บทที่ 1 เสียงเรียกเมื่อครั้งอดีตหลายปีก่อน

บทที่ 1 เสียงเรียกเมื่อครั้งอดีตหลายปีก่อน

“พี่ตะวัน!!”

เด็กชายวัยสิบสองปีหน้าตาจิ้มลิ้ม

ผิวกายขาวไม่มากสีโทนธรรมชาติ สูง 154 เซนติเมตร

ผลักประตูเข้ามาพร้อมเสียงตะโกนอย่างตื่นเต้น

อีกทั้งยังเดินกะเผลกไปทั่วบ้านอย่างเร่งรีบ

บาดแผลถลอกเลือดออกตรงเข่าก็ไม่มีผลทำให้เดินช้าลงเลย

ราวกับว่าความตื่นเต้นทำให้เด็กคนนี้ลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ

เพียงอึดใจเดียวเขาได้เดินมาถึงห้องนั่งเล่นเป็นห้องสุดท้าย

“พี่ตะวัน!!” เขากวาดสายตาไปรอบห้องมุมห้องเพื่อมองหาพี่ชาย

แต่คนตรงหน้าที่พบกลับไม่ใช่คนที่ตามหา

ทั้งสองสบตากันอยู่สักพัก

ก่อนที่เด็กคนนี้จะก้มหน้างุดมองพื้นทันทีเพื่อหลบเลี่ยงสายตาที่มองกลับมาด้วยความงุนงง

“ตะวันไม่อยู่นะ ออกไปข้างนอก นายเป็นใครเหรอ?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น เขานั้นมีวงหน้ารูปไข่ ผิวพรรณขาวผ่อง

ดวงตากลมหวาน จมูกเล็กพอดีกับวงหน้า ริมฝีปากอวบอิ่มถามด้วยความสงสัย ขณะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะไม้

คนถูกถามเงยหน้าขึ้นช้า

ๆ แล้วตอบกลับด้วยความขวยเขิน

“พะ..พี่สวยจังครับ”

ทว่าในตอนนั้นกลับเป็นจังหวะที่ ‘ตะวัน’

เด็กหนุ่มวัยสิบห้าซึ่งมีผิวกายขาว ใบหน้าหล่อ คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน

สวมเสื้อโปโลแขนสั้นสีขาว ส่วนสูง 173 เซนติเมตร เดินเข้ามาพอดี

บนมือของเขาถือไอศกรีมอยู่หนึ่งแท่ง

“อาทิตย์? ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เรานี่มันบ้าจริง ๆ พี่เขาเป็นผู้ชายนะ”

ตะวันเรียกชื่อน้องชายพลางกลั้นหัวเราะกับเรื่องที่พึ่งได้ยิน

หลังจากขบขันได้ไม่นาน

ก็เดินมุ่งหน้าเข้าไปหาคนบนโต๊ะอ่านหนังสือพร้อมแกะห่อไอศกรีมบนมือไปด้วย

“อ๊ะนี่ ไอติมรสผลไม้ของชอบทะเล ตะวันวิ่งไปซื้อมาให้เลยนะ

แถมตอนกลับต้องรีบวิ่งด้วย กลัวมันละลายก่อน ทะเลรีบกินเลย”

“อื้อ ขอบคุณนะ” ทะเลเอ่ยขอบคุณพร้อมยื่นมือไปรับ

“ยินดีครับคนสวย” ตะวันพูดหยอกล้อพลางหยักคิ้ว

เห็นท่าทีของตะวันแบบนั้นทะเลถึงกับส่ายหน้าแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย

กัดไอศกรีมแท่งบนมือกินอย่างสบายอารมณ์

ส่วนอาทิตย์ผู้เป็นน้องชายของตะวันที่ได้ยินสิ่งที่ตะวันพูดก็รู้สึกอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

ใบหูทั้งสองข้างของเขาแดงเล็กน้อย

เขาไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าที่ตัวเองชมเมื่อครู่จะเป็นผู้ชายแถมพี่ชายตัวร้ายก็ดันมาได้ยินอีก

ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้พี่ชายจะต้องเอาเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไปเล่าให้พ่อกับแม่ฟังแน่นอน

