บทที่ 10 ค้างคืน

บทที่ 10 ค้างคืน

หลายสัปดาห์ต่อมา

วันเสาร์ เวลา 17.25 น. ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มขึ้นเรื่อย

ๆ ตามฝนตกปรอย ๆ พร้อมเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า

มวลเมฆสีดำที่ลอยอยู่บนฟ้าชวนให้ความรู้สึกหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก

ณ

ร้านเกมแห่งหนึ่งในจังหวัดจันทบุรี

เสียงโทรศัพท์ของคนคนหนึ่งดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา

ทว่าดูเหมือนเจ้าของโทรศัพท์ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมไม่ได้รับรู้ถึงแรงสั่นที่อยู่ในกระเป๋าสะพายของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

“เฮ้ย! โก้มึงรีบตีป้อมดิ” อาทิตย์พูด

“เออ กูรีบตีอยู่มึงเห็นปะเนี่ย!”

“เฮ้ย! ระวังมันเข้าหลังแล้ว ถอยก่อน!!”

“อาทิตย์มึงบอกกูช้าไป!! กูตายแล้ว แต่มึงอย่าตายนะเว้ย

ถ้าตายนี่เกมจบเลย”

“เฮ้ย ๆ มันเข้ากูแล้ว กูถอยไม่ทัน!!!”

ตัวละครที่อาทิตย์เล่นได้ตายลง

ทำให้ทีมฝ่ายตรงข้ามสวนกลับมาตีป้อมทีมฝ่ายอาทิตย์จนแตกหมด อาทิตย์เป็นฝ่ายแพ้

เขาอุทานออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะถอดหูฟังวางไว้บนโต๊ะหน้าจอคอม

ไม่นานก็รู้สึกถึงแรงสั่นเป็นระลอก ๆ ที่มาจากกระเป๋าสะพายข้าง

เด็กหนุ่มรีบเปิดกระเป๋าดูพบว่ามีสายเรียกเข้าเกือบสิบสายที่ไม่ได้รับ

และสายเรียกเข้าทั้งหมดล้วนเป็นของพี่ชาย ทำให้อาทิตย์รีบลุกพรวด

“เฮ้ย! อาทิตย์จะไปไหน อีกสักเกมก่อน แก้ตัวเว้ย!”

โก้ที่นั่งอยู่บอก

“เออ เดี๋ยวกูมา รอก่อน”

เขาพูดพลางเดินไปเข้าห้องน้ำด้านหลังร้านเกม ก่อนจะกดเบอร์โทรหาพี่ชาย

“ฮะโหลพี่ตะวัน มีอะไรรึเปล่า?”

“จะกลับตอนไหน?”

“เดี๋ยวจะกลับแล้ว พี่มีอะไรรึเปล่า?”

“รีบกลับเลย ฝนตกหนักพายุเข้าวันนี้

พยากรณ์อากาศบอกว่าช่วงดึกฝนยิ่งตกหนัก”

“ครับพี่ตะวัน แต่ผมขออีกแป๊บเดียวนะครับพี่”

“โอเค พี่จะทำอาหารไว้รอนะ รีบกลับมาด้วย”

“ครับพี่ตะวัน” พูดจบอาทิตย์ก็ได้ตัดสายพี่ชายไป

เขาเดินกลับมานั่งโต๊ะคอมที่เคยนั่งก่อนหน้านี้

“มาแล้วเหรอ? รีบกดพร้อมเลยหัวร้อนฉิบหาย

แม่งเมื่อกี้ไม่น่าแพ้เลย” โก้พูด

“เออ ๆ รอบนี้ชนะแน่นอน กูแบกเอง” อาทิตย์หันไปพูดกับโก้

พวกเขาเล่นเกมกันจนเวลาร่วงเลยมาถึง 19.21 น.

“เฮ้ย! โก้! รีบกลับมันดึกแล้วเว้ย!

