กังวล

คืนนี้... ฉันนอนหลับไปพร้อมกับความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเด็กบุญธรรมที่มี๊จะรับมาเลี้ยง ความคิดถึงหน้าตาและนิสัยของเขาหรือเธอทำให้ฉันไม่สามารถหลับได้จริงๆ มีคำถามมากมายที่วนอยู่ในหัว เช่น “จะเป็นพี่หรือน้องดีนะ?” และ “เขาหรือเธอจะเป็นคนดีไหม?”

ทุกครั้งที่หลับตา ฉันมักนึกถึงการมีเด็กคนใหม่ในบ้าน การแบ่งปันความรักที่มีต่อกัน หรือแม้กระทั่งการปรับตัวให้เข้ากับคนใหม่ในครอบครัว ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นแต่ก็รู้สึกกดดันในเวลาเดียวกัน ฉันคงต้องแสดงให้เห็นว่าฉันเป็นน้องที่ดีนะ

“ทำไมต้องคิดมากขนาดนี้?” ฉันส่ายหัวให้กับความคิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด จนในที่สุดก็หลับไป

เช้าวันถัดมา...

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นและทำให้ฉันสะดุ้งตื่น

“อ้ากกก!! ตายแล้ว! ลืมตั้งนาฬิกาปลุก!” ฉันลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องน้ำด้วยความเร็วสูง

ระหว่างที่แต่งตัว ฉันคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ทำไมพี่อลิซถึงดูกังวลเกี่ยวกับการรับเด็กมาเลี้ยง อาจจะมีเรื่องราวอะไรที่ซ่อนอยู่ ฉันรู้สึกอยากถามพี่อลิซมาก แต่คงต้องรอจนกว่าเธอจะอยู่ในอารมณ์ดี

“วันนี้ต้องไปโรงเรียนให้ทัน!” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะรีบออกจากบ้าน

ระหว่างทางไปโรงเรียน ฉันพบกับพี่ริชาร์ดที่กำลังรอรถเมล์อยู่

“สวัสดีค่ะพี่ริชาร์ด!” ฉันยิ้มให้เขา

“สวัสดีครับน้องเฌอ แต่งตัวสวยจังวันนี้” เขายิ้มตอบ

“ขอบคุณค่ะ!” ฉันรู้สึกเขินอายแต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติ

“วันนี้เป็นไงบ้าง มีอะไรให้ช่วยไหม?” เขาถาม

“ยังไม่มีอะไรเลยค่ะ แต่หนูได้ยินมาว่ามี๊จะรับลูกบุญธรรมอีกคน” ฉันเอ่ยขึ้นแบบไม่รู้จะเริ่มจากไหน

“อ่อ...” พี่ริชาร์ดดูเหมือนจะสนใจ “น้องเฌอคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้นคะ?”

“หนูยังไม่แน่ใจเลยค่ะ แต่หนูอยากรู้จักเขาจัง” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา

“ถ้าเขาเข้ามาในบ้าน หนูคงต้องแสดงให้เขาเห็นว่าเฌอแตมเป็นเด็กดีนะ” พี่ริชาร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ฉันรู้สึกกดดัน

“หนูจะทำให้ดีที่สุดค่ะ!แต่หนูก้เป็นเด็กดีอยู่แล้วไหมล่ะ” ฉันพูดด้วยความมั่นใจ แต่ในใจกลับมีเสียงเล็กๆ ที่บอกว่า “จะทำได้จริงหรือ?”

“ดีมาก! ถ้าหนูต้องการอะไร บอกพี่ได้นะ” เขายิ้มให้ก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์ที่มาหยุดหน้าเรา

“ขอบคุณค่ะ!” ฉันยิ้มส่งเขาไป

ขณะที่รถเมล์พาฉันไปโรงเรียน ความคิดเรื่องการมีลูกบุญธรรมยังวนเวียนอยู่ในใจ มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน...

“แล้วถ้าเขาหรือเธอไม่ชอบฉันล่ะ?” ฉันถามตัวเอง ทำไมใจมันถึงได้หนักหนาแบบนี้

ระหว่างที่เรียนอยู่ในห้อง ฉันมักจะเห็นพี่ริชาร์ดอยู่แถวๆ โรงเรียน เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกนี้ไม่เงียบเหงาอีกต่อไป แต่เมื่อพี่ริชาร์ดไม่อยู่ ฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความเหงาในใจอย่างบอกไม่ถูก...

“เฌอแตม!” เสียงคุณครูเรียกฉันทำให้ฉันสะดุ้ง “มาตอบคำถามได้ไหม?”

“คะ!” ฉันตอบอย่างรวดเร็ว แล้วรู้สึกอายเมื่อทุกคนหันมามองฉัน

“ตอบคำถามเรื่องการบ้านหน่อย”

“อืม... ค่ะ... ถ้าเป็นการบ้าน เฌอคิดว่า...” ฉันเริ่มพูดและพยายามมุ่งมั่นทำให้ดีที่สุด แม้ว่าความคิดถึงเรื่องเด็กบุญธรรมจะไม่เคยหยุดอยู่ในใจ

ในระหว่างการเรียน ฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงการคิดถึงลูกบุญธรรมที่จะมาใหม่ได้เลย มันเปรียบเสมือนก้อนเมฆที่ลอยอยู่ในใจ ที่ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน

“แล้วถ้าเขาเข้ามาในบ้าน ฉันจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจ?” คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวตลอด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***