บทที่ 9 ไม่ชอบหน้า

บทที่ 9 ไม่ชอบหน้า

เวลาต่อมา

ภัทรและตะวันรวมถึงแก๊งของอาทิตย์ได้มารวมตัวกันอยู่หน้าประตูทางออกของฮอลล์เพื่อมารอทะเลที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่

“นายมาที่นี่ทำไม?” อาทิตย์ถามภัทร

ซึ่งกำลังยืนพิงกำแพงด้านข้างประตูทางออกอยู่

ภัทรไม่ได้ตอบอะไรอาทิตย์ ทำให้เขาหัวร้อนเป็นอย่างมาก

มือขวาพลันกำแน่นด้วยความโมโหอยากจะซัดหน้าภัทรสักที

ทว่าอาทิตย์ไม่สามารถทำได้เนื่องจากตอนนี้คนที่ยืนอยู่ทางซ้ายมือของเขาคือตะวันผู้เป็นพี่ชาย

ตอนนี้เด็กหนุ่มทำได้เพียงจ้องมองภัทรด้วยสายตาอาฆาตและไม่ใช่เพียงแค่อาทิตย์ที่มีสายตาแบบนั้น

โก้กับนัจที่ยืนอยู่ทางด้านหลังก็มีสายตาเฉกเช่นเดียวกัน

ในขณะที่ทุกอย่างกำลังตึงเครียด ตะวันพลันเอ่ยขึ้น

“น้องชื่อภัทรใช่ไหม?”

ภัทรหันมามองก่อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและท่าทีเฉยชา

“พี่รู้จักผมด้วยเหรอ?”

ตะวันยิ้มมองหน้าอีกฝ่าย

ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ

“แน่นอนสิ

น้องเป็นคนที่สอบเข้าโรงเรียนได้คะแนนลำดับสองรองจากน้องชายพี่

ซึ่งได้ที่หนึ่งและพี่เป็นประธานนักเรียน ต้องศึกษาข้อมูลน้องใหม่มาบ้างอยู่แล้ว”

ภัทรที่ได้ยินคิ้วทั้งสองพลันกระตุกเล็กน้อย

ก่อนเสียงที่คุ้นเคยของคนคนหนึ่งจะดังขึ้นมาจากหลังบานประตู

“นี่! รอนานกันไหม? พอดีครูนรงค์เขาชวนคุยอะไรนิดหน่อย”

ตะวันพอเห็นว่าทะเลมาแล้วเลยรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างสีดำของตัวเอง

ก่อนจะหยิบกล่องของขวัญเล็ก ๆ เท่าฝ่ามือออกมา

มันห่อด้วยกระดาษสีชมพูทั้งกล่องพันด้วยริบบิ้นสีขาว

“ไม่นานเลย ตะวันยินดีด้วยนะ” เขาพูดพลางยื่นกล่องบนมือให้

ทะเลแสดงท่าทีแปลกใจเล็กน้อยพร้อมมองกล่องบนมือข้างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนเผยยิ้มหวานชื่นแล้วยื่นมือไปรับ มองหน้าตะวันด้วยความอ่อนโยน

“ขอบคุณนะ”

“พี่ทะเล ผมเองก็มีของมาให้พี่เหมือนกันนะ”

อาทิตย์เอ่ยขึ้นพร้อมก้มมองมือที่ว่างเปล่าของตัวเองทั้งสองข้าง

จึงนึกขึ้นได้ว่าลืมช่อดอกไม้ไว้บนหลังรถแท็กซี่คันที่นั่งมาก่อนหน้านี้

“ให้ตายสิ ผมลืมเอามาด้วย”

หลังพูดจบเขาก็รีบหันขวับไปมองมิ้นท์ นัจ และโก้

เผื่อว่าทั้งสามจะหยิบติดมือมาด้วย ทว่าทั้งสามคนต่างส่ายหัว

ทะเลยิ้มมองอาทิตย์ด้วยความเอ็นดู

“ไม่เป็นไรอาทิตย์ แค่เรามาพี่ก็ดีใจแล้ว”

“พะ..พี่ทะเล” อาทิตย์เรียกชื่ออีกฝ่ายพลางหลบสายตา

ทะเลได้เหลือบสายตาไปเห็นภัทรที่ยืนอยู่เลยพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“พี่ขอบใจเรามากนะที่เอาดอกไม้มาให้ มันหอมมากเลย

ตอนนี้พี่ฝากครูนรงค์ให้เอากลับไปไว้ที่โรงเรียนให้แล้วล่ะ”

“งะ..งั้นเหรอครับ ถ้าพี่ชอบผมจะซื้อมาให้พี่อีกก็ได้นะครับ”