วันนี้ฝนตกหนักด้วยพี่ตะวันบอกมา”

อาทิตย์พลันเอ่ยเมื่อเหลือบสายตาไปเห็นเวลาที่โชว์อยู่ตรงขอบขวาล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์

“เฮ้ย! จริงด้วย!”

พวกเขาสองคนต่างรีบเก็บของแล้วเดินไปจ่ายเงินค่าเน็ตตรงเคาน์เตอร์คิดเงิน

ก่อนเดินออกมาจากร้านวิ่งตรงไปยังป้ายรถเมล์

ทว่ารถเมล์เที่ยวสุดท้ายก็ได้ออกตัวตัดหน้าพวกเขาไปพอดี

ฝนที่พึ่งหยุดไปก่อนหน้านี้พลันโหมกระหน่ำลงมาอีกครั้ง

เป็นสายฝนเม็ดใหญ่และตกลงมาอย่างแรง

ตามมาด้วยสายลมที่โหมซัดเข้ามาที่อาทิตย์และโก้ซึ่งยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์

ทำเอาเสื้อผ้าและทรงผมของทั้งสองกระเจิงไปหมด

“แม่งเอ้ย! รถเมล์เที่ยวสุดท้ายออกไปแล้ว ทำไงดีวะ” โก้ถาม

“มึงจะบ่นให้ได้อะไรวะ รีบโบกแท็กซี่เร็ว”

พูดจบไฟกะพริบของแท็กซี่ก็ได้วิ่งมาพอดี อาทิตย์ที่เห็นเลยรีบยื่นมือออกไปโบก

โชคดีมากที่แท็กซี่คันนี้ยอมจอดรับพวกเขา

หลังจากขึ้นไปบนรถโก้พลันพูดขึ้น

“ขอบคุณนะครับลุงที่ยอมจอดรับ นึกว่าลุงจะไม่รับพวกผมซะแล้ว”

“ปกติก็ไม่ค่อยมีคนจอดรับกันหรอกเวลาฝนตกหนักแบบนี้

แต่ลุงเห็นว่าพวกเธอใส่ชุดพละโรงเรียนเดียวกันกับลูกสาวลุง

ลุงเลยจอดรับเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกัน”

“อ่อ ขอบคุณครับลุง” โก้พูดขอบคุณ

“แล้วพวกเธอจะไปไหนกัน?” ลุงขับรถแท็กซี่ถาม

“อาทิตย์มึงบอกที่อยู่มึงไปดิ้” โก้พูด

“อ้าวทำไมมึงไม่บอกที่อยู่มึง?”

“ก็บ้านมึงอยู่ใกล้ วันนี้ฝนตกหนักเกรงใจลุงเขา

วันนี้กูจะไปนอนบ้านมึงก่อน”

อาทิตย์มองหน้าโก้ด้วยความงุนงง

ก่อนจะหันไปมองหน้าลุงคนขับแท็กซี่ผ่านกระจกส่องหลัง

ซึ่งอีกฝ่ายก็มองกลับมาด้วยเช่นกันเพื่อรอฟังหมายเลขที่อยู่ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางที่เขาต้องไปส่ง

เห็นแบบนั้นอาทิตย์เลยบอกที่อยู่ตัวเองไป

โดยตลอดการเดินทางลุงคนขับแท็กซี่เอ่ยปากชวนอาทิตย์และโก้พูดคุยอยู่ตลอดเวลา

เขาเล่าถึงเรื่องที่ว่าเขาเองก็เคยเรียนอยู่โรงเรียนจันทบุรีพิทยาคารเหมือนกัน

และยังเล่าถึงช่วงเวลาที่เขาเป็นวัยรุ่นให้พวกอาทิตย์และโก้ฟัง จนในที่สุดก็มาถึงหน้าบ้านของอาทิตย์

