บทที่ 4 ตัว Top ประจำโรงเรียนวันต่อมา

บทที่ 4 ตัว Top ประจำโรงเรียนวันต่อมา

ณ บ้านหลังหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากทะเลจันทบุรีมากนัก เป็นบ้านที่คุณปู่ของสองพี่น้องซื้อไว้เมื่อนานมาแล้ว

“อาทิตย์เสร็จรึยัง สายแล้วนะ!?” เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนใส่ทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเงยหน้าตะโกนขึ้นไปชั้นบนผ่านทางบันไดที่ใกล้กับห้องครัว

“เสร็จแล้ว ๆ ไปกันเถอะพี่!”

อาทิตย์ตอบพร้อมสะพายกระเป๋าสีดำวิ่งลงมาจากบนบ้านด้วยความเร่งรีบ

“มากินข้าวก่อน พี่ทำอาหารไว้ให้”

“ครับพี่ตะวัน”

“รีบกิน วันนี้สายมากแล้ว เราต้องไปรับทะเลด้วย”

อาทิตย์พึ่งย้ายเข้ามาอยู่กับตะวันเมื่อวันก่อนหลังจากจบงานพิธีปฐมนิเทศ

ทำให้ทั้งสองยังปรับตัวเข้าหากันไม่ได้นัก

หลังกินข้าวเสร็จทั้งสองได้รีบปั่นจักรยานคนละคันมุ่งหน้าไปบ้านทะเลทันที

เพราะตอนนี้ได้เลยเวลาที่นัดกันไว้แล้ว

ณ

บ้านพักของทะเล เป็นบ้านที่เขาเคยอาศัยอยู่กับพ่อแม่ก่อนที่ทั้งสองจะเสียชีวิต

อาทิตย์ปั่นจักรยานเคียงคู่กันมากับตะวัน

พอมองเห็นเด็กหนุ่มซึ่งกำลังยืนรออยู่ตรงหน้าบ้านเลยตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมโบกมือ

“พี่ทะเล!!”

คนถูกเรียกซึ่งกำลังเช็กของในกระเป๋าได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย

พลันเงยหน้าขึ้นหันมองต้นเสียง โบกมือทักทายกลับด้วยรอยยิ้ม

หลังจากสองพี่น้องปั่นจักรยานมาถึง

ตะวันก็ไม่รอช้ารีบเอ่ยขอโทษ

“ขอโทษนะที่วันนี้มาสาย”

ทะเลขึ้นไปนั่งบนจักรยานสีขาวของตัวเอง

ก่อนบอกให้ทุกคนออกเดินทาง

“ไม่เป็นไร ๆ นิดเดียวเอง ไปกันเถอะสายแล้ว”

“ได้เลย” ตะวันรับคำ

ทั้งสามปั่นจักรยานมาจอดไว้บนลานจอดรถซึ่งไม่ไกลจากป้ายรถเมล์มากนัก

มีค่าบริการสิบห้าบาท

หลังจากตะวันจอดรถจักรยานเสร็จก็เดินไปทักทายลุงยามวัยราวสี่สิบกำลังนั่งหลับในป้อม

“สวัสดีครับลุงลง ฝากด้วยนะครับ”

“อ้าวตะวัน! มาแล้วเหรอ! ทำไมวันนี้มาสายล่ะ?” ลุงยามสะดุ้งตื่นพร้อมเอ่ยถาม แม้จะงัวเงียแต่ก็รู้ว่าใครมา

“ตื่นสายนิดหน่อยครับลุง"

ชายหนุ่มตอบพลางหัวเราะแก้เขินไปด้วย

“ตื่นสายกับเขาเป็นด้วยเหรอเรา แล้วทะเลไม่ได้มาด้วยเหรอ?” ลุงยามถามพลางมองหาคนที่เรียกชื่อไปเมื่อครู่

“ทางโน้นครับ” ตะวันหันหน้าไปในทิศที่ทะเลกับอาทิตย์ยืนอยู่

ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังล็อกล้อจักรยาน

“อ๋อ อยู่นั่นเอง แล้วนั่นใครกันที่ยืนอยู่กับทะเลน่ะ?”

