ตอนที่3...อาจจะไม่ถูกเลือกก็ได้

ก็ยังดีมีเพื่อนผู้หญิงมาเพิ่มอีกสองคน

ตกเย็นก็ต้องไปทำกิจกรรมกัน มันก็ไม่มีอะไรหรอก ก็กิจกรรมรับน้องทั่วๆไป ข้ามๆไปเลยละกัน

ทุกวันของการไปเรียน หลังเลิกเรียนก็ต้องเข้าไปหาอาแก้มที่โรงแรง ฉันก็เข้าไปช่วยงานอยู่ในครัวทุกวัน

เพราะช่วงเย็นห้องอาหารคนจะเยอะ ฉันเลยได้ทำงานเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ไปในตัว มันดีมากเลยนะ

ฉันจะได้หาเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วย จะได้ไม่ต้องคอยพึ่งแต่อาแก้ว

“พี่แก้วคะ..”

อาแก้ว

: ค่ะคุณหนู..

“วันนี้เฮียจะเข้ามากินข้าวด้วย..

พี่แก้วช่วยให้คนจัดการเรื่องอาหารให้ศิด้วยนะคะ..”

อาแก้ว

: ได้ค่ะ..

“อ่าว..ข้าวผัด..”

ข้าวผัด

: สวัสดีค่ะ

คุณศศิ

ท่านเป็นถึงเจ้าของโรงแรม ท่านใจดีกับฉันมากจริงๆ ก็คงจะเอ็นดู

อาแก้วก็คงจะเล่าเรื่องของฉันให้ท่านฟังอยู่บ้าง ท่านเลยเอ็นดูฉันขนาดนี้

คุณศศิ

: เหนื่อยมั้ยคะ

ข้าวผัด

: ไม่หรอกค่ะ ข้าวไม่ได้ทำอะไรหนักๆหนิคะ

คุณศศิ

: อืม.. เหนื่อยก็พักบ้างนะ ฉันเห็นหนูทำงานไม่หยุดเลย

ข้าวผัด

: ค่ะ..

คุณศศิ

: เก่งจริงๆเลยนะเด็กคนนี้ ถ้ามีลูกชายจะยุให้จีบเลยล่ะ แต่เสียดาย ฉันมีแต่ลูกสาว

แฮ่ๆ

ฉันก็คงทำได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งไปกลับไปให้คุณเขา

คุณศศิ

: อ่ะ.. ไม่กวนแล้ว เออ.. เย็นนี้อย่าพึ่งกลับนะ รอเจอเฮียก่อน

จะได้แนะนำให้รู้จัก

อาแก้ว

: คุณหนู..

คุณศศิ

: พี่แก้วจะขัดใจหนูหรอคะ

อาแก้ว

: เปล่า.. แต่.. ไม่รอดหรอกค่ะ ยัยข้าวห้าวจะตาย

คุณศศิ

: ก็.. ลองดู นะ..

อาแก้ว

: เฮ้อ.. พี่กลัวไม่รอดจริงๆกลัวจะไปตีกันตาย

คุณศศิ

: หึๆ.. อย่าพึ่งหนีกลับนะข้าวผัด

ข้าวผัด

: ข้าวกลับพร้อมอาแก้วอยู่แล้วค่ะ

คุณศศิ

: ดีมาก

ก่อนที่ท่านจะเดินออกไป

ท่านก็เข้ามาลูบหัวของฉันเบาๆ และยิ้มส่งมาให้อีกที

ข้าวผัด

: คืออะไรคะอา?

อาแก้ว

: เฮ้อ.. ก็.. ไว้รอดูเย็นนี้ละกัน หนูอาจจะไม่ถูกเลือกก็ได้

อะไรวะ..

ไม่เข้าใจ เลือกอะไร เลือกไปไหนล่ะ หรือจะได้ไปทำงานที่แผนกอื่น หึยย..

จริงป่ะเนี้ย

พอตกเย็นห้องอาหารก็จะวุ่นๆหน่อย

แล้ววันนี้คงมีแขกสำคัญแน่ๆ พี่ๆทำงานกันไม่หยุดเลย ฉันก็ช่วยงานอยู่แต่ในครัวนั่นแหละ

ข้างนอกวุ่นแค่ไหนไม่รู้แต่ในครัววุ่นมากที่สุด..

