บทที่ 6 แข่งบาสพิชิตหัวใจ

บทที่ 6 แข่งบาสพิชิตหัวใจ

สองสัปดาห์ต่อมา

ณ ยิม โรงเรียนจันทบุรีพิทยาคาร

เด็กหนุ่มหน้าตาดี ตัวสูง ผิวขาว แทรกตัวผ่านทีมตรงข้ามสี่คนด้วยความรวดเร็วและลื่นไหล

ก่อนจะไปหยุดตรงจุดชู้ตสามคะแนน เขาไม่รอช้าที่จะกระโดดชู้ตลูกกลม ๆ บนมือออกไป

ลูกบาสได้ลอยตัวโดยไม่หมุนแม้แต่น้อยแล้วลงห่วงไปอย่างเรียบง่ายราวกับจับวาง

“กรี๊ดด!! พี่อาทิตย์!!”

เสียงของเด็กนักเรียนหญิงมัธยมต้นหลายคนตะโกนมาจากข้างสนาม

เห็นแบบนี้พี่มัธยมปลายก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน

พวกเธอมาพร้อมกับป้ายขนาดใหญ่เขียนข้อความเชียร์อาทิตย์กันทั้งนั้น

หลังจากลูกบาสลงห่วงไป อาทิตย์ถกเสื้อกีฬาเบอร์ 56 ของตัวเองขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนหน้า

เผยให้เห็นมวลกล้ามเนื้อสีขาวเรียงตัวสวยพร้อมสายเหงื่อที่อาบชโลมทั่วหน้าท้องของเขา

เวลานี้อาทิตย์เซ็กซี่จนทำให้พวกผู้หญิงที่มองมาจากข้างสนามแทบจะเป็นลม

หยาดเหงื่อซึ่งชโลมอยู่บนวงหน้าของเขาขับเน้นให้ผู้คนที่จ้องมองต้องกรี๊ดออกมาด้วยความหลงใหล

“กรี๊ด!!!!”

“พี่อาทิตย์!!!!/น้องอาทิตย์!!!”

พวกผู้หญิงต่างตะโกนเรียกชื่อของหนุ่มคนนั้น คนที่ดูดีที่สุดในสนาม

เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้นอยู่หลายรอบ

“ไม่เลว ๆ เพจหนุ่มหล่อที่ฉันสร้าง

วันนี้จะต้องดังเปรี้ยงปร้างแน่นอน”

นักเรียนหญิงผมสั้นประบ่าใส่แว่นหนาเตอะพร้อมกับกล้องถ่ายรูปราคาแพงบนมือพูด

เธอคือคนเดียวกันกับที่เคยพูดถึงเมื่อวันปฐมนิเทศก่อนหน้านี้

อาทิตย์พยายามกวาดสายตาไปรอบ ๆ

สนามเหมือนกำลังมองหาใครสักคนและดูเหมือนว่าเขาจะไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่

“ดาว!!! นั่นประธานใช่ไหม โคตรหล่อเลยอะ!!

แล้วเขามาที่นี่ทำไมนะ? เห็นว่าวันนี้สภานักเรียนต้องไปเตรียมจัดสถานที่อบรมธรรมะนี่?” นักเรียนหญิงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ซึ่งยืนอยู่ข้างประตูทางเข้ายิมถามเมื่อเห็นหนุ่มหล่อเดินเข้ามา

“นี่แนน พี่ตะวันต้องมาดูอยู่แล้วสิ

วันนี้เป็นวันคัดตัวนักกีฬาของโรงเรียนเลยนะ

แล้วอาทิตย์คนที่พึ่งชู้ตลูกสามคะแนนไปเมื่อกี้ก็เป็นน้องชายเขา

ถ้าพี่ตะวันไม่มาก็แปลกแล้วล่ะ” ดาวตอบ

“นั่นสิเนาะ ฉันลืมไปได้ยังไง แล้วคนที่น่ารัก ๆ ข้าง ๆ

พี่ตะวันใช่พี่ทะเลรึเปล่า?”