และเขาคงจะถูกล้อเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ไปอีกนาน

แม้จะคิดเช่นนั้นอาทิตย์กลับยังทำตัวเมินเฉย

ตัวเขาได้ลืมเรื่องที่กังวลไปจนสิ้น

เพราะเวลานี้เขาไม่อาจหักหักห้ามใจตัวเองไม่ให้มองเด็กหนุ่มคนสวยตรงหน้าได้เลย

“ตะ..แต่ว่า พี่เขาสวยจริง ๆ นะ”

อาทิตย์พูดออกมาอย่างซื่อตรง สายตาของเขาจ้องมองทะเลอย่างไม่ลดละ

ในจังหวะเดียวกัน

ตะวันได้เหลือบสายตาไปเห็นแผลถลอกเลือดออกบริเวณหัวเข่าของน้องชาย

รีบเดินเข้าไปถามอาการด้วยความเป็นห่วงอย่างทันที

“นี่!! ไปโดนอะไรมา?”

เขาคุกเข่าลงตรงหน้าอีกฝ่าย

มองสำรวจบาดแผลตรงเข่าด้านขวาของอาทิตย์ด้วยสีหน้ากังวล

แต่เด็กน้อยไม่ทันจะได้ตอบก็โดนพี่ชายสั่งเสียก่อน

“ไปนั่งตรงนั้นเลย”

ชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ไม้ข้างเด็กหนุ่มหน้าหวานนามว่าทะเลคนนั้น

“เดี๋ยวพี่จะไปเอาอุปกรณ์มาทำแผลให้”

ไม่รอให้ผู้เป็นน้องชายได้ตอบเช่นเคย ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปอีกห้องทันที

ตอนนี้ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเพียงพวกเขาอีกครั้ง

อาทิตย์พยายามหลบสายตาของทะเลที่จ้องมองมาด้วยการทำท่าทีมองสำรวจไปรอบ ๆ

จนคนเป็นพี่ต้องเป็นฝ่ายลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาหา

“นี่เราไหวรึเปล่า ให้พี่พาไปนั่งก่อนไหม?” ทะเลพูดพร้อมยื่นมือออกไปหมายจะช่วย แต่หนุ่มน้อยกลับตอบปัดปฏิเสธทันที

“ผะ..ผมเดินเองได้” พูดจบก็รีบเดินกะเผลกไปนั่งบนเก้าอี้

ใบหูเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย

ทะเลอมยิ้มก่อนเดินตามหลังมานั่งตรงเก้าอี้ข้าง

ๆ

“เราชื่ออาทิตย์ใช่ไหม?”

“อะ...อื้มม ผมชื่ออาทิตย์ แล้วพี่ชื่อว่าทะเลเหรอครับ

เห็นพี่ตะวันเรียกแบบนั้น”

“ใช่ พี่ชื่อทะเล”

“ผมชอบทะเลนะ” เขาพูดออกมาก่อนก้มมองแผลตรงเข่า หวังเพียงจะหลบสายตาที่มองมา

ทะเลได้ยินเลยนิ่งไปครู่หนึ่งพร้อมทำหน้าแปลกใจ

เขาได้ตั้งคำถามในความคิดกับสิ่งที่ได้ยิน

‘เอ๊ะ? อาทิตย์ชอบเราเหรอ?’

ชั่วครู่อาทิตย์พลันเอ่ยต่อ “ผมน่ะอยากไปอีกมาก ๆ

อยากจะเล่นน้ำ อยากจะวิ่งเล่นบนทรายหาดกับพี่ตะวันอีก”

พอพูดถึงเรื่องของสถานที่เที่ยวที่มีชื่อว่าทะเลทำให้อาการขวยเขินเมื่อครู่ของอาทิตย์หายไปสนิท

จากนั้นเขาค่อย ๆ ชำเลืองมองอีกคนด้วยหางตา ถามออกมาด้วยความอยากรู้

“แล้วพี่ทะเลเคยไปเที่ยวทะเลไหม?”