“ข้าวผัด..

คุณแก้วเรียกเธอ”

ข้าวผัด

: คะ?

“รีบๆออกไปเลย”

ข้าวผัด

: อือ.. ค่ะๆ

ฉันก็เดินออกมาจากครัวตามคำบอกของพี่คนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในครัว

และเดินตรงไปหาอาแก้วที่นั่งร่วมโต๊ะนั้นอยู่

“หลานสาวพี่แก้วหรอ?”

ฉันหันไปมองดูคนที่ถามอาของฉัน

เป็นผู้ชายที่ดูมีอายุ แต่ก็ไม่ได้ดูแก่อะไร ดูรวมๆ น่ากลัว

มีความน่าเกรงขามมากด้วย

อาแก้ว

: ค่ะเสี่ย..

คุณศศิ

: ก็ที่หนูเล่าให้เฮียฟัง อาจจะคนนี้ก็ได้ ที่เฮียกำลังตามหาอยู่..

“อืม..

ก็ขอดูไปอีกซักหน่อยละกัน..”

ดูจากท่าทาง

ท่านก็คงจะมีแต่คนนับถืออยู่ในนี้ไม่น้อย อาจจะเป็นญาติทางฝั่งของคุณศศิ

แต่เวลาที่ท่านพูด มักจะหันมามองทางฉัน ฉันเลยจะดูเกร็งๆไปซักหน่อย

คุณศศิ

: หวังว่าเจ้าหลานชายสุดที่รักของหนูมันจะไม่โวยวายเอาอีกนะ..

“เฮียก็อยากได้

คนที่รับมือมันได้ แค่ให้ไปดูแล ไม่ได้ให้ไปเป็นเมียมันหนิ ไอ้ลูกคนนี้

ไม่รู้จะจัดการยังไงแล้ว ให้ใครไปดูแลก็ไม่รอดซักราย ไล่เขาหนีหมด”

ฉันยังไม่เข้าใจถึงเรื่องที่พวกท่านคุยกันอยู่ตอนนี้

เพราะยังจับใจความอะไรไม่ค่อยได้ และก็ยังไม่เข้าใจด้วยว่า

ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมกันนะ

คูณศศิ

: แล้วถ้าเกิดว่า ดูแลกันไปกันมาแล้วเกิด..

“ก็ไม่ติดอะไร..

พี่แก้วก็คนกันเอง”

คุณศศิ

: ดีจัง..

“คิดอะไรห้ะเรา”

คุณศศิ

: หนูก็แค่คิด..

ยังไม่รู้เลยว่าให้ฉันมายืนทำอะไรตรงนี้หรอ

คุณผู้ชายที่ดูน่าเกรงขามคนนี้คือใครกันนะ ดูเขาใหญ่โตมากในนี้เลยอ่ะ ฉันก็ยืนอยู่พักนึงเลยล่ะ

แล้วอาแก้วก็ให้เข้ามาทำงานต่อได้..

[ Tel. เคธี่ ]

ข้าวผัด

: ว่า?

เคธี่

: อิข้าว.. คืนนี้พี่ๆจะพาไปเลี้ยงข้าว

ข้าวผัด

: แล้ว?

เคธี่

: อ้าว.. ก็จะพาไปเลี้ยง

ข้าวผัด

: ไม่ไป

เคธี่

: ไม่ได้.. เค้าไปกันทั้งห้อง

ข้าวผัด

: ทำไมต้องไป?  กูไม่ว่างทำงานอยู่

เคธี่

: มึงจะทำงานถึงสองทุ่มเลยรึไง

ข้าวผัด

: เดี่ยวนะ.. เลี้ยงข้าวอะไรไปดึกขนาดนั้น จะเข้าผับกันรึไง เราอายุยังไม่ถึงนะ

เคธี่

: เข้าผับบ้าอะไรล่ะ ร้านข้าวธรรมดานี่แหละ ตกลงนะ อย่าบอกมาไม่ได้

เดี๋ยวกูไปรับเอง

ข้าวผัด

: แต่กูยังทำงานอยู่..

เคธี่

: มึงไม่ทำงานถึงสองทุ่มหรอกหน่า เดี๋ยวกูจัดการขออนุญาตน้าแก้วให้ ตกลงตามนี้

โอเคนะ.. บั้ย..