“นั่นน้องชายผมเองครับ ชื่ออาทิตย์”

“น้องชายที่เคยเล่าให้ลุงฟังใช่ไหม?”

“ใช่ครับลุง”

หลังจากตะวันพูดจบและจ่ายเงินค่าจอดรถจักรยานกับลุงเรียบร้อย

ทะเลกับอาทิตย์ก็เดินมาพอดี

“สวัสดีครับลุงลง” ทะเลยกมือขึ้นไหว้พร้อมกล่าวทักทาย

“สวัสดี ๆ” ลุงลงก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือของเขา

“เอาล่ะ ๆ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวรถเมล์รอบต่อไปจะมาแล้ว

ช้ากว่านี้จะตกรถเอา”

“ตะวันจ่ายให้หมดแล้ว ของอาทิตย์ด้วย”

ทะเลกำลังจะล้วงกระเป๋านักเรียนเพื่อหยิบกระเป๋าเงินมาจ่ายค่าจอดรถจึงถูกตะวันห้ามเอาไว้

“ตะวันจ่ายให้แล้วเหรอ?” ทะเลถามเพื่อความแน่ใจ

ทว่ามือยังคงล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบเงินอยู่

“ใช่ ตะวันจ่ายให้แล้ว ทะเลหยุดล้วงกระเป๋าเลย

ตะวันไม่ได้จ่ายเพื่อให้ทะเลมาใช้คืน”

ทะเลได้ยินแบบนั้นเลยหยุดล้วงกระเป๋าตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดี

“ขอบคุณนะตะวัน” เขายิ้มให้อีกฝ่าย

“ขอบคุณครับพี่” อาทิตย์ขอบคุณพลางมองทั้งสองคนอยู่ตรงกลาง

“รถจะมาแล้วนะ พวกเธอรีบไปกันได้แล้ว”

ลุงยามพูดพร้อมโบกมือไล่ให้ทั้งสามคนรีบไปเพราะกลัวว่าจะไปเรียนไม่ทัน

“ครับ ฝากด้วยนะครับลุง” ตะวันพูด

“ฝากด้วยนะครับ” ทะเลพูด

ส่วนอาทิตย์ไม่ได้พูดอะไร

เขาเดินตามทั้งสองไปอย่างเงียบ ๆ

เด็กหนุ่มทั้งสามกำลังเดินหน้าตรงไปที่ป้ายรถเมล์อย่างสบายใจ

แต่เมื่อทะเลได้มองไปเห็นรถเมล์สีเหลืองสาย 338 ที่จะต้องขึ้นได้มาจอดตรงป้ายแล้ว

เลยตะโกนขึ้นพร้อมออกตัววิ่งอย่างเต็มกำลัง

“รถเมล์กำลังจะออกแล้ววิ่งเร็ว!!”

ทั้งสามรีบวิ่งอย่างเต็มฝีเท้า

จนในที่สุดก็ขึ้นมาบนรถเมล์ทันแบบหวุดหวิด

“เกือบไม่ทันแล้ว”

ตะวันพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างนึกสนุกที่ได้วิ่ง

“นั่นสิ ถ้าไม่ทันนี่คงต้องรอไปอีกสักพักเลย” ทะเลพูดเสริม

เขาดูเหนื่อยเล็กน้อย

“ทำไมเราต้องมาวิ่งขึ้นรถเมล์เก่า ๆ คันนี้ด้วยก็ไม่รู้”

อาทิตย์บ่น

กระเป๋ารถเมล์ได้ยินแบบนั้นพลันกระแอมเสียงดังออกมาทีหนึ่งพร้อมส่งสายตาดุดันมายังทั้งสาม