“ถือว่าเธอสายตาไม่เลว นั่นแหละคือพี่ทะเล เขาน่ารักมาก

ไม่ใช่แค่น่ารักนะ แถมนิสัยดีสุด ๆ ฉันเคยคุยกับพี่เขาด้วยแหละ”

“จริงเหรอ!? ฉันเคยเห็นเขาแค่วันปฐมนิเทศ

หลังจากนั้นก็ไม่เคยเห็นพี่เขาเลย”

“ไม่แปลกหรอก นักเรียนโรงเรียนเรามีเกือบสองพันคน”

ในตอนที่ตะวันและทะเลเดินเข้ามา

สายตาของพวกผู้หญิงมากมายเริ่มมองมาที่พวกเขา

ตามมาด้วยเสียงซุบซิบที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นเอง เสียงนกหวีดจากข้ามสนามพลันดังขึ้น

เป็นทีมฝั่งตรงข้ามอาทิตย์ได้ขอเวลานอก

อาทิตย์เดินเข้าข้างสนามเพื่อไปดื่มน้ำและประชุมทีม

ทว่าสายตายังคงมองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปหยุดนิ่งที่จุดจุดหนึ่ง

ซึ่งเป็นจุดที่เด็กหนุ่มหน้าหวานกำลังยืนโบกมือมาอยู่ทางขอบสนามอีกฝั่ง

ทำให้อาทิตย์เผลอยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้

‘นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก’ เขาบ่นในใจ

ขณะนั้นเด็กหนุ่มคนที่สอบเข้าได้ด้วยคะแนนอันดับสอง

ซึ่งตอนนี้กำลังเล่นอยู่ทีมตรงข้ามของอาทิตย์

ได้ปรายสายตาจากอีกฝั่งของสนามมองหน้าคู่แข่ง

ก่อนจะเห็นว่าอาทิตย์กำลังมองไปที่ไหนสักแห่งเลยมองตามไป

เมื่อเห็นว่าคนที่อาทิตย์มองคือ ‘ทะเล’

เด็กหนุ่มหน้าหวานและน่ารัก ทำให้ตัวเขาเผลอยิ้มออกมาไม่ต่างกัน

“นี่เขามาดูด้วยเหรอ?” เขาพูดเสียงเบา

ทว่าจู่ ๆ พลันมีมือหนาวางลงบนไหล่ซ้ายของเขา

“ภัทร มองอะไรอยู่เหรอ?” นักกีฬาเบอร์ 45 ในทีมถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร” ภัทรตอบ

“งั้นเหรอ?” เบอร์ 45 มองไปตามทิศที่ภัทรเคยมอง แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเมื่อกี้อีกฝ่ายมองไปที่ไหน

เสียงนกหวีดได้ดังขึ้น

นักกีฬาของแต่ละฝ่ายต่างพากันเดินลงไปประจำตำแหน่งในสนาม

ตอนนี้เวลาในการแข่งขันเหลือเพียงสิบห้านาที คะแนนของทั้งสองทีมอยู่ที่ 45/47 ทีมอาทิตย์เป็นฝ่ายนำ

อาทิตย์ในยามนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยไฟลุกโชน

เขาเหลือบมองทะเลอยู่บ่อย ๆ ตลอดการแข่งขัน

แต่ถึงอย่างนั้นฝีมือการเล่นกลับไม่ลดลงเลย หากมันกลับดีและยังคงดีขึ้นเรื่อย ๆ

คะแนนตอนนี้ของทั้งสองทีมอยู่ที่ 49/55 อาทิตย์ยังคงเดินหน้าทำคะแนนต่อไปเรื่อย

ๆ อยู่คนเดียว

ทว่าหลังจากภัทรที่คอยมองทะเลอยู่เหมือนกัน

เห็นว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่อาทิตย์ชู้ตเข้าห่วง ทะเลมักจะยิ้มเสมอ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรภัทรจึงเริ่มเล่นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

การแข่งดำเนินต่อไป

หากไม่นานอาทิตย์พลันหกล้มกลิ้งไปกับพื้นในตอนที่เข้าปะทะกับภัทร

“เป็นอะไรไหม?” ภัทรที่ยืนอยู่ได้ยื่นมือไปให้อาทิตย์จับ

แต่อาทิตย์ไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาลุกขึ้นเองพร้อมมองหน้าภัทรด้วยสายตาเหี้ยม

อาทิตย์รู้ดีว่านี่มันคือการจงใจ

แต่เขาต้องพยายามข่มใจไว้เพราะเวลานี้คนที่มองอยู่คือพี่ชายทั้งสองของเขา

การแข่งขันดำเนินต่อไป ตอนนี้คะแนนของทั้งสองทีมอยู่ที่ 60/62 อาทิตย์เริ่มเล่นไม่ได้เพราะต้องคอยหลบภัทรซึ่งเล่นแรงอยู่ตลอด

การเล่นของภัทรในสายตาคนนอกมันเหมือนเป็นการเล่นปกติ

แต่สำหรับอาทิตย์ที่โดนขัดจังหวะอยู่ตลอดนั้นลำบากมาก

เพราะหากพลาดนิดเดียวอาจเกิดอันตรายขึ้นได้

“ชู้ตลงไปแล้วครับทุกคน!! เป็นภัทรม.4ห้อง 1 ที่เป็นคนทำคะแนน

ทำให้คะแนนที่เคยตามอยู่ก่อนหน้านี้ตีตื่นขึ้นมาเสมอกันที่ 62/62 เวลาเองก็ใกล้จะหมดลงไปทุกที ๆ

ตอนนี้เหลือเวลาการแข่งขันเพียงแค่สองนาทีเท่านั้น!!

