บทที่ 2 รอยยิ้มวัยเยาว์หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

บทที่ 2 รอยยิ้มวัยเยาว์หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ณ บ้านพักตากอากาศริมทะเลจังหวัดจันทบุรี

เวลา 17.20 น.

“เหนื่อยจังเลย นั่งรถตั้งนาน ไม่คิดว่ารถจะติดขนาดนี้”

ทะเลพูดพร้อมบิดตัวไปมาขณะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงสีขาวด้วยความเหนื่อยล้าจากการนั่งรถ

ตะวันที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาเห็นแบบนั้นเลยรีบวางกระเป๋าและของบนมือลง

ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างเด็กหนุ่มหน้าสวย

“เดี๋ยวตะวันนวดให้”

“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง บิดตัวสองสามทีก็หายเหนื่อยแล้ว”

ทะเลลุกขึ้นนั่งพร้อมบิดตัวไปมาด้วยความกระปรี้กระเปร่า

ตะวันยิ้มด้วยความเข้าใจพลางมองหน้าหวาน

เขาเคลื่อนตัวไปนั่งด้านหลังของคนตัวเล็ก ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองไปนวดไหล่ให้

เขาหวังว่าการที่เขาทำแบบนี้จะช่วยให้คนตรงหน้าคลายความเหนื่อยล้าลงได้บ้าง

ส่วนทะเลเมื่อเห็นว่าตะวันทำแบบนี้ก็ทำได้แค่ยินยอม

“ขอบคุณนะตะวัน”

“ดีขึ้นไหม?” ตะวันถามพร้อมนวดไปด้วย

“อื้อ... ดีขึ้นเยอะเลย”

ไม่ทันไร เสียงผลักประตูพลันดังขึ้นพร้อมกับเสียงเล็กแหลมของอาทิตย์

“พี่ตะวัน! พี่ทะเล! ไปเล่นน้ำกัน!!”

ทะเลและตะวันต่างมองไปยังต้นเสียง ซึ่งสวมแว่นกันแดดสีดำ

มือขวาถือห่วงยางลายเป็ดสีเหลือง มือซ้ายถือถังน้ำพลาสติกหูหิ้วสีแดงขนาดเล็ก

พร้อมสวมชุดลายเป็ดสีเหลืองทั้งตัว แม้แต่รองเท้าก็ยังเป็นรองเท้าเป็ด

เห็นอาทิตย์แต่งตัวแบบนั้นทั้งสองจึงหันไปสบตากันแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง

ดูท่าเจ้าตัวเล็กจะชอบเป็ดเหลืองมาก

“เอาล่ะ! งั้นพวกเราไปกันเถอะ!!”

ทะเลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมด้วยพลัง

“แล้วทะเลหายเหนื่อยรึยัง?” ตะวันถามขณะวางมืออยู่บนไหล่เล็ก

“หายแล้ว มาเที่ยวกันทั้งที จะมัวนอนเอื่อยแบบนี้ได้ยังไง

ไปกันเถอะ!” พูดจบ เขาพลันลุกพรวดลงจากเตียงพร้อมคว้ามือของตะวันต่อด้วยอาทิตย์

ก่อนวิ่งออกมานอกบ้านพัก

หลังจากวิ่งออกมาไม่นาน เสียงของผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้น

“อย่าไปไกลนักล่ะ! รีบกลับมาทานข้าวกันด้วยนะ!”

ตามมาด้วยเสียงตะโกนของพ่อ

“วันนี้พ่อจะทำปิ้งย่างนะ!”

“ครับบบ!” อาทิตย์และทะเลตอบพร้อมกัน

ตามด้วยเสียงทุ้มบางของตะวัน

“เดี๋ยวจะรีบกลับมาให้ทันอาหารเย็นนะครับ”

คู่สามีภรรยาต่างยืนมองแผ่นหลังของเด็กทั้งสามที่กำลังวิ่งออกไปด้วยรอยยิ้ม

“เอาล่ะ นี่ก็เย็นมากแล้วพวกเราไปเตรียมของกันเถอะคุณ

วันนี้เป็นวันสำคัญด้วย”

“ครับ วันนี้ผมจะทำปิ้งย่างรสเด็ดให้ทุกคนเอง”

ผู้เป็นสามีพูดพร้อมถกแขนเสื้อสีขาวทั้งสองข้างขึ้น

พลบค่ำ

เวลานี้เด็กทั้งสามกำลังวิ่งเล่นหยอกล้อกันไปมาบนหาดทรายสีขาวนวลอย่างสนุกสนาน

ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ค่อย ๆ จมลงสู่ท้องทะเลอย่างเชื่องช้า

