บทที่ 3 หนุ่มหล่อประจำโรงเรียน

บทที่ 3 หนุ่มหล่อประจำโรงเรียน

วันเวลาตลอดการพักผ่อนเกือบเป็นไปได้ด้วยดี ผิดเสียแต่ว่าอาทิตย์ได้เผลอพูดบางสิ่งที่ไม่สมควรพูดออกไปในวันสำคัญ

ทำให้ด้วยความรู้สึกผิดที่ค้างคาหลังจากกลับมาบ้าน

เมื่อเห็นหน้าทะเลทีไรเขาก็มักจะหลบหลีกอยู่เสมอ นาน ๆ

ครั้งที่ทั้งสองจะได้คุยกันสักหน

ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นความรู้สึกชอบที่อาทิตย์มีให้ทะเลกลับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

จนวันนี้ ทั้งสามคนได้มีโอกาสเรียนที่เดียวกันในจังหวัดจันทบุรี

วันเปิดภาคเรียน

ปีการศึกษา 2558 ณ หอประชุมใหญ่โรงเรียนจันทบุรีพิทยาคาร

นักเรียนใหม่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 และมัธยมศึกษาปีที่ 4 ต่างรวมตัวกันอยู่ในหอประชุมใหญ่

เสียงครูท่านหนึ่งประกาศขึ้นผ่านไมโครโฟน

“ต่อไปจะเป็นการกล่าวสุนทรพจน์ของตัวแทนนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 นายทิวากร เมฆเรืองชัย ซึ่งสอบเข้ามาด้วยคะแนนอันดับหนึ่ง”

เมื่อเด็กหนุ่มปรากฏตัวบนเวที

เสียงซุบซิบของเหล่านักเรียนซึ่งกำลังนั่งฟังอยู่ด้านหน้าพลันดังขึ้น

“โห! หน้าตาดีมาก เขาเป็นดารารึเปล่า?”

“ได้ยินมาว่าคะแนนของอันดับหนึ่งปีนี้

กระโดดห่างจากอันดับสองเยอะกว่าปีก่อน ๆ ”

‘นามสกุลเมฆเรืองชัย ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้น ๆ’

นักเรียนหญิงผมยาวมัดรวบตึงไว้ด้านหลังแล้วติดกิ๊บรูปแตงโมคิดในใจ

“หมอนี้ฮอตเป็นบ้า แบบนี้คงต้องสนิทกับเขาให้ได้”

เด็กหนุ่มผิวสีแทน ดวงหน้าคมพูดเมื่อได้ยินเสียงซุบซิบมากมาย

“เขาเป็นเพื่อนฉันเองแหละ แต่เขามีคนที่ชอบแล้วนะ

นายเลิกหวังเถอะ” นักเรียนหญิงหน้าตาดี เปียผมมาด้านขวาเอ่ยขึ้น

เด็กหนุ่มแสดงสีหน้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

เขาหันขวับมองเด็กสาวทันที

“เฮ้ย! ไม่ใช่แล้ว! นี่เธอคิดอะไรของเธอเนี่ย!

ผมแค่อยากเป็นเพื่อนกับเขาแค่นั้นเอง!”

ไม่นานเสียงทุ้มเข้มของเด็กหนุ่มบนเวทีก็ดังขึ้น

ทำให้คนที่กำลังส่งเสียงซุบซิบเงียบลงพร้อมจ้องมองมาที่เขาเป็นตาเดียว

“ผม นายทิวากร เมฆเรืองชัย ชื่อเล่นของผมคืออาทิตย์

วันนี้ได้มีโอกาสเป็นตัวแทนของเพื่อน ๆ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ....”