ลุงคนขับแท็กซี่เห็นว่าทั้งสองคุยด้วยถูกคอเลยขอถ่ายรูปเก็บไว้ด้วยเป็นความทรงจำ

เขาบอกให้อาทิตย์และโก้ชูสองนิ้วถ่ายรูปด้วยกัน

ตอนแรกอาทิตย์ไม่ยอมทว่าโก้พลันกระแทกตัวเข้าที่ไหล่อีกฝ่ายทำให้อาทิตย์จำต้องมองกล้องหน้าโทรศัพท์ที่ลุงคนขับกำลังถืออยู่พร้อมรอยยิ้มแล้วชูสองนิ้ว

ทั้งสามคนชูสองนิ้วถ่ายรูปกันไปหนึ่งรูป

หลังถ่ายเสร็จโก้ก็ได้ควักเงินในกระเป๋าออกมาจ่ายก่อนลงจากรถไป

พวกเขารีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพราะฝนตกหนักและฟ้ายังคงผ่าลงมาเป็นสายอยู่เรื่อย

ๆ

“กลับมาแล้วค้าบบ”

อาทิตย์พูดพร้อมเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่ถูกแขวนไว้เหนือชั้นวางรองเท้า

“กลับมาแล้วเหรอ พี่โทรไปทำไมไม่รับสาย?” ตะวันถาม เขาเดินเข้ามาหาทั้งสองคนตรงหน้าประตู

“แบตโทรศัพท์ผมหมด

แล้ววันนี้โก้จะมานอนค้างที่บ้านเราด้วยนะครับพี่”

“อือ เห็นแล้วล่ะ ไปอาบน้ำกันก่อนไปแล้วมากินข้าว

พี่จะทำอาหารเพิ่มให้โก้ด้วย” พูดจบ

ตะวันพลันยื่นผ้าขนหนูสีขาวอีกผืนให้เด็กหนุ่มผิวสีแทน

“ครับพี่ตะวัน” อาทิตย์รับคำก่อนเดินขึ้นบ้าน

“รบกวนด้วยนะครับพี่”

โก้พูดพร้อมยื่นมือรับผ้าขนหนูแล้วเช็ดผมที่เปียกของตัวเอง

ก่อนเดินตามอาทิตย์ขึ้นบ้านไป

บนห้องนอนอาทิตย์

หลังจากอาทิตย์เปิดสวิตช์ไฟ

ภาพที่โก้เห็นคือห้องของอาทิตย์เต็มไปด้วยรูปของเด็กคนหนึ่งที่ติดอยู่ทั่วห้อง

ไม่ว่าจะเป็นเพดานหรือหัวเตียงรวมถึงหน้ากระจกก็ไม่เว้น

โก้เดินไปรอบห้องเพื่อมองดูรูปพวกนั้น

เขาอยากรู้ว่าเด็กที่อยู่ในรูปคือใครเลยไล่มองไปเรื่อย ๆ

ในขณะที่อาทิตย์กำลังถอดเสื้อผ้าที่เปียกฝนวางไว้ในตะกร้าเพื่อรอซักในวันพรุ่งนี้

“พวกนี้คือรูปพี่ทะเลใช่ไหม?” โก้ถาม

“อืม” อาทิตย์ตอบพลางเช็ดผมตัวเองไปมา ตอนนี้เขาสวมเพียงแค่บ๊อกเซอร์เท่านั้น

“ก็รู้นะว่ามึงชอบพี่ทะเล แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้”

โก้พูดขณะไล่มองรูปของทะเลที่มีตั้งแต่วัยเด็กจนถึงปัจจุบัน

“เออ มึงเลิกดูได้ยัง?”

ในตอนนั้นสายตาของโก้ได้ไปสะดุดที่รูปรูปหนึ่งซึ่งใส่กรอบไว้เป็นอย่างดี

เขาเอื้อมไปมือหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ ๆ

พบว่าเป็นรูปของเด็กผู้ชายสามคนยืนถ่ายรูปด้วยกันและเด็กตรงกลางน่าจะเป็นอาทิตย์

เขายืนกอดคอทะเลและพี่ชายของเขาซึ่งดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้อาทิตย์สามารถกอดคอได้

พวกเขายิ้มร่ามองกล้องอย่างมีความสุขตามประสาเด็ก

ด้านหลังของทั้งสามคือบ้านพักตากอากาศหลักใหญ่และมีหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งยืนถือกระเป๋าพร้อมของใช้เหมือนกำลังขนของเข้าบ้านพักมองมาแล้วยิ้ม

“มึงรู้จักกับพี่ทะเลมานานแล้วเหรอ?”

