ตอนที่11...ควงคนใหม่

        วันนี้ไม่ได้ไปดูพี่เอซหรอก

เพราะอิเกรซมันห้ามไว้ ก็ไม่ได้อยากไปเหมือนกัน ก็ยังไม่รู้เลยสถานะตอนนี้คืออะไร จะให้ไปนั่งเฝ้าผู้ชายทุกวันมันก็ไม่ใช่

พี่เอซก็ไม่ได้ไลน์มาหาหรือโทรมาอะไรเลย เขาก็เงียบไปเลยเหมือนกัน ก็นั่นแหละก็คงจะหวังแค่เก็บไว้เล่นแค่นั้นล่ะมั้ง

จะมีแต่ไอ้เจแปนนี่แหละ ทักมาไม่หยุดเลย

        เช้ามาฉันก็ไปเรียนเหมือนๆทุกๆวันนั่นแหละ

แต่วันนี้มาก่อนเพื่อนเลย เป็นไปได้ยังไงกัน?

เจแปน

        : ทำไมวันนี้มาเร็วกว่าคนอื่นอ่ะ? ทุกทีมาทีหลังตลอด

ข้าวผัด

        : นั่นดิ มันไปไหนกันหมดวะ?

เกรซ

        : อิข้าวววววว..

ข้าวผัด

        : อะไร? เรียกซะดัง

เกรซ

        : อ่าว.. มานั่งนี่ด้วยหรอ

เจแปน

        : ก็เห็นข้าวนั่งคนเดียว เลยมานั่งเป็นเพื่อน

เกรซ

        : ออ.. ขอคุยกับอิข้าวแป๊บนึงนะ อิข้าวมานี่..

ข้าวผัด

        : โอ้ยอะไรเนี้ย..

เกรซ

        : มึงงง..

ข้าวผัด

        : อะไร? มีไรก็พูดมาสิ

เกรซ

        : พี่เอซ.. เค้า..

ข้าวผัด

        : อะไร?

เกรซ

        : เค้าควงคนใหม่ไปแล้ว..

ข้าวผัด

        : ห้ะ?

เกรซ

        : เมื่อคืนอ่ะ.. กูแอบไปที่ร้าน กูไม่ไว้ใจมึงไงกูเลยไปดู

ข้าวผัด

        : อ้าว..

เกรซ

        : อิผู้หญิงคนนั้นมันก็เข้าไปอ่อย คงจะอ่อยจนได้กินอ่ะมึง เพราะกูเห็นกลับด้วยกันนะ..

อิเหี้ยย!นั่นไง.. เรียนนี่ด้วยหรอวะ?

        ฉันก็หันไปมองตามสายตาของเพื่อนฉันที่มันกำลังมองอยู่

จุกเลยอ่ะ พี่เอซ มีผู้หญิงมาด้วยจริงๆ

ข้าวผัด

        : เออ.. ก็ดีแล้ว เค้าจะได้เลิกยุ่งกะกูซะที

เกรซ

        : มึง..

ข้าวผัด

        : อะไรล่ะ?

เกรซ

        : ไม่เป็นไรนะ?

ข้าวผัด

        : กูก็แค่แอบกรี๊ดเค้าเหมือนมึงนะ กูไม่ได้รักเค้าซักหน่อย

        แต่ทำไม..มันรู้สึกเจ็บจังวะ เฮ้อ.. ก็นั่นแหละนะ สุดท้ายไม่ได้ก็เลิกตามจริงๆ

         แล้วอิเกรซมันก็ลากฉันมานั่งที่เดิม เจแปนก็ยังนั่งอยู่กับเราตรงนี้แหละ

ฉันก็ไม่ได้หันไปมองทางเขาอีกเลย ต่อไปก็คงต้องทำใจสินะ อกหักเป็นแบบนี้หรอวะ

จุกอกชะมัด..

เคธี่

        : ยังไงมึง?

เกรซ

        : ชูววว..

เคธี่

: เอ่อ.. เออ.. เอ๊ะ! อีกแล้วนะทำไมไม่รู้จักหวีผม

ข้าวผัด

        : หวีแล้วไง..

เคธี่

        : มานี่เลย กูจะจัดการเอง วันนี้ต้องสวยกว่าเมื่อวานสวยให้ควายตะลึงไปเลย

เกรซ

        : ใช่.. มานี่ กูจะแต่งหน้าเริ่ดๆให้ดู

        ก็ไม่ได้ขัดอะไรพวกมันหรอก

พวกมันอยากทำอะไรก็ปล่อยมันทำไป ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมาเลยตอนนี้

ก็ได้แต่นั่งเงียบจนพวกมันจัดการกับฉันเสร็จ

เจแปน

        : น่ารักอ่ะ ขอถ่ายรูปคู่ด้วยหน่อยดิ จะเอาไปอวดคนอื่น

เกรซ

        : ได้เลย มานี่ฉันจะถ่ายให้ อิข้าวยิ้มค่ะยิ้มน่ารักๆ มันต้องงั้นสิ งุ้ยยย..

