

คุณมาคัสไม่ใช่คนไม่ดี (มาคัสxวีนัส)

 

สเปคของฉัน

...สเปคของฉัน...

คุณมาคัสไม่ใช่คนไม่ดี โดย -peaceful-

...----------------...

"แม่คะ วันนี้หนูกับน้ำขิงออกมากินข้าวข้างนอกนะคะ น่าจะกลับช้า"

"อยู่กับน้ำขิงใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ"

"โอเค อย่ากลับดึกนักล่ะ พรุ่งนี้เงินเดือนออกอย่าลืมโอนมาหละ ถ้าไม่โอนกลับบ้านมาแกโดนแน่"

"...คะ ค่าแม่ หนูไปก่อนนะคะน้ำขิงจะรอนาน" เธอรู้สึกอึดอัดทันทีที่แม่พูดเรื่องเงิน

"อืม อย่าใช้เงินเปลืองนักหละ"

เธอตัดสายทันทีเพราะทนฟังที่แม่บ่นไม่ไหว

"ปะ น้ำขิง" เธอรีบเปลี่ยนอารมณ์พร้อมกับควงแขนเพื่อนเข้าไปข้างใน

พวกเธอเข้าไปนั่งโต๊ะข้างๆ กับโต๊ะของภาคิน

"เอ้า น้องน้ำขิง" ภาคินเรียกน้ำขิงทันทีที่เห็น

"อ่า พี่รู้จักชื่อหนูด้วยหรอคะ ตอนทำงานก็เห็นเรียกแต่น้องๆ หนิคะ?" เธอประหลาดใจที่รุ่นพี่ที่เธอชอบดันจำชื่อเธอได้ ทั้งดีใจและเศร้าในเวลาเดียวกันเพราะรู้ว่าพี่เขามีแฟนอยู่แล้ว

"พี่ได้ยินคนที่ทำงานเรียกอะ แล้วน้องก็มาช่วยพี่ซะเยอะ ขอบใจน้องมากนะ"

"ค่ะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ"

"ครั้งหน้า พี่รอที่จะทำงานกับน้องอยู่นะ"

"อ่า... คือหนูอยู่ฝ่ายเนื้อเรื่องหน่ะค่ะ ที่ต้องไปช่วยเข้าเล่มเป็นเพราะเพื่อน.." เธอมองมาที่วีนัสเพื่อนรัก

แต่วีนัสไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกเขาคุยกันสักนิด มัวแต่ดูรายการอาหาร

"วีนัส วีนัส" เธอสะกิดเพื่อนให้รู้ตัว

"ห้ะ? อะไร?"

"เรื่องที่ฉันต้องไปทำงานแทนเธอวันนี้น่ะ" เธอรีบส่งให้เพื่อนทันที

"อ๋อเรื่องนั้น หนูมีงานด่วนต่อหน่ะค่ะ เลยต้องรีบไปก็เลยขอให้เพื่อนไปทำงานแทน เลยว่าจะพามาเลี้ยงข้าวนี่แหละค่ะ" เธอตอบอย่างมีเหตุผล ถึงแม้ความจริงจะเป็นเพราะเพื่อนอยากเจอคนที่ชอบก็เลยให้ไปทำแทนก็เถอะ

"งั้นหรอกหรอ แย่จังเลยนะครับ พี่คิดว่าจะได้ทำงานกับน้องอีกบ่อยๆ ซะอีก"

"แฮะๆ นี่ แกก็เลือกสิว่าจะกินอะไร" เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง

"อืม" น้ำขิงเลิกคุยกับพี่เขา เพราะถ้ายังคุยกันต่อเธอคงจะตัดใจยากขึ้นไปอีก

"งั้นพี่ขอไอจีน้องน้ำขิงไว้หน่อยได้มั้ยครับ"

(แย่ละ แบบนี้ยัยน้ำขิงจะตัดใจจากรุ่นพี่ยังไงหละเนี่ย ยิ่งมีช่องทางติดต่อกันแบบนี้) เธอหนักใจกับสถานะการณ์ของเพื่อนในตอนนี้มาก

"ไม่สะดวกหรอครับ งั้น..."