ก่อนจะเดินเข้ามาเก็บเงินค่าเดินทาง ทำให้พวกเขานั่งนิ่ง มองตากันปริบ ๆ

ณ โรงเรียน

จันทบุรีพิทยาคาร

ลุงยามที่ประจำอยู่ป้อมหน้าโรงเรียนกำลังจะปิดไม้กั้นลง ทั้งสามคนเห็นแบบนั้นเลยพากันวิ่งหน้าตั้งพร้อมตะโกนบอกลุงให้รอก่อน

“ลุงรอพวกผมก่อน!” ทะเลตะโกน

“เฮ้ย!! ลุงอย่าพึ่ง!!” อาทิตย์ตะโกน

แต่ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปด้านใน

ประตูก็ปิดลงตรงหน้าพอดี

ทั้งสามเลยต้องลงชื่อไว้เพราะมาสายและโดนหักคะแนนความประพฤติ

“เป็นถึงประธานนักเรียนแต่มาสาย ไม่สมกับเป็นประธานเลยนะ”

ลุงยามวัยราวห้าสิบบ่น

ในขณะที่ตะวันกำลังก้มหน้าเขียนชื่อตัวเองในใบรายงานเป็นคนสุดท้าย

อาทิตย์ได้ยินเลยอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นด้วยความโมโหพลางเดินเข้าไปหา

“เฮ้ยนี่ลุง!!”

“ใจเย็น ๆ อาทิตย์ ไป เข้าไปได้แล้ว”

จับน้องชายที่กำลังเดินเข้าไปใกล้ลุงยามหมุนตัวทั้งเอ่ยห้าม

ก่อนจะดันหลังให้เดินเข้าไปด้านในโรงเรียน

“นั่นสิ ๆ เราเข้าไปกันเถอะ”

ทะเลกล่าวเสริมพร้อมเดินเข้าไปจับแขนขวาของอาทิตย์พยายามดึงอีกแรง

ลุงยามมองพวกเขาด้วยสายตาดุดันก่อนจะพูดขึ้น

“หึ! ไอ้เด็กพวกนี้”

ภายในโรงเรียน

“อาทิตย์ไปห้องเรียนถูกใช่ไหม

เดี๋ยวพี่กับทะเลจะต้องไปเรียนแล้ว” ตะวันถาม

“ครับ ผมเคยไปดูมาแล้วตอนวันปฐมนิเทศเมื่อวาน”

“งั้นก็โอเค ตั้งใจเรียนนะ”

ตะวันบอกพร้อมตบบ่าขวาของอีกฝ่ายเบา ๆ

“ตั้งใจเรียนนะอาทิตย์” ทะเลบอกพลางส่งยิ้มหวาน

อาทิตย์รีบหันหลังให้ทั้งสองคนแล้วผุดยิ้ม

ก่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มพลางก้าวขาเดินห่างออกไป

“ไม่ต้องห่วงผมหรอก พวกพี่ก็ตั้งใจเรียนล่ะ”

ตะวันและทะเลต่างมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อยอย่างเอ็นดูเหมือนวันวาน

“เราไปกันเถอะ” ตะวันชวน

“อื้ม” ทะเลรับคำ

ณ

อาคารเรียนสาม ห้องเรียน 401

“ตัวแทนนักเรียนชั้นเรายังไม่มาอีกงั้นเหรอ

จำได้ว่าเขาอยู่ห้องเดียวกับเรานี่นา?” นักเรียนหญิงผมยาวตัดหน้าม้ากล่าวถาม

“เดี๋ยวเขาก็มา” นักเรียนหญิงผมเปียขวาตอบพร้อมจัดแจงหนังสือบนโต๊ะตัวเอง

“นี่ผมเปีย สรุปแล้วเธอชื่ออะไรคุยกันมาตั้งนาน”

เด็กหนุ่มผิวสีแทน ใบหน้าคม คนที่คุยกับเธอในวันปฐมนิเทศถาม

“มายมิ้นท์ จะเรียกว่ามิ้นท์เฉย ๆ ก็ได้”

“ชื่อเหมือนลูกอมเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

หนุ่มผิวสีแทนพูดพร้อมหัวเราะ ทว่ามิ้นท์ก็ไม่ได้สนใจ

ไม่นานเด็กสาวผมหน้าม้าที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปด้านหน้ามิ้นท์

พลันหันมาถามเด็กหนุ่มที่หัวเราะเสียงดังซึ่งนั่งอยู่โต๊ะด้านหลังมิ้นท์

“แล้วนาย ชื่ออะไร?”

