ตอนที่16...เลือก

ฉันก็เดินตามพี่ซีโร่ออกมา

ก็มานั่งกับโต๊ะมุมๆที่มันไม่ค่อยจะมีใครมานั่งตรงนี้กัน มันน่าจะเป็นความลับ

รึเปล่า อันนี้ฉันก็ไม่รู้

ข้าวผัด

: อะไรคะ เรื่องพี่เอซใช่มั้ย?

ซีโร่

: ถ้าพี่เล่า เราอย่ากลัวมันได้มั้ย อยู่ข้างๆมันต่อไปได้มั้ย?

ข้าวผัด

: มันคืออะไร?

ซีโร่

: เราคงยังไม่รู้จักมันดี แต่ต่อจากวันนี้ เราต้องรู้เรื่องของมันทุกเรื่องซักที เพราะเราคือคนเดียวที่ทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

ข้าวผัด

: มันมีอะไร ขนาดนั้นเลยหรอคะ?

ซีโร่

: อย่างแรกที่ต้องรู้ มันไม่ใช่แค่คนธรรมดาๆนะ

ข้าวผัด

: ห้ะ?

ซีโร่

: เราทั้งสองคน เกิดในตระกูลไม่ธรรมดาจริงๆ

ข้าวผัด

: พี่ด้วยหรอคะ?

ซีโร่

: มันกับพี่ เป็นลูกพี่ลูกน้อง จะว่าแบบนั้นก็ได้ ถึงจะไม่ใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์

พี่เป็นลูกของน้องบุญธรรมของพ่อไอ้เอซมัน

ข้าวผัด

: อืม.. ค่ะ..

ซีโร่

: พวกเรา.. คือมาเฟีย..

ข้าวผัด

: หะ.. ห้ะ?

ซีโร่

: แต่มันไม่อยากอยู่จุดนี้ ไอ้เอซ.. มันไม่ยอมรับ มันไม่อยากยืนจุดเดียวกับที่พี่ยืนอยู่ตอนนี้

มันเลยเลือกออกมาใช้ชีวิตของมันเอง ออกมาเลือกทางเดินของมันเอง ป๋าก็ไม่ได้ห้ามนะเพราะป๋าคงรู้

ว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก ยังไงซักวันมันก็ต้องกลับไปอยู่ดี

ฉันกำลัง..

เล่นกับอะไรอยู่.. นี่ฉันมาอยู่ในจุดนี้ได้ยังไง มันเป็นเรื่องอะไรกันแน่...

ซีโร่

: มันเคย.. เสียคนรักของมันไป เพราะป๋าไม่ปลื้ม

ข้าวผัด

: คะ?

ซีโร่

: ใช่.. เค้าโดนอุ้ม จะเรียกแบบนั้นก็ได้ เราคงเข้าใจนะ

ข้าวผัด

: แฟนพี่เอซ.. ที่ตาย?

ซีโร่

: อืม.. ฝีมือป๋า

ช็อค..

ฉันเคยได้ยินจากเพื่อนของฉัน เรื่องแฟนของเขาที่ตายไป แค่ไม่ปลื้ม

แค่นี้ต้องฆ่ากันเลยหรอ แล้วคนอย่างฉันล่ะ..

ซีโร่

: แต่มันไม่ใช่แค่เรื่องไม่ปลื้มหรอกนะ ป๋าไม่ใช่เป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนั้น มันยังมีอย่างอื่น

ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครรู้ นอกจากเฮียเบลซ..

ใครอีกล่ะ

ฉันยังคงนิ่ง และตั้งใจฟังอย่างดี จะว่าอึ้งก็คงใช่ ก็ยังช็อคอยู่นั่นแหละ

ไม่คิดว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้

ซีโร่

: พี่ชายไอ้เอซมัน.. เค้ารู้ทุกเรื่อง เค้าเป็นลูกชายคนโตของป๋ารู้แบบนี้ กลัวบ้างมั้ย?

ข้าวผัด

: ข้าว..

ฉันควรจะตอบออกไปยังไง

ไม่รู้สิ ตอนนี้มันไม่ได้แค่กลัว แต่รู้สึกว่ากำลังห่วงความรู้สึกของเขามากกว่า

ที่หายไปแบบนี้ มันเกี่ยวกับฉันด้วยหรือเปล่า ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

ซีโร่

: ที่มันตีตัวออกจากเรา เพราะป๋ารู้แล้วว่าตอนนี้มันตามจีบเราอยู่ มันเลยหยุด

เพราะมันไม่อยากดึงใครเข้ามาจุดนี้อีก

ใช่จริงๆด้วยสินะ

ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้จริงๆ เพราะฉันจริงๆ ที่ทำเขากลับไปเป็นแบบนี้อีก

เพราะเกี่ยวกับฉันจริงๆ

ข้าวผัด

: แต่ข้าว ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ..

