ตอนที่12...กวนใจนี่แหละ

ข้าวผัด

        : เหี้ยยย!!

        ลงจากมอไซค์ก็โดนใครซักคนดึงเอาไว้

ฉันเลยต้องได้หันไปมอง

เอซ

        : เฮ้ออ..

ข้าวผัด

        : ปล่อย..

เอซ

        : ทำไมต้องทำให้หงุดหงิดวะ

ข้าวผัด

        : ข้าวไปทำอะไรให้?

เอซ

        : โทรหาทั้งวันทำไม ไม่รับ

ข้าวผัด

        : ไม่ว่าง ทำงานอยู่

เอซ

        : แล้วไลน์ อ่านแล้วทำไมไม่รู้จักตอบ เมื่อคืนโทรหาก็ปิดเครื่อง

ข้าวผัด

        : ก็หลับแล้ว จะเปิดไว้ทำไม

เอซ

        : กวนจังวะ

ข้าวผัด

        : ข้าวไปกวนอะไรพี่?

เอซ

        : กวนใจนี่แหละ เหี้ยเอ้ย! ไม่เป็นอันทำอะไรเลย

    บ่นอะไรอยู่คนเดียว อยู่ๆก็หัวเสียขึ้นมา เป็นอะไรของเขา??

ข้าวผัด

        : เอ้า.. จะรู้มั้ยล่ะ แล้วปล่อยได้ยัง?

เอซ

        : ยัง..

ข้าวผัด

        : จะถอดหมวกกันน็อคเนี้ย จะไม่ให้ถอดหรอ? ใส่ไปเรียนด้วยเลยมั้ยงั้น?

เอซ

        : หึ้ยย.. มานี่

        เขาดึงฉันเข้าไปหาแล้วก็เป็นคนถอดหมวกของฉันให้เอง พอเขาถอดออก

ฉันก็เสยผมตัวเองขึ้นเพราะมันตกปกหน้า ดูๆเขาจะอึ้งไปนะ ทำไม? วันนี้ดูแปลกหรอ

แต่งหน้าเองด้วยนะ หรือคิ้วไม่เท่ากันวะเมื่อวานก็หัดแต่งแล้วหนิ ก็ดีอยู่นะ เมื่อเช้าออกมาก็ส่องกระจกออกมาแล้วมั้ยล่ะ

มันก็โอเคนะเว้ย ทำไมต้องทำหน้างั้นน่ะ??

ข้าวผัด

        : พี่เอซ..

เงียบ..

ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันเลยเอามือโบกๆตรงหน้าเขาดู ยังมีสติอยู่รึเปล่าวะ

เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆก็นิ่งไปแบบนี้ เป็นไรไปเนี้ย??

ข้าวผัด

        : เห้ย!!

เอซ

        : เชี่ยย! อะไรวะ!

ข้าวผัด

        : เหอะ!

เอซ

        : ตกใจหมดไอ้เด็กคนนี้

ข้าวผัด

        : เอามา..

เอซ

        : อะไร?

ข้าวผัด

        : หมวกไง จะเก็บเนี้ย

เอซ

        : อ่ะ.. ก็เอาไปสิ

        ฉันก็เก็บหมวกกันน็อคไว้ในที่ของมัน

พร้อมกับทำการจะเดินออกมา แต่ก็โดนคว้ามือไว้ก่อน

ข้าวผัด

        : มีอะไรอีกคะ?

เอซ

        : ไม่มี

ข้าวผัด

        : ไม่มีก็ปล่อย

เอซ

        : ไปสิ.. ยังไงก็ไปที่เดียวกันอยู่ละ

ข้าวผัด

        : ก็ปล่อยมือสิ

เอซ

        : หึ.. ไม่ ไปสิ เดินไป

ข้าวผัด

        : เอ๊ะ!

เอซ

        : จะไป? ไม่ไป?

ข้าวผัด

        : เออ..

เอซ

        : เออ?

ข้าวผัด

        : ก็เออะ... ค่ะไปก็ไป

เอซ

        : แค่นั้น

        แล้วคือยังไงต้องเดินจับมือกันจนมาถึงใต้ตึกเลยงี้หรอ ทำอะไรของเขา

จะให้อิข้าวกลายเป็นของเล่นให้ได้ว่างั้น คนอื่นจะมองยังไง เมื่อวานควงอีกคน

วันนี้มากับฉันก็คงมองว่าเป็นของเล่นนั่นแหละ คงไม่ต่างกัน

เอซ

        : จะไปไหน?