คนเป็นพี่หัวเราะกับตัวเองที่คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง

ก่อนจะมองเด็กชายตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

“เคยสิ ถ้าอาทิตย์อยากไปเที่ยวทะเลมากขนาดนี้

ไว้พวกเราไปเที่ยวด้วยกันไหม?” ปัดความคิดบ้า ๆ

ออกไปแล้วเอ่ยชวนคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มใสซื่อ

“ได้เหรอครับพี่!?” อาทิตย์รีบเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้น

เขาได้นึกถึงวันวานที่เคยไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ก่อนจะถามขึ้นทันที

“แล้วเราจะไปกันวันไหนเหรอครับ?” ดูท่าเจ้าตัวเล็กจะเร่งรีบเสียแล้ว

ไม่นานเสียงของตะวันพลันดังขึ้น

ในมือถือกล่องยาขนาดใหญ่มาด้วย

“ก่อนจะไปไหนก็ต้องทำแผลก่อนนะ ไอ้ตัวแสบ”

ทุกบทสนทนาเขาล้วนได้ยินทั้งสิ้น จนนึกหมั่นไส้น้องชายที่มีแผลแต่อยากลงน้ำทะเล

เขาเดินมานั่งลงตรงหน้าอาทิตย์แล้วเริ่มลงมือทำแผลอย่างเบามือ

“โอ๊ย! เจ็บ! เบา ๆ หน่อยสิพี่ตะวัน”

คนเป็นพี่เงยหน้ามองน้องชายที่กำลังหรี่ตามองแผลตัวเองด้วยความกลัว

เขาเผยยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

“อาทิตย์จะบอกพี่ได้รึยังว่าไปทำอะไรมาถึงมีแผลแบบนี้?” เขาถามย้ำอีกครั้งพร้อมทำแผลอย่างเบามือยิ่งขึ้น

“แม่บอกผมว่าพี่กลับมาแล้ว

ผมเลยรีบปั่นจักรยานมาจากร้านอาหารของพ่อ” ตะวันได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะผุดยิ้มเงยหน้ามองน้องชายด้วยความเอ็นดู

“เรานี่นะ คิดถึงพี่มากขนาดนั้นเชียว?” ในประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความหยอกล้อ

“มะ..ไม่ใช่นะ!! ใครจะไปคิดถึงพี่กัน!”

อาทิตย์พูดพร้อมเบือนหน้าหนีสายตาที่มองมาด้วยความเขินอาย

เพราะสิ่งที่ตะวันพูดมาคือความจริง เขาคิดถึงพี่ชายยิ่งกว่าใคร ๆ

ตะวันไม่เถียงน้องชายแล้ว

เพียงยิ้มออกมาและลงมือทำแผลให้เบามากขึ้น

ทะเลที่นั่งมองอยู่เห็นว่าทั้งสองดูสนิทกันมากจึงพูดบางสิ่งออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พวกนายสองคนนี่ ดูสนิทกันมากเลยนะ”

“ก็เขาเป็นน้องเรานี่/ก็เขาเป็นพี่ผมนี่”

ทั้งสองหันไปทางเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ พร้อมกับตอบออกมาพร้อม ๆ กัน

พอได้ยินและได้เห็นแบบนั้นทะเลเลยเผลอหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว

เพราะการที่คนเราจะพูดออกมาเหมือนกันหรือคล้ายกันในช่วงเวลาเดียวกันนั้นหาได้ยากมาก

แต่ทั้งตะวันและอาทิตย์กลับพูดออกมาด้วยใบหน้านิ่งเฉย

พร้อมจ้องมองมาที่เขาราวกับว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติของทั้งคู่

เมื่อสองพี่น้องได้ยินเสียงหัวเราะพร้อมรอยยิ้มแสนหวานที่ปรากฏบนใบหน้าสวยนั้น

ทำให้พวกเขาเหมือนถูกต้องมนต์สะกดให้เผลอยิ้มไปตาม ๆ กัน

“เสร็จแล้ว รอบหน้าก็ระวังด้วย!” คนตัวสูงพูดพร้อมยีหัวน้องชายด้วยความมันเขี้ยว

เจ้าตัวเล็กเอี้ยวตัวหลบจ้าละหวั่น

“พี่ตะวัน เราจะไปเที่ยวทะเลกันวันไหนเหรอครับ?” อาทิตย์ถามย้ำอย่างไม่ลดละ จนพี่ชายอย่างตะวันต้องออกแรงช่วยน้องชายอีกคน

“ทะเลล่ะ ว่ายังไง อยากไปไหม?”