"เรามีเรื่องให้ต้องติดต่อกันด้วยหรอคะ"

"ก็..." เขาอั้มอึ้ง

"ให้ก็ได้ค่ะ แต่ต้องบอกให้แฟนพี่เข้าใจด้วยนะคะ หนูไม่อยากมีเรื่อง" เธอหยิบโทรศัพท์ของรุ่นพี่มาพิมพ์ชื่อไอจีให้

"แฟน? แฟนไหนหรอครับ?" เขาถามด้วยความงุนงง

"ก็พี่ผู้หญิงคนสวยที่เดินมาหาพี่ตอนพี่ทำงานเสร็จไงคะ" เธอส่งโทรศัพท์คืน

"แต่.. พี่ไม่มีแฟนนะ"

"? แล้วพี่ผู้หญิงตอนนั้นหล่ะคะ หนูเห็นกับตาว่าพวกพี่เดินด้วยกันคุยกันซะน่ารักเชียว หนูไม่อยากให้แฟนพี่เข้าใจผิดนะคะ ถึงเราจะเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันก็เถอะ เดี๋ยวแฟนพี่จะไม่สบายใจ ถ้าเห็นพี่ฟอลผู้หญิงคนอื่น"

"อ๋อ~ ลิลลี่หน่ะหรอ เธอไม่ใช่แฟนพี่หรอก" เขารีบปฏิเสธหลังจากเข้าใจที่เธอพูด

"บอกเขาด้วย..." น้ำเสียงดูเศร้าๆ แต่เธอก็ชะงักไว้ก่อนที่ตัวเองจะเพ้อไปมากกว่านี้

"ไม่ใช่?" คราวนี้เป็นเธอแทนที่กลับงุนงงกับคำตอบของพี่เขา

"ครับ ไม่ใช่แฟน เธอเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัย ม.ปลายแล้วหน่ะครับ เมื่อก่อนก็ไม่ได้สนิทกันแต่พอเข้าเรียนมหาลัยเดียวกันแล้วยังมาทำงานที่เดียวกัน ด้วยความที่รู้จักกันอยู่แล้วเลยสนิทกันขึ้นมาหน่ะครับ คนอย่างยัยนั่นมีหนุ่มๆ มาจีบเยอะจะตายไป พี่ก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขามองยังไงว่ามันสวย ผู้หญิงที่ผ่านการศัลยกรรมมาขนาดนั้นพี่มองว่าไม่ได้สวยมาจากธรรมชาติ พี่ไม่ได้จะว่าให้ทุกคนหรอก แต่ที่พูดแบบนี้เพราะยัยนั่นทำมาเยอะจริงๆ ถ้าเอารูปสมัย ม.ปลายมาเทียบ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นคนเดียวกัน"

(แหม รุ่นพี่คนนี้เนี่ยก็นินทาคนอื่นเป็นด้วยแฮะ ขุดตั้งแต่เรื่องก่อนทำศัลยันตอนนี้ แต่ที่พี่สาวเขาทำคงจะเยอะจริงๆ แต่ก็คงจะดูเนียนจริงสินะถึงได้ดูไม่ออกว่าทำมา) เธอคิดในใจ

"อ๋อ~ งั้นหรอคะ"

"น้องไม่สบายใจเรื่องลิลลี่สินะครับ"

"ก็คิดว่าพวกพี่เป็นแฟนกันซะอีก ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไปค่ะ หนูสบายใจขึ้นมากแล้วหละค่ะ"

"ครับ งั้นพี่กลับก่อนนะครับ"

"ค่ะ กลับดีๆ นะคะรุ่นพี่"

"พวกน้องก็กินให้อร่อยนะครับ" เขาโบกมือให้พวกเธอ

สาวๆโบกมือกลับ ก่อนที่น้ำขิงจะกลับมาร่าเริงอีกครั้ง

"ว้ายยย แก~" เธอตีแขนเพื่อนไม่หยุด

"โอ้ยๆๆ ฉันเจ็บนะแก เป็นอะไรของแกเนี่ย แค่เข้าใจผิดเรื่องแฟนพี่เขาจำเป็นต้องดีใจขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?" เธอไม่เข้าใจท่าทีของเพื่อน

