ค้างคืน

...ค้างคืน...

คุณมาคัสไม่ใช่คนไม่ดี โดย -peaceful-

...----------------...

หลังจากที่วีนัสวิ่งขึ้นห้องไปก็มีเสียงตะโกนด่าไล่หลังของพ่อกับแม่อยู่สักพัก

ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันตีกันไปหมด ทั้งโกรธ เศร้า และเสียใจในเวลาเดียวกัน ความคิดที่ว่า อยากจะหนีออกไปจากพ่อแม่แบบนี้ มันยิ่งชัดเจนขึ้นทุกที

เธอไม่รู้ต้องทำยังไงต่อไป คงต้องไปหางานนอกเวลาทำเพิ่ม เพราะพ่อแม่ที่ไม่มีความรับผิดชอบดันสร้างปัญหาไว้ แต่กลับให้เธอเป็นคนจัดการ

"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่... อีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยาก... ฮือ~" น้ำตาที่ไหลนองหน้า และเสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอเปิดเพลงเสียงดังเพื่อกลบเสียงร้องไห้ของเธอซะสนิท

"ฉันจะต้อง.. หนีไป" ขณะที่พูดอยู่น้ำตาก็ไหลอยู่เรื่อยๆ

เธอพยายามหาเชือกหรืออะไรสักอย่าง เพื่อที่จะเอามาผูกกับคอตัวเอง เธอเจอแต่ผ้าพันคอที่อยู่ในตู้เพียงสามผืน และเนคไทด์ที่ห้อยอยู่อีกสามอัน เธอเอามาผูกต่อกัน ปลายด้านหนึ่งเป็นผ้าพันคอ เธอเอาไปผูกไว้ที่ขาเตียง ส่วนปลายอีกด้านเป็นเนคไทด์เอามาผูกไว้ที่คอตัวเอง

"ฉันคงไม่มีใครที่จะพึ่งพาได้เลยสักคนสินะ ขอโทษด้วยนะน้ำขิง แกคือคนเดียวที่ฉันไว้ใจ คือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันรักเธอยิ่งกว่าพ่อแม่ของตัวเองซะอีก แต่หลังจากนี้ ถ้าไม่มีฉันอยู่เธอก็ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ" ด้วยความที่ไม่อยากรบกวนเพื่อนเธอจึงไม่อยากไประบายหรือขอความช่วยเหลือเรื่องเงินกับเพื่อน

เธอเตรียมที่จะกดส่งข้อความ แต่ทันใดนั้นเพื่อนก็ทักมาก่อน

"แก คืนนี้ฉันขอไปค้างบ้านแกนะ ฉันรู้นะว่าแกยังไม่หลับอ่ะ ออกมารับหน่อยสิ รออยู่ข้างนอกนะ เร็วๆ หน่อยนะ อากาศมันเริ่มเย็นแล้ว"

เธอหยุดนิ่งไป คิดไตร่ตรองอีกสักครั้งว่าจะทำดีมั้ย แล้วเธอก็ตัดสินใจ รีบลบสิ่งที่ตัวเองพึ่งจะพิมพ์ไป แล้วเก็บผ้าพันคอกับเนคไทด์โยนกลับเข้าตู้ไป ก่อนจะรีบลงไปข้างล่างและไม่ลืมที่จะล็อคประตูห้อง

เธอออกไปรับน้ำขิงเข้ามา

"น้ำขิง"

"กว่าจะออกมาได้นะแก ฉันยืนคนเดียวกับอากาศเย็นๆ ข้างนอกเนี่ย ใช้ไม่ได้เลยนะแกเนี่ยปล่อยเพื่อนอยูาข้างนอกคนเดียวตั้งนานแบบนี้หน่ะ" เธอพูดพร้อมกับเดินเข้าไปข้างใน

"เออๆ ขอโทษๆ กำลังเตรียมตัวกำลังจะอาบน้ำพอดีหน่ะ แต่ว่าเห็นข้อความแกก่อน" เธอพูดพร้อมกับล็อคประตูบ้านไปด้วย จึงพาเพื่อนเดินขึ้นไปข้างบน

"หรอ? แล้วทำไมแกยังใส่ชุดทำงานอยู่ล่ะหืม?" เธอสังเกตว่าเพื่อนยังใส่ชุดเดิมทั้งๆ ที่หลังจากแยกกันเธอก็น่าจะกลับถึงบ้านตั้งนานแล้ว

"เอ่อ... พอดี มีเรื่องนิดหน่อยหน่ะ" เธอเดินขึ้นมาบนห้อง เห็นพ่อแม่เดินกลับเข้าห้องพอดี

"เอ้าคุณน้าทั้งสอง สวัสดีค่ะ" เธอไหว้

"จะ จ้ะ,อืม" ทั้งสองรับไหว้ด้วยความตกใจเล็กน้อย ส่วนพ่อก็ไม่ค่อยเต็มใจอยากคุยด้วยเท่าไหร่