แสงสีทองสุดท้ายของวันได้ตกกระทบคลื่นทะเลที่กำลังพลิ้วไหวตามสายลม

ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ฉาบด้วยแสงสีทองระยิบระยับ

ราวกับแสงนี้กำลังเต้นระบำอย่างเริงร่า ทำให้ผู้ที่พบเห็นอดไม่ได้ที่จะต้องมองมา

ภาพเบื้องหน้างดงามเสียจนเด็กทั้งสามต้องหยุดนิ่งแล้วจับจ้อง

รอบด้านมีเพียงเสียงของคลื่นกระทบฝั่งที่ยังคงดังให้ได้ยินพร้อมกับสายลมที่พัดพลิ้วผ่านใบหน้าพวกเขาอย่างแผ่วเบา

“สวยมากเลยครับพี่ตะวัน ผมอยากให้คุณปู่มาเห็นด้วยจัง”

เป็นเสียงของอาทิตย์ที่เอ่ยขึ้นพร้อมมองไปยังท้องทะเลเบื้องหน้าด้วยความตื่นเต้น

ตะวันได้ยินแบบนั้นจึงหันหน้าไปมองต้นเสียง

เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มของน้องชาย รอยยิ้มรื่นรมย์ก็ค่อย ๆ

ปรากฏบนดวงหน้าของคนเป็นพี่ทันที

เขามีความสุขมากที่ได้เห็นน้องชายเพียงคนเดียวของเขากำลังยิ้ม

ก่อนจะหันกลับไปมองทิวทัศน์เบื้องหน้า

“นั่นสิ สวยมากเลย แล้วทะเลล่ะ คิดว่าสวยรึเปล่า?” ตะวันถามคนข้างกาย แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองความงดงามตรงหน้าอยู่

เป็นการถามที่ไม่มีคนตอบ

ทำให้ทั้งตะวันและอาทิตย์ต้องหันมองเด็กหนุ่มซึ่งยืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา

นัยน์ตาสีนิลของทะเลในตอนนี้เปล่งประกายราวกับมีดวงดาวนับล้านอาศัยอยู่

มันสวยงามจนทำให้ทั้งสองพี่น้องเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ

พร้อมจ้องมองดวงตาคู่นั่นเสมือนมีแรงดึงดูดมากมายให้หลงใหล

จนกระทั่งมีเสียงพูดของทะเลดังขึ้น ทำให้ทั้งสองได้สติ

“มันสวยมากเลย”

ตะวันเผยยิ้มออกมาก่อนจะมองไปในทิศทางเดียวกันกับคนตัวเล็ก

ทว่าจู่ ๆ พลันมีน้ำมาจากไหนไม่รู้สาดเข้ามาที่ใบหน้าของเขา

ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนร้าย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ตะวันโดนแล้ว!”

“ไอ้ตัวแสบ!!” คนเป็นพี่ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดก่อนจะวิ่งตามน้องชายลงไปในทะเล

น้ำลึกประมาณหัวเข่าเพื่อเอาคืนเจ้าตัวเล็ก

สองพี่น้องสาดน้ำใส่กันอย่างสนุกสนาน

ทะเลที่ยืนมองสองพี่น้องอยู่เห็นแบบนั้นจึงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

แต่ใครจะรู้ล่ะว่า จู่ ๆ ก็มีน้ำสาดเข้ามาที่ใบหน้าของเขาเหมือนกัน

“ตะวัน!!” ทะเลตะโกน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ลงมาสิทะเล จะยืนอยู่ทำไม”

“นั่นสิพี่ทะเล ลงมาเร็ว” พูดจบ

สองพี่น้องต่างรวมหัวกันสาดน้ำใสทะเลรัว ๆ

“โอ๊ยย! พวกนายเจอดีแน่!!”

สิ้นเสียงทะเลพลันวิ่งลงไปร่วมสนุก พวกเขาทั้งสามสาดน้ำใส่กันไปมาด้วยความสนุกสนาน

ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะท่ามกลางแสงสีทองของดวงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ

ลาลับขอบฟ้าไปทีละนิด

จวบจนเหนื่อยอ่อนหนึ่งเด็กชาย

สองเด็กหนุ่มต่างทิ้งตัวแผ่หลาบนหาดทรายด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการวิ่งเล่นกันเมื่อครู่

“เอาละกลับกันได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะบ่นเอา”

ตะวันซึ่งนั่งอยู่ฝั่งขวามือพูด ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

“จริงด้วย!! ทำไมพี่ไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้”

เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงกลางบ่นเสียงดังพร้อมลุกพรวด มือเล็ก ๆ

