ตอนที่6...ไปทำยังไง ให้เค้าเป็นแบบนี้?

อ๋อ..

มาแบบนี้ ไม่ต้องถามแล้ว อิข้าวพร้อมไฟท์ ยิ่งตอนนี้ยิ่งอารมณ์ไม่ได้อยู่นะ

ข้าวผัด

: ค่ะ.. ข้าวผัด พี่มีไร?

“กูเป็นเมียแทค”

นั่นไง..

เชื่ออิข้าวมั้ยล่ะ ผู้ชายหล่อๆแบบนั้นไม่มีหรอก แบบนั้นหรอโสด

จะหลงเหลือจนถึงตอนนี้เป็นไปไม่ได้จริงๆ

ข้าวผัด

: ค่ะ.. แล้ว?

“มึงจะกวนตีนกูหรอ

ไม่เห็นหรอ กูมากันกี่คน มึงกี่คน!”

ข้าวผัด

: อ่ะ.. ต้องการอะไร พูดมาสิ

“เลิกยุ่งกับผัวกูสิ

อิหน้าด้าน!”

ข้าวผัด

: เดี๋ยวนะ.. เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ข้าวไม่เคยไปยุ่งกับเค้า

พี่ควรไปบอกผัวพี่ไม่ใช่ข้าว เพราะผัวพี่ มายุ่งกับข้าวเอง

“ถ้ามึงไม่ไปอ่อยเค้า

เค้าจะเข้าหามึงหรอ!”

ข้าวผัด

: อันนี้ก็ไม่รู้แล้วแหละ ก็อยู่เฉยๆนะ ไอ้พี่แทคมันมาของมันเอง

“อินี่

ขอซักทีเถอะ!”

“เห้ยย..

จะทำอะไร?”

“เอซ!”

ห้ะ? ใครนะ ฉันฟังผิดไปรึเปล่า

เมื่อกี้ผู้หญิงตรงหน้าเรียกชื่อใครอยู่นะ ถ้าเป็นเขาจริงๆมาทำไมตรงนี้วะ

ก็ไม่กล้าจะหันไปดูด้วยสิ แต่ก็ต้องหันล่ะวะ ด้วยความอยากรู้นั่นแหละ

“มันไม่ใช่เรื่องของแก อย่าเข้ามายุ่ง”

ผู้หญิงคนนี้เธอก็พูดไปทางผู้ชายที่ยืนอยู่ไปไกล

“แต่พวกมึงรังแกรุ่นน้องอยู่นะ

มันจะดีหรอแบบนี้”

“แต่มันยุ่งกับผัวกู”

โอ้ย อิข้าวไม่ได้ยุ่ง ไอ้พี่คนนั้นมันเข้ามายุ่งเองก็บอกไปแล้ว

“แล้วถามผัวตัวเองดูรึยัง?” จริง ควรไปถามผัวดูก่อนนะ

ก่อนที่จะมาปรักปรำมครเขาน่ะ

“แทคไม่มีทางมายุ่งกับคนแบบนี้หรอก กูเชื่อใจเค้า” แหม อยากจะเบ้ปากแรงๆซักที

ไอ้พี่แทคน่ะนะไม่ยุ่ง เหอะ!อิข้าวหนีไม่รู้จะหนียังไงแล้วจ้า

“เหอะ! อ่ะ.. โอเค กูจะไม่ห้ามถ้าจะตบกัน แต่

กูไม่ชอบพวกหมาหมู่ มึงแน่จริงก็ตัวๆกับเค้าไปเอาไง?” เอ้า! อิเหี้ย นึกว่าจะมาช่วย มายุให้คนตบกันซะงั้น ดีจริงๆ

“ได้ ”

"เพี๊ย!"

ข้าวผัด

: โอ้ยย.. เชี่ยยย!

อิเหี้ย..

จะไม่ให้ได้ตั้งตัวเลยรึไง ก็ตอนนี้มันเป็นฝ่ายพุ่งเข้ามาตบฉันก่อน มาขนาดนี้แล้ว

ถ้าไม่สู้ก็คงต้องโดนสินะ คนอย่างอิข้าวไม่กลัวใครอยู่แล้ว ตบมาต่อยกลับ ไม่โกง!

“กรี๊ดด! มึงตบกูหรอ!”

ข้าวผัด

: เออ! กูต่อย กูไม่ได้ตบ!