ภัทรพูดในขณะที่ลูบต้นคอของตัวเองไปมา

ตะวัน

อาทิตย์รวมถึงมิ้นท์ นัจและโก้ ต่างส่งสายตาดุดันมาที่เขา

“ไม่เป็นไรภัทร แค่นี้ก็พอแล้วขอบคุณมากนะ พี่ชอบมากเลย”

ภัทรปล่อยมือจากต้นคอแล้วมองหน้าทะเลด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“ครับพี่ทะเล ดีใจที่พี่ชอบนะครับ”

หลังจากภัทรพูดจบไม่ถึงเสี้ยววินาที

เสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้นจากด้านหลังของตะวัน

“หนูอยากกลับบ้านแล้วค่ะ อากาศร้อนจนรู้สึกเหนียวตัวไปหมดเลย

พวกหนูสอบเก็บคะแนนของครูอรเสร็จก็รีบดิ่งตรงมาที่นี่เลยนะคะ” นัจพูด

“จะว่าไป นี่พวกเธอทุกคนโดดเรียนมาเหรอ?” ตะวันถามพร้อมมองหน้าอาทิตย์ มิ้นท์ โก้และนัจ

“เปล่านะคะพี่ตะวัน

พวกหนูลากับครูที่ปรึกษาเรียบร้อยแล้วค่ะและครูเขาก็อนุญาตแล้วด้วย” นัจตอบ

ตะวันมองหน้าทั้งสี่คนด้วยความไม่เชื่อถือ

“จริงนะครับพี่ตะวัน พวกผมไม่ได้โกหกนะครับ” โก้พูดเสริม

ตะวันมองหน้าอาทิตย์ด้วยความสงสัย

อาทิตย์เองก็หลบสายตาพี่ชายที่มองมา ไม่นานทะเลพลันพูดขึ้น

“เอาน่าตะวัน น้อง ๆ พูดมาขนาดนี้แล้วคงไม่โกหกหรอก”

นัจกับโก้ต่างมองทะเลด้วยความตื้นตันเพราะถ้าเกิดตะวันที่ถึงเป็นประธานนักเรียนเอาเรื่องนี้ไปรายงานครูที่ปรึกษา

พวกเขาคงโดนดีแน่ ๆ และหมดหนทางแก้ตัว

ความเป็นจริง

ย้อนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

ก่อนพักกลางวัน ณ โรงเรียนจันทบุรีพิทยาคาร

“นี่มันกระดาษอะไรกัน?” ครูสาวที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องพักครูถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีกระดาษหนึ่งแผ่นวางอยู่บนโต๊ะของเธอ

“เมื่อกี้มีนักเรียนของเธอเอามาให้นะ

บอกว่าวันนี้รู้สึกปวดท้องเลยขอกลับก่อน”

ครูผู้หญิงผมสั้นใส่แว่นที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนโต๊ะตัวเองบอก

“งั้นเหรอ? แต่ถ้าปวดมากทำไมไม่โทรบอกกันก่อนนะ

จะได้เรียกรถพยาบาลให้ ถ้าเป็นอะไรมาระหว่างกลับบ้านจะทำยังไง?” เธอพูดพลางนั่งลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน

ข้างในเขียนไว้ว่า

‘ตอนบ่ายพวกหนูสี่คนขอลานะคะ

เมื่อวานไปเที่ยวตลาดริมทางเหมียวเหมียวแล้วกินเยอะไปหน่อยเลยพากันท้องเสียค่ะ

กินยาหยุดถ่ายแล้วก็ไม่หาย ขออนุญาตลากลับบ้านไปพักผ่อนนะคะ ลงชื่อ.....’

“กินอะไรเข้าไปกันล่ะเนี่ย สี่คนเลยเหรอ? หวังว่าจะไม่เป็นอะไรมากนะ”

เธอวางกระดาษไว้บนโต๊ะก่อนเงยหน้าไปถามครูสาวผมสั้น

“ว่าแต่เธอเขียนใบรับรองให้พวกเขารึยัง? ถ้าไม่มีใบรับรองจากครู ยามหน้าโรงเรียนคงไม่ให้พวกเขาออกไปแน่”

“ยังเลย ฉันบอกพวกเขาว่าให้รอเธออยู่ที่ห้อง”

“แล้วเธอก็ไม่รีบบอก”

ครูพลอยพูดพลางลุกขึ้นแล้วรีบสาวเท้าเดินไปที่ห้อง 401

ในเวลาเดียวกันที่ครูพลอยรินกำลังอ่านจดหมาย อาทิตย์

มิ้นท์ โก้และนัจก็กำลังพยายามจะปีนรั้วโรงเรียนออกมา

“อาทิตย์เราไม่รอครูพลอยให้เซ็นใบรับรองก่อนเหรอ? ถ้าเขารู้เข้าว่าเราปีนกำแพงคงโกรธมากแน่ ๆ” มิ้นท์ถาม

