไง เพลงอะไร คุยกันเสร็จฉันก็ขึ้นมาร้อง.. ฉันร้องเพลงนี้ ให้เขานั่นแหละ

ถึงแม้เขาจะนั่งก้มหน้าไม่มองอะไรก็ตาม

(ข้าวผัดได้ร้องเพลง อยู่ตรงนี้เสมอ ของพี่ๆวง Clash นะคะ

เพิ่มอรรถรสในการอ่าน แนะนำฟังเพลงไปด้วยนะคะ จะได้อินกัน)

 เหมือนพี่ซีโร่จะสะกิดเขาให้หันมามองทางฉันแล้วนะ

พอเขาเห็น เขาก็มองฉันไม่ละสายตาเลย เราก็จ้องกันอยู่แบบนั้นฉันก็ร้องของฉันไปจนจบ

พอร้องจบฉันก็ลงมาจากเวที

“เสียงดีเหมือนกันหนิ

สนใจมาเป็นนักร้องที่นี่มั้ย?”

ข้าวผัด

: ขอบคุณนะคะ.. แต่คงมะ.. อุ๊บ!

“เชี่ยยย! ไอ้นี่..”

พี่เอซ

ไม่รู้มาได้ยังไง เขาพุ่งเข้ามาจูบฉันทันที แบบนี้ก็ได้หรอ จะมาจูบกันทั้งๆที่คนอื่นก็อยู่ตรงนี้เลยหรอ

ข้าวผัด

: อื้มๆๆ!

ฉันพยายามให้เขาหยุด

เพราะมันไม่ควรจะมาทำอะไรกันตรงนี้มั้ยล่ะ แล้วเขาก็ปล่อยฉันออก ก่อนที่จะลากฉันมาในห้อง

ห้องหนึ่งน่าจะห้องนักดนตรีแหละ เข้ามาเขาก็กอดฉันเอาไว้แน่น ฉันไม่ได้ถามอะไรไปหรอก

เพราะสิ่งที่มันอยู่ในใจของเขา ฉันก็รู้ทั้งหมดแล้ว ฉันก็ได้แต่ลูบหลังเขาเบาๆ

มันคงพอที่จะช่วยได้

เอซ

: ขอโทษ.. จะไม่ทำแล้ว ไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว

ข้าวผัด

: อืม.. ไม่เป็นไรนะ ข้าวอยู่ข้างๆพี่เสมอนะ

เขาก็รู้สึกดีขึ้นแค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้ว

พี่เอซปล่อยกอดออกจากฉัน เขาก็กดปากเข้ามาหาฉันอีกครั้ง ในนี้มันไม่มีใครก็ยังดีกว่าไปยืนจูบกันข้างนอกเมื่อกี้แหละ

กลิ่นแอลกอฮอล์ของเขามันคลุ้งอยู่ในปากของฉันเต็มไปหมด เขาตะวัดลิ้นเขาเข้ามาเล่นอยู่ในปากของฉัน

ไม่รู้ว่าเรา..

ยืนจูบกันตรงนี้นานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีพี่เอซยกตัวฉันขึ้นมาอุ้ม แล้วเขาก็เดินตรงมาที่โซฟา

เขานั่งลงแล้วจับฉันนั่งทับตักของเขาโดยที่หันหน้าเข้าหากัน เขาไม่ปล่อยจูบออกจากฉันเลย

มือของฉันมันก็คล้องคอเขาเอาไว้มาตั้งนานแล้ว ก็ไม่รู้ทำไมมันถึงหยุดไม่ได้

รู้สึกแค่ว่า มันรู้สึกดี ฉันไม่อยากจะหยุดมันลงตอนนี้..

เอซ

: อืมมม...

แล้วเขา

ก็หยุดทุกอย่างลง เหมือนเขาจะหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาจับฉันซบลงที่ไหล่ของเขา

แล้วก็กอดฉันเอาไว้แน่นอีกครั้ง หลังจากนั้นก็เริ่มถอนหายใจบ่อยๆ..

ข้าวผัด

: ข้าวไม่เป็นไรนะ

เอซ

: ใช่.. เราจะไม่เป็นไร พี่ไม่ยอมให้เราเป็นอะไร

ข้าวผัด

: อย่าคิดมากเลยนะ มันจะไม่เป็นอะไร

เอซ

: รู้แล้วใช่มั้ย..

ฉันเลยผละตัวออกจากเขา

แล้วเอามือไปจับที่แก้มทั้งสองข้างเขาเอาไว้

ข้าวผัด

: เชื่อข้าวนะ มันจะไม่เป็นอะไรมันไม่มีอะไรเลยอย่าคิดมากเข้าใจมั้ย นะคะ..