ผมเองก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่าฝ่ายไหนจะเป็นฝ่ายชนะ ทุกคนมาเชียร์ไปพร้อม ๆ

กันเถอะ!!” สิ้นเสียงประกาศจากนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เสียงเชียร์ข้างสนามพลันดังกระหึ่มขึ้นเรื่อย ๆ

อาทิตย์เริ่มไม่สบอารมณ์สุด ๆ

เขาไม่อยากให้ทะเลและพี่ชายเห็นว่าตัวเองแพ้

อาทิตย์ยังคงชำเลืองมองทะเลและตะวันข้างขอบสนามเป็นระยะและเห็นทั้งสองคนยังคอยตะโกนให้กำลังใจอยู่ตลอด

เขาไม่อยากแพ้ ไม่อยากแพ้เลย

“แม่งเอ๊ย” เขาสบถออกมาเบา ๆ

ตอนนี้อาทิตย์และภัทรได้มาประชันหน้ากันอีกครั้งพร้อมกับเวลาที่เหลือเพียงหนึ่งนาที

อาทิตย์เริ่มหัวเสียมากขึ้นเมื่อมองหน้าภัทรที่ดูเหมือนจะยิ้มเยาะอยู่

ในขณะที่ภัทรกำลังจะกระโดดขึ้นชู้ต

อาทิตย์พยายามกระโดดขึ้นไปแย่งบอลจากมืออีกฝ่าย

แต่เผลอเล่นแรงจนเกินไปเพราะความโมโห ทำให้ภัทรล้มลงไปกระแทกพื้นขณะที่กำลังจะชู้ต

เหตุการณ์นี้ทำให้ทั้งโรงยิมเงียบไปชั่วขณะ

จากเหตุการณ์นี้ทำให้ภัทรมีโอกาสชู้ตลูกโทษสองลูก

ลูกแรกชู้ตลงทำให้คะแนนตอนนี้อยู่ที่ 63/62 ทีมภัทรเป็นฝ่ายนำ

อาทิตย์เริ่มแสดงอาการร้อนรน

เขาไม่อยากแพ้ให้ตะวันและทะเลเห็น ไม่อยากจะเป็นเด็กน้อยในสายตาพวกพี่

ในเวลาที่สมาธิอาทิตย์เริ่มหลุดพลันมีเสียงตะโกนของตะวันและทะเลดังขึ้น

“สู้ ๆ นะอาทิตย์ นายทำได้!!!”

เสียงนี้ทำให้เขามีสมาธิจดจ่อกับการแข่งขึ้นมาอีกครั้ง

ส่วนภัทรที่กำลังจะชู้ตลูกเมื่อได้ยินเสียงหวานของทะเลตะโกนมาแบบนั้นก็ทำเอาสมาธิหลุดไปชั่วขณะเหมือนกัน

เพราะมัวแต่มองหน้าทะเลทำให้ลูกบาสที่ปล่อยออกไปลูกที่สองไม่ลงห่วง

มันกลิ้งอยู่รอบห่วงสีแดงวนอยู่สองรอบ มีโอกาส 50/50 ที่มันจะลงห่วงและไม่ลงห่วง

แต่ท้ายที่สุดโชคไม่เข้าข้างเขา ลูกหล่นออกนอกห่วง

ทำให้อาทิตย์ที่รอรีบาวด์กระโดดขึ้นชาร์ตได้

เสียงเชียร์ข้าง ๆ สนามกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง

อาทิตย์รีบเลี้ยงลูกกลับขึ้นไปชู้ตในอีกฝั่งของสนาม

ซึ่งวิ่งตามหลังมาด้วยภัทรที่ตอนนี้กลับมามีสมาธิกับการแข่งขันแล้ว

‘ให้ตายสิวะ จะแพ้มันอีกแล้วเหรอ? ไม่มีทางน่า!?’ ภัทรพูดกับตัวเองในใจพร้อมกับพยายามเอื้อมมือไปดึงเสื้อของอาทิตย์

