ตอนที่2

จากนี้ไปข้าไม่ใช่เสาเย่าแต่เป็นอวี้หลันสตรีงามผู้รักและถนุถนอมสามีและลูกในท้องอย่างสุดซึ้ง...

ความรักความเจ็บปวดอันใดที่สามีหรือสตรีมารยาต่างๆในจวนหลังนี้ทิ้งเป็นบาดแผลลึกไว้ให้ท่านข้าจะแก้แค้นแทนตัวท่านจะรักและดูแลลูกในกายของท่านี้เสมือนลูกในไส้ของฉัน!

หลังจากเสาเย่าหรืออวี้หลันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนนั้นได้นอนอยู่บนเตียงแล้วพร้อมกับหมอหลวงในความทรงจำ...หมอจาง

"!พระชายาท่านอย่าเพิ่งลุกขึ้นนะเพคะ"

สาวใช้ส่วนตัวหนี่หนิงรีบวิ่งมาประคองร่สงกายของอวี้หลันทันทีด้วยสีหน้าซีดเซียว

"คาราวะพระชายา...เออ..ตอนนี้ครรภ์ของท่าน..อ่อนแอมาก..."

หมอหลวงจางเอ่ยก่อนจะก้มหน้าก้มตามองพื้นพร้อมฝ่ามือที่มีเหงื่อเย็นค่อยๆหลั่ง

"...แล้วพอจะมีวิธีรักษาลูกในท้องนี้ของข้าได้หรือไม่..."

อวี้หลันเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยนัยตาหม่นก่อนจะลูบคลำหน้าท้องของตนเบาๆตามความเคยชินของร่างนี้

"...วิธีนั้นย่อมมี...เพียงแต่..."

"ไม่ว่าจะวิธีใดข้าก็จะรักษาครรภ์นี้ไว้...แม้ตัวต้องตาย.."

"...อะ.,เออท่านจะ..คลอดยากเพราะยานี้บำรุงบุตรแต่ทำร้ายร่างกายมารดา...เออ..แล้วตอนนี้"

"...ข้าไม่สนอะไรมาก หนี่หนิงไปหยิบผู้กันและกระดาษมาให้ข้า...หากข้าตายเพราะข้าตึงดันจะรักษาบุตรก็ห้ามเอาโทษท่านหมอจาง"

"แต่ว่า!..พระชายา..."

หนี่หนิงมองดูนัยตาหม่นแน่วแน่ไม่เเปลเปลี่ยนของอวี้หลันชายาของตนอย่างเศร้าๆก่อนจะรีบไปหยิบตามที่พระชายาขอ หลังจากเขียนเสร็จก็รีบยื่นให้หมอหลวงจางรับทันที

หมอหลวงจางทำสีหน้าซีดลงก่อนจะก้มลงรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้

"และอีกสิ่งนึงที่ข้าจะขอ...ท่านหมอจางและทุกคนที่รู้เรื่องนี้...ให้ปกปิดเรื่องการรักษาครรภ์ของข้าให้มิดอย่าให้ใครนอกตำหนักรู้..."

"...น้อมรับคำสั่งพระชายา..."

หลังจบการพูดคุยหมอหลวงจางก็รีบไปเตรียมตัวยาทันทีตามด้วยการปกปิดสิ่งที่รู้สิ่งที่เห็นและได้ยินอย่างมิดชิดด้วยรู้ว่าสิ่งที่อวี้หลันสั่งนั้นคือการ...ปกป้องชีวิตทายาทของจวนอ๋องแห่งนี้

"...หนี่หนิงฟังคำสั่งข้า...แต่นี้ไปสั่งปิดตายตำหนังตู้เจวียนของข้า...คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้าหากไม่ใช่ท่านหมอ!"

"เพคะพระชายา..."

หนี่หนิงรับคำก่อนจะออกไปจัดการตามคำสั่ง

...อวี้หลัน...ฉันคนนี้จะค่อยๆทยอยคืนความทุกข์สุขของท่านแก่ผู้กระทำแต่ละคนช้าๆรอให้ฉันได้พักฟื้นอีกสักพัก...ลูกของท่านจะต้องปลอดภัย.. ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายท่านฉันจะสนองมัน...

'ท่านแม่ดอกไม้ดอกนี้สวยจังเลย!!'

เสียงใสกังวานของเด็กน้อยแก้มอ้วนกลมที่วิ่งเล่นท่ามกลางดอกไม้กระตุ้นจิตใจที่อยากจะลองเป็นแม่คนของอวี้หลันเพราะเด็กน้อยคนนั้นก็คืออวี้หลันในวัยเด็ก...

'พี่ใหญ่! ท่านนำจี้หยกของข้าไปไหนแล้ว!!'

น้ำเสียงโวยวายตามหาสิ่งของในวัยแรกแย้ม...

'...นะ..นี้ข้าให้ท่าน...ท่านพี่ฮุ่ยหมิ่น..."

ใบหน้าเขินอายที่เคยไร้เดียงสา...

'.....'

และสุดท้าย...ใบห้านเศร้าโศกเมื่อคนที่รักไม่แม้แต่จะฟังข้อเท็จจริงจากตน... ใบหน้าของร่างนี้ค่อยๆศูญเสียรอยยิ้มไปทีละนิดความสุขในอดีดของนางค่อยๆเลือนหายไปเหลือแต่ความเเค้นเคืองและความรักที่เกลียจชัง...

"หากบุหลุดทั้งหลายแลชอบสตรีเสแสร้งนักข้าก็จะทำให้ท่านเห็นเอง..ฮุ่ยหมิ่น..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***