“ใช่ ภาพนั้นเป็นภาพตอนไปเที่ยวทะเลด้วยกันครั้งแรก”

อาทิตย์ตอบพร้อมมองหน้าโก้

“ตอนเด็กมึงก็น่ารักดีนี่ ทำไมโตมาถึงเป็นแบบนี้นะ”

โก้มองรูปอาทิตย์ตอนเด็กบนมือสลับมองอาทิตย์ตอนปัจจุบันไปมา

“กวนตีนล่ะ วางลงแล้วไปอาบน้ำ

พี่ตะวันอุตส่าห์ทำอาหารให้เดี๋ยวเย็นหมดพอดี” พูดจบ

อาทิตย์พลันโยนผ้าขนหนูที่โก้วางไว้บนเตียงให้อีกฝ่าย

“โอเค แล้วมึงไม่อาบก่อนกูเหรอ?” โก้ถามพลางมองหน้าอาทิตย์ด้วยความสงสัยเพราะตอนนี้อาทิตย์อยู่ในสภาพที่พร้อมจะไปอาบน้ำแล้ว

ต่างจากโก้ที่ยังอยู่ในสภาพลูกหมาเปียกน้ำ

“มึงอย่าลีลาดิ้ มาอาบพร้อมกันนี้แหละ”

“เอาจริงดิ กูไม่เคยอาบน้ำพร้อมกับใครเลยนะ เขินนะเว้ย!”

โก้พูดติดตลก

“เขินเชี้ยไร กูก็ไม่เคยอาบน้ำพร้อมใครเหมือนกันนั่นแหละ

มาเหอะ” อาทิตย์ชวนพร้อมเดินเข้าไปในห้องน้ำ

โก้ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนถอดเสื้อผ้าออกเหลือแค่บ๊อกเซอร์สีดำแล้วเดินตามอาทิตย์เข้าไป

หลังอาทิตย์และโก้อาบน้ำเสร็จ

ฝนก็ยังคงตกแรงไม่มีท่าทีจะหยุด ฟ้ายังคงร้องและผ่าอยู่เป็นระยะ

ทั้งสองคนได้เดินลงกินข้าวที่ตะวันเตรียมไว้พร้อมกลิ่นสบู่หอมฟุ้งของคนที่พึ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาด

ๆ

อาทิตย์และโก้ได้นั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดไม่ใหญ่มากนักและตรงหัวโต๊ะก็มีตะวันนั่งอยู่

“พี่ทำอะไรกินเหรอ?” อาทิตย์ถาม

“พี่ทำต้มยำกุ้งไว้แล้วพึ่งไปทำมาเพิ่มหลังรู้ว่าโก้มาด้วย”

ตะวันตอบน้ำเสียงเรียบ บรรยากาศตอนนี้ดูไม่ค่อยดีนัก

“ขอบคุณครับพี่ตะวัน” โก้ขอบคุณ

“รอบหน้า ถ้ามีอย่างนี้อีกพี่จะฟ้องแม่นะและจะบอกปู่ด้วย”

ตะวันพูดพลางมองหน้าอาทิตย์ด้วยสีหน้าจริงจัง

“โห พี่ตะวัน ผมก็กลับมาแล้วนี่ไง ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“พี่โทรไปก็ไม่รับ ถ้าเป็นอะไรมาใครจะรู้

ฝนก็ตกถนนมันลื่นอันตราย โตแล้วนะอาทิตย์”

“พี่ตะวัน พี่บ่นเป็นแม่แล้วเนี่ย ผมก็บอกพี่อยู่ว่าโทรศัพท์ผมแบตหมด”

อาทิตย์พูดพลางเปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วพบว่ามีสายที่ไม่ได้รับเกือบสามสิบสาย