แต่ท้ายที่สุดเขาก็วิ่งตามอาทิตย์ที่กำลังท่วมท้นไปด้วยไฟแห่งความฮึกเหิมไม่ทัน

อาทิตย์กระโดดขึ้นดังค์ลูกลงห่วงในวินาทีสุดท้าย

ทำให้คะแนนจบที่ 63/64 ทีมอาทิตย์เป็นฝ่ายชนะ เสียงกรี๊ดของนักเรียนหญิงดังสนั่นไปทั่วยิม

เสียงเชียร์ของคนที่มาดูการคัดเลือกต่างดังสนั่น

อาทิตย์หันมองตะวันและทะเลก่อนชกมือขวาขึ้นเหนือศีรษะ

หลังจบการแข่งขัน

ทะเลกับตะวันรีบเดินเข้าไปหาอาทิตย์ซึ่งกำลังยืนคุยกับมิ้นท์อยู่ข้างสนาม

“ทำดีมาก” ตะวันชมแล้วค่อยยื่นขวดน้ำให้

“ใช่ เก่งมากอาทิตย์” ทะเลพูดพร้อมยกนิ้วโป้งให้

อาทิตย์ยิ้มก่อนเอื้อมมือไปรับน้ำจากตะวัน

“ของมันแน่อยู่แล้ว” หลังพูดจบก็เปิดฝาขวดน้ำบนมือดื่มทันที

เพราะเหนื่อยล้าจากการแข่งขัน

มิ้นท์ซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นได้ยิ้มแสดงความดีใจกับอาทิตย์

ทว่ามือที่ไขว้ไปด้านหลังพร้อมขวดน้ำกลับกำแน่น

“นึกว่าพวกพี่จะไม่มาแล้ว” อาทิตย์พูด

“พี่รีบเคลียร์งานแล้วรีบมาเชียร์เราเลยนะ” ตะวันตอบ

“ตอนแรกพี่เดินมาถึงหน้ายิมแล้ว

แต่ครูนรงค์เรียกพี่ให้ไปช่วยดูน้อง ๆ ที่เข้ามาใหม่ในชมรมก่อน

พี่เลยต้องรีบไปแล้วรีบวิ่งรีบมานี่แหละ ดีนะที่ยังมาดูอาทิตย์คัดตัวทัน”

ทะเลพูดพร้อมยิ้มให้

“ถึงพวกพี่ไม่มาผมก็ชนะอยู่ดีนั่นแหละ ใช่ไหมมิ้นท์?” อาทิตย์หันไปถามคนข้าง ๆ

มิ้นท์มองหน้าเด็กหนุ่มทั้งสามซึ่งกำลังมองมาเพื่อฟังตอบ

ก่อนจะตอบ ‘ใช่’ เพราะอาทิตย์แอบส่งซิกด้วยการขยิบตาให้เธอ เป็นการบอกนัย ๆ

ว่าให้ตามน้ำไป

แต่ในตอนที่อาทิตย์แอบส่งซิกให้มิ้นท์

ทั้งตะวันและทะเลต่างดูออก พวกเขาปรายสายตาหากันไม่นาน ก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“โอเค ๆ เดี๋ยวพี่ต้องไปช่วยมดทำงานก่อน”

“อ้าวพี่ตะวัน เมื่อกี้พี่บอกทำงานเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?” อาทิตย์ถามพลางมองหน้าพี่ชายด้วยความสงสัย

“ความจริงพี่ยังทำงานไม่เสร็จ

พี่ฝากให้มดที่เป็นรองประธานควบคุมงานให้ เพื่อมาเชียร์เรานี้แหละ”

“ผมว่าจะชวนพวกพี่ไปกินข้าวด้วยกันก่อน”

หลังจากอาทิตย์พูดจบไม่นาน

ทะเลพลันพูดขึ้น

“อื้อใช่! พี่เองก็ต้องรีบไปแล้ว

พี่ขอครูนรงค์มาแค่ยี่สิบนาทีเอง นี่ก็เลยเวลามานาน

พี่ต้องไปช่วยดูน้องในชมรมก่อน”

“งั้นไม่เป็นไรพี่ ไว้รอบหน้าก็ได้” อาทิตย์พูดจบ

ทะเลก็ได้เอื้อมมือขวาไปกุมมือซ้ายของเขามาแล้วคลายออก

วางลูกอมรสช็อกโกแลตสามก้อนไว้บนมือหนาข้างนั้น

“นี่รางวัล วันนี้อาทิตย์เก่งมาก

เดี๋ยวไว้วันหลังไปกินข้าวด้วยกัน” เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ขอบคุณครับพี่ทะเล” อาทิตย์ขอบคุณพลางหลบสายตาหวานที่มองมา