“ในเมื่อถามมาแบบนี้ จะบอกให้ก็ได้” เขากอดอก กล่าวสืบ

“ชื่อโกโก้ หรือจะเรียกว่าโก้ก็ได้”

“อุ๊บ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

นักเรียนหญิงคนที่ถามหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง

“นี่เธอหัวเราะอะไร?” โก้ถามด้วยความสงสัย

เขาคิดว่าชื่อตัวเองก็ปกติไม่มีอะไรน่าขำ

“ชื่อนายก็ไม่ต่างจากมิ้นท์เท่าไหร่หรอกน่า ก๊ากก

พ่อหนุ่มโกโก้ ฮ่าฮ่าฮ่า” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะหนักกว่าเดิม

“ธะ.เธอ!!” โก้พูดพร้อมกับชี้นิ้วใส่อีกฝ่ายด้วยความเขินขาย

เพราะเสียงขำที่แปลกของผู้หญิงคนนี้ทำให้นักเรียนในห้องหันมาสนใจหัวข้อสนทนาของพวกเขา

แต่จู่ ๆ เสียงประตูพลันดังขึ้น

ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มหน้าหล่อ คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน สูงราว 179 เซนติเมตร

เดินสะพายกระเป๋าเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ทุกคนในห้องต่างมองเขาเป็นตาเดียวด้วยความเงียบ

“นี่ อาทิตย์มานั่งนี่สิ มิ้นท์จองที่ไว้ให้แล้ว”

เสียงหวานใสดังขึ้นด้วยรอยยิ้ม พร้อมเอ่ยชวนอีกฝ่ายไปนั่งโต๊ะริมหน้าต่างข้างเธอ

มิ้นท์รู้ดีว่าอาทิตย์ชอบนั่งริมหน้าต่าง

เธอเลยรีบมาโรงเรียนตั้งแต่เช้าเพื่อจองตำแหน่งที่นั่งที่ดีที่สุดไว้ให้

เด็กหนุ่มพอเห็นว่ามีคนจองที่ให้

เลยเดินตรงไปนั่งโต๊ะนั้นโดยไม่ได้กล่าวอะไร

กลุ่มผู้หญิงในห้องเริ่มซุบซิบคุยหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับเขา

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอมดำซึ่งสอบได้คะแนนอันดับสองได้ยินเลยบ่นในใจ

‘ก็ไม่เห็นเท่าไหร่นี่’

เวลาล่วงเลยไปจนครูที่ปรึกษาเดินเข้ามาทักทายพวกเขาทุกคน

และให้แต่ละคนออกไปแนะนำตัวเองหน้าชั้นเรียน

ช่วงพักกลางวัน

หลังจากครูสาวรายวิชาคณิตศาสตร์เดินออกไปจากห้อง

มิ้นท์ได้ลุกจากโต๊ะเดินเข้าไปหาอาทิตย์ เอ่ยชวนด้วยรอยยิ้ม

“อาทิตย์ เราไปกินข้าวกันเถอะ”

“ไปสิ” เขาตอบตกลง

ในตอนนั้นเด็กหนุ่มผิวสีแทน

ใบหน้าคม สูงราว 178 เซนติเมตร ก็ได้เดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่

“เฮ้ย!! ขอไปด้วยได้ไหม?”