เขาก็พยักหน้าตอบฉัน

ฉันเลยส่งยิ้มไปให้เขาแค่นั้น ส่วนพี่เอซก็ยิ้มตอบกลับมา

ข้าวผัด

: ป่ะ.. ออกไปกันเถอะ ไม่รู้เข้านานแค่ไหนแล้วเนี้ย

ฉันทำท่าจะลุก

แต่พี่เอซรั้งเอวฉันเอาไว้ ฉันเลยหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง

เพราะไม่รู้ว่าเขายังมีอะไรข้องใจอีก

ข้าวผัด

: หึ๊?

เขากดจูบฉันอีกที

แล้วก็จ้องหน้าฉันเอาไว้ ใบหน้าของเขามันดูเหมือนยังมีอะไร

ฉันเลยจ้องมองหน้าของเขาเอาไว้

เอซ

: เรา.. คบกัน.. ได้มั้ย..

ข้าวผัด

: คะ?

เอซ

: เรา.. ลองคบกันดูมั้ย เป็นแฟนกันนะ.. ข้าวผัด..

ฉันแทบจะอ้าปากค้าง

หรือตอนนี้ค้างไปแล้วก็ไม่แน่ใจ ที่ได้ยินมันไม่ผิดใช่มั้ย.. เขา..

ขอฉันเป็นแฟนจริงใช่มั้ย..

เอซ

: นะ..

ข้าวผัด

: ห้ะ?

เอซ

: ตกลง.. นะครับ..

ข้าวผัด

: อะ.. อืม.. ค่ะ ตกลง..

เขินอ่ะ

บ้าจริง แทบจะไม่กล้ามองหน้าพี่เอซเลยตอนนี้ อยู่ๆก็เกิดอาการเกร็งขึ้นมา

เอซ

: หึๆ เป็นแฟนกันแล้วนะ..

เขาก็เข้ามาหอมแก้มฉันอีกครั้ง

ตอนนี้แก้มของฉันมันต้องแดงมากแน่ๆเลยอ่ะ ฉันรู้สึกมันร้อนๆที่หน้ามากเลย..

เอซ

: ป่ะ..

พี่เอซก็เป็นฝ่ายพาฉันเดินออกมา

จูงมือฉันแล้วมาส่งจนถึงที่โต๊ะของฉันและเพื่อนๆ

เกรซ

: ไปไหนกันมา ทำไมนานจัง?

เอซ

: หึๆ โต๊ะนี้ไม่ต้องจ่ายนะ พี่จ่ายเอง

เกรซ

: อ๊ายย.. ขอบคุณค่ะ

เอซ

: พี่ไปนั่งกับไอ้พวกนั้นนะ จะกลับบอกพี่นะ

ข้าวผัด

: อืม..

 ฉันก็พยักหน้าตอบกับเขาไป แต่.. ก่อนที่เขาจะเดินออกไป

เขาได้ทำเรื่องหน้าตื่นเต้นให้กับทุกคนได้เห็น ก็พี่เอซก้มมาจูบฉันน่ะสิ

เอซ

: เลิกกัดได้แล้ว.. ปากนี้พี่หวงมากนะ..

แล้วก็เดินออกไป..

ทิ้งความค้างกันทุกคนไว้อยู่อย่างนั้น ฉันก็ไม่ต่างจากคนในโต๊ะหรอก

ก็ไม่คิดว่าจะมาทำแบบนี้โชว์ใครเขาหนิ

เกรซ

: อ๊ายยย.. อะไรยังไง มาจูบโชว์คนอื่นแบบนี้ได้ยังไง

เคธี่

: ยังไงอิข้าว?

ข้าวผัด

: ห้ะ?

เกรซ

: วิญาณออกจากร่างไปแล้วมั้ง

ข้าวผัด

: อะไร.. มะ.. ไม่มีอะไรซักหน่อย

เกรซ

: แล้วที่จูบก่อนไปเมื่อกี้?

ข้าวผัด

: ก็.. ก็.. ก็..

เกรซ

: โอ้ยย.. ลำไย อย่ามากัดปากใส่กู

ข้าวผัด

: อิบ้า!

เขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้วเนี้ย

ไอ้พี่เอซก็ทำอะไรบ้าๆคนเยอะแยะไม่อายบ้างเลยรึไง แต่ก็ยังดี ที่กลับมายิ้มได้อีกครั้ง

และตอนนี้ก็นั่งหัวเราะกับกลุ่มเพื่อนเขาอยู่ ก็นั่นแหละวันนี้วันศุกร์ต้องมีความสุขสิ  คงจะกลับกันดึกได้หมดทุกคน

และตอนนี้

มันก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว ฉันว่าฉันน่าจะควรกลับได้แล้วนะ ฉันเลยหันไปมองทางพี่เอซ เขาก็หันมาพอดี

แล้วเขาก็ทำหน้าเหมือนถาม ว่ามีอะไร ฉันเลยก้มไปดูที่นาฬิกา เขาก็คงจะรู้แหละ เพราะตอนนี้เขาเดินมาหาฉันแล้ว

เอซ

: จะกลับแล้วหรอ?