มือซ้ายกำลูกอมที่ได้มาแน่น

จากนั้นไม่นานตะวันได้เอื้อมมือของเขาไปยีหัวน้องชายตรงหน้า

“ไว้รอบหน้านะ เดี๋ยวพี่ออกค่าข้าวให้”

อาทิตย์ผละตัวออกเบา

ๆ

“รู้แล้วน่า พวกพี่ไปได้แล้ว อย่าลืมที่พูดด้วยล่ะ”

หลังจากที่ทั้งสองเดินห่างออกไป

อาทิตย์พลันบ่นขึ้นมา

“มิ้นท์ แล้วนัจกับโก้มันไปไหนกัน

นี่เพื่อนมันแข่งทั้งทีแต่หายหัวไม่มาเชียร์กันเลย”

“นัจกับโก้ วันนี้ไม่ได้มาเรียน

เห็นว่าวันก่อนไปกินข้าวกันแล้วท้องเสีย”

“งั้นเหรอ? ดีนะที่ไม่ได้ตามไปด้วย”

“มิ้นท์เองก็คิดเหมือนกัน

ถ้าเมื่อวานเราสองคนไปเดินตลาดกับพวกนัจ

วันนี้คงพลาดโอกาสคัดตัวจริงไปแข่งระดับจังหวัดแล้ว”

พอมิ้นท์พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำให้อาทิตย์อารมณ์เสียทันที

สบถออกมาด้วยความโมโห

“แล้วไอ้ภัทรมันเป็นบ้าอะไรของมัน!!? เล่นแรงฉิบหายเลย

อยากจะต่อยสักหมัดเลยแม่ง”

“อื้ม! มิ้นท์เห็นอยู่ ภัทรเขาดูแปลก ๆ

ถ้าอาทิตย์ไม่หลบคงบาดเจ็บไปแล้ว”

มิ้นท์ซึ่งเป็นนักบาสและเป็นเพื่อนที่เล่นและรู้จักกับอาทิตย์มานาน

เธอเป็นคนที่คอยสังเกตและอยู่กับอาทิตย์มาตลอดหลายปีตั้งแต่มัธยมต้น

ไม่แปลกที่เธอจะสังเกตเห็นว่าอาทิตย์มีการเล่นที่แปลกไปและอะไรที่เป็นสาเหตุทำให้เขาเป็นแบบนั้น

เธอมักจะสังเกตสิ่งที่กวนใจเธออยู่เสมอ

ไม่เว้นแม้แต่สายตาของภัทรที่กำลังมองใครสักคนอยู่ในตอนแข่งขัน

ทันใดนั้นเองกลุ่มของกองเชียร์ที่เคยยืนอยู่ข้างสนามก่อนหน้านี้พลันกรูเข้ามาล้อมอาทิตย์ไว้

สาเหตุที่พวกเขาไม่ได้เข้ามาในตอนแรกเพราะถูกห้ามไว้โดยสมาชิกรุ่นพี่ชมรมบาสเพื่อให้นักกีฬาที่พึ่งแข่งเสร็จได้พักผ่อนก่อนสักพัก

ส่วนตะวันและทะเลสามารถเดินเข้ามาหาอาทิตย์ได้ก็เป็นเพราะตะวันเป็นถึงประธานนักเรียนแถมยังเป็นพี่ชายแท้

ๆ ของอาทิตย์ ทุกคนในโรงเรียนต่างรู้ถึงจุดนี้ดี

“กรี๊ดด! พี่อาทิตย์หนูขอถ่ายรูปด้วยหน่อยนะคะ”

“อาทิตย์ พี่ขอถ่ายรูปกับเราหน่อยนะ”

อาทิตย์ไม่ได้สนใจแฟนคลับที่ห้อมล้อมเลยแม้แต่น้อย

เขาเพียงเดินตรงไปยังห้องพักนักกีฬาและรอฟังประกาศรายชื่อคนที่ได้รับการคัดเลือกให้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งระดับจังหวัด

ส่วนมิ้นท์

เธอถูกพวกแฟนคลับอาทิตย์ผลักให้ออกห่างจากตัวอีกฝ่ายเลยทำได้เพียงถอนหายใจ

ก่อนเดินตามหลังแฟนคลับพวกนั้นไป

วันต่อมา ณ

ห้องเรียน401

อาทิตย์เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ทว่าขณะเดินตัดหน้าโต๊ะของภัทร ขายาวพลันถีบโต๊ะของอีกฝ่ายล้มจนเกิดเสียงดัง

