บทที่ 5 หึงหวงเช้าวันต่อมา

บทที่ 5 หึงหวงเช้าวันต่อมา

ณ โรงเรียนจันทบุรีพิทยาคาร

ทั้งสามคนมาโรงเรียนได้ทันเวลาเพราะวันนี้อาทิตย์ตื่นเร็วขึ้น

เขาตั้งนาฬิกาปลุกไว้หลายรอบ ช่วงเวลาการปลุกห่างกันรอบละห้านาที

ทำอย่างนี้เพราะกลัวว่าตัวเองจะตื่นสายแล้วจะทำให้พี่ชายทั้งสองไปโรงเรียนไม่ทันเวลาอีกครั้ง

“วันนี้ผมไปนั่งกินข้าวกับพวกพี่ได้ไหม?”

“มาสิ พวกพี่นั่งอยู่แถว ๆ กลางโรงอาหารเล็ก” ตะวันตอบ

“งั้น ไว้เจอกันพี่” อาทิตย์บอก ก่อนเดินแยกออกไป

“ไว้เจอกัน” พี่ชายทั้งสองตอบพร้อมโบกมือบ๊ายบาย

พักกลางวัน

“นี่อาทิตย์ ทำไมพวกเราไม่กินข้าวที่โรงอาหารใหญ่

โรงอาหารเล็กได้ยินรุ่นพี่บอกมาว่าไม่อร่อย” โก้บ่นพร้อมมองไปทางโรงอาหารใหญ่

แต่เท้าเดินตรงไปโรงอาหารเล็กเพราะสองโรงอาหารอยู่ห่างกันประมาณหนึ่งช่วงตึก

“ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ กิน ๆ ไปเถอะ” อาทิตย์ตอบ

“นั่นสิ มิ้นท์ก็คิดเหมือนกัน

ถ้าไม่อร่อยเขาคงไม่กล้ามาขายที่โรงเรียนแบบนี้หรอก

เพราะค่าเช่าที่โรงเรียนเราแพงมาก”

“ไป ๆ รีบไปได้แล้ว ฉันหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

นัจบ่นพลางดันหลังโก้

หลังจากสั่งข้าวเสร็จ

อาทิตย์ได้หยุดยืนอยู่บริเวณหน้าร้านขายอาหาร

ก่อนกวาดสายตามองหาทะเลและพี่ชายตัวเองจนสายตาที่กวาดไปรอบ ๆ ได้ไปสะดุดกับมือเล็ก

ๆ ซึ่งโบกไปมาอยู่ด้านหน้า

อาทิตย์เมื่อเห็นคนที่มองหา

รอยยิ้มพลันผุดแต้มขึ้นมาบนดวงหน้า

มิ้นท์ที่เห็นแบบนั้นเลยมองตามสายตาของอีกฝ่ายไปด้วยความสงสัย

“นั่นใช่พี่ทะเลรึเปล่าอาทิตย์?” มิ้นท์ถาม

“ใช่นั่นพี่ทะเล พวกเราไปนั่งกับพี่ทะเลกันเถอะ”

หลังจากพูดจบ อาทิตย์ได้เอียงตัวเข้ามากระซิบข้างหูของคนข้าง ๆ

“มิ้นท์อย่าลืมเก็บเรื่องนั้นเป็นความลับด้วยล่ะ”

“เข้าใจแล้วน่า ไม่ต้องมาย้ำกับมิ้นท์หรอก

มิ้นท์เป็นเพื่อนอาทิตย์มาตั้งนานทำไมจะไม่รู้”

ทั้งสี่คนได้เดินมานั่งโต๊ะเดียวกันกับทะเลและตะวัน

แต่เมื่อนัจเหลือบไปเห็นว่าตะวันซึ่งเป็นคนที่ได้ฉายาหนุ่มหล่ออันดับหนึ่งประจำโรงเรียนนั่งอยู่ตรงข้ามทะเล