“มันไม่ทันแล้ว รีบ ๆ ปีนขึ้นมา”

อาทิตย์พูดในขณะยืนอยู่บนรั้ว ก่อนจะกระโดดลงไป

“หวังว่าอาจารย์จะไม่โกรธเรานะ”

“เอาน่ามิ้นท์ นัจมีทางออก ไปกันเถอะ”

นัจพูดพร้อมตีคิ้วข้างหนึ่งแล้วปีนกำแพงตามอาทิตย์ไป

“เฮ้ย! รอฉันด้วยสิ” โก้อุทานแล้วค่อยรีบปีนกำแพงตามนัจไปติด

ๆ

มิ้นท์ถอนหายใจ

เธอไม่คิดว่าในชีวิตจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น

เด็กที่ไม่เคยเข้าเรียนสายแม้แต่ครั้งเดียว วันนี้กลับต้องปีนกำแพงโดดเรียน

เธอไม่อยากทำเลยจริง ๆ แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นเธอก็ยังกัดฟันปีนกำแพงตามทั้งสามคนไป

ปัจจุบัน

“โอเคตะวันจะเชื่อ แล้วภัทรล่ะมาทีนี้ได้ยังไง?” ตะวันพูดพร้อมหันกลับไปมองหน้าคนที่พูดถึงซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ทะเล

“พ่อผมให้หยุด

แล้วพ่อผมก็แจ้งเรื่องไปให้ทางโรงเรียนเรียบร้อยพี่ไม่ต้องห่วง

ผมไม่ได้โดดเรียนแน่นอน” ในประโยคสุดท้ายภัทรได้ปรายสายตาไปมองที่กลุ่มของอาทิตย์

ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนไฟลุกขึ้นมาอีกครั้ง

“แบบนี้เอง พี่เข้าใจแล้ว” ตะวันพูดน้ำเสียงปกติ

ทว่าสายตาของเขาที่มองภัทรนั้นแปลกไปจากปกติเล็กน้อย

“เราไปฉลองกันไหม? มีใครอยากกินอะไรรึเปล่าเดี๋ยวพี่เลี้ยงเองวันนี้”

ทะเลพูดขึ้น

“ไปกันครับพี่ทะเลไปฉลองกัน

แต่ว่าพี่ทะเลไม่ต้องเลี้ยงนะครับ เดี๋ยววันนี้อาทิตย์เลี้ยงเอง”

“โหวว!! อาทิตย์จะเลี้ยงเหรอ?” นัจถามพร้อมส่งสายตาลุกวาวไปหาคนที่เธอเรียกชื่อเมื่อครู่

“พระอาทิตย์คงขึ้นทางทิศใต้แน่ ๆ” โก้พูดเสริม

“ใครบอกว่าจะเลี้ยงพวกนายและไหนบอกว่าจะกลับบ้านกัน?”

“เฮ้ย เฮ้ย กูไม่เกี่ยวนะเว้ย นัจมันพูดคนเดียว” โก้พูดจบ

นัจพลันเอามือของเธอมาปิดปากของโก้ไว้แล้วกระซิบข้างหูเบา ๆ

“นี่นายลืมไปแล้วรึไงที่อาทิตย์เคยบอกว่าถ้าตอนไหนที่เราอยู่กับพี่ทะเลและพี่ตะวันให้พูดเพราะ

ๆ”

“อือ เอ้าใอแอ้ว เอาอือออกไออ่อนอายใอไอ่ออก (อือ เข้าใจแล้ว

เอามือออกไปก่อนหายใจไม่ออก) ”

“เอาน่า ไปกินด้วยกันก่อนค่อยกลับอาบก็ได้

ไปด้วยกันหมดนี้แหละ ภัทรด้วยนะ” ทะเลบอก

ทุกคนต่างหันไปมองหน้าภัทรเพื่อรอฟังคำตอบ

“ไว้ครั้งหน้านะครับพี่ทะเล วันนี้ผมมีธุระต้องไปทำต่อ เดี๋ยวสักพักคนขับรถก็จะมารับแล้วครับ”

‘รู้ตัวดีนี่ว่าไม่สมควรมาด้วย’ อาทิตย์บ่นในใจ

ทว่าสายตาที่มองภัทรนั้นสื่อคำพูดนี่ออกมาได้เป็นอย่างดี

“อ่อ ถ้างั้นกลับดี ๆ นะ” ทะเลพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้

“ครับพี่ทะเล” เขาตอบพร้อมส่งยิ้มกลับ

หลังจากที่ภัทรพูดจบไปไม่นาน

ตะวันพลันเอ่ยขึ้น

“ไปกันเถอะ ตะวันจองร้านปิ้งย่างไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน”