ข้าวผัด

        : ก็ไปนั่ง..

เอซ

        : นั่งนี่

ข้าวผัด

        : แต่ที่ประจำข้าวนั่งตรงโน้น

เอซ

        : ก็วันนี้นั่งตรงนี้ ไปนั่งตรงโน้นเดี๋ยวก็มีคนมาจีบอีก

        แล้วยังไง? ทำไมต้องมาทำไม่พอใจ

หวงก้างเหมือนอิพวกนั้นมันบอกรึไง โธ่!

เอซ

        : อย่าให้เห็นอีกนะ

ข้าวผัด

        : อะไร? เห็นอะไร?

เอซ

        : คนมาจีบไง ยังไม่พอ ไปถ่ายรูปกับมันอีก

ข้าวผัด

        : แค่เพื่อนมั้ย?

เอซ

        : ไม่ใช่  อย่าเถียง

ข้าวผัด

        : เออ!

เอซ

        : เออ?

ข้าวผัด

        : ค่ะ!  ชิส์.. เถียงอะไรไม่เคยได้เลย

เอซ

        : ได้ยิน..

        เชี่ย..แค่บ่นเบาๆหูดีเกินไปนะบางที สรุปก็ต้องนั่งโต๊ะเดียวกับเขาอยู่ตรงนี้ ก็ไม่ได้คุยกันอะไรหลังจากนั้นต่อ

ฉันก็เงียบ พี่เอซก็เอาแต่จ้องหน้า

        “เอซ..”

เอซ

        : ว่า?

        นี่มัน..ผู้หญิงที่ควงเมื่อวาน อิข้าวจะโดนตบอีกมั้ย มานั่งกับผัวชาวบ้านแบบนี้..

        “ทำไมต้องหาย?”

เอซ

        : หาย?

        “ใช่ไง..ทำไมต้องหาย โทรไปก็ไม่ติด บล็อกกันไปแล้วใช่มั้ย..”

เอซ

        : เดี๋ยวนะ.. เข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า?

        “เข้าใจอะไร..ก็เรายัง..”

เอซ

        : ยัง? เห้ย! ก่อนออกมาด้วยกันก็พูดชัดแล้วมั้ย คืนเดียวจบ

        เชี่ย..แบบนี้ก็ได้หรอวะ อิข้าวจะเป็นแบบนี้มั้ยเนี้ย ถ้าวันนั้นมาถึง

        “คืออะไร?”

เอซ

        : ตกลงกันแล้วนะ จะมาวุ่นวายอะไรวะ ก็ยอมเองไม่ใช่หรอ

กูก็ไม่ได้ไปบังคับใครมานะเว้ย ไม่โอเคกูก็ไม่เคยไปบังคับมั้ย?

        อิข้าวไม่ควรอยู่ตรงนี้นะเอาจริงๆควรให้เขาเคลียร์กันล่ะ

และตอนนี้ฉันกำลังจะลุก แต่พี่เอซก็ดึงไว้อีก

เอซ

        : นั่งลง

ข้าวผัด

        : ไม่อ่ะ ไม่อยากเสียมารยาท คงมีอะไรคุยกันอีกยาว

เอซ

        : ไม่มีแล้ว นั่งลง..

        เอ่อ..อิข้าวโดนล็อคตัวแหละ ไม่ยอมปล่อยด้วย ขยับแทบไม่ได้แล้งตอนนี้

เอซ

        : ออกไปได้ละ จบแล้วแค่นั้น จะเอาอะไรอีก?

        “เราไม่ยอมหรอกนะ..”

เอซ

        : แล้วจะเอาไง? เงินก็ได้ไปแล้วหนิ

        แรงมาก..สุดท้ายก็แค่การซื้อกินนี่เอง ไม่พอใจก็คงไม่ได้

เพราะฉันไม่ได้มีสถานะอะไรที่จะไม่พอใจหนิ สุดท้ายมันก็เรื่องของเขา

        “เอซต้องรับผิดชอบ”

เอซ

        : ตลกหรอ รู้ใช่มั้ยมึงกำลังขู่ใครอยู่?

        “แต่..”

เอซ

        : คนอย่างกู ไม่เคยมีใครมาต่อรองแบบนี้มาก่อนนะ จะออกไปดีๆหรือจะเลือกวิธีอื่น?

        “หึ! นี่คงคนใหม่สินะ ดูไว้เถอะ เดี๋ยวมึงก็เจออย่างกู”

เอซ

        : ไม่ฟัง?