เธอพลันหันหน้าออกไปเซตผมและเติมลิปมันนิดหน่อย

ก่อนจะหันกลับเข้ามาแล้วนั่งลงอย่างสุภาพ และเธอเองก็เป็นคนเริ่มเปิดบทสนทนา

“สวัสดีค่ะ พี่ตะวัน หนูชื่อนัจนะคะ”

เธอพูดพร้อมกับยื่นมือขวาออกไปด้านหน้า

ตะวันเห็นแบบนั้นเลยยื่นมือออกมาจับแล้วกล่าวทักทาย

“ครับ พี่ตะวันนะ ส่วนที่นั่งข้าง ๆ นัจ ชื่อทะเล”

เมื่อนัจมองใบหน้าของทะเลดี ๆ

ก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าใช่คนเดียวกันกับที่เล่นเปียโนและร้องเพลงไปด้วยในวันปฐมนิเทศ

“นี่พี่!! โหวว วันนั้นหนูชอบเพลงพี่มากเลย

เสียงพี่เพราะมากและเสียงเปียโนของพี่ก็เพราะมาก ๆ หนูขอจับมือหน่อยได้ไหมคะ?” เธอยื่นมือขวาของเธอออกไป

“ดะ..ได้สิ” ทะเลตอบตกลง ก่อนยื่นมือไปจับมือของนัจ

เสียงกระแอมของคนบางคนพลันดังขึ้น

เสียงนี้เป็นเสียงของเด็กหนุ่มซึ่งกำลังนั่งอยู่ทางด้านขวามือของพี่ชาย

“เป็นอะไรอาทิตย์ ข้าวติดคอเหรอ?” เป็นโก้ที่เอ่ยถาม

เขานั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือของตะวัน

ทะเลได้ยินเลยรีบยื่นแก้วน้ำแอปเปิลเขียวที่ซื้อมา

แต่ยังไม่ดื่มให้อีกฝ่าย

“มะ..ไม่เป็นไรครับพี่ทะเล ดีขึ้นแล้วครับ”

พูดจบเขาจึงมองค้อนไปที่โก้ ส่วนโก้ยังคงกินข้าวต่อ

โดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่ามีคนกำลังมองอยู่

ทันใดนั้นมิ้นท์ซึ่งนั่งอยู่ทางซ้ายมือของทะเลก็พูดขึ้น

“สวัสดีค่ะพี่ ๆ หนูชื่อมายมิ้นท์นะคะ เรียกมิ้นท์เฉย ๆ

ก็ได้ค่ะ”

ตะวันและทะเลพอได้ยินชื่อที่คุ้นเคยเลยพร้อมใจกันมองมาที่มิ้นท์

ก่อนหันไปมองอาทิตย์

“ใช่มิ้นท์ที่อาทิตย์เคยพูดให้ฟังรึเปล่า?” ตะวันถาม

“ครับ

มิ้นท์ที่เรียนโรงเรียนเดียวกันกับอาทิตย์คนนั่นแหละครับ”

ทะเลรีบยื่นมือออกไปทักทายมิ้นท์ที่นั่งข้าง

ๆ

“เคยได้ยินอาทิตย์เล่าเกี่ยวกับมิ้นท์ให้ฟัง

เห็นว่ามิ้นเองก็สอบเข้ามาเป็นอันดับสามใช่ไหม เก่งมากเลยนะเนี่ย”

มิ้นท์ดูเขินเล็กน้อย เธอปรายสายตามองไปที่อาทิตย์

ก่อนหันกลับมาจับมือกับทะเล

“ขอบคุณค่ะพี่ทะเล”

“ทุกคนจับมือกันหมดเลย ผมขอจับมือพี่ทะเลบ้างได้ไหม

ผมชื่อโกโก้นะครับ เรียกโก้ก็ได้” โก้ยื่นมือออกไปหาทะเลซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“หลังจากวันปฐมนิเทศผมเองก็กลับไปฟังคลิปวิดีโอที่พี่แสดงอยู่หลายครั้งเลย