"นี่แกไม่รู้หรอ มันเป็นโอกาสของฉันแล้วนะเว้ยที่จะทำคะแนนน่ะ" เธอพูดอย่างตื่นเต้น

"เออๆ เอาเถอะๆ เนี่ยฉันสั่งให้เรียบร้อยแล้วตอนที่แกมัวแต่คุยกับพี่เขา"

"เอ้าา"

"งั้นก็ขอให้พี่เขาเป็นคนที่ดีแล้วกัน อย่ามาทำเพื่อนฉันเสียใจทีหลังนะ แม่จะตบให้หน้าหล่อๆ นั่นช้ำจนหมดหล่อเลยคอยดูสิ"

"จ้าๆ พี่เขาไม่ใช่คนไม่ดีแบบนั้นหรอก"

"เหรอ~ แต่แกพึ่งรู้จักเขานะ จะไปรู้ได้ไงว่าเขาเป็นคนยังไงอะ คุยกันไปก่อนคอยดูนิสัยเขาไปเรื่อยดีกว่าเหอะ ฉันยังไม่มั่นใจ" เธอพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"แหม~ สาวโสดอย่างแกเนี่ยนะแนะนำเรื่องความรักกับฉัน ถามจริงเหอะแกจะครองโสดไปถึงไหน~ นี่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเลยมั้ง"

"เออ"

"ห้ะ!? พูดจริงง่ะ"

"เออจริง กูยังไม่เคยมีแฟน แล้วมันยังไงวะ อยู่คนเดียวกูก็ไม่ได้ลำบากอะไร แล้วอีกอย่างกูมีเพื่อนอย่างมึงที่ต้องคอยดูแลอยู่แล้ว กูจะเอาตัวภาระมาเพิ่มอีกทำไม กูอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตยังได้เลย"

"จะบ้าหรอ!! ไม่ได้ดิวะ มึงจะอยู่คนเดียวไปตลอดไม่ได้ นึกถึงพ่อแม่มึงสิ เขาคงอยากจะอุ้มหลาน เหมือนพ่อแม่ทุกคนแหละที่อยากให้ลูกมีหลานให้อ่ะ แล้วแกก็เป็นลูกคนเดียวด้วย ถ้าแกไม่มีแฟนไม่แต่งงานไม่มีลูก พ่อแม่แกคงผิดหวังแย่เลยนะ"

"โอ้ยย พอดีว่าฉันตั้งสเปคไว้สูงพอตัวหน่ะ" เธอตอบเพื่อนด้วยความเบื่อหน่าย

"เห็นความรักของคนอื่นมาเยอะมีแต่ต้องร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ยอมดูแลตัวเอง ทำชีวิตพังเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว มันจะสำคัญอะไรขนาดน้าน~ กะอีแค่ผู้ชายคนเดียว"

"อย่าตั้งสเปคไว้สูงนักสิ ลดลงมาสักหน่อยก็ดี ไม่งั้นคงขึ้นคานตลอดไป"

"ผู้ชายเลวๆ กูไม่เอามาทำพันธุ์หรอกนะ ถ้าจะมีแฟนมันต้องดีกว่าตอนที่อยู่คนเดียวสิ ถ้ามันทำให้กูมีความสุขเท่าตอนที่อยู่คนเดียวไม่ได้ก็ไม่ต้องมีค่ะ"

"โห มาตรฐานสูงเกิ้นน ใครมันจะทำแบบนั้นได้ละวะ ก็มึงเล่นจัดการชีวิตตัวเองดีขนาดนี้ ใครมันจะทำให้มึงมีความสุขมากกว่าตัวมึงเองได้วะ"

"เห้ย เมื่อก่อนกูคิดว่าอยากให้ดีกว่าที่กูเป็นอยู่ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้แค่ดีเท่าก็โอเคแล้วหละ"

"มึงนี่นะ มันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนเลยมั้ยวะ"

"ก็ยังดีกว่าได้ผู้ชายเลวๆ ทำร้ายร่างกายเรา ทำเราเสียใจมั้ยล่ะ? ใครๆ เขาก็อยากได้แฟนดีๆกันทั้งนั้นแหละแก"

"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ" พนักงานเข้ามาขัดจังหวะพอดี

"เลิกพูดแล้วก็กินไปเถอะหน่า"

"จ้า~"

"สเปคฉันก็ไม่ได้สูงไปสักหน่อยหนิ"