อาทิตย์ที่กำลังจะลุกขึ้นได้เหลือบมองต้นเสียงก่อนตอบรับ

“ไปสิ”

“งั้นฉันขอไปด้วยได้มั้ย?” นักเรียนหญิงตัดผมหน้าม้าถาม

ทั้งสามคนมองหน้าอาทิตย์แต่เขากลับนิ่งเงียบ

มิ้นท์จึงตอบแทน

“มาสินัจ มาด้วยกัน”

อาทิตย์ได้ลุกขึ้นเดินนำหน้าออกมา

ตามติดด้วย มิ้นท์ โก้ นัจ

ณ

โรงอาหารใหญ่

ทั้งสี่คนเดินมาทานข้าวด้วยท่าทีปกติของพวกเขา

แต่ในสายตาคนนอกที่มองมาให้ความรู้สึกราวกับสี่คนนี้เป็นดั่งเทพธิดา เทพบุตร

พวกเขามีใบหน้าและรูปร่างสรีระที่สมบูรณ์แบบ

ถือได้ว่าเป็นตัวท็อปของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ก็ว่าได้

หลังจากซื้อข้าวเสร็จเรียบร้อยระหว่างเดินหาที่นั่ง

อาทิตย์พยายามมองหาพี่ชายทั้งสองของเขาอยู่ตลอดแต่ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว

สายตาหลายคู่ต่างจับจ้องมาที่พวกเขาตอนกินข้าว

แต่ทั้งสี่คนก็ทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ พอกินข้าวไปได้ไม่นาน

ดวงตาคมเหลือบไปเห็นพี่ชายทั้งสองกำลังยืนซื้อน้ำอยู่เลยอาสาไปซื้อน้ำให้เพื่อน ๆ

“มีใครจะเอาน้ำอะไรไหม? จะไปซื้อน้ำ”

“มิ้นท์ขอน้ำเปล่า”

“เอาน้ำเปล่า”

“นัจขอน้ำเปล่าเหมือนกัน”

เมื่อมิ้นท์ โก้ และนัจสั่งน้ำเสร็จ

อาทิตย์ไม่รอช้ารีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปร้านน้ำทันที

หน้าร้านเครื่องดื่ม

‘เจ้โซดา’

“จ้า ๆ พวกเธอสองนี่มันจริง ๆ เลยนะ หวานกันได้ตลอด”

เจ้โซดาพูด

หลังจากเจ้โซดาพูดจบ

เสียงของอาทิตย์ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“พี่ทะเล พี่ตะวัน ซื้ออะไรกันอยู่เหรอ?”

เสียงนี้ทำให้ทะเลสะดุ้งเล็กน้อย

เขาหันหลังไปหาต้นเสียง

“พี่พึ่งกินข้าวเสร็จ เลยแวะมาซื้อน้ำ” ทะเลตอบ

“พี่ก็เหมือนกัน” ตะวันตอบ

“อ่อ แล้วพวกพี่สั่งอะไรกันเหรอ?”

“พี่สั่งน้ำแอปเปิลเขียว ส่วนตะวันสั่งโกโก้ปั่น”

พวกเขายกแก้วบนมือให้อาทิตย์ดู ทะเลพูดต่อ

“แล้วอาทิตย์ล่ะจะกินน้ำอะไร เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอาไหม?”

“โอ๊ยย!! พวกเธอจะสั่งอะไรก็สั่ง ข้างหลังรออยู่เห็นไหมนั่น!

จะมาจู๋จี๋อะไรกันตอนนี้!” เจ้โซดาบ่นแซวขำ ๆ

อาทิตย์อยู่ดี

ๆ ก็เหมือนจะทำตัวไม่ค่อยถูก รีบหันไปสั่งน้ำทันที

“ลุงครับ เอาน้ำแอปเปิลเขียวหนึ่งแก้วกับน้ำเปล่าสามขวดครับ”

“กรี๊ดดดด!!! จะมาลุงอะไรจ๊ะ เห็นชื่อร้านไหม อ่านซิ

เจ้!-โซ!-ดา!”