        เธอก็ทำการฟึดฟัดเดินสะบัดตูดออกไป

แล้วก็ทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ให้กับฉัน คิดหรอฉันไม่คิด ฉันก็คิดงี้แหละ แต่ยังดีที่ฉันไม่ง่ายเหมือนพวกนั้นไง

พวกเธอง่ายเองหนิ

เอซ

        : มัน.. ไม่มีอะไรมากกว่านั้นนะ ก็แค่ คืนเดียวจบ..

ข้าวผัด

        : มันเรื่องของพี่หนิ.. ไม่เกี่ยวกับข้าวอยู่แล้ว

เอซ

        : โอเค.. มันจะไม่มีแบบนี้อีก พี่จะไม่ทำอีก

ข้าวผัด

        : พี่เอซ มันชีวิตพี่นะ จะทำอะไรก็ได้หนิมันเป็นความสุขของพี่ไง เคยทำอะไรก็ทำไปเถอะ

เอซ

        : แต่เราไม่โอเค

ข้าวผัด

        : ข้าวไม่โอเคยังไง เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ ทำไมข้าวต้องคิดแบบนั้น

เอซ

        : อาการเมื่อวานมันไม่ทำให้รู้อะไรเลยหรอ แล้วสิ่งที่พี่กำลังทำ เราไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ?

ข้าวผัด

        : ไม่รู้ จะรู้ได้ไง? เอาจริงๆมันก็เหมือนคนอื่นว่าเค้าแหละมั้ง

เอซ

        : อะไร?

ข้าวผัด

        : ข้าวก็เหมือนผู้หญิงคนเมื่อกี้

เอซ

        : ใครพูด?

ข้าวผัด

        : ก็ทุกคนแหละ พี่ไม่ควรทำแบบนี้นะ

เอซ

        : เห้ย.. มันไม่ใช่แล้วป่ะ ถ้าพี่แค่อยากได้พี่แค่ชี้นิ้วสั่งก็ได้แล้วเว้ย ไม่มานั่งเสียเวลาขนาดนี้หรอก

เราหัดเข้าใจอะไรง่ายๆหน่อยได้มั้ย

ข้าวผัด

        : ต้อง.. เข้าใจอะไร?

เอซ

        : เราไม่ได้เหมือนผู้หญิงพวกนั้นนะ เข้าใจมั้ย..

ข้าวผัด

        : ใช่.. ไม่เหมือนหรอก ข้าวไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

เอซ

        : ใช่ไง.. ไม่ง่ายแบบนี้ มันดูมีค่ามากรู้มั้ย

        แล้วเรา..ก็เงียบกันอยู่แค่นั้น  ฉันไม่รู้หรอกเขากำลังพูดถึงอะไร

เพราะที่เขาทำ มันก็เหมือนจะจีบแต่บางที ก็เหมือนแค่อยากได้แค่นั้น ฉันไม่รู้

ว่าควรจะคิดแบบไหน ยังไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองขนาดนั้น

เอซ

        : เพื่อนเราคงรอไปเรียนแล้วล่ะ ป่ะพี่ไปส่ง

        เขาก็จับมือฉันเดินไปหาอิพวกนั้น

พวกนั้นมันมานานแล้วล่ะ คงมาพอๆกับผู้หญิงคนนั้นเข้ามามั้ง เขาก็พาฉันเดินมาจนถึงเพื่อนของฉัน

เอซ

        : ไม่ไปเรียนกันหรอ?

เกรซ

        : เออ.. ไปสิ ไปๆพวกมึง

        พี่เอซ เดินมาส่งถึงหน้าห้องเรียนพวกมันก็เข้าห้องไปกันหมด แต่พี่เอซยังไม่ปล่อยมือฉันเลย

เขามองเข้าไปในห้องเรียนสักพัก แล้วก็กลับมามองหน้าฉัน

เอซ

        : พี่รอกินข้าวเที่ยง จะรออยู่ข้างล่าง เข้าใจมั้ย..

ข้าวผัด

        : ค่ะ..

เอซ

        : ตั้งใจเรียนนะ พี่ไปนะ..

ข้าวผัด

        : ค่ะ..

        เขาปล่อยมือออกจากมือฉัน

หลังจากนั้นก็เอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ แล้วก็เอามือมาจับที่ปากของฉัน

เอซ

        : กัดอะไรขนาดนั้น เจ็บบ้างมั้ย?

        เขาก็ลูบลงมาที่ปากของฉันเบาๆอีกที ก่อนจะเดินออกไป อิข้าวก็ได้แต่ยืนค้างอยู่ตรงนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***