พอเห็นแบบนั้นเขาเองก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

เพราะเขารู้ดีว่าพี่ชายเป็นห่วงตัวเองแค่ไหน

ตะวันมองหน้าอาทิตย์โดยไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาก็รู้ดีว่าสาเหตุที่อาทิตย์ไม่ได้รับโทรศัพท์ไม่ใช่เพราะแบตเตอรี่โทรศัพท์หมด

แต่เป็นเพราะอาทิตย์ไม่ได้ใส่ใจ

ตะวันรู้เพราะว่าเสียงตอบกลับหลังจากโทรไปหาอาทิตย์นั้นไม่ใช่เสียงตอบกลับปกติของโทรศัพท์ที่แบตเตอรี่หมด

แต่เป็นเสียงตอบกลับของคนที่ไม่ได้รับสายแล้วปล่อยให้มันตัดไปเอง

อาทิตย์นั่งเงียบ ๆ กินข้าวตรงหน้าอย่างสงบเสงี่ยม

ทำให้โก้ที่นั่งอยู่รู้สึกอึดไม่ต่างกันเลยพูดขึ้น

“พี่ตะวันไม่กินเหรอครับ ทำไว้เยอะเลย”

“พี่กินแล้ว” ตะวันพูดเสียงแข็งเหมือนจะโกรธอยู่ โก้ได้ยินแบบนั้นพลันคอตกเล็กน้อยแล้วนั่งกินข้าวไปเงียบ

ๆ เหมือนอย่างอาทิตย์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

พอทั้งสองกินข้าวเสร็จกำลังจะลุกไปล้างจานของตัวเอง

ตะวันเลยพูดขึ้นเสียงแข็ง

“เดี๋ยวพี่ล้างเอง ทั้งสองขึ้นไปแปรงฟันนอนได้แล้ว”

ตะวันพูดในขณะที่นั่งมองทั้งสองด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ครับพี่ตะวัน”

อาทิตย์และโก้รับคำก่อนรีบสาวเท้าเดินขึ้นห้องทันที

ตะวันถอนหายใจเบา

มองแผ่นหลังของน้องชายที่กำลังเดินขึ้นบันไดด้วยความเป็นห่วง บ่นในใจ

‘เมื่อไหร่เขาจะโตสักทีนะ’

กลางดึกภายในห้องนอนของอาทิตย์

เวลานี้เด็กหนุ่มทั้งสองกำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน

โก้ได้ทอดสายตามองไปรอบห้องที่มีแสงไฟสลัวจากโคมไฟ

ก่อนตัดสินใจถามขึ้น

“อาทิตย์ นอนรึยัง”

“ยัง มีอะไร?”

“มึงชอบพี่ทะเลใช่ไหม?”

อาทิตย์นิ่งเงียบ

โก้เลยถามต่อ

“ถ้ามึงชอบพี่ทะเล ทำไมมึงไม่สารภาพรักกับพี่เขาวะ”

คนถูกถามยังคงไม่เอ่ยตอบอะไร

เขาเพียงนอนนิ่งมองเพดานสีขาว

เวลาผ่านไปด้วยความเงียบ โก้เห็นว่าอาทิตย์ไม่ยอมพูดอะไร

จึงไม่ซักไซ้ต่อ

พอรุ่งสางอาทิตย์ได้พาโก้ไปส่งที่ป้ายรถเมล์เพื่อเดินทางกลับบ้านตัวเอง

ซึ่งห่างออกไปไกลพอสมควร

และเช้าวันนี้ก็เป็นเช้าที่รูปถ่ายของสองหนุ่มโก้และอาทิตย์ขณะนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ด้วยสภาพเปียกปอนได้ดังกระฉ่อนไปทั่วโซเชียลในชั่วข้ามคืน

เป็นรูปที่ทั้งคู่ชูสองนิ้วมองมาที่กล้อง ซึ่งถูกเผยแพร่โดยเพจหนุ่มหล่ออีกเช่นเคย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***