“จริงเหรอตะวัน?” ทะเลถามพร้อมแสดงสีหน้าตกใจ

“จริงสิ

ตะวันรู้อยู่แล้วว่ายังไงทะเลก็ต้องชนะเลยจ้องไว้ตั้งแต่เมื่อวาน”

ทะเลยิ้มอ่อนพลางมองหน้าอีกฝ่าย

รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความสุขและความดีใจ

เป็นรอยยิ้มที่ทะเลมอบให้ตะวันเพียงคนเดียว

ซึ่งแตกต่างจากรอยยิ้มที่เขามอบให้คนอื่นอย่างเห็นได้ชัด

มันทั้งสดใสและหวานนุ่มละมุนหัวใจมากกว่าที่คนอื่นได้รับเป็นไหน ๆ

ภัทรที่มองทั้งสองอยู่พลันรู้สึกเจ็บแปลบตรงหัวใจ

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าความรู้สึกเมื่อครู่คืออะไร

“ถ้าพี่ตะวันพูดมาแบบนี้ พวกเราจะรออะไรกัน ไปกันได้แล้ว”

อาทิตย์บอก

“เดี๋ยวผมไปโบกแท็กซี่ก่อนนะ” โก้พูดขึ้น

“ร้านที่พี่จองอยู่ใกล้ ๆ

นี่แหละไม่ต้องนั่งแท็กซี่หรอกเปลืองเงิน นั่งรถสองแถวไปแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว

ไม่กี่บาทเอง”

“งั้นจะรออะไรกันล่ะไปกันได้แล้ว”

อาทิตย์เอื้อมมือไปจับมือของตะวันและทะเลก่อนจะดึงทั้งสองให้วิ่งตามไปที่ถนนเพื่อรอรถสองแถว

ตามหลังด้วยโก้และนัจซึ่งวิ่งตามมาติด ๆ

ส่วนมิ้นท์และภัทรต่างยืนมองพวกเขาที่กำลังวิ่งไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ฉันรู้นะว่านายคิดยังไง ฉันช่วยนายได้นะ”

มิ้นท์หันไปพูดกับภัทร

“ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูด”

พูดจบก็มีผู้ชายสองคนสวมชุดสูทสีดำเดินเข้ามาตรงที่ทั้งสองยืนอยู่

“คุณชายไปกันได้แล้วครับรถมารอแล้ว”

“อืม” ภัทรตอบ ก่อนเดิมตามชายสองคนนั้นไป

‘คงยังไม่รู้ใจตัวเองสินะ เหมือนอาทิตย์เมื่อก่อนจริง ๆ’

มิ้นท์คิดในใจ

ไม่นานเสียงหนึ่งพลันตะโกนมาจากทางด้านหน้า

“เฮ้! มิ้นท์ตามมาได้แล้ว รถจะมาแล้วนะ”

เป็นเสียงของนัจที่ตะโกนมา

ท้ายที่สุดแล้วหลังกินเลี้ยงเสร็จ

เป็นตะวันที่เป็นคนจ่ายค่าอาหารทั้งหมดเพราะเขาแอบเดินไปจ่ายค่าอาหารโดยที่ไม่ได้บอกคนใครก่อน

เช้าวันต่อมาที่โรงเรียน

นัจได้ให้ข้อแก้ตัวกับครูพลอยรินว่าทำไมพวกเขาสี่คนถึงสามารถออกไปได้

เธอบอกว่าลุงยามหลังจากเห็นสีหน้าของพวกเธอไม่ค่อยดีเลยอนุโลมให้

ซึ่งเอาเข้าจริงครูพลอยรินเธอรู้ความจริงอยู่แล้วว่าทั้งสี่คนโดดข้ามกำแพงออกไป

เพราะหลังจากที่เธอกลับไปยังห้องเรียนแล้วไม่พบ อาทิตย์

มิ้นท์ โก้และนัจ เธอก็รีบสาวเท้าไปหน้าโรงเรียนเพื่อถามลุงยามด้วยความเป็นห่วง

แต่ลุงยามก็ให้คำตอบว่าไม่เห็นทั้งสี่คน

เธอเลยไปดูกล้องวงจรปิดและได้พบกับความจริง

ถึงอย่างนั้นเธอก็ได้ขอให้เจ้าหน้าที่ควบคุมลบภาพพวกออกนั้นให้หมด

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่เธอทำไปแบบนั้นไปจริง ๆ

และสาเหตุที่ภัทรรู้จักกับทะเลได้ยังไง

ตะวันกับอาทิตย์ก็ไม่ได้เอ่ยถามทะเลเลยแม้แต่น้อย

พวกเขาปล่อยเรื่องนี้ไปและทำตัวเป็นปกติเหมือนทุก ๆ วัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***