รีบปัดเม็ดทรายบนกางเกงลายเป็ดออกทันที

“โดนหน้าพี่ทะเลหมดแล้ว ระวังหน่อยสิ”

ตะวันดุเมื่อเห็นน้องชายทำตัวไม่น่ารัก

อาทิตย์ได้ยินจึงรีบหันไปมองคนที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของตัวเอง

พอเห็นว่ามีเม็ดทรายกระจายอยู่บนใบหน้าหวานนั้น จึงรีบเอ่ยขอโทษทันที

“พะ..พี่ทะเล ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไรหรอกอาทิตย์ แค่นี้เอง” ทะเลตอบพลางหัวเราะไปด้วย

เขาไม่ถือโทษอาทิตย์ แต่อย่างใด หลังจากพูดจบไปไม่นาน

พลันมีมือหนายื่นเข้ามาปัดเม็ดทรายบนดวงหน้าเล็ก ๆ ของเขาออกด้วยสัมผัสที่เบาบาง

ซึ่งความอ่อนโยนนี้จะมาจากใครได้อีกนอกเสียจาก ‘ตะวัน’

เด็กหนุ่มตัวสูงและหล่อเหล่าที่มาพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่สามารถสะกดหัวใจของใครต่อใครให้หลงใหลเพียงแค่จ้องมอง

เขาอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมหลับตาลงเพื่อให้ตะวันปัดเม็ดทรายออกได้ง่าย

“เอาละ หมดแล้ว กลับกันเถอะ”

ตะวันเอ่ยพลางยื่นมือขวาให้คนตรงหน้า หมายจะช่วยพยุงตัวขึ้น

“ขอบคุณนะ” ทะเลเผยยิ้มอ่อน ก่อนเอื้อมมือไปให้อีกฝ่ายกุม

หลังจากลุกขึ้นยืน

ทะเลได้หันมองซ้ายขวาด้วยความสงสัย

“อาทิตย์หายไปไหนแล้ว?”

ตะวันที่มัวแต่มองหน้าหวานได้ยินว่าน้องชายของตัวเองหายไป

จึงรีบหันมองซ้ายขวาไม่ต่างจากทะเล ไม่นานเสียงตะโกนเล็กแหลมพลันดังขึ้น

“นี่!!! พี่ตะวัน!! พี่ทะเล!! เดี๋ยวแม่จะบ่นเอานะ

รีบกลับกันได้แล้ว!!” เสียงนี้ดังห่างออกไปจากพวกเขาราวสิบห้าเมตร

ด้วยความมืดบวกกับหาดทรายซึ่งมีแสงไฟพอประปราย

ทำให้เมื่อครู่พวกเขาไม่ทันสังเกตเห็นอาทิตย์ที่กำลังวิ่งตรงไปยังบ้านพักซึ่งห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร

ทั้งสองคนหลังจากเห็นอาทิตย์เจอแล้ว

จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“นึกว่าหายไปไหนซะอีก”

ทะเลพูดพร้อมมองไปยังเด็กผู้ชายสวมชุดลายเป็ดสีเหลืองซึ่งกำลังวิ่งห่างออกไปเรื่อย

ๆ

ส่วนตะวันเองก็เผยยิ้มอ่อนมองน้องชายด้วยความเอ็นดู

“นั่นสิ ตกใจหมดเลย”

“งั้นเรากลับกันเลยไหม?” ทะเลถามพร้อมมองหน้าคนข้าง

ๆ

“อื้ม กลับกันเถอะ” ตะวันตอบ

ทว่าสายตายังคงจ้องมองไปที่น้องชายอย่างอ่อนโยน

เมื่อทะเลเห็นสีหน้าและท่าทีของตะวันที่มองอาทิตย์

ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ ไม่นานมือบางก็ได้คว้ากุมมือของตะวันไว้แน่น

เอ่ยออกมาอย่างร่าเริง พร้อมวิ่งตามเด็กชายตรงหน้าไป

“ไปกัน!! อาทิตย์วิ่งไปโน่นแล้ว!”

ในขณะที่ทั้งสองเริ่มออกตัววิ่ง

ตะวันรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความนุ่มนิ่มบนมือของทะเล

ทำให้สายตาที่กำลังมองไปยังน้องชายด้วยความเอ็นดู

พลันแปรเปลี่ยนมาจ้องมองมือที่แสนบอบบางข้างนั้นแทน

เขาเริ่มปรายสายตาจากมือเล็กไล่ขึ้นไปเรื่อย ๆ

จนพบกับใบหน้าหวานของทะเล ซึ่งเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ทำให้เขาเผลอยิ้มตามอย่างหักห้ามไม่ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***