พี่เอซยืนคร่อมเก้าอี้ของฉันไว้

แล้วก็พูดกระซิบที่ข้างหู ฉันเลยหันไปตอบกับเขา

ข้าวผัด

: มันดึกมากแล้วนะ

เอซ

: อืม.. โอเค.. กลับก็กลับ เพื่อนเราล่ะ?

ข้าวผัด

: พวกมึง.. กูจะกลับแล้วนะ

เกรซ

: หรอ.. เออ.. ก็ดึกแล้ว กลับก็ได้

พี่เอซก็เรียกเช็คบิล

แล้วก็พาฉันไปที่โต๊ะของเขา คงจะบอกกับเพื่อนเขาล่ะมั้ง ว่าจะกลับ

เอซ

: กลับนะ.. พวกมึงจะไปต่อไหนกัน?

ซีโร่

: ไม่ไปด้วยกันจริงหรอ?

พี่เอซเขาก็หันมามองหน้าฉัน

หลังจากพี่ซีโร่ถามขึ้น ไม่รู้ก่อนหน้านี้เขาตกลงกันยังไง

ข้าวผัด

: จะไปหรอ? ไปก็ได้นะ ข้าวกลับเองได้

เอซ

: มันดึกแล้วนะ

ข้าวผัด

: ไม่เป็นไร ข้าวไม่ได้ดื่มนะ ไม่เมาขับกลับเองได้

เอซ

: ไม่ใช่.. มันอันตราย เราขี่มอไซค์มาหนิ

ข้าวผัด

: กลับได้..

เขาก็เงียบไป

ก่อนที่จะหันไปคุยกับเพื่อนเขาต่อ..

เอซ

: กูไม่ไปนะ ไปกันเลย

ข้าวผัด

: อ้าว..

เอซ

: ป่ะ..

ข้าวผัด

: ไม่ไปจริงหรอ?

เอซ

: ไม่ไป.. ไปแล้วใครจะไปส่งเราห้ะ?

ข้าวผัด

: ก็บอกแล้วกลับเองได้ แค่นี้เอง

เอซ

: อย่าดื้อได้มั้ยห้ะ

ข้าวผัด

: ไม่ได้ดื้อซักหน่อย

เอซ

: เถียงเก่ง ขอให้ได้เถียง

ข้าวผัด

: ก็เรื่องจริง

เอซ

: หึ..

จากนั้นร่างของฉันก็ถูกดึงออกมาจนถึงนอกร้าน

และพี่เอซเขาก็เดินมาส่งฉันจนถึงรถ

ข้าวผัด

: กลับได้แล้วค่ะ

เอซ

: อืม.. ไปสิ

ข้าวผัด

: พี่ก็ไปสิ

เอซ

: ไม่.. เราอ่ะไปก่อน

ข้าวผัด

: ก็ได้..

ฉันก็เดินมาควบมอไซค์

พี่เอซก็จับหมวกกันน็อคจากในมือของฉันมาใส่ให้กับฉัน

เอซ

: ห้ามซิ่ง.. ขับช้าๆเข้าใจมั้ย

ข้าวผัด

: อื่ม..

เอซ

: โอเค ไปได้แล้ว

ก็แยกกันแค่นี้

ฉันก็ขี่มอไซค์จนมาถึงบ้าน พอมาถึงบ้านแล้วกำลังจะเดินไปปิดประตู.

ข้าวผัด

: เห้ย.. ขับตามมาทำไม?

เอซ

: ก็เป็นห่วง.. มานี่หน่อยดิ

ฉันก็เดินไปหาเขาที่รถโดยดี

เพราะตอนนี้กวักมมือเรียกฉันอยู่

เอซ

: ก้มหน่อย

ข้าวผัด

: อะไรอีก?

พอฉันก้ม

เขาก็ดึงฉันเข้าไปจูบ ทำไมต้องชอบมาทำอะไรแบบนี้ นี่มันบ้านเลยนะ

ข้าวผัด

: พี่เอซ!

เอซ

: หึๆ ฝันดีนะ ฝันถึงแฟนตัวเองบ้างเข้าใจมั้ย?

ข้าวผัด

: กลับไปได้แล้ว..

เอซ

: ไปนะ..

ข้าวผัด

: อืม..

ผู้ชายบ้า..

ชอบทำอะไรให้เขินอยู่เรื่อย..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***