ทะเลมองหน้าอาทิตย์พร้อมหัวเราะเล็กน้อย

เด็กหนุ่มเห็นแบบนั้นยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ส่วนตะวันเองก็กำลังอมยิ้มอยู่ข้าง

ๆ ทะเล

“คะ..ครับเจ้”

“โอเค เดี๋ยวเจ้จะรีบทำให้ รอแป๊บ”

หลังจากซื้อน้ำเสร็จ

“เดี๋ยวพี่กับทะเลต้องไปทำงานต่อ”

ตะวันบอกน้องชายที่กำลังถือของเต็มมือ

“ครับ งั้นไว้เจอกันหลังเลิกเรียน”

“วันนี้พวกพี่อาจกลับเย็นหน่อย อาทิตย์กลับไปก่อนเลย

กลับเองได้ใช่ไหม?” ตะวันถาม

“นั่นสิ อาทิตย์จำที่บอกไปเมื่อตอนเช้าได้หรือเปล่า

ว่าจะกลับบ้านต้องต่อรถเมล์สายไหนบ้าง?” ทะเลถามพร้อมแสดงสีหน้าเป็นห่วง

อาทิตย์เห็นใบหน้าแสดงออกของอีกฝ่ายพลันรู้สึกหงุดหงิด

เพราะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กไม่รู้จักโตสักทีในสายตาพวกพี่ ดังนั้นเลยตอบตกลงไป

แม้ว่าใจจริงจะอยากกลับพร้อมกันมากแค่ไหนก็ตาม

“ผมกลับเองได้ พวกพี่ไม่ต้องห่วง”

เขาตอบพลางหันหลังแล้วเดินไปยังโต๊ะที่เพื่อน ๆ นั่งอยู่

เมื่อมิ้นท์เห็นว่าในมือของอาทิตย์ถือน้ำแอปเปิลเขียว

เธอเลยถามออกมาด้วยความสงสัย

“น้ำแอปเปิลเขียว? อาทิตย์ไม่ชอบน้ำผลไม้ไม่ใช่เหรอ?”

อาทิตย์ไม่ได้ตอบ

เขายกแก้วน้ำแอปเปิลเขียวขึ้นมาดื่มทันทีด้วยความโมโห

ซึ่งแสดงออกชัดผ่านคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

ทั้งสามคนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จึงมองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าตอนไปซื้อน้ำเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ดี ๆ

ถึงโมโหมาแบบนี้

หลังเลิกเรียน

จากโรงเรียนที่เคยครึกครื้นด้วยเสียงของเหล่านักเรียนนับพัน

เวลานี้กลับเงียบเหงาอย่างเห็นได้ชัด

ทว่าหลากสถานที่ในโรงเรียนแห่งนี้กลับยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นของความสุขและเสียงหัวเราะของกลุ่มนักเรียนที่อยู่ซ้อมกีฬาและกิจกรรมต่าง

ๆ คนเหล่านี้ต่างตั้งใจซ้อมเพื่อความฝันของตัวเอง

ณ

ห้องดนตรีหลังอาคารพละ เวลา 16.58 น.

“เมื่อวานทะเลทำได้ดีแล้ว ทำไมไม่พักสักหน่อยล่ะ?” ตะวันพูดพร้อมมองคนตัวเล็กซึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเปียโนสีดำขนาดใหญ่

“ทะเลต้องพยายามมากกว่านี้ เมื่อวานที่ฟังจากวิดีโอ

ทะเลเล่นผิดไปหลายโน้ตเลย แถมร้องเพี้ยนด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า”

“อย่าหักโหมนักสิ นิดเดียวเองไม่มีใครสังเกตหรอก”

ตะวันพูดด้วยความเป็นห่วง

“เดือนหน้าทะเลมีแข่ง ตะวันจะกลับไปดูอาทิตย์ก่อนไหม

เขาพึ่งย้ายมาอาจยังปรับตัวไม่ได้”

“ไม่เป็นไร ตะวันจะอยู่เป็นเพื่อนทะเลนี่แหละ อาทิตย์ก็อายุสิบหกแล้ว

คงดูแลตัวเองได้แล้วล่ะ ทะเลไม่ต้องห่วง”

"อื้ม

ขอบคุณนะ"ทะเลขอบคุณอีกฝ่ายที่มองมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปซ้อมเปียโนต่อ

เวลาผ่านไปเด็กหนุ่มตัวสูงที่เอาแต่จ้องมองคนตัวเล็กก็ได้ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

จนเวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร

หลังจากลืมตาตื่น

เขาจึงได้ก้มมองนาฬิกาบนข้อมือซ้ายของตัวเอง

“หกโมงกว่าแล้วเหรอ?”