หลังจากนั้น

ก็ไม่ต้องมีอะไรจะคุยกันอีกคิดหรอว่าจะสู้คนอย่างอิข้าวได้ การแต่งตัวก็ไม่ได้ละ

คนจะตบกัน เขาไม่แต่งตัวแบบนี้มาหรอก ใส่ทรงเอสั้นๆ สั้นกว่านี้ก็ไม่ต้องใส่มาแล้วมะ

ส้นสูงไปอีก มาดูที่อิข้าว รองเท้าผ้าใบ กับพรีทเลยเข่ามาหน่อย แค่นี้ก็รู้ละ

ใครได้เปรียบ

“พอๆๆ”

แล้วร่างก็ถูกระชากออกจากผู้หญิงคนนั้นที่ฉันนั่งคร่อมมันอยู่

ข้าวผัด

: ปล่อย!

“กูบอกให้พอ!

มึงจะต่อยมันตายเลยรึไง!” หึ้ย.. โมโห หงุดหงิดชะมัด ต่อยแค่นี้มันไม่ตายหรอก

“ไง..

จะสู้อีกมะ?” เข้าหันไปถามทางผู้หญิงที่ยังนอนจมอยู่ตรงนั้น

แตตอนนี้เพื่อนๆของมันก็มาช่วยกันพยุงลุกขึ้นแล้ว

“ไม่..

ไม่สู้แล้ว” แหม ละทีนี้ทำมาเป็นกลัว เมื่อกี้ล่ะเก่ง เหอะ!

“อย่าคิดว่าตัวเองมีพวกเยอะแล้วจะหาเรื่องใครก็ได้แบบนี้อีก

แล้วมึงก็จำไว้ด้วยนะ ว่าผัวมึงนั่นแหละที่มายุ่งกับน้องมัน

แล้วอย่าให้กูเห็นว่ามาหาเรื่องมันอีกนะ”

“เออ..”

เพื่อนๆของมันก็พยุงมันออกไปจากตรงนี้ อยากจะซัดอีกซักที ยังมามองหน้า เดี๋ยวก่อนๆ

“ห้าวจังวะ”

ข้าวผัด

: ปล่อย!

“หึๆ..

นี่มาช่วยนะ ไม่คิดจะขอบคุณเลยหรอ”

ข้าวผัด

: ไม่ได้ขอ ปล่อยจะไปเข้าห้องน้ำ

“ปากดีชิบหาย”

ข้าวผัด

: จะปล่อยได้ยัง?

“หึ..”

ข้าวผัด

: เห้ย!

“ฮ่าๆๆ..อ่ะๆ.. โอเค ปล่อยแล้ว” ฉันก็เบี่ยงตัวเองออกมา เพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ

“เดี๋ยว..”

ข้าวผัด

: อะไรอีก?

“ก็..ไม่เห็นไปนั่งดูร้องเพลงนานแล้ว วันนี้.. ไปดูพี่ร้องเพลงด้วยนะ” อะ.. อะไรวะ พูดเสร็จก็เดินออกไป

ทิ้งให้อิข้าวยืนอึ้งอยู่ตรงนี้เนี้ยนะ

เกรซ

: อิๆๆ อิข้าว อ๊ายย!!

เคธี่

: ข้าว.. อิข้าว.. อิข้าว!

ข้าวผัด

: ห้ะๆๆ?

เคธี่

: โอ้ยย.. กัดจนมันจะขาดแล้วปากน่ะ

กัดปากตัวเองอีกแล้วหรอ?

ทำไมเป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะ ไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไรฉันถึงเป็นแบบนี้ เพราะฉันก็ไม่เคยเป็นมาก่อน

หรืออาจจะเคยแต่ไม่รู้ตัว

เกรซ

: นี่มึงแอบไปดูเค้าร้องเพลงหรอห้ะ!

ไลลา

: นี่.. ควรจะถามเรื่องโดนตบก่อนมั้ย

แก้ม

: เออ.. ก็จริงอิพวกนี้

ข้าวผัด

: ถอยๆๆ จะเข้าห้องน้ำ กูจะฉี่แตกแล้วเนี้ย

เกรซ

: อี๋.. อินี่ รีบไปเลยนะ

ฉันก็วิ่งเข้ามาในห้องน้ำทันที

เหตุการณ์เมื่อกี้ ฝันไปรึเปล่านะ มันไม่ค่อยที่จะดูน่าเชื่อซักเท่าไหร่

เขาเข้ามาคุยกับฉัน แค่นั้นยังไม่พอ ยังบอกให้ฉัน กลับไปดูเขาร้องเพลง ฝันไปแน่ๆ

ข้าวผัด

: โอ้ย.. อิเหี้ยเจ็บ!

ก็พึ่งโดนตบมา แล้วไปตบมันซ้ำอีก โง่จริงๆอิข้าว แต่มันก็ไม่ใช่ความฝัน เพราะว่ามันเจ็บจริงๆเมื่อกี้

เขาหัวเราะให้เฉันด้วยนะ แล้วก่อนไป ก็ยิ้มมาให้ด้วย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ไม่เคยเห็นมุมนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

“โอ้ยย..อิข้าว ตกส้วมตายแล้วมั้ง มึงจะขึ้นเรียนมั้ย”

ห้ะ..