ทำให้เพื่อน ๆ หลายคนมองมาด้วยความเงียบ

ส่วนภัทรซึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ก็โดนโต๊ะตัวเองชนเข้าเต็ม

ๆ แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่ตอบโต้อะไร เขาเพียงแค่นั่งนิ่ง ๆ

ก่อนจะเอื้อมมือก้มเก็บหนังสือที่กระจายอยู่บนพื้น

โก้เห็นท่าไม่ดีเลยรีบเดินเข้ามาจัดโต๊ะกลับเข้าที่ให้ภัทร

ถามออกมาด้วยความแปลกใจ

“เฮ้ย! อาทิตย์ เป็นอะไรของมึง อยู่ดี ๆ

ทำไมพังโต๊ะไอ้ภัทรแบบนี้?”

อาทิตย์ไม่ได้ตอบ

เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจอะไร

โก้ไม่รู้จะพูดยังไงในเมื่ออาทิตย์ไม่ยอมเอ่ยปากเลยสักคำ

จึงหันไปมองมิ้นท์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

เพราะเขารู้ดีกว่ามิ้นท์สนิทกับอาทิตย์มากกว่าใคร ๆ เธออาจจะรู้บางอย่างมาก็ได้

มิ้นท์สบตาโก้

ก่อนส่งสัญญาณด้วยการโบกมือไล่ให้กลับไปนั่งที่

ส่วนนัจที่เห็นว่าบรรยายการห้องไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เพราะตอนนี้สายตาทุกคู่ต่างจ้องมาที่กลุ่มของเธอเลยตัดสินใจตั้งใจเปิดหัวข้อสนทนาหนึ่งขึ้นมาเสียงดัง

“นี่!! พวกเธอทุกคนรู้จักเพจหนุ่มหล่อไหม!?” พูดจบ เธอจึงเดินออกไปยืนอยู่หน้าชั้นเรียน

“รู้จักสิทำไมจะไม่รู้?” นักเรียนหญิงผมยาวมัดรวบตึงไว้ด้านหลังแล้วติดกิ๊บรูปแตงโมนั่งอยู่หลังห้องพูด

“ฉันก็รู้จัก/ฉันก็รู้” เพื่อนในห้องตอบ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่แล้วละ เพจที่มีผู้ติดตามตอนแรกแค่ห้าพันคน

ตอนนี้กลับมีผู้ติดตามเกือบหกหมื่นคนภายในชั่วข้ามคืน” นัจบอกด้วยท่าทีภูมิใจ

“และสาเหตุของแฟนคลับที่เพิ่มขึ้นนั้นก็มีที่มาจากนักเรียนในห้องของเรา

หนุ่มหล่อประจำห้องและเป็นหัวกะทิอันดับ 1 ชื่อของเขาคือ

อาทิตย์นั่นเอง!!” เธอผายมือไปในทิศทางของคนที่เธอพึ่งเอ่ยถึงนั่งอยู่

ทุกคนต่างมองนัจด้วยความเงียบพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย

“อะไร? ทำไมมองฉันแล้วเงียบแบบนั้น? ดีใจกันหน่อยสิ เพื่อนเราทั้งคนเลยนะ” นัจชูมือแล้วพูด

“ฮูเร่!” ก่อนจะปรบมือรัว ๆ เป็นต้นเสียง

ทำให้เพื่อนในห้องเริ่มปรบมือด้วย บ้างก็เริ่มยิ้มออกมา

บ้างก็งงว่าทำไมตัวเองถึงต้องตบมือตามนัจด้วยก็ไม่รู้

อาทิตย์ที่ไม่ได้สนใจสิ่งที่นัจพูดในตอนแรกพลันหลุดยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยด้วยความขบขัน

เขามองนัจอยู่ครู่หนึ่งก่อนหันไปมองบรรยากาศสดใสนอกหน้าต่าง

‘ฉันว่าพี่ชายเขาหน้าตาดีกว่าอีก

ทำไมเพจนั่นถึงไม่ลงรูปพี่ตะวันกัน? ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ’

นักเรียนหญิงผมยาวมัดรวบตึงไว้ด้านหลังแล้วติดกิ๊บรูปแตงโมคิดในใจ

มองอาทิตย์ตาไม่กะพริบจนทำให้เพื่อนที่นั่งข้าง ๆ เรียกชื่อเธอ

“ก้อยเธอชอบอาทิตย์เหรอ? เห็นจ้องเชียว”

“เปล่า เรียนกันเถอะครูมาโน้นแล้ว”

พักกลางวัน

ณ ดาดฟ้าอาคารเรียนสาม

มิ้นท์ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนแข่งบาสให้โก้และนัจฟัง