น่ารักจังคู่นี้ กูเปลี่ยนทีมแล้ว กูอยู่ทีมเจแปน

เคธี่

        : เปลี่ยนสีเร็วเนอะ

เกรซ

        : อะไร?

เคธี่

        : กูก็อยู่ทีมเจแปนค่าา อ๊ายย.. ไหนเอาลงเฟซหรอแท็กอิข้าวไปด้วยสิ

เจแปน

        : อ๋อ.. อืม..

ข้าวผัด

        : ขึ้นเรียนกันเถอะ

เคธี่

        : ไม่รออิสองคนนั้นหรอ?

ข้าวผัด

: เดี๋ยวก็คงตามไปเองแหละ ป่ะไปเถอะ..

เกรซ

        : เออ.. ไปก็ได้ ป่ะมึง.. ป่ะเจแปน..

เจแปน

        : ไปสิ..

        ฉันก็เดินออกมาก่อน เจแปนก็เดินตามมาติดๆส่วนอิสองคนมันก็เดินตามหลังมา..

เคธี่

        : หวงก้างแหละกูว่า มองตาขวางขนาดนี้

เกรซ

        : อิข้าวก็ไม่ใช่ขี้เหร่ๆนะคะ สวยมากแม่

มันก็ต้องมีแต่ผู้มารุมล้อมแบบนี้อยู่แล้วมะ ถ้าไม่กั๊กมันนะ นี่อะไรมาอ่อย

แต่ไปกินคนอื่น

เคธี่

        : มึงไม่เป็นติ่งเค้าแล้วหรอ?

เกรซ

        : ก็ยังเป็นอยู่ แต่เพื่อนต้องได้ผัวดีนะคะ ไม่ได้ค่ะ จะมากินทิ้งกินขว้างไม่ได้

เคธี่

        : ถูก..

        นี่คือซุบซิบกันแล้วใช่มั้ยนินทากันระยะเผาขนขนาดนี้  ก็เดินขึ้นมาจนถึงห้องเรียน ถึงมันจะยังไม่ถึงเวลาเรียนก็เถอะ

ไลลา

        : มึงๆๆ..

        เพื่อนที่พึ่งมาถึงดูตื่นเต้นกับอะไรซักอย่างเข้ามา แต่ก็คงไม่ต้องเดาก็คงรู้

เพราะพวกมันหันมามองทางฉัน

เกรซ

        : เบาๆ..

ไลลา

        : ยังไง เมื่อวานยังอ่อยอิข้าวอยู่มั้ย?

เคธี่

        : เห็นแล้วสินะ?

เกรซ

        : ก็นั่นแหละ

ข้าวผัด

        : เลิกพูดถึงเค้าซักทีได้มะ!

เกรซ

        : เออ.. แค่นี้ก็ดุกันด้วย หยุดเลยนะพวกมึง

        ไม่หยุดหรอก พวกมันก็นั่งซุบซิบกันจนถึงเวลาเรียน

เกรซ

        : บ่ายไม่มีเรียนแล้ว ไปกินข้าวไหนกันดีพวกมึง

ข้าวผัด

        : กลับบ้าน

เกรซ

        : อ้าว..

ข้าวผัด

        : กูต้องหาเงิน ถ้ากูทำงานเพิ่มก็จะได้เงินเพิ่ม ไปก่อนนะ

        ฉันก็ออกมาไม่ได้รอใครหรอก

มาทำงานของตัวเองดีกว่าไม่อยากคิดอะไรละ หาเงินดีที่สุดสำหรับฉันแล้วล่ะตอนนี้

มาถึงโรงแรมก็เข้าไปหาอาแก้วก่อนที่จะเข้าครัวไปทำงาน ช่วงเที่ยงคนก็จะเยอะ ครัวก็วุ่นๆพาบ่ายก็ไม่คอยมีอะไรทำแล้วล่ะ

ฉันเลยมานั่งจิ้มมือถือตัวเอง เพราะมันสั่นแบบนี้มานานแล้ว

        เปิดดูก็คือแจ้งเตือนจากเฟซบุ๊ค

ฉันเลยเปิดเข้าไปดูมันก็มีคอมเม้นต์รูปที่เจแปนถ่ายกับฉันนั่นแหละ ทุกคนก็คอมเม้นต์ไปในทิศทางเดียวกันก็แซวนั่นแหละแต่เหมือนจะมีคนไปกดโกรธทุกคอมเม้นต์ที่แซว

อยู่เลยนะ ฉันก็เลยเข้าไปดู เหอะๆพี่เอซสินะ ฉันเลยเก็บมือถือลงกระเป๋า

แต่ขณะที่กำลังหย่อน ก็มีข้อความไลน์เข้ามา

[ Chat. เอซ: เราอยู่ไหน? ]

        อ่านเสร็จแล้วก็เก็บ

ขี้เกียจตอบทำงานดีกว่ายังต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะ ผู้หญิงข้างๆก็มีแล้วมั้ยอิข้าวไม่อยากเป็นของเล่นหรอกนะ

เงียบไปน่ะดีที่สุดแล้ว

อาแก้ว

        : ข้าว..