ซีโร่

: ใช่.. เราไม่ผิดอะไร ป๋าก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเราด้วย ป๋าดีใจมากด้วยซ้ำที่มีคนทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม

แต่มันกลัว มันกลัวเราจะเป็นเหมือนแฟนเก่ามัน เข้าใจรึยัง..

ข้าวผัด

: ค่ะ..

เข้าใจ

ฉันเข้าใจทุกอย่าง อย่างดีเลยตอนนี้ แต่ที่ไม่เข้าใจ คือทำไมเราถึงไม่คุยกัน

และหาทางป้องกันด้วยกัน ถ้าหากว่าเราจะยืนอยู่ในจุดนี้ด้วยกัน

แต่เขากลับห่างฉันออกไป แต่ฉันก็เข้าใจเขานะ เพราะมันเป็นปมในใจ

ฉันเลยไม่อยากจะคิดโทษเขา..

ซีโร่

: พี่รับประกัน เอาหัวเป็นประกันเลยก็ได้ ว่าเราจะไม่มีวันโดนอุ้มเหมือนผู้หญิงคนนั้นแน่นอน

เราอยู่ในสายตาป๋ามาตลอดเรารู้บ้างมั้ย?

ข้าวผัด

: คะ?

ตกใจ

ฉันตกใจมากจริงๆ ฉันไปอยู่ในจุดนั้นแล้วหรอ

และตอนนี้กำลังถูกจ้องมองอยู่ด้วยอย่างนั้นหรอ ถึงว่าล่ะนะ พี่เอซต้องรู้

เขาเลยทำแบบนี้

ซีโร่

: ป๋าตามดูเรามานานแล้วนะ

ข้าวผัด

: ข้าวยังไม่รู้เรื่องเลย  ตามได้ยังไง?

ซีโร่

: เราเคยเจอป๋าแล้ว ไม่รู้หรอ?

ข้าวผัด

: เคยเจอแล้วหรอคะ?

ตกใจมากกว่ารู้เรื่องโดนอุ้ม

รู้เรื่องตามฉันอีก ฉันเคยเจอกับพ่อของพี่เอซแล้วงั้นหรอ เราไปเจอกันตอนไหน

ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัว..

ซีโร่

: อืม.. เค้าไม่ได้รังเกียจเรานะ เค้าตามดูตลอดเราไม่ต้องกลัวรู้มั้ย ป๋าเค้าเลือกเรานะเค้าเลือกลูกสะใภ้เองแบบนี้

เราไม่มีทางรอดจากไอ้เอซมันได้หรอก..

ข้าวผัด

: ห้ะ?

ซีโร่

: หึๆ และตอนนี้ ทำได้มั้ยถ้าจะทำให้ไอ้เอซมันกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง ได้มั้ย?

ข้าวผัด

: แต่เค้า..

ซีโร่

: เดี๋ยวมันก็แพ้ มันแพ้เรา มองก็รู้ อ้อนมันหน่อยก็จบแล้ว

ข้าวผัด

: จะให้ข้าวไปอ้อนยังไง?

ซีโร่

: ก็หัดอ่อนหวานบ้างสิ จะห้าวแบบนี้ตลอดรึไง?

ข้าวผัด

: อะ.. อืม.. จะลองดูก็แล้วกัน

ซีโร่

: ช่วยพวกเราด้วยนะ ได้มั้ย.. ให้มันกลับมายิ้ม หัวเราะให้ได้ ได้ใช่มั้ย?

ข้าวผัด

: จะไม่รับปาก.. แต่ข้าวจะพยายามให้มากที่สุดแล้วกันนะคะ

ซีโร่

: ขอบใจนะ อยากรู้อะไรเพิ่มอีกมั้ย?

ข้าวผัด

: ไม่แล้วค่ะ เข้าใจหมดแล้ว

ซีโร่

: อืม.. ซักวันก็รู้เองแหละในสิ่งที่ยังไม่รู้ เพราะทุกอย่างมันอยู่แค่ใต้จมูกเราแค่นี้เอง

ข้าวผัด

: คะ?

ซีโร่

: หึๆ อืม..

เฮ้อ..

เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้สินะ แล้วฉันต้องเริ่มจากตรงไหน

ต้องทำอะไรเป็นอย่างแรกกันนะ ก็คงต้องกลับไปคิดนั่นแหละ

วันนี้เลิกเรียนฉันก็เข้าโรงแรม มาทำงานเหมือนเดิม ก็ตรงไปหาอาแก้วก่อนเป็นอันดับแรก

อาแก้ว

: อ่ะ.. มาก็ดีละ วันนี้ไม่ต้องทำงานนะ

ข้าวผัด

: คะ?