ทำให้ทั้งสองต่างโมโหพร้อมบวกกับภัทรมาก

หลังจากรู้จักกันมาหลายวันทั้งสี่คนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นพอสมควร

เริ่มมีการเปิดใจคุยกันในหลาย ๆ

เรื่องและยังชวนกันไปเที่ยวหรือไปกินข้าวอยู่บ่อยครั้งและมีการใช้คำหยาบในการพูดคุยมากยิ่งขึ้น

“ถ้ากูอยู่ด้วยวันนั้นกูบอกเลย ไอ้ภัทรโดนกูแน่

แม่งเล่นสกปรก” โก้พูดด้วยความโมโหจนพูดคำหยาบออกมามากมายกว่าปกติ

“นั่นสิ ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าภัทรเขาจะเป็นคนแบบนี้

เขาดูนิ่ง ๆ แต่ร้ายกว่าที่คิด” นัจพูด

“อาทิตย์แล้วมึงจะเอาไง?” โก้ถาม

มิ้นท์ โก้

นัจ ต่างพากันมองไปที่อาทิตย์ซึ่งกำลังนอนหงายรับลมอยู่บนเก้าอี้ไม้ยาว

“ก็คงปล่อย ๆ ไป ถ้ามีรอบหน้าอีกคงต้องโดนสักหมัด”

นัจกับโก้ต่างทำสีหน้าสงสัยและแปลกใจกับคำตอบที่ได้ เพราะอาทิตย์คนที่พวกเขารู้จักมาตลอดหลายวันนั้นเป็นคนอารมณ์ร้อน

แต่ทำไมครั้งนี้ถึงยอมปล่อยไปแบบนี้

เมื่อสี่วันก่อนที่โต๊ะกินข้าวโรงอาหารใหญ่ มีรุ่นน้องมัธยมต้นเดินมาใกล้ทำให้กระเป๋าน้องเผลอไปเกี่ยวสายหูฟังสีดำของอาทิตย์จนสายหูฟังหลุดออกจากช่องเสียบหูฟังโทรศัพท์แล้วก็หูทั้งสองข้างหลุดร่วงลงพื้น

น้องผู้ชายก้มหัวขอโทษแล้ว

แต่พออาทิตย์เห็นว่าหูฟังเสียงหายไปข้างหนึ่งเลยวิ่งไปถีบน้องที่โค้งตัวขอโทษก่อนหน้านี้ล้มลงกลางโรงอาหารใหญ่

และคนที่เป็นคนขอโทษน้องแทนก็คือ มิ้นท์ นัจและโก้

ส่วนมิ้นท์เมื่อได้ยินคำตอบนั้นจากปากอาทิตย์ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร

เพราะเธอรู้ดีว่าอาทิตย์เป็นคนแบบไหนและสาเหตุที่อาทิตย์ถีบน้องในโรงอาหารก็มีที่มีมาที่ไป

หลายปีก่อน

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดสระแก้ว

“อาทิตย์นั่นหูฟังใหม่เหรอ?” เสียงเล็กใสของมิ้นท์ถามชายหนุ่ม

ซึ่งกำลังนั่งฟังเพลงอยู่บนโต๊ะเรียนริมหน้าต่าง

แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอถาม

เธอจึงโบกมือผ่านหน้าจิ้มลิ้มนั้นเพื่อเรียกสติ

อาทิตย์ค่อย

ๆ ถอดหูฟังสีดำออก ก่อนถามด้วยน้ำเสียงแข็ง

“มีอะไร?”

“หูฟังใหม่เหรอ?” มิ้นท์ถามด้วยความสงสัย

เด็กชายวัยสิบสามในชุดนักเรียนเห็นว่ามีคนถามเกี่ยวกับหูฟังสีดำบนมือ

เช่นนั้นเลยตั้งใจจะอวดของที่พึ่งได้มาเมื่อไม่นานมานี้ให้อีกฝ่ายฟัง

“ใช่แล้ว พี่ทะเลซื้อให้ตอนวันเกิด”

เขาพูดพลางกำสายหูฟังแน่น

“ขอลองฟังด้วยได้มั้ย?”