เพราะมากเลยครับ”

คิ้วของอาทิตย์กระตุกรัว ๆ

เขาจ้องมือของโก้ที่ยื่นออกมาอย่างไม่ลดละ

ทันใดนั้นทะเลก็ได้ยื่นมือบางออกมาจับมือของโก้

“ดีใจที่ชอบนะโก้” เขาพูดพร้อมส่งยิ้มให้

พออาทิตย์เห็นก็เหมือนจะแสดงท่าทีไม่พอใจออกมา

แต่ในจังหวะนั้นมือของตะวันพลันปัดไปโดนแก้วน้ำโกโก้ปั่นตรงหน้าจนหกเลอะไปบนโต๊ะ

ทำให้ทั้งโก้และทะเลต่างผละมือออกจากกันด้วยความตกใจ

ทะเลรีบเปิดกระเป๋าของตัวเองแล้วหยิบทิชชูออกมาเช็ดทันที

กลัวว่าน้ำจะไหลไปเลอะเสื้อผ้าของคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ

“ขอโทษนะ เมื่อกี้ใจลอยนิดหน่อย เลยไม่ทันได้ระวัง”

ตะวันขอโทษ

“ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวทะเลเช็ดแป๊บเดียวก็แห้งแล้ว”

ตอนนี้โก้ไม่รู้ว่าตัวเขาเป็นอะไร

อยู่ดี ๆ ร่างกายก็รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ

หรืออาจเป็นเพราะกินน้ำแข็งมากไปหรือเปล่านะ?

“เออใช่! ได้ยินว่าพรุ่งนี้ต้องเลือกชมรม

ทุกคนจะเลือกชมรมอะไรกัน?” โก้เปลี่ยนบทสนทนา

“พี่ทะเลกับพี่ตะวันจะเข้าชมรมอะไรเหรอครับ?” อาทิตย์ถามทั้งสอง

“พี่กับตะวันก็เข้าชมรมดนตรีเหมือนเดิมนั่นแหละ แล้วน้อง ๆ

ล่ะ คิดไว้รึยัง?” ทะเลถามพร้อมมองไปรอบโต๊ะ

“นัจจะเข้า ชมรมกรีฑาค่ะ”

“เทควันโด ครับ” โก้ตอบ

“อาทิตย์จะเข้าชมรมดนตรีเหมือนพวกพี่”

“อาทิตย์เล่นดนตรีไม่เป็นไม่ใช่เหรอ? เห็นว่าคนที่จะสมัครชมรมดนตรีได้ต้องเล่นเครื่องดนตรีเป็นสักอย่างนะ”

มิ้นท์พูดพลางมองหน้าอาทิตย์ซึ่งกำลังมองหน้าทะเล

อาทิตย์พอได้ยินที่มิ้นท์พูดก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

มือหนารีบเอื้อมไปยกขวดน้ำเปล่าตรงหน้าขึ้นดื่มด้วยความรู้สึกที่ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย

เขาคิดว่าถ้าเข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับทะเลแล้วจะต้องอยู่ชมรมหรือทำอะไรร่วมกันให้ได้

ตะวันได้ยินก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย

เอ่ยขึ้นพร้อมมองไปยังน้องชาย

“อาทิตย์ทำไมเราไม่เข้าชมรมบาสละ?”

“จริงด้วย อาทิตย์เล่นบาสเก่ง ทำไมไม่เข้าชมรมบาส”

ทะเลพูดเสริม

อาทิตย์พอเห็นว่าทะเลเป็นคนชม อยู่ดี ๆ

ร่างกายก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา เขาวางแก้วน้ำบนมือลงแล้วพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

“ในเมื่อพวกพี่พูดแบบนี้ งั้นผมจะเข้าชมรมบาส”

“มิ้นท์ก็เหมือนกันค่ะ

สมัยที่อยู่โรงเรียนเดิมมิ้นท์เองก็เล่นบาสกับอาทิตย์อยู่บ่อย ๆ”

