ตอนที่3

สายลมวสันตฤดูพัดผ่านร่างบางผอมนั่งเหม่อมองออกนอกหน้าต่างพรางฮัมเพลงไปเบาๆก่อนจะเอ่ยถามหนี่หนิง

"...ช่วงนี้น่าจะมีหนูมาให้เฉือนกันเยอะเลยสินะ..."

ออวี้หลันเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะค่อยยื่นมือไปหาหนี่หนิง

"เพคะพระชายาเมื่อวันก่อนนั้นพระชายารองได้ส่งคนมาแอบถาม สวยใช้ที่ไปทำธุระนอกจวน"

หนี่หนิงตอบก่อนจะรีบเดินไปช่วยประคองอวี้หลันที่ตอนนี้ท้องแก่เต็มทีแล้วลุก ใบหน้าที่เคยงดงามผิวพรรณดีกลับซีดโซมเพราะผลจากยา

"ข้าน้อยได้ทำตามที่พระชายากล่าวทุกคำเพคะ ใครจะคิดว่าพอปล่อยข่าวลือลวกๆไปชายารองจะเชื่อ!"

"...ก็สมควรเพราะชายารอง.."

อวี้หลันยืนมองดอกไม้ที่กำลังค่อยๆเบ่งบานทีละช้า...

"ข้าไม่เข้าใจทำไมพระชายาต้องหาคนมาแกล้งทำเสียงร้องไห้ใคร่ครวนด้วยหรือเพคะ?"

หนี่หนิงถามด้วยสีหน้างุนงงก่อนจะหยิบผ้าคลุมยื่นแก่อวี้หลัน

"...เจ้าคงไม่คุ้นชินกับข้าในตอนนี้สินะ...ไม่เป็นไรข้าเข้าใจ..ที่ข้าสั่งให้ทำเพื่อหลอกล่อบางสิ่ง.."

อวี้หลันตอบก่อนจะมองจ่องไปที่ประตูหน้าตำหนักที่ปิดสนิด

...อวี้หลันรู้ดีว่าทำไมหนี่หนิงถึงไม่เข้าใจการกระทำ...นั้นเพราะอวี้หลันคนเก่านั้นอ่อนแอไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของสตรีด้วยกัน...นางนั้นซื่อบริสุทธิ์จนน่ากลัว...

"...ใกล้ถึงเวลาได้เบ่งบานของดอกไม้นาๆพรรณแล้วสินะ..."

อวี้หลันตอบกับตนก่อนจะลูบหน้าท้องที่ตอนนี้โตจนหน้ากลัว... ในตอนที่ได้รับรู้ว่าลูกในท้องนั้นเป็นแฝดนางดีใจแค่ไหนก็ยิ่งแค้นเคืองมากเท่านั้น ซวนหลี่...ถ้าวันนั้นนางทำสำเร็จลูกของข้าจะตายถึงสองคน...

"จริงสิ...อีกไม่นานท่านอ๋องสามีข้าจะกลับจากสงครามแล้วสินะ..."

"ใช่เจ้าค่ะพระชายา"

หนี่หนิงตอบก่อนจะเดินนำของบางสิ่งตาม

"นี่คือของที่ฮูหยินเสียนส่งมาเพคะ"

"ติดต่อพ่อบ้านโจ ข้าต้องการรถม้าออกเยี่ยมท่านแม่...ต้องการภายในวันนี้"

"เพคะพระชายา"

หนี่หนิงรับคำก่อนจะรีบไปทันที

สักพักกลับมีน้ำเสียงเอะอะโวยวายที่คุ้นหูดังขึนนอกตำหนัก

"ท่านพี่หญิงท่านเป็นอย่างไรบ้างน้องหญิงซวนเองนะเพคะ!"