หลังกล่าวจบ

เสียงตบมือของเหล่านักเรียนและคณะครูก็ดังขึ้นเพื่อแสดงความยินดี

ก่อนจะตามด้วยเสียงประกาศของครูสาว

“ต่อไปจะเป็นการกล่าวต้อนรับของประธานนักเรียนคนใหม่

นายจิรายุ เมฆเรืองชัย”

ทันทีที่เจ้าของนามเดินขึ้นไปบนเวที

ผู้คนในที่นั้นต่างนิ่งเงียบพร้อมจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่วางตา

ชายหนุ่มเดินตรงไปยังแท่นกล่าวสุนทรพจน์

จากที่รอบข้างเงียบสงัด เมื่อเขาหันมองมาด้านหน้า

เสียงซุบซิบของเหล่านักเรียนใหม่จึงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

“นี่มันบ้าไปแล้วเขาคือใครกัน เป็นดาราจริง ๆ ใช่ไหม

หล่อเป็นบ้าเลย”

“พี่เขาดูดีจัง”

‘ฉันนึกออกแล้ว

นามสกุลเมฆเรืองชัยเป็นนามสกุลเดียวกันกับประธานนักเรียนที่พี่เคยพูดให้ฟังตอนนั้นนี้เอง

เมื่อกี้ทำไมฉันนึกไม่ออกกันนะ’

นักเรียนหญิงกิ๊บแตงโมคนก่อนหน้านี้คิดในใจอีกครั้ง

“นามสกุลประธานนักเรียน

เหมือนกับอาทิตย์ตัวแทนนักเรียนชั้นเราเลย เธอรู้จักเขาไหม?” เด็กหนุ่มผิวสีแทน

เอ่ยถามนักเรียนหญิงเปียผมไว้ด้านขวาที่เคยพูดกับตัวเองก่อนหน้านี้

“เขาเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของอาทิตย์”

เธอตอบเสียงนิ่งพร้อมมองไปบนเวที

“โห เจ๋งชะมัด!”

เมื่อเสียงพูดคุยไม่มีท่าทีจะหยุด

ประธานนักเรียนก็เริ่มเอ่ยขึ้นผ่านไมโครโฟนตรงหน้า

“สวัสดีครับน้อง ๆ พี่ชื่อตะวันนะครับ”

ด้วยเสียงทุ้มและนุ่มนวลสะกดใจคนของเขา ทำให้ผู้คนที่ไม่แม้แต่สนใจในพิธี เอาก้มหน้าเล่นโทรศัพท์จำต้องวางทุกสิ่งบนมือลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองบนเวที

หลังกล่าวสุนทรพจน์จบ

ทุกคนต่างตบมือแล้วเริ่มคุยซุบซิบกันอีกครั้ง

“พี่เขาชื่อตะวันงั้นเหรอ?”

“พี่ตะวันหล่อมาก เขามีแฟนรึยังนะ?”

“พรุ่งนี้ฉันจะทำขนมไปให้พี่เขา”

“การย้ายมาเรียนโรงเรียนนี้ ฉันคิดไม่ผิดจริง ๆ”

เด็กนักเรียนหญิงผมสั้นประบ่าใส่แว่นหนาเตอะพร้อมถือกล้องถ่ายรูปสีดำราคาแพงพูด

‘ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้กันนะ น่าเบื่อเป็นบ้า’

เด็กหนุ่มตัวสูง ผมสีน้ำตาลอมดำ

ซึ่งเป็นคนที่สอบเข้าได้ด้วยคะแนนอันดับสองเอ่ยในใจ พลางจ้องมองไปบนเวที

“ต่อไปจะเป็นการแสดงดนตรีต้อนรับนักเรียนทุกคนจากตัวแทนนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6” ครูสาวประกาศ

‘แสดงดนตรี? ก็คงจะน่าเบื่อเหมือนเดิม’

เด็กหนุ่มคิดในใจ

ไม่นานม่านสีแดงที่กั้นไว้อีกชั้นทางด้านหลังเวทีพลันเปิดขึ้นอย่างช้า

ๆ ก่อนจะปรากฏเด็กหนุ่มในชุดสูทสีดำ สูงราว 172เซนติเมตร

ดวงหน้าหวานละมุนของเขาดึงดูดให้ผู้คนต้องจับจ้องไม่ว่าจะหญิงหรือชาย

แม้แต่คณะครูก็เช่นกัน เด็กหนุ่มคนนี้ดูดีมาก

หลังจากนิ้วเรียวเริ่มบรรเลงโน้ตเพลงใหม่ซึ่งแต่งขึ้นมาเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