“งั้นดีเลย พี่ฝากอาทิตย์ด้วยนะมิ้นท์” ตะวันพูด

มิ้นท์ยิ้มรับและไม่ได้พูดอะไรต่อ

ตะวันเงยหน้ามองนาฬิกาอิเล็กทรอนิกส์ขนาดใหญ่บนกำแพงโรงอาหาร

“นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว

ทุกคนไปเก็บจานแล้วก็ไปเข้าเรียนได้แล้ว”

“โอเคครับ/รับทราบค่า” โก้กับนัจเป็นคนตอบ

ทั้งหมดพากันลุกขึ้นแล้วเดินไปเก็บจาน

แต่ก่อนเดินไปตะวันได้เอื้อมมือไปหยิบจานของทะเลมาถือไว้เอง

อาทิตย์เห็นแบบนั้นเลยยื่นจานของตัวเองให้ตะวันถือด้วยอีกใบ

“ฝากด้วยนะครับพี่”

ตะวันยิ้มพลางส่ายหน้ามองน้องชายที่กำลังยิ้มให้ตัวเองในตอนนี้

วันถัดมาเป็นวันเลือกกิจกรรมชมรม

ในสนามบอลหญ้าสีเขียวขนาดใหญ่มีบูทชมรมต่าง ๆ ตั้งอยู่เต็มไปหมด

นักเรียนตั้งแต่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ถึง 6 ต่างทยอยกันมาที่นี่เพื่อมองหาชมรมที่ตัวเองสนใจ

แต่ถึงอย่างนั้นก็มีหลายคนที่มีเป้าหมายแน่ชัดแล้วว่าจะเข้าชมรมไหน

สนามบอลเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

ทว่าเมื่อกลุ่มวัยรุ่นหกคนเดินเข้าพวกเขากลับกลายเป็นจุดสนใจของทุกชมรมทันที

“พี่ตะวัน ปีนี้สนใจจะเข้าชมรมถ่ายแบบไหมคะ”

เด็กนักเรียนหญิงปักดาวสองดวงบนคอเสื้อซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธออยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ถาม

“ทะเล ปีนี้สนใจมาเข้าร่วมชมรมขับร้องกับเราไหม?” ชายหนุ่มวัยเดียวกันกับทะเลถามพร้อมยื่นใบปลิวให้

พวกอาทิตย์ มิ้นท์ นัจ โก้เองก็โดนทาบทามไม่ต่างกัน

พวกเขาถูกรายล้อมไปด้วยฝูงชน

ไม่นานหลังจากโก้และนัจมองเห็นบูทชมรมที่ตัวเองสนใจก็แยกย้ายกันไปตามบูท

ตอนนี้เหลือเพียงเด็กสี่คนที่ยืนอยู่ด้วยกัน

“นั่นไงบูทชมรมบาส”

ตะวันพูดพร้อมมองไปในทิศทางที่บูทชมรมบาสตั้งอยู่ พูดต่อ

“พี่กับทะเลต้องไปช่วยที่บูทดนตรีก่อน

อาทิตย์กับมิ้นท์ไปลงทะเบียนกันเองได้ใช่ไหม?”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ตะวัน พี่ทะเลที่พามา

ถ้าไม่ได้พี่ตะวันที่เป็นถึงประธานนักเรียนช่วยบอกให้พี่ ๆ

เขาขยับทางให้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนไหนจะเดินมาถึงบูทชมรมบาส”

อาทิตย์ดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีเล็กน้อย

เขาอยากจะเข้าชมรมเดียวกันกับทะเลมาก

แต่ติดที่ว่าพรสวรรค์ในด้านดนตรีของตัวเองนั้นย่ำแย่สุด ๆ

“เอาล่ะอาทิตย์ เราไปกันเถอะ”