คนถูกถามยิ้มรับ

ก่อนหันไปมองคนตัวเล็กกว่าซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น

“อยากไปสิ แต่ไว้ให้แผลของอาทิตย์หายสนิทก่อนค่อยไปก็ได้

ปิดเทอมหน้าร้อนเหลืออีกตั้งหลายวัน”

“อื้ม..งั้นเอาตามนี้ เดี๋ยวตะวันจะไปขอให้พ่อกับแม่พาไป”

เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ชายบอกก็อดยิ้มไม่ได้

รีบพูดขึ้นด้วยความดีใจ

“พี่ตะวัน พี่รีบ ๆ เลย ไม่ต้องสนใจแผลผมหรอก แผลแค่นี้เอง”

เด็กน้อยคาดหวังกับเที่ยวครั้งนี้มาก

เพราะนานแล้วที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

เผลอนิดเดียว? มือแสนบอบบางของทะเลพลันเข้ามาจับลงบนหัวของอาทิตย์

เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เอาไว้ให้แผลตรงเข่าหายดีก่อน เดี๋ยวแผลจะติดเชื้อ”

เด็กน้อยหลบสายตา

ก่อนจะตอบตกลงไปโดยที่ไม่ผลักมือข้างนั้นออก

“ครับพี่ทะเล”

ส่วนตะวันที่เห็นเลยส่ายหน้าเล็กน้อย

ไม่นานจึงหันหลังให้ทั้งสองคนแล้วเดินเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บไว้ที่เดิม

ระหว่างนั้นอาทิตย์เลยหันไปถามคนข้าง

ๆ ด้วยความอยากรู้

“ว่าแต่พี่ทะเล พี่เป็นเพื่อนกับพี่ตะวันมานานหรือยังครับ?”

“ก็ตั้งแต่ช่วงเข้าเรียน ม.ต้น ใหม่ ๆ นะ ทำไมเหรอ?”

“ผมไม่เคยเห็นพี่ทะเลมาก่อนเลย

แล้วพี่ตะวันก็ไม่เคยเล่าเรื่องพี่ให้ผมฟังด้วย”

“งั้นเหรอ แต่ว่าพี่ได้ยินเรื่องของเรามาจากตะวันเยอะเลยนะ”

ทะเลบอกพร้อมมองอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

อาทิตย์เผลอสบตาไปครู่หนึ่งเลยรีบก้มหน้างุดหลบสายตากลมหวานคู่นั่นทันที

เอ่ยถามออกมาด้วยความเขินอาย

“พะ..พี่ตะวันพูดถึงผมว่ายังไงบ้างเหรอครับ?”

“ตะวันบอกว่าที่สระแก้วเขามีน้องที่น่ารักคนหนึ่งและเขาก็รักน้องคนนี้มาก

แต่ติดที่น้องคนนี้ดื้อไปหน่อย” พูดจบ รอยยิ้มชอบใจพลันปรากฏตรงมุมปากเล็ก

ดูเหมือนว่าเขากำลังคาดหวังบางสิ่ง

อาทิตย์ได้ยินแบบนั้น จึงรีบเงยหน้าหันหน้าไปบอกปัดทันที

“ผมไม่ได้ดื้อนะ!!? ” ถึงปากจะเถียงแต่ใบหูและพวกแก้มกลับขึ้นสีแดงเรื่อ

เอาเข้าจริงแม้อาทิตย์จะปฏิเสธไปด้วยท่าทีโมโห แต่ลึก ๆ

เด็กคนนี้ก็รู้สึกดีใจที่พี่ชายไม่ได้ลืมเขา

มิหนำซ้ำยังเล่าเรื่องของตัวเองให้เพื่อนฟังอีก

แต่อีกใจก็ตั้งคำถามว่าทำไมพี่ชายถึงบอกเรื่องแบบนี้กับคนอื่น

เขาทั้งโกรธทั้งดีใจไปในเวลาเดียวกัน

ทะเลเมื่อได้เห็นสีหน้าและท่าทีของอาทิตย์

เสียงหัวเราะหวานใสก็ได้ดังขึ้น ราวกับว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดหวัง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอเค ๆ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ เรานี่น่ารักจริง ๆ