ต้องไปเรียนแล้วหรอ ฉันก็เดินออกจากห้องน้ำมา ออกมาก็มาดูสภาพตัวเองหน้ากระจก

เชี่ย!!  นี่หัวหรือรังนก ถ้าจะยีผมกูขนาดนี้นะ แม่งอ้ย!

เกรซ

: กว่าจะออกมาได้ กูก็นึกว่าเข้าไปหลับ

ข้าวผัด

: ป่ะ.. ไปสิ..

เคธี่

: ไม่ไหวๆทำมึนตลอดอิดอก..

ก่อนจะขึ้นเรียน

ก็ต้องเดินผ่านใต้ตึก ก็ต้องเจอกันอีกแล้วทำไม ต้องมายิ้มมุมปากให้ฉันแบบนั้นด้วย พวกเราก็ต้องรีบเดินขึ้นมาเรียนกัน

เกรซ

: แกไปทำยังไง ให้เค้าเป็นแบบนี้?

ข้าวผัด

: อะ.. อะไร?

เกรซ

: พี่เอซไม่เคยยิ้มให้ใครแบบนี้มานานมากแล้ว

เคธี่

: แล้วมึงรู้ได้ยังไง?

เกรซ

: กูเป็นติ่งเค้านะ กูศึกษาประวิติเค้ามาตั้งแต่เค้าเรียนปี1.

ข้าวผัด

: ต้องขนาดนั้น เลยหรอ?

เกรซ

: เค้าไม่ยิ้ม ตั้งแต่แฟนเค้าตาย

ข้าวผัด

: ห้ะ?

เคธี่

: แฟนเค้าตายหรอ?

เกรซ

: ใช่.. เรื่องนี้ยังเป็นเงื่อนงำ ไม่มีใครรู้สาเหตุการตาย แต่เค้าก็เก็บตัวเงียบ

ไม่พูดไม่จากับใคร แล้วก็ไม่ยิ้มไม่หัวเราะด้วย

ข้าวผัด

: เมื่อกี้ ยังหัวเราะกูลั่นอยู่เลยนะ

เกรซ

: ก็นั่นไง แปลกป่ะละ มึงไปอ่อยเค้ายังไง มึงบอกกูมานะ

ข้าวผัด

: กู.. ไม่ได้ทำ อะไร.. เล้ยยยย..

เกรซ

: อิตอแหล!

ข้าวผัด

: ไม่รู้ๆ กูไม่รู้เรื่อง

เลิกเรียนก็ต้องรีบกลับ

เพราะฉันต้องไปทำงานต่อหน่ะสิ หน้าที่ของฉันมนก็วนๆอยู่แค่นี้

"ปริ๊น.."

เหี้ย! ใครมาบีบแตรไล่เนี้ย ก็จอดติดไฟแดงอยู่มั้ยล่ะ

ก็ไม่ได้จอดขวางทางใครนะ

ข้าวผัด

: เหี้ย!!

“เห้ย..นี่คน..” มันบังเอิญหรือแอบตามมาเอาจริง?

“กลับบ้านหรอ?” ถามใครอยู่วะ.. คุยกับอิข้าวรึเปล่า

ก็หันไปมองแถวนี้ก็ไม่มีใครแล้วนะ

“หูตึงหรอ?

ถามทำไมไม่ตอบ ห้ะ?” ก็กวนตีนใช่ได้เลยนะ

ข้าวผัด

: เปล่า.. จะไปทำงาน

“ทำงาน?”

ข้าวผัด

: อืม..

“แล้วคืนนี้?”

ข้าวผัด

: ทำงาน.. ไม่ว่าง

“ทำงานกลางคืนหรอ? แล้วทำอยู่ไหนอ่ะ?”

ข้าวผัด

: โรงแรม..

“เห้ย!”

พอสัญญาณไฟเปลี่ยน ฉันก็ออกตัวมาทันที มอเตอร์ไซด์มันซอกแซกได้อยู่ละ

คงไม่ตามมาแล้วมั้ง ไม่เข้าใจจะมาทำแบบนี้ทำไม วันนั้นทำเหมือนไล่ฉันกลับบ้าน

เหมือนไม่อยากให้ฉันไปนั่งดูด้วยซ้ำ พอมาวันนี้กลับมาคุยดีด้วย ไม่เข้าใจละนะหรือมันจะเหมือนอิเกย์มันว่า

แค่อยากได้ คืนเดียวก็จบไป งั้นหรอ แต่อิข้าวก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะเว้ย!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***