มิ้นชวนพร้อมเดินไปจับแขนอาทิตย์

ในตอนที่ทั้งสองกำลังจะเดินไป

ทะเลพลันพูดขึ้น

“สู้ ๆ เดี๋ยวพี่จะแวะไปดูตอนเราซ้อมนะ”

พอได้ยินแบบนั้นอาทิตย์รีบหันหน้าไปทางบูทชมรมบาส

ยิ้มออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้

มิ้นท์ที่เดินคุยมาด้วยกันตั้งแต่แรกมองหน้าอาทิตย์อยู่สักพัก

จากนั้นจึงหันไปมองบรรยากาศครึกครื้นทางอื่นแทนเพราะอาทิตย์ไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

หัวใจของเด็กหนุ่มในตอนนี้จดจ่ออยู่เพียงคำว่าสู้ ๆ ของคนคนเดียวที่เอ่ยออกมา

หลังจากเลือกชมรมเสร็จ

วันนี้ก็เป็นวันที่ทะเลได้มาซ้อมเปียโนที่ห้องดนตรีอีกครั้ง

หากครั้งนี้คนที่ตามมาด้วยไม่ใช่เพียงแค่ตะวัน แต่อาทิตย์ก็มาด้วยเช่นกัน

ทะเลซ้อมเปียโนอย่างตั้งอกตั้งใจท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง

ผมของเขาพลิ้วไหวไปตามจังหวะของสายลมแผ่ว

เสียงดนตรีนุ่มนวลมาพร้อมเสียงขับร้องน่าหลงใหล

อาทิตย์และตะวันต่างจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ

“พี่ทะเลมาซ้อมบ่อยไหมครับพี่ตะวัน” อาทิตย์หันไปถาม

“ช่วงนี้อาจจะบ่อยนิดหน่อย

เพราะเดือนหน้าทะเลต้องไปแข่งคัดตัวแทนจังหวัด”

“ผมว่าพี่ทะเลต้องชนะแน่นอน”

อาทิตย์ยิ้มพร้อมมองทะเลด้วยความชื่นชม

“พี่ก็หวังไว้แบบนั้นเหมือนกัน” เขายิ้มให้น้องชาย

ก่อนหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ตรงเปียโนสีดำ

หลังจากเสียงเปียโนของทะเลหยุดลง

ตะวันพลันเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำข้างตัว ก่อนลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

“ดื่มน้ำก่อนแล้วพักสักหน่อยนะ”

เขาพูดกับทะเลด้วยความเป็นห่วง พลางใช้มือปัดปอยผมที่ปรกหน้าสวยออกด้านข้าง

“ขอบคุณนะ” ทั้งสองยิ้มให้กัน

แม้ว่าอาทิตย์เห็นจะสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดแต่ก็ไม่คิดอะไรมาก

คิดเพียงว่ามันคือเรื่องปกติของทั้งสองเพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมา

แม้ว่าตัวเขาจะไม่ค่อยได้เข้าไปพูดคุยกับทะเลมากนัก

แต่ถึงอย่างนั้นก็คอยมองอยู่ห่าง ๆ มาเสมอ

เวลาที่ทะเลกลับสระแก้วมาพร้อมตะวัน

เขาก็มักจะแวะเวียนมาเล่นกับพี่ชายและหลบหน้าทะเลไปด้วยในเวลาเดียวกัน

อาทิตย์ยังคงมีความรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อครั้งก่อนแม้ว่ามันผ่านมานานแล้วก็ตาม

เด็กน้อยคนนั้นเพียงมองคนที่ชอบอยู่ห่าง ๆ จนเข้ามัธยมปลาย

หลังจากทะเลดื่มน้ำเสร็จ

อาทิตย์พลันเอ่ยขึ้นพร้อมเดินตรงเข้าไปหาทั้งสองคน

“กลับกันเถอะ ผมหิวข้าวแล้ว”

“อื้ม กลับกันเถอะ”

ทะเลตอบด้วยรอยยิ้มหวานประหนึ่งดอกไม้แรกแย้ม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***