ข้าวผัด

: อะ.. อ่าว อ่าว.. อินี่ ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป.. เฮ้ออ..

สองทุ่ม

มันก็มารับฉันที่บ้านอาแก้ว ดีที่คุณๆเขาแยกย้ายกันเร็ว ไม่งั้นก็คงไม่ทัน

ฉันก็บอกอาแก้วไปว่าวันนี้พี่ๆจะพาไปเลี้ยง แรกๆอาแก้วก็ไม่อยากให้ไปหรอก

แต่พออิเคธี่มันมา มันก็อ้อนวอนขอให้ฉันไปกับมันจนได้ รับปากรับคำอาแก้วอย่างดีว่าจะดูฉันให้ดีที่สุด

นั่นแหละ ก็ได้ออกมาพร้อมกับมัน

ข้าวผัด

: วุ่นวาย แค่นี้ก็ต้องพามาเลี้ยง

เคธี่

: โวย.. อินี่ ได้กินข้าวฟรีก็ดีแล้วมะ

ข้าวผัด

: กูก็กินข้าวฟรีอยู่ทุกวัน

เคธี่

: เออ.. อิประหยัด

ไม่นานก็มาถึงร้าน

ก็ร้านนั่งชิลธรรมดาแหละ ก็คงจะมีการดื่มกันบ้าง เพราะที่นี่

มีดนตรีสดด้วยเหมือนกัน

เคธี่

: มาค่ะ.. ตามกูมาเลย พี่ๆจองโต๊ะให้แล้วค่าา..

เข้ามาก็เจอกับเพื่อนๆของฉันและก็มีพี่ๆแค่บางคนเท่านั้น

ไหนล่ะ.. เพื่อนมากันยกห้อง มาแค่ห้าคนมึงบอกยกห้อง อิกระเทยตอแหล!

ข้าวผัด

: อิเค!

เคธี่

: แฮ่.. อย่าไม่เอา ไม่ดุนะ เดี๋ยวไม่สวยผู้ไม่มองไม่รู้นะ

ข้าวผัด

: เฮ้อ.. กูกลับละนะ ไม่ต้องไปส่งก็ได้ กูกลับแท็กซี่ได้

เคธี่

: จะบ้าหรออิข้าว มาขนาดนี้แล้วมะ

ข้าวผัด

: รู้ว่ากูไม่ชอบ

เคธี่

: เออหน่า เดี๋ยวมึงก็ชอบเอง

เกรซ : มาแล้ว มึงทางนี้จ้า

เคธี่

: พี่ๆหวัดดีค่ะ อิข้าว..

ข้าวผัด

: หวัดดีค่ะ..

“ขอบคุณนะที่มา..”

ถ้าไม่โดนหลอก

ก็คงไม่มา พี่คนนี้ชื่อพี่แทค ก็คงจะตามจีบฉันอยู่ล่ะมั้ง ถ้าเข้าใจไม่ผิด ซึ่งฉัน

ไม่ค่อยจะถูกชะตาด้วยเท่าไหร่เลย ดูยังไงก็รู้ว่าก็แค่อยากได้

ผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้หรอที่จะมาตามจีบข้าวผัด ผู้หญิงห้าวๆแบบฉัน

ถ้าไม่อยากได้ก็คงไปหาคนอื่นที่สวยกว่านี้

พี่แทค

: ข้าวจะกินอะไร สั่งได้เลยนะ

ข้าวผัด

: อิ่มแล้ว กินมาแล้ว

เคธี่

: โอ้ยอินี่.. เป็นผู้หญิงอะไร พูดเพราะๆหน่อยได้มั้ย

ข้าวผัด

: จำเป็น? พูดได้แค่นี้

ไม่อยากฟังก็ไม่ต้องฟัง จบนะ!

แทค

: ไม่เป็นไร เป็นตัวของตัวเองก็ดีแล้ว

เหอะ!! น่ารำคาญชะมัด

ทำไมคนอย่างข้าวผัดต้องมานั่งทนกับอะไรที่ไม่ชอบแบบนี้ด้วย เฮ้อ..

เกรซ : อ๊ายยย.. พี่เอซ พี่เอซมาแล้ว..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***