ข้าวผัด

        : คะ?

อาแก้ว

        : ไม่มีอะไรทำแล้วใช่มั้ย?

ข้าวผัด

        : ไม่น่าจะมีแล้วนะคะ

อาแก้ว

        : ป่ะ.. งั้นกลับกัน

ข้าวผัด

        : แต่ยังไม่เลิกงานนะคะอา..

อาแก้ว

        : ไม่มีอะไรแล้ว คุณหนูอนุญาตให้กลับได้

ข้าวผัด

        : ออ.. ค่ะ..

อาแก้ว

        : แต่ก่อนกลับ อาจะพาไปซื้อของ

ข้าวผัด

        : ซื้ออะไรคะ?

อาแก้ว

        : ก็.. เห็นแต่งหน้าทำผมสวยมาสองวันแล้ว ใครทำให้หรอ?

ข้าวผัด

        : เคธี่ กับเกรซ..

อาแก้ว

        : เห็นมะ ถ้าเพื่อนไม่ทำให้หนูก็ไม่แต่งเอง เดี๋ยวอาจะพาไปซื้อเครื่องสำอางและเสื้อผ้าใหม่

ไปทำผมใหม่ด้วย โตแล้วต้องหัดแต่งตัวเข้าใจมั้ย

ข้าวผัด

        : ห้ะ?

อาแก้ว

        : ไม่ต้องห้ะแล้ว ป่ะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้ไปกัน เร็วๆ..

ข้าวผัด

        : ค่าา..

        ทำไมวันนี้อาแก้วถึงพามาซื้อของได้

แถมซื้อให้ทุกอย่างด้วย เสื้อผ้าใหม่ รองเท้า กระเป๋า เครื่องสำอาง เยอะแยะมากมาย แถมยังให้เขาช่วยสอนฉันแต่งหน้าให้ด้วย

และตอนนี้ ฉันก็อยู่ในร้านทำผม ทุกสิ่งทุกอย่างอาแก้วสั่งทั้งหมด

อาแก้ว

        : สวย.. ต้องแบบนี้สิ หวานมาหน่อย จะห้าวเหมือนเดิมไม่ได้นะ อาไม่โอเค

        แค่เปลี่ยนสีผมใหม่จากดำสนิทเป็นสีน้ำตาลอ่อน

และอาแก้วก็ให้ช่างดัดลอนตรงปลายนิดนึงแค่นั้น ทำทุกอย่างเสร็จก็กลับบ้าน

อาแก้วให้จอดรถฉันไว้ที่โรงแรม พรุ่งนี้เช้าค่อยไปเอาพร้อมอาแก้วตอนอาแก้วไปทำงาน

ยังไงฉันก็ไม่ได้เรียนเช้าอยู่แล้วพรุ่งนี้ ก็เลยไม่ขัดอะไร

        กลับมาถึงบ้านฉันก็แยกเข้ามาในห้องนอน

ทำธุระอะไรเสร็จก็กำลังจะนอน เลยหยิบมือถือมาเช็คซักหน่อย

ตั้งแต่ทำงานก็ไม่ได้ดูอีกเลย

ข้าวผัด

        : เอ้า.. แบตหมดได้ไง?

        ก็คงต้องเอาไปชาร์ตแบต

พอเสียบสายชาร์ตก็กดเปิดเครื่อง ไม่รู้ว่ามันหมดไปตั้งแต่ตอนไหน

ข้าวผัด

        : เชี่ยย.. มีใครตายป่ะเนี้ย?

        พี่เอซโทรมาเกือบห้าสิบสายได้

ว่างหรอ หรือยังไง ข้อความในไลน์อีกไม่รู้เท่าไหร่อะไรของเขา? อ่านเสร็จก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ

ข้อความก็ประมาณถามอยู่ไหนทำอะไรทำไมไม่ตอบ ไม่รับโทรศัพท์ ประมาณนี้แหละ

อ่านเสร็จฉันก็ปิดมือถือไว้เหมือนเดิม ชาร์ตแบตไว้งั้นแหละ ก็คงต้องก็หลับ

เพราะอยากนอนง่วงแล้ว

         ตื่นเช้ามาก็ไปเอารถที่จอดไว้ที่โรงแรม

แล้วก็ตรงไปที่มหาลัย จริงๆก็ไม่ได้เรียนเช้าหรอก แต่ก็ออกมาแล้วไง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***