ตอนที่2...ข้าวผัด

อาแก้ว

: ข้าว.. ไปเรียนวันแรก  ตื่นได้แล้วลูก..

ข้าวผัด

: อื้มม... ค่ะอาแก้ว..

ฉันเป็นนักศึกษาเต็มตัวแล้วหรอเนี้ย ฉันย้ายมาอยู่กับอาแก้วครึ่งปีแล้วนะ

ต้องย้ายมาเรียนม.6 ต่อที่นี่ทั้งๆที่ใกล้จะจบแล้ว

เพราะไม่มีใครดูแลฉันอีกแล้วน่ะสิ

อาแก้ว

: ถ้าเลิกเรียนก่อนไปหาอาที่โรงแรมนะรู้มั้ย

ข้าวผัด

: ได้ค่ะ..

อาแก้วทำงานเป็นผู้จัดการโรงแรมแห่งหนึ่ง ฉันก็เคยไปมาบ่อยๆก็ตอนปิดเทอม

ไปช่วยอาแก้วทำงาน

มหาวิทยาลัย...

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำไมถึงมาเรียนอยู่ที่มหาลัยแห่งนี้เพราะที่นี่ มันมีแต่ลูกหลานคนรวยทั้งนั้นแหละเรียนกัน

อาแก้วนั่นแหละ เลือกให้ฉันเรียนที่นี่เพราะอาแก้วบอกว่าเจ้านายของอาต่างหากที่เป็นคนเลือก

ฉันก็เคยเจอท่านบ่อยๆท่านเป็นเจ้าของโรงแรมที่อาแก้วทำงานอยู่ ทั้งๆที่เป็นผู้หญิง แต่ทำงานเก่งมากจริงๆ

“เธอๆ ตึกเรียนบริหารไปทางไหน?”

ข้าวผัด

: ไม่รู้..

“อ่าว นักศึกษาปี1.เหมือนกันใช่ป่ะ แล้วเธอเรียนคณะอะไรอ่ะ”

ข้าวผัด

: บริหาร

“จริงป่ะ? งั้นก็เพื่อนกันสินะ”

ข้าวผัด

: ออ.. อืม..

“เราชื่อเคธี่นะ.. เธอชื่อไรอ่ะ?”

ข้าวผัด

: ข้าวผัด

เคธี่

: ห้ะ? หิวหรอ?

ข้าวผัด

: ชื่อข้าวผัด มันแปลกหรอ?

เคธี่

: ชื่อข้าวผัด?

ข้าวผัด

: อืม..

“ มึง..”

เคธี่

: ทางนี้ๆ

“ตึกเรียนไปทางไหนอ่ะมึง”

เคธี่

: กูก็ไม่รู้มะ

“อ่าว.. แล้วชะนีนางนี้ใคร”

เคธี่

: เพื่อนใหม่.. ชื่อข้าวผัด..

ฉันกลายไปเป็นเพื่อนพวกเขาไปแล้วหรอ??

“ข้าวผัด.. ชื่อหรอย่ะ?”

ข้าวผัด

: เออ ทำไม?

เคธี่ : ใจเย็นๆลูก.. มึงก็ไปหาเรื่องนาง มันชื่ออิเกย์นะข้าวผัด

“เดี๋ยวเถอะอิบ้า.. เกรซค่ะ ชื่อเกรซนะ”

นี่เพื่อนใหม่ทั้งสองของฉันสินะ ฉันยืนมองหน้าพวกเขาแบบงงๆ มันก็คงจะตามนั่นแหละมั้ง

เคธี่

: ไปมึง หาตึกเรียนต่อ เดี๋ยวก็สายหรอก ทางนู้นๆไปถามพี่ๆเค้าก็ได้

มหาลัยมันต้องใหญ่ขนาดนี้เลยรึไง ไม่เหมือนโรงเรียนมัธยมของฉันสักนิด

แบบนี้ไปเรียนทีก็คงจะเดินจนขาลาก

เคธี่

: พี่คะๆ ตึกเรียนคณะบริหารไปทางไหนคะ?

หน้านิ่งชะมัด.. แล้วเขาคนนั้นที่สองคนนี้เข้าไปถามก็ทำการชี้มือบอกทางพวกเรา

ไม่พูดด้วย เป็นใบ้หรือยังไง แต่คงไม่ใช่ พกกีตาร์มาเรียนขนาดนี้ ไม่น่าใช่

แต่เล่นกีตาร์ก็ไม่จำเป็นต้องร้องด้วยหนิเป็นใบ้ชัวร์

เกรซ

: ขอบคุณค่ะพี่สุดหล่อ โอ้ยย..

เร็วนังข้าวผัด ยืนเหมออะไร

ข้าวผัด

: เอ่อ.. เออๆ

ก็ตรงเข้ามาเรียนกัน กว่าจะหาตึกกันเจอ เฮ้อ..เหนื่อยขาจะลาก

แข่งกับเวลายังไม่พอ วิ่งกันจนเหนื่อยไปหมด

เคธี่

: อิดอก.. กูวิ่งหาตึกเรียนตั้งนาน

เรียนแค่สิบนาทีจ้า ดีจริงๆ

เกรซ

: โอ้ยย.. ก็ดีแล้วแมะ

ไปนั่งใต้ตึกมองผู้กันดีกว่ามึง..

เคธี่

: อุ้ยตาย.. ไปค่าา..

เฮ้อ.. ทำไมต้องมาอยู่ในจุดนี้ด้วย เพื่อนคนแรกกลุ่มแรกของฉัน

ทำไมต้องเป็นพวกบ้าผู้ชายแบบนี้ ฉันต้องบ้าตามพวกมันมั้ยแบบนี้

เคธี่

: เร็วๆเลยอิผัด.. ชักช้า..

ข้าวผัด

: ข้าวผัด!

เคธี่

: เออนั่นแหละ.. จะอะไรผัดๆก็ชั่งเถอะ..

แล้วร่างก็โดนลากมานั่งใต้ตึกของคณะ

ผู้ชายที่ใจเป็นหญิงทั้งสองคนนี้ก็ดูดี๊ด้ามากมายเมื่อได้เห็นผู้ชายสมใจอยาก

เกรซ

: อุ้ยตาย! ผู้ชายงานดีคนนั้น เรียนคณะเดียวกับเราด้วยมึง..

เคธี่

: อ๊ายย.. ดีอ่ะ..

ข้าวผัด

: เหอะๆ

ข้าวผัดก็คงทำได้แต่ส่ายหน้าไปมา

ก็ไม่ค่อยจะอินอะไรกับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่เลยนะ

“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย เราสองคนไม่มีที่นั่งแล้ว”

เคธี่

: เชิญเลยค่ะ ชะนี..

“เราเรียนคณะเดียวกันนะ”

เคธี่

: จ้ะ.. รู้จ้ะ..

“เราไลลานะ นี่แก้ม เราเรียนมัธยมมาด้วยกัน”

เคธี่

: เคธี่นะ.. นี่อิเกย์  ส่วนนังนี่ชื่อข้าวผัด..

เกรซ

: อินี่.. เกรซจ้ะเกรซ ไม่ได้ชื่อเกย์นะจ๊ะ

ไลลา

: ออ.. จ้ะ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***