เลย”

เมื่อได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทะเล

แทนที่จะโกรธที่ตัวเองถูกแกล้ง กลับกลายเป็นว่าเขาอยากจะถูกแกล้งแบบนี้ต่อไปเรื่อย

ๆ สายตาของเด็กน้อยในเวลานี้ไม่อาจผละจากรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนตรงหน้าได้เลย

ไม่นานทะเลเองก็ยื่นมือไปยีหัวอาทิตย์บ้าง

พูดต่อด้วยน้ำเสียงหวานนุ่ม

“พี่แกล้งเราเล่น จริง ๆ

ตะวันเขาชมเราให้พี่ฟังตลอดเลยว่าเราเรียนเก่งมาก

สอบได้ที่หนึ่งทุกครั้งและยังมีเรื่องอื่นอีกเยอะเลยนะ”

“ครับพี่ทะเล”

เด็กหนุ่มอมยิ้มอย่างภูมิใจพลางก้มมองแผลตรงเข่า

สมองหวนนึกถึงภาพที่พี่ชายกำลังนั่งทำแผลให้ ก่อนจะค่อย ๆ

เงยหน้ามองทะเลแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย

“แล้วทำไมปีนี้พี่ทะเลถึงกลับมาที่สระแก้วพร้อมกับพี่ตะวันได้เหรอครับ

ปีก่อน ๆ ผมไม่เคยเห็นพี่กลับมาด้วยเลย”

“พี่กับตะวันนัดกันไว้ว่าจะมาติวหนังสือกันช่วงปิดเทอม

เตรียมสอบเข้าม.ปลายที่โรงเรียนใหม่ในจันทบุรี”

“พวกพี่กำลังจะขึ้นม.3เอง

ทำไมรีบอ่านหนังสือกันแล้ว เหลืออีกตั้งหนึ่งปีไม่ใช่เหรอครับ?”

ทะเลค่อย ๆ

ขยับตัวเข้ากระซิบข้างหูอีกฝ่าย

“พี่ตะวันเขากลัวสอบไม่ติดน่ะ”

พูดจบทะเลพลันหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“อะ...อื้ม เข้าใจแล้วครับ” เด็กน้อยยิ้มร่า

ทั้งขบขันพี่ชายตัวเองและเขินเพื่อนพี่ชายด้วย

ไม่ทันไรตะวันก็เดินเข้ามา

“ทั้งสองคุยอะไรกันอยู่เหรอ ดูสนุกกันเชียว?” เขาได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังลั่นไปจนถึงข้างใน

ตะวันรู้สึกได้ยินแบบนั้น ทะเลเองก็เริ่มเปิดใจให้อาทิตย์แล้วสินะ

อาทิตย์เห็นว่าพี่ชายมาแล้วเลยรีบปั้นหน้ากลับ

ก่อนบอกปัดด้วยท่าทีลนลานอย่างที่พยายามปิดเท่าไหร่ก็ไม่มิด

“ปะ..เปล่าครับ”

แต่เมื่ออาทิตย์มองหน้าพี่ชายที่กำลังยิ้ม

ความเศร้าสร้อยก็ได้แสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาอย่างหักห้ามไม่ได้

“ผมอยากไปเรียนโรงเรียนเดียวกันกับพวกพี่จัง

แต่แม่ไม่ให้ผมไปด้วย” หนุ่มน้อยเหงาใจ ตั้งแต่เด็กก็มีพี่ชายคอยอยู่ด้วยเล่นด้วย

แต่เมื่อไม่กี่ปีก่อนพี่ชายต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นทำให้อาทิตย์รู้สึกเหงา