"หนูมาทำอะไรหรอน้ำขิง? พึ่งไปกินข้าวกับลูกน้ามานี่นา"

"อ๋อ หนูจะขอมาค้างบ้านไอ้นัสอ่ะค่ะคืนนี้ พอดีว่าพ่อแม่โทรมาบอกว่าทำโอทีน่าจะกลับดึกแต่ไม่รู้ว่าตอนไหน เลยบอกให้หนูมาค้างบ้านวีนัสหน่ะค่ะ จะได้มีเพื่อน ผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวไม่ปลอดภัย"

"แล้วหนูมายังไงล่ะจ้ะ ไม่ได้บอกให้ยัยนัสขับรถไปรับด้วยสิเนี่ย"

"คือหนูขอให้พี่ข้างบ้านมาส่งหน่ะค่ะ วันนี้เขามีทำงานรอบดึกพอดี หนูจำได้ เลยขอให้พี่เขารอหน่อยหน่ะค่ะ"

"อ๋อ จ้ะๆ งั้นพวกน้าขอตัวเข้าไปนอนก่อนนะจ้ะ" แล้วพวกเขาก็กลับเข้าห้องไป

"ค่า~"

แล้ววีนัสก็เปิดประตูให้เพื่อนเข้าไป

"นี่แกล็อคประตูด้วยหรอเนี่ย? ทั้งที่อยู่ที่บ้านเนี่ยนะ?"

"อืม" เธอล็อคประตูไว้

"ฉันก็ทำงี้ปกติแหละ เพื่อความปลอดภัย ไม่ว่าตัวเองจะอยู่ หรือไม่อยู่ในบ้านก็ตาม ฉันมีกุญแจสำรองทุกอย่างในบ้านเนี่ยแหละ แต่แค่พ่อแม่ไม่รู้"

"แล้วแกไม่กลัวพวกเขาได้ยินหรอ ที่เรากำลังคุยกันอยู่อ่ะ"

"ห้องของพ่อกับแม่ก็อยู่สุดทางเดินกำแพงก็หนา ไม่มีทางได้ยินที่เราคุยกันหรอก" เธอพูดเหมือนรูัทุกอย่างในบ้านหลังนี้

"อ่า... งั้นหรอ... พูดอย่างกับว่าแกสำรวจห้องของพวกเขาแล้วอย่างงั้นแหละ55" เธอพูดขำๆ

"อืมใช่"

"ห๊ะ!?"

"ชู่ว~ ใจเย็นสิ ก็ปกติมั้ย ก่อนจะเข้ามาอยู่ที่นี่กูก็ต้องเข้ามาเช็คอะไรก่อนสิ แล้วที่เลือกบ้านหลังนี้ทั้งๆ ที่แถวที่ทำงานก็มีบ้านใกล้ๆ อยู่ ก็เพราะว่าที่นี่ ห้องนี้มีห้องน้ำในตัว และอีกห้องก็มีกำแพงกั้นที่หนา นายหน้าบอกว่าเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงรบกวนเวลาห้องนี้อาบน้ำ ฉันเลยเอาหลังนี้"

"อ๋อ~ จ้ะ"

"ตอบโจทย์สุดๆ ไปเลยหละ" เธอยิ้ม

"อื้มๆ อืม แล้วแกจะไปอาบน้ำมั้ย เดี๋ยวฉันนอนเล่นรอ" เธอเอากระเป๋าที่พกมาไปวางไว้ปลายเตียงแล้วกลับมานอนเล่น

"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ แกอาบมาแล้วใช่ป้ะ"

"ใช่ ห้องฉันอยู่ใกล้ที่ทำงาน จากร้านที่เราไปกินเดินแปปเดียวก็ถึง ก็อย่างที่บอกตลอดแหละ ไม่ต้องไปส่งฉันหรอก แค่นี้เอง"

"อืม อย่ากลับก่อนหล่ะ อย่านอนกินที่ด้วยนะ"

"ก็ได้ๆ ไม่หลับหรอกน่า ไปอาบน้ำเถอะไป" เธอเล่นโทรศัพท์รอ

......................

สักพักวีนัสก็อาบน้ำเสร็จ เห็นว่าเพื่อนยังนั่งเล่นอยู่ก็อยากพูดอะไรสักอย่างด้วย

"แก" เธอเข้าไปนั่งข้างๆ เพื่อน

"อืม จ้ะ มีอะไรหรอ?" เธอลุกขึ้นมา มองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัย

"คือ... ฉันมีเรื่องอยากจะเล่าให้ฟังเรื่องนึงหน่ะ..." เธอค่อนข้างหนักใจ

"แกมีเรื่องอะไรหรอ? เล่ามาได้หมดเลยนะ ฉันพร้อมจะรับฟังและจะปลอบแกเอง ถ้าเศร้าอยากพักผ่อน พรุ่งนี้จะลาก็ได้นะ ถ้าอยากมีเพื่อนฉันจะมาอยู่ด้วย" เธอกุมมือเพื่อนด้วยความห่วงใย

"...ขอบใจแกมากนะ แต่.. รับปากกับฉันได้มั้ย ว่าถ้าพูดออกไปแล้ว แกจะเก็บมันไว้เป็นความลับ รู้แค่เราสองคน แค่สองคนหน่ะ" เธอย้ำ

"ได้สิ ฉันรับปาก รับปากด้วยเกียรติของเพื่อนสนิทสิบกว่าปีคนนี้เลยนะ ถ้าฉันพูดเรื่องของเธอให้คนอื่นได้ยินแม้แต่นิด เธอตัดเพื่อนฉันแล้วก็ทวงเงินทุกอย่างที่เธอเคยเสียไปกับฉันได้เลย"

"งั้นหรอ?"