อาแก้ว

: เหมือนคุณหนู อยากให้เราไปทำงานอย่างอื่น ตอนนี้ครัวเต็ม

ข้าวผัด

: อ้าว.. หรอคะ?

อาแก้ว

: พักซะบ้างทำทุกวัน วันนี้อาอนุญาตให้ไปเที่ยว ไม่ได้ไปมานานแล้วหนิ

วันนี้วันศุกร์ให้กลับดึกได้วันนึง

ข้าวผัด

: ห้ะ?

อาแก้ว

: กัฃลับบ้านไปเตรียมตัวป่ะ

อะไรวะ..

อยู่ๆก็ตกงาน แต่ก็ไม่ทีเดียว รอทำงานอื่นแทน แต่เมื่อไหร่ล่ะ เฮ้ออ..

กลับบ้านก็ได้ ไปเที่ยวงั้นหรอ ไปดูพี่เอซละกัน ก็คงต้องได้ไปดูหน่อยละ

ฉันก็กลับบ้าน

กลับบ้านก็โทรไปชวนอิพวกนั้นไปเที่ยวกัน มันก็ตกลง ไม่ปฏิเสธกันเลย

พอถึเวลาฉันก็ออกจากบ้าน ตรงไปที่ร้านทันที วันนี้จะเลือกโต๊ะเด่นๆไปเลย

พี่เอซต้องเห็นว่าฉันมานะ เข้ามาก็ยังไม่ทันได้เลือกหรอก

อิเกย์ทั้งสองมันจัดการหมดละ ฉันมาถึงสองทุ่มกว่า พี่เอซยังไม่ขึ้นหรอก

เราก็นั่งคุยกันสักพักแหละ จนถึงเวลาพี่เอซขึ้นเวทีไปร้องเพลง หน้านิ่งไปอีก

อิพวกนั้นมันก็พยายามให้พี่เอซเห็นฉันนั่นแหละ

แล้วมันก็เป็นจังหวะที่เขาหันมา ฉันก็แค่ยิ้มส่งให้ไปแค่นั้น เขาก็มอง เรียกจ้องเลยดีกว่า

เขาก็ร้องเพลงไป มองหน้าฉันไปด้วย สีหน้าเขาไม่ค่อยดีเลยนะ

มันก็คงยังไม่สบายใจนั่นแหละ มันก็ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้ว ที่เราเอาแต่จ้องหน้ากันไปมาแบบนี้

อีกสักพักพี่เอซก็น่าจะหมดคิวแล้ว

“ขอโทษนะครับ”

เกรซ

: ค่ะ.. ว่าไงคะ?

“เอ่อ..

คือ..”

เกรซ

: พูดตรงๆมาเลยค่ะ.. จะจีบอิคนนี้  หรืออิคนนี้

เกรซมันชี้ไปที่ไลลากับแก้ม

แต่เว้นฉันไป เพราะมันก็คงไม่อยกมีเรื่อง เลยเว้นฉันไป

เคธี่

: เค้ามาจีบกูรึเปล่า?

“น้องคนนี้ครับ”

เอาแล้วไง

เขาชี้มาที่ฉัน.. ฉันเลยทำตาโตขึ้นมา

เพราะตอนนี้สถานการณ์ของฉันกับพี่เอซยังไม่ปกติ ถ้ามีคนอื่นเข้ามา

อาจจะสั่นคลอนมากกว่าเดิมได้เลยนะ

เคธี่

: อ้าว..

“ขอเบอร์ได้มั้ยครับ..”

ฉันหันไปมองบนเวทีทันทีอีกครั้ง

ไปแล้วนะ คิ้วขมวดแล้วนะ แล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วด้วย จากที่นั่งๆอยู่เมื่อกี้

คิ้วยิ่งจะชนกันเข้าไปอีก

ข้าวผัด

: อิเกรซ..

ฉันควรหาตัวช่วยก่อน

พอเพื่อนของฉันมันได้ยินเสียงเรียก มันก็หันมามองหน้าฉัน

ฉันเลยส่งสัญญาณให้มันมองขึ้นไปบนเวที มันก็หันไปมองทางพี่เอซที่อยู่บนเวทีจริงๆ

เกรซ

: อุ้ยตาย! องค์พ่อจะลงแล้วนะ เอ่อ..

พี่ค่ะคือว่า..

“ขอโทษนะครับ..

คนนี้เค้ามีเจ้าของแล้ว..”

เกรซมันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไป

แต่พอดีมีคนเข้ามาซะก่อน ฉันแทบค้างไปเลย มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง หายตัวมาหรอ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***