ทั้งยังคิดถึงเป็นอย่างมาก

ตะวันเห็นท่าทีของอีกฝ่ายไม่ค่อยดีเลยเอ่ยออกไปอย่างหยอกล้อ

“อยู่กับแม่ไม่ดีเหรอ? เดี๋ยวพี่จะไปฟ้องแม่แน่”

อาทิตย์รีบส่ายหัวพร้อมส่ายมือไปมาห้ามปรามพี่ชาย

“อย่านะพี่ตะวัน! พี่อย่าบอกแม่นะ”

แววตาที่ตะวันมองน้องชายของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ไม่นานเขาก็ได้เดินมานั่งลงตรงหน้าอาทิตย์ เอื้อมมือเข้าไปกุมมือเล็กเอาไว้

“พี่ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้อาทิตย์อยู่คนเดียว”

ผู้เป็นน้องได้ยินแบบนั้นจึงรีบเบือนหน้าหลบสายตาด้วยความน้อยใจ

“ไว้ให้อาทิตย์โตกว่านี้ก่อน พี่จะช่วยขอพ่อกับแม่ช่วยอีกแรง

โอเคไหม?”

เขายังคงหลบหน้าไม่โต้ตอบ

ตะวันกุมมืออาทิตย์ไว้แน่นยิ่งขึ้น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ตอนนี้อาทิตย์กำลังจะขึ้นม.1 ได้เรียนอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน

แถมยังได้กินอาหารฝีมือพ่ออีก ไม่ดีเหรอ?”

“แล้วทำไมพี่ถึงต้องไปเรียนไกลบ้านด้วย”

เด็กน้อยยังคงไม่รู้ในเหตุผล

“ที่พี่ต้องไปเรียนจันทบุรีก็เพราะต้องไปอยู่เป็นเพื่อนป้านิล

ตอนนั้นลุงน้อยแฟนป้านิลพึ่งเสียไป อาทิตย์จำได้รึเปล่า?”

อาทิตย์ค่อย

ๆ ปรายตากลับมามองตะวัน พูดด้วยความน้อยใจ

“จำได้ครับ”

ตะวันพูดต่อ

“ช่วงนั้นเป็นช่วงที่พี่กำลังจะเข้าเรียนม.ต้นพอดี

เลยต้องไปเรียนที่โน่น ไปอยู่เป็นเพื่อนป้านิลเขา”

“แล้วทำไมต้องเป็นพี่ด้วย”

“เพราะพี่เป็นพี่ของอาทิตย์ไง

พี่จะปล่อยให้น้องชายเพียงคนเดียวไปอยู่ไกลบ้านได้ยังไงและป้านิลก็ดีกับครอบครัวเรามาก”

พี่ชายแสนดีพยายามปลอบน้องชายที่คิดถึงเขามากจนงอแง

“แต่ว่า ผมอยากไปเรียนที่เดียวกับพี่ทะเล”

เขาพูดพร้อมปรายตามองคนที่พึ่งเรียกชื่อ

ตะวันได้ยินแบบนั้น คิ้วทั้งสองพลันขมวดเข้าหากัน

เขากำหมัดแน่นแล้วเขกหัวน้องชายไปหนึ่งที

จากความห่วงเมื่อครู่ผันเปลี่ยนเป็นความหมั่นไส้ทันที

“โอ๊ย!? พี่จะเขกหัวผมทำไมเนี่ย!!?”

“ไอ้เจ้าตัวแสบ ไม่ต้องมาพูดเลย”

“ก็พี่ทะเลเขาสวยจริง ๆ นี่!!”

“โอ๊ย... แล้วพี่จะเขกหัวผมอีกทำไมเนี่ย!!?” อาทิตย์พูดพร้อมเอามือลูบหัวตัวเอง เมื่อมะเหงกลงหัวอีกครั้ง

ตะวันเผยยิ้มมองน้องชาย

ก่อนจะใช้มือทั้งสองจับเข้าที่แก้มของคนตรงหน้าให้หันไปมองทะเลซึ่งกำลังมองมา

 “เห็นมั้ย แบบนั้นเขาเรียกว่าน่ารัก

ไม่ใช่สวย”

ทะเลที่นั่งฟังทั้งสองคุยกันมานานจึงอมยิ้มแล้วหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***