ได้ยินแบบนั้นอาทิตย์คิ้วขมวดรีบปฏิเสธทันที

“ไม่ได้!! นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่พี่ทะเลซื้อให้”

“พี่ทะเลที่อาทิตย์พูดถึง เขาเป็นใครเหรอ?” มิ้นแสดงสีหน้าแปลกใจเมื่อได้ยินชื่อนี้อีกแล้ว

“เธอนั่งลงก่อน”

อาทิตย์เผยยิ้มแล้วชวนให้เด็กสาวนั่งลงบนโต๊ะถัดไปด้านหน้าตัวเอง

เด็กหญิงทำตามที่บอก

ไม่นานอาทิตย์ก็เริ่มสาธยายเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับพี่ชายที่ชื่อว่าทะเลให้เธอฟัง

จนท้ายที่สุดแล้วเรื่องราว ต่าง ๆ เกี่ยวกับทะเลและตะวัน

มิ้นท์ก็รับรู้มาตลอดหลายปีที่รู้จักกับอาทิตย์

เพราะตั้งแต่ครั้งนั้นอาทิตย์ก็มักจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับทะเลให้เธอฟังเสมอ

จนทั้งสองสนิทกัน ถึงอย่างนั้นก็มีบางเรื่องที่เขาดูเหมือนจะหลุดพูดออกนิดหน่อย

แต่ก็ห้ามปากตัวเองไว้ทันเสมอ

ปัจจุบัน

ตกเย็น ณ ห้องชมรมวารสาร

ตอนนี้เหลือเพียงสมาชิกนั่งอยู่ในห้องเพียงคนเดียว

นิ้วเล็ก ๆ ของนักเรียนหญิงผมสั้นประบ่าสวมแว่นหนาเตอะ

พิมพ์ตอบกลับคอมเมนต์ด้วยความรวดเร็วผ่านคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊คสีดำตรงหน้า

คอมเมนต์หลัก 1 “เขาหล่อจัง พึ่งอยู่ม.4เอง ถ้าโตขึ้นจะหล่อแค่ไหนนะ”

คอมเมนต์ตอบกลับจากลูกเพจคนอื่น “ฉันว่าน้องต้องหน้าตาดี

ดีกรีดาราแน่นอน”

คอมเมนต์ตอบกลับเจ้าของเพจ “แอดจะอัปเดตน้องให้ดูเรื่อย

ๆ นะคะ ฝากกดติดตามเป็นกำลังใจให้แอดด้วย”

คอมเมนต์หลัก 2 “ชื่ออาทิตย์เหรอ? ว้าวว!? ถ้าอยากได้อาทิตย์เป็นของตัวเองต้องทำยังไง?”

คอมเมนต์ตอบกลับจากลูกเพจคนอื่น “ต่อคิวคร้าาาา”

คอมเมนต์ตอบกลับจากลูกเพจคนอื่น “ฉันเห็นก่อน

คุณน้องเชิญท้ายแถวเลยจ้า”

คอมเมนต์ตอบกลับเจ้าของเพจ “ไม่ต้องแย่งกัน ๆ

หนุ่มหล่อมีอีกเยอะ ถ้าไม่อยากพลาดก็รีบกดติดตามเพจหนุ่มหล่อของแอดไว้เลย”

เธอตอบกลับอยู่หลายคอมเมนต์จนต้องพักนวดนิ้วมือตัวเองพร้อมเอ่ยในใจ

‘ถ้าฉันปล่อยรูปพี่ตะวันลงไป พวกเธอคงกรี๊ดกันหนักกว่านี้แน่

ๆ แต่สองพี่น้องนี่หน้าตาดีกันจริง ๆ ถึงอาทิตย์จะไม่หล่อเท่าพี่ตะวัน

แต่เขาก็ถือว่าหล่อระดับตัวท็อป ชั่งเถอะพอเขาโตขึ้นคงจะหล่อกว่านี้เหมือนที่สาว ๆ

พวกนั้นพูดนั่นแหละ

เธอเงียบไปสักพักพร้อมนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มีชายหนุ่มปริศนามาหาเธอที่บ้านพร้อมยื่นข้อเสนอ

กล่าวในใจ ‘ฉันควรเสี่ยงลงรูปพี่ตะวันดีไหมนะ’

ผ่านไปราวสองช่วงลมหายใจ

เสียงประตูเปิดพลันดังขึ้นพร้อมเสียงเรียก

“พลอยกลับกันเถอะ”

เป็นเสียงของนักเรียนหญิงผมสั้นประบ่าเช่นกันแต่เธอไม่ได้สวมแว่น

“เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วเหรอปลาย?” เธอหันหน้ามาถามคนตรงหน้าประตู

“ใช่ กลับกันเถอะฉันหิวข้าวแล้ว”

“โอเค ฉันเก็บของก่อนรอแป๊บนะ” พูดจบ พลอยรีบพับเก็บโน้ตบุ๊คเข้ากระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋านักเรียนและกระเป๋าโน้ตบุ๊คออกมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***