ตอนที่7...แค่มาทำตามคำสั่ง

มาถึงโรงแรม

ก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง ฉันต้องทำงาน ทำงานเสร็จก็ต้องกลับบ้าน แค่นั้นจบ..

ตื่นเช้ามาก็ต้องไปเรียน ชีวิตช่วงนี้ก็วนลูปอยู่แค่นี้ เพราะไม่ได้สนใจใครอีกแล้ว

สนใจในหน้าที่ของตัวเองคงจะดีที่สุดแล้วล่ะ

“อะแฮ่ม..”

ข้าวผัด

: เหี้ยๆๆ!!

“คน ไม่ใช่เหี้ย..สองครั้งละนะ”

ข้าวผัด

: มิ.. มี.. อะไร?

“ก็..เปล่า..”

ข้าวผัด

: งั้นก็.. หลีก ไปสิ..

“ทำไม..

เมื่อคืนไม่ไป?”

ข้าวผัด

: ไป.. ไปไหนล่ะ?

“คุยกันว่ายังไง?”

ข้าวผัด

: คุย.. คุยอะไร ใครไปคุยอะไรด้วยตอนไหน หลีกด้วย จะไปเรียนแล้ว

“ข้าวผัด..”

เชี่ยยย!! รู้จักชื่อไปอีก

“ว่าไง?”

ข้าวผัด

: ว่าไง.. อะไรเล่า?

“พูดเพราะๆกับรุ่นพี่หน่อยได้มะ”

ข้าวผัด

: เออ.. ขะ ขะ.. ค่ะ..

“หึๆ..”

ยิ้มอีกละ.. หรือว่าแกล้งเรา แล้วเขาอารมณ์ดี?

ข้าวผัด

: ไปได้ รึยัง?

“ยัง..”

ข้าวผัด

: อะไรอีกก.. ขะ คะ..

“เมื่อคืน?”

ข้าวผัด

: ไม่ว่างไงทำงาน  ไปได้ยัง?

“อืม..ไปสิ”

ข้าวผัด

: สวัสดีค่ะ

“ฮ่าๆๆ  ไหว้ทำไมวะ”

แล้วฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นเขาเป็นรุ่นพี่นะ

เดี๋ยวก็สั่งลงโทษฉันหรอก พวกรุ่นพี่พวกนี้ มันไม่ต้องมีเหตุผลในการลงโทษหรอก ถ้ามันอยากทำ

มันทำได้หมดแหละ โดยเฉพาะพวกรุ่นพี่ชอบใช้อำนาจ

ข้าวผัด

: ตามมาทำไมอีก?

“ไม่ได้ตาม จะไปตึกเหมือนกัน” หึ้ย ได้ยินได้ไง พูดเบาๆเองนะ แล้วฉันก็รีบเดินก้มหน้าก้มตามาที่ตึกคณะ

“เดี๋ยว..”

ข้าวผัด

: อะไรอีกล่ะ.. ขะ คะ?

“พี่ชื่อเอซ..”

ข้าวผัด

: ห้ะ?

“ก็..ไม่เคยเห็นเรียกชื่อกันเลย ทีนี้ก็รู้จักแล้วนะ..”

ข้าวผัด

: อืม.. อื้ม..

ก็รู้จักมาตั้งนานแล้วมะ

แต่ก็ไม่ค่อยจะสนิทใจในการเรียกแค่นั้น ก็เราไม่ได้สนิทอะไรกันหนิ

“พี่เอซ..”

ข้าวผัด

: ก็.. รู้แล้วไงคะ

“ให้เรียกไม่ได้บอกพี่เอซ..”

ข้าวผัด

: พิ.. พี่.. เอซ..

“อืม..จำไว้ด้วย ต่อไป ให้เรียกแบบนี้ เข้าใจ?”

ข้าวผัด

: อื่อ..

แล้วฉันนก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะเพื่อนฉันกำลังนั่งอยู่

ก็มีอยู่แค่คนเดียวแค่นั่นแหละที่นั่งอยู่

เกรซ

: ยังไง?

ข้าวผัด

: ห้ะ?

เกรซ

: อิข้าว.. มึงกำลังเล่นกับไฟ

ข้าวผัด

: ไม่ๆ ไม่ใช่ กูไม่ได้อยากเล่นกับเค้า

เกรซ

: เค้าเลือกมึงแล้ว เตรียมเป็นของเล่นให้เค้าได้เลย เค้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้

ข้าวผัด

: มึงงง..

เกรซ

: กูบอกมึงแล้ว อย่าเล่น นั่นอ่ะไฟ

ข้าวผัด

: กู.. กู.. จะทำยังไง?

เกรซ

: จ้องมึง อย่างกะจะกินตอนนี้ให้ได้งั้นน่ะ

ข้าวผัด

: ไปๆ ขึ้นเรียน ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว

เกรซ

: เอ้า!

ฉันก็ควงแขนมันขึ้นมาเรียน

บางที มันก็ไม่ได้อยากเล่นมั้ย ฉันก็แค่ผู้หญิงคนนึงที่แอบชอบเขาแค่นั้นเอง ไม่ได้อยากให้เขามาชอบตอบซักหน่อย

เกรซ

: มึงเคยไปดูเค้าร้องเพลงด้วยหรอ?

ข้าวผัด

: อะ.. อะไร?