เสียงตะโกนเสแสร้งแกล้งทำเป็นห่วงดังขึ้นก่อนจะพยยามเข้าตำหนักตู้เจวียน

"...พระชายารองได้โปรดกลับไปแต่โดยดีเสียเถิดเวลานี้พระชายาเอกร่างกายอ่อนแอต้องการพักผ่อน"

นายทหารเฝ้าประตูพูดกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นตามคำสั่งท่านอ๋องฉิน ด้วยว่าหากไม่มีคำสั่งจากชายาเอกใครก็หห้ามทำอะไรตามใจเด็จขาด

"พวกเจ้ากล้าดียังไง!"

น้ำเสียงแหลมหูเริ่มแผดแวดๆต่อว่านายทหารเฝ้าประตูอยู่สักพักก่อนจะเอ่ย

"...ท่านพี่หญิงน้องได้ข่าวร่างกายท่านออนแอเพราะแท้งบุตรในครานั้น...อย่าเสียใจไปเลยนะเพคะน้องเองก็สูญเสียด้วย...รีบรักษาตัวให้หายดี ส่วนน้องจะทำหน้าที่รอต้อนรับท่านอ๋องเองนะเพคะ อุป! ฮ่ะๆ~"

จบคำพูดซวนหลี่ได้เดินกลับไปพร้อมกับสีหน้าพึงพอใจอย่างสุดซึ้ง

"...อีกไม่นานเกินรอหรอก...ฮึ"

อวี้หลันกลั่นยิ้มออกมาที่มุมปากก่อนจะค่อยๆสงบสติอารมณ์ตน

ฝั่งฉินฮุ่ยหมิ่น

"...พระชาเอกตอนนี้ได้ออกไปไหนแล้วหรือไม่"

ฉินฮุ่ยหมิ่นเอ่ยก่อนจะมีองค์ลักษ์เงาปรากฎตัว

"เรียนนายท่าน พระชายาเอกนั้นต้องการที่จะไปเยี่ยมเยือนฮองเฮาเเค้วนต้าซ่งครับ ตลอดหลายเดือนมานี้พระชายาแทบไม่ออกไปไหนเลยนอกจากตำหนัก"

"...แล้วตอนนี้...ลูกของข้า.."

ฮุ่ยหมิ่เอ่ยถามอย่างเหม่อลอย ตั้งแต่ได้รับรู้เลือดในวันนั้นไม่ใช่ของชายารองเพียงคนเดียวและชายาเอกของตนนั้นแค่ถูกใส่ร้ายก็สายไปแล้วชายารองนั้นเดิมทีครรภ์ก็อ่อนแออยู่แล้วจึงแท้งแต่ชายาเอกของตนนั้นยอมใช้ยาอันตรายกับตนแรกชีวิตลูก...ยิ่งเมื่อได้รู้จากหมอจาง..ว่าเด็กในครรภ์นางหาได้มีเพียงคนเดียวไม่...

"เออ...ตอนนี้พระชายาใกล้ช่วงพักเตรียมคลอดแล้วพะยาค่ะเด็กในท้องยังปลอดภัยดีมีอยู่หนึ่งคนที่ร่างกายจะอ่อนแอ เพียงแต่พระชายาอาจจะเสี่ยงถึงชีวิตตนถ้าดึงดันจะให้กำเนิด..."

"...แล้วไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ.."

ฮุ่ยหมิ่นหันมององค์ลักษ์เงาของตนก่ออนจะทำสายตาน่ากลัวป่นเศร้า

"..วิธีนั้นย่อมมีพะยาค่ะ เพียงแต่ตัวยานั้นอยู่บนเนินเขาของชาวป่าเถื่อน"

องค์ลักษ์เงาตอบก่อนจะนำภาพต้นเซียนเขาออกมา

"...ข้าจะไปหามาด้วยตัวของข้าเอง"

"แต่ว่าที่แห่งนั้นมัน!.."

"ข้าบอกแล้วไง..ออกไปได้แล้ว"

ฮุ่ยหมิ่นเอ่ยก่อนที่องค์ลักษ์จะหายตัวทันที

"ตามตัวแม่ทัพหลินมาที"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***