"ฉันแค่อยากให้แกสบายใจ อยากให้รู้ว่าแกยังมีฉันคนนี้อยู่ข้างๆ เสมอนะ แค่เชื่อใจฉัน คนเดียวก็พอ... ได้มั้ย" เธอพยายามแสดงความจริงใจให้เพื่อนรู้สึกสบายใจขึ้น

"แกแน่ใจแล้วนะ แน่ใจนะว่าจะเก็บความลับได้อะ" เธอถามซ้ำ

"แน่ใจสิ ฉันเพื่อนแกทั้งคนนะเว้ย ฉันมีแกเป็นเพื่อนคนเดียว และไม่ต้องการคนอื่นอีกแล้ว ถ้าวันนึงแกหายไปหรือว่าฉันทำให้แกเสียใจและผิดหวังในตัวฉัน ฉันคงรับไม่ได้หว่ะ คงผิดหวังกับตัวเองไปตลอดฉันไม่อยสกเสียแกไปนะเว้ย" เธอกุมมือวีนัสแน่นขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่จริงจัง ที่เปลี่ยนไปโดยธรรมชาติจากความรู้สึกของเธอ

วีนัสดูออกว่าเพื่อนพูดความจริง เธอจึงสบายใจที่จะเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง

"งั้น แกตั้งใจฟังที่ฉันจะเล่า และขอให้พูดในสิ่งที่คิดจริงๆ เพราะถ้าแกคิดว่าฉันทำไม่ถูก ฉันก็จะเลิกคิดเรื่องนี้และทำตามที่แกบอกทันที" เธอพูดอย่างจริงจัง

"ห้ะ? คิด? อะไรถูกผิดนะ?"

"รับปากฉันมาสิ ว่าจะพูดความจริงกับฉัน"

"ได้ๆ ฉันรับปาก แต่ถ้าแกคิดที่จะทำร้ายตัวเอง หยุดเลยนะ เพราะฉันขอบอกว่านั่นเป็นความคิดที่ผิดมหัน ฉันจะโกรธแกมากเลยถ้าคิดแบบนั้นอ่ะ เพราะมันเหมือนแกไม่คิดถึงฉันคนนี้" เธอทำหน้างอน

"ก็... พึ่งคิดไป แล้วก็เบิกคิดไปแล้วแหละ เพราะแกทักมานั่นแหละฉันเลยไม่ทำ และจะเลือกอีกทาง เพื่อหนีจากนรกขุมนี้แทน"

"พึ่งคิด? เลือกอะไรนะ? ทางออกจากนรก? คือ?? แกหมายถึงอะไรหน่ะ???"

"ฉันเกลียดพวกเขา"

"ใคร?"

"พ่อแม่"

"ทำไมหล่ะ?? ครอบครัวแกก็ดูจะเป็นครอบครัวที่ดีนะ"

"นั่นแค่ฉากหน้า ความเป็นจริงเขาไม่ได้เป็นคนดีแบบที่ทุกคนเห็น พวกเขาไม่เคยทำดีกับฉันสักครั้ง พอตอนนี้ก็ไม่เคยไปทำงานใช้แต่เงินของฉัน และยังบังคับฉันอยู่เรื่อยๆ วันนี้ฉันก็พึ่งได้รู้ความจริง ว่าตลอดหกเดือนที่ผ่านมาพวกเขาเอาตังค์ที่ฉันหา ไปเข้าคาสิโนจนเป็นหนี้ ทั้งหมดสองล้าน แล้วยังโดนเจ้าหนี้เขามาทวงแล้วก็ทำลายข้าวของ ที่แกเห็นว่าข้างล่างเละเทะนั่นแหละ"

"นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แกร้องไห้สินะ"

"แกรู้?"

"ตาบวมขนาดนั้น ฉันเป็นเพื่อนสนิทแกนะทำไมจะดูไม่ออกล่ะ"

"อืม ใช่ แล้วเขาก็บอกว่าฉันต้องเป็นคนใช้หนี้ให้พวกเขา... ฉันผิดอะไรอ่ะ" แล้วน้ำตาเธอก็เริ่มไหลอาบแก้มอีกครั้ง

"โถ่แก..." เธอเข้าไปกอดเพื่อน

...----------------...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***