เกรซ

: ตอบความจริง เราจะได้พิสูจน์ไง เค้าอยากเล่นหรือเค้าเอาจริง

ข้าวผัด

: มึง.. แต่กูไม่อยาก กูก็แค่แอบชอบมั้ยล่ะ ไม่ได้อยากได้

เกรซ

: แต่เค้าอยากได้มึงแล้วล่ะตอนนี้อ่ะ เราต้อองพิสูจน์กัน

ข้าวผัด

: ยังไง?

เกรซ

: คืนนี้.. ไปร้านนั้นกัน

ข้าวผัด

: ไม่ไป.. กูไม่ได้ไป มานานแล้วนะ

เกรซ

: เถอะหน่า ไปแป๊บเดียวก็ได้

ข้าวผัด

: งั้นเรื่องนี้ เรารู้กันสองคน ห้ามคนอื่นรู้เด็ดขาด

เกรซ

: เออก็ได้ คืนนี้เจอกันที่ร้าน พี่เอซขึ้นกี่โมง?

ข้าวผัด

: สองทุ่มกว่าๆ

เกรซ

: เค.. สองทุ่มถึงร้าน

เคธี่

: ซุบซิบนินทาอะไรกันอยู่?

เกรซ

: อะไร.. ไม่มี๊

เคธี่

: แหม ไม่มี๊

เกรซ

: เออ.. ก็เรื่อง อิพี่แทคมึงไง ยังไงคะ ยุยงเพื่อนจังเลย

เคธี่

: เออ.. กูก็ไม่รู้มะ เหี้ยเนอะ มีเมียแล้วยังจะมาจีบมึงอีก

ข้าวผัด

: จ้ะ.. ใครนะ อยากให้กูมีผัว

เกรซ

: ใช่.. ยิ่งกว่าพี่เอซ ของกูอีก

เคธี่

: เกี่ยวอะไรกับพี่เอซ?

ข้าวผัด

: อินี่!

เกรซ

: ไม่เกี่ยว ก็แค่เปรียบมะ

เคธี่

: ก็แล้วไป แต่เมื่อกี้ตอนขึ้นมา มีแต่คนพูดเรื่องพี่เอซเต็มเลย

เกรซ

: เค้าพูดว่าไงมึง?

เคธี่

: ก็นั่นนะสิ จับใจความไม่ได้นี่สิ

ข้าวผัด

: เฮ้ออ..

เคธี่

: อะไร? ถอนหายใจอะไรขนาดนั้น

ข้าวผัด

: อะไรล่ะ แค่ถอนหายใจมั้ย

เราเรียนกันเสร็จก็ลงมาหาอะไรกินกัน

เพราะตอนนี้ฉันหิวมาก..

เคธี่

: รีบกินเลยค่ะ เดี๋ยวก็เรียนอีก เอาจริงๆมะ เรียนหนักเกินไปละกูว่า

สมองกูไม่มีที่เก็บแล้วจ้าา..

เกรซ

: ก็มีแค่วันนี้แหละมะ ทุกวันก็ไม่หนักขนาดนี้หนิ

ก็รีบแยกย้ายกันไปซื้อข้าว

เสร็จก็มานั่งกิน จะได้รีบๆไปเรียนต่อ

เกรซ

: มึง.. พี่เอซกลับมาเข้ากลุ่มแล้วว่ะ

ข้าวผัด

: ห้ะ?

เกรซ

: ก็กลุ่มเพื่อนของเค้า ทุกทีเห็นเค้าอยุ่คนเดียวใช่มะ ตอนนี้กลับเข้ากลุ่มแล้วมึง

ข้าวผัด

: หรอ?

เกรซ

: พี่เอซเปลี่ยนไปแล้วจริงๆมึง

แสดงว่าเขาอยู่ที่นี่สินะ

ฉันก็ไม่ได้สังเกต เพราะมัวก้มหน้านั่งกินข้าวอยู่

เกรซ

: เค้ามองมาทางนี้ด้วยนะ

ข้าวผัด

: มึงรีบๆกินเลย เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก

เกรซ

: เออ..

“ข้าวผัด..”

เกรซ

: ยังกล้ามายุ่งกับมันอีกหรอพี่?

แทค

: พี่ขอโทษนะ..

ข้าวผัด

: เออ..

แทค

: พี่กับเค้า เลิกกันไปปนานแล้วนะ เค้าไม่ยอมจบเอง ขอโทษนะที่ปล่อยเค้ามาทำแบบนี้กับข้าว

ข้าวผัด

: ค่ะ

แทค

: ข้าว..

“เห้ยยๆ”

แทค

: ซีไร่!

“กูว่า..อย่ายุ่งกับเด็กคนนี้ดีกว่านะ” ใครอีกล่ะทีนี้..

แทค

: ทำไมต้องคนนี้?

“นั่นสิ..กูก็ไม่รู้ กูก็แค่มาทำตามคำสั่ง”

แทค

: ก็ได้.. กูรอได้

“ก็แล้วแต่แล้วล่ะ”

อะไรกัน ไม่เข้าใจ นี่คุยเรื่องอิข้าวกันอยู่รึเปล่าวะ? แต่ก็ยืนคุยกันตรงหน้านี่ งง..

“ขอโทษที่มารบกวนนะครับ..เชิญกินต่อเลย ไม่กวนละ”

อะไร ของเขาวะ พูดเสร็จก็เดินจากไป ตกลงเขาเป็นใคร??

เคธี่

: คืออะไรอ่ะมึง.. มีใครงงเหมือนกูมั้ย?

ไลลา

: งง?

แก้ม

: ใช่กูก็งง?

เกรซ

: ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วอิข้าว..

เคธี่

: เรื่องอะไร?

เกรซ

: เรื่องไอ้พี่แทคของมึงแหละ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***