ตอนที่4

"ฮองเฮาองค์หญิงเส็จมาแล้วเพคะ!"

เสียงตะโกนลั่นของแม่นมหวังดังขึ้นหลังจากสังเกตุเห็นสตรีที่ตนเลี้ยงมากับมือ

"ลูกข้า!"

เสียนหน่รีบเดินมุ่งหน้าลงมาต้อนรับทันทีก่อนจะต้องตกใจหยุดชะงักไปพร้อมแม่นม

อวี้หลันค่อยๆลงจากรถมาก่อนจะเดินช้าโดยมีหนี่หนิงคอยประคองพร้อมสาวใช้คนอื่น

"ลูกคาราวะท่านแม่..."

"อย่าก้มคาราวะข้าเรื่องนั้นไม่สำคัญ! ไปๆเข้านั้งก่อนเถิด..."

เสียนหนี่เอ่ยพร้อมสายตาเป็นห่วงลูกของตนที่ตอนนี้ผอมแห้งแรงน้อยต่อให้แต่งหน้าสวมชุดหนาเพียงใดก็ซ่อนไม่มิดจากสายตามารดา

"ลูกของข้านี่จวนอ๋องไม่คิดจะให้ข้าวให้น้ำเจ้าเลยหรือไรกันโถ..."

เสียนหนี่รีบจับมือบุตรของตนขึ้นมาลูบปลอบอวี้หลันรับรู้ไดถึงฝ่ามืออ่อนนุ่มอบอุ่นเป็นห่วงเป็นใยตนมากก่อนจะจับมือตอบ

"โถ..องค์หญิงน้อยของบ่าว...หากที่จวนอ๋องนั้นรังแกท่านเหตุใดไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากบ่าวกันละเพคะ...ฮึกๆ.."

แม่นมหวังมองดูร่างกายที่เคยอวบอิ่มงดงามขององค์หญิงผู้เป็นเสมือนลูกของตนในบัดนี้กลับซีดผอมจนน่าสงสารก่อนจะค่อยๆหลังน้ำตา

"...ใช่แล้วลูกข้าหากที่นั้นทำเจ้าเหนื่อยหน่ายลำบากก็หย่ากับอ๋องนั้นสะ แม่เคยบอกเจ้าแล้วแคว้นแดนดินเรานั้น แข็งแกร่งมากพอที่จะต่อกรกับแคว้นสัตรูได้...เจ้าไม่ต้องแต่งงานเชื่อมการเมืองเช่นนี้เลย.."

เสียนหนี่เอ่ยจบก็ค่อยๆกอดปลอบลูกสาวเพียงคนเดียวของนางอย่างช้าๆด้วยสีกน้าเศร้า

"...ข้าไม่เป็นไรมากหรอกเพคะท่านแม่แค่เจ็บป่วยนิดๆเพียงนั้น.."

อวี้หลันตอบก่อนจะค่อยๆกอดตอบมารดาของตนก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆรินไหลช้าอล่างบังคับไม่ได้...

"โอ๋ๆนะเจ้าลูกน้อย...พรุ่งนี้แม่จะเข้าเฝ้าฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉินเพื่อขอพระราชทานการหย่าให้แก่เจ้า..."

"...ยังหย่าไม่ได้เพคะ..."

อวี้หลันตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือก่อนจะค่อยๆคลายกอดจากมารดา

"ทำไมเล่าที่แห่งนั้นทำเจ้าทรมานกายและใจถึงเพียงนี้ หากลูกกังวนเรื่องพระนัดดาน้อยแล้วละก็ออย่าห่วงเลยให้ไปเป็นองค์รัชทายาทต้าซ่งของเราก็ย่อมได้"

"...ท่านแม่ข้าถูกกระทำนะที่แห่งนั้นมาหลายปีไม่คิดจะทำรเายใคร...ปล่อยให้ตนโดนกระทำซ้ำๆจบบอบช้ำไม่เหลือดี...สุดท้ายข้ากลับนึกไม่ถึงจะลามมาคิดฆ่าลูกในท้องข้า..."

หลังจากอวี้หลันเล่าเรื่องราวต่างๆที่พบเจอภายในตกูลอ๋องให้แก่มารดาตนฟังแล้วโทษะเสียนหนี่กลับเกิดขึ้นมากมายก่อนจะค่อยๆคิดวิธีช่วยบุตรตนแก้แค้นเงียบๆแต่เห็นผลเพราะการที่ตนมาถึงที่นี่ได้นั้นไม่ง่ายการที่จะกลับไปปล่าวๆไม่ได้ช่วยบุตรของตนเลยนั้นย่อยไม่ใช่นิสัยคนรักลูกอย่างสุดอย่างนาง

"...ลูกข้าเจ้าเดินทางมาก็นาน ข้าเองก็ไม่ได้พบเจอเจ้าก็นานแล้วด้วย พักที่นี่สักคืนสองคืนเถิด.."

"เพคะท่านแม่..."

อวี้หลันตอบรับก่อนจะค่อยๆลุกโดยมีสาวใช้ประคองช่วยตลอดจนพ้นห้องรับแขก

"แม่นมหวัง...ส่งคำสั่งของข้ากลับไปหาสามี ลูกของพวกเราถูกรังแกทำร้ายทังกายและจิตใจจนบอบช้ำข้าต้องการยาเจ็ดราตรีตะวันฉาย...แล้วก็ยาบำรุงที่ช่วยพื้นฟูลูกข้า ยาเฉาเหมียน..ต้องการโดยไวหากเสร็ธุระที่นี่ข้าจะรีบกลับไป"

ใครที่บังอาจมาทำร้ายลูกหลานของข้ามันต้องตายสถานเดียว...

"เพคะฮองเฮา..."

แม่นมหวังรับคำก่อนจะรีบไปจัดตามคำสั่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***