ทำให้ทุกคนที่ได้ยินต่างเผยยิ้มออกมา

เสียงหวานนุ่มขับร้องเนื้อเพลงชวนให้เคลิบเคลิ้มและรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

“น่าสนใจดีแฮะ” เด็กหนุ่มคนเดิมพูด

พลางยิ้มอ่อนมองคนบนเวทีอย่างไม่ลดละ

‘นั่นคงเป็นพี่ทะเลที่อาทิตย์พูดให้ฟังบ่อย ๆ’

นักเรียนหญิงเปียผมด้านขวาคิดในใจ

ตัดมาที่เด็กหนุ่มสองพี่น้องซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงินข้างเวที

อาทิตย์เผยยิ้มออกมาพร้อมจ้องมองคนบนเวทีด้วยความชื่นชม

“พี่ทะเลเขาเก่งมาก พี่ว่าไหมพี่ตะวัน?”

คนถูกถามหันหน้ามองต้นเสียง

ก่อนตอบด้วยรอยยิ้มของพี่ชาย

“ใช่ ทะเลเก่งมาก” พูดจบ

เขาจึงหันกลับไปมองเด็กหนุ่มบนเวทีอย่างหลงใหล เผยยิ้มอ่อนพลางกล่าวในใจ

‘ทะเลต้องทำได้อยู่แล้ว สู้เขานะ’

หลังจากเล่นไปได้สักพัก

หัวใจของคนบนเวทีพลันเต้นเร็วและแรงขึ้นเรื่อย ๆ

มือทั้งสองข้างเริ่มสั่นเครือเล็กน้อยด้วยความกลัว

ถึงแม้ร่างกายจะเกิดอาการเช่นนี้

แต่เขากลับยังคงสามารถประคองการเล่นไว้ได้ดี

ภาพความทรงจำของพ่อแม่ที่นอนจมกองเลือดเริ่มผุดแทรกขึ้นมาเป็นระยะ

ๆ ทว่าเมื่อเขามองไปหาตะวันซึ่งกำลังมองมาด้วยรอยยิ้มคุ้นเคย

ทำให้มือทั้งสองข้างที่เริ่มสั่นเครือ หัวใจที่เคยเต้นแรงสงบลง

เสียงดนตรีเล่นไปเรื่อย ๆ พร้อมเสียงขับร้องเสนาะหู

ทุกคนในหอประชุมต่างนิ่งเงียบตั้งใจฟังจนเพลงบรรเลงจบลง

เสียงตบมือของเหล่านักเรียนรวมถึงคณะครูทุกคนดังก้องกังวาน

สนั่นครึกโครมทั่วหอประชุม

ทะเลมองผู้ชมหน้าเวทีด้วยรอยยิ้ม กล่าวในใจอย่างตื้นตัน

‘ทำได้แล้ว เราทำได้แล้ว ตะวัน ทะเลทำได้แล้ว’

ในประโยคสุดท้ายเขาได้หันไปมองหน้าของคนที่เอ่ยถึง ทว่าสิ่งเห็นคือ

ตะวันที่พยายามทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นและโค้งตัว และอาทิตย์ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ

ก็ทำแบบเดียวกัน ในตอนแรกทะเลก็ไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังทำอะไร แต่พอตั้งสติดี ๆ

แล้วตั้งใจอ่านปากของทั้งสองก็เข้าใจทันที

เด็กหนุ่มชุดสูทรีบลุกพรวดจากเก้าอี้เปียโน

ก่อนโค้งตัวแล้วกล่าวขอบคุณทุกคน

ตะวันที่มองมาเห็นแบบนั้นเลยหัวเราะออกมาเล็กน้อย

ก่อนเผยยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมปรบมือแสดงความยินดี

ส่วนน้องชายของเขาก็ยิ้มพร้อมปรบมือแสดงความชื่นชมคนบนเวทีไม่ต่างกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***