ในตอนนั้นทะเลได้เล่นเพลงจบพอดี เขาค่อย ๆ

ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาตะวัน ยืนห่างเพียงเล็กน้อย

ก่อนจะเอื้อมบางไปเก็บผมที่ชี้ขึ้นเป็นก้นเป็ดของอีกฝ่ายให้เข้าที่

“ตื่นแล้วเหรอ งั้นเรากลับกันเลยไหม?” เขาถาม

แต่ในจังหวะนั้น ‘ตะวัน’ ซึ่งกำลังนั่งงัวเงียอยู่บนเก้าอี้

พลันซุกศีรษะเข้าไว้ตรงท้องของเขาเบา ๆ แล้วแช่ค้างไว้อย่างนั้น

“ทะเลน่ะ เก่งมากแล้ว ตะวันเชื่อเสมอว่าทะเลต้องทำได้”

คนโดนชมเผยยิ้มพลางลูบหัวตะวันเบา

ๆ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ขอบคุณนะ”

บนรถเมล์ ทะเลได้นอนซบไหล่ตะวันไปจนถึงป้ายที่ต้องลง

และต่อรถเมล์อีกหนึ่งสายเพื่อเดินทางกลับ

ตะวันแวะไปส่งทะเลก่อนแล้วค่อยกลับบ้านตัวเองเหมือนเช่นเคยทำ

เป็นแบบนี้ตลอดสองปีตั้งแต่ย้ายมาโรงเรียนใหม่

ณ

บ้านพักของสองพี่น้อง เวลา 19.40 น.

“กลับมาแล้ว” ตะวันพูดพร้อมถอดรองเท้าวางไว้ในลิ้นชัก

“กลับมาแล้วเหรอ พี่ไปไหนมา กลับมาเกือบสองทุ่ม?” อาทิตย์ขมวดคิ้วถามขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะกินข้าว

“พี่อยู่เป็นเพื่อนทะเลซ้อมเปียโน

แล้วเผลอหลับเลยกลับช้านิดหน่อย”

“นี่พี่ไปซ้อมเปียโนกับพี่ทะเลมาเหรอ!?” อาทิตย์ถามด้วยความตื่นเต้น

ทว่าก็ยังคงพยายามวางมาดนิ่งไว้อยู่ ทำเหมือนถามไปงั้น

แต่ในใจกลับอยากรู้มากว่าการซ้อมของทะเลเป็นอย่างไรบ้างและอยากไปเห็นด้วยตาของตัวเอง

“ใช่ พี่ไปนั่งเป็นเพื่อนทะเลเฉย ๆ”

“อ๋อ โอเค ผมทำอาหารไว้ให้พี่ พี่อย่าลืมกินด้วยนะ

ผมไปนอนก่อน” อาทิตย์พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นบันไดไป

“จะนอนแล้วเหรอ?” ตะวันถามด้วยความสงสัยเพราะปกติน้องชายเป็นคนที่นอนดึกมาก

“ใช่วันนี้ผมเหนื่อย”

ตะวันเผยยิ้ม

ก่อนเดินไปเปิดดูอาหารที่น้องชายสุดที่รักของเขาทำไว้ให้

“ไข่ต้ม?” ตะวันเรียกชื่อเมนูอาหารตรงหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย

แล้วพูดติดตลก

“แบบนี้จะมีแฟนกับเขาเมื่อไหร่เนี่ย

ฮ่าฮ่าฮ่า”

ตะวันส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจบ่นเอ็นดูน้องชายก่อนนั่งลงกินไข่ต้มที่อาทิตย์ทำไว้ให้อย่างมีความสุข

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***