ตอนที่1

"นี่! เสาเย่าช่วยฉันที"

เสียงเรียกดังของเพื่อนที่นั่งข้างๆ

"..มีอะไรละ.."

"...หลี่เจ๋อหยางเขา...ฮึกๆ"

เสียงสะอื่นร้องไห้ดังของเพื่อนโต๊ะข่างที่สนิดกระตุกสีหน้าเรียบนิ่งของเสาเย่าขึ้นมา...

"...ไอนั้นนอกใจเธออีกแล้วสินะ..."

จบคำพูดเสาเย่าหันไปมองเพื่อนสาวที่เอาแต่พยัคหน้าร้องไห้สะอื้นเบา..

"..ฉันขอบอกอะไรเธอไว้ก่อนนะ...ครั้งนี้ฉันจะไม่ช่วยเธอตามเขากลับมาหรอกนะ..ถึงตามกลับมาได้อีกสักพักอาการเขาก็กำเริ่ม ทางที่ดีควรตัดใจจากเขาสะนะ"

จบคำพูดเกริ่นเบาของเสาเย่าเพื่อนคนนั้นกลับลุกวิ่งออกไปจากห้องพร้อมเสียงร้องอันดังสนั่น

ก่อนที่เสาเย่าจะหันมานั้งถอนหายใจเฮือกใหญ่... ถ้าตัดใจจากเขาไม่ได้ก็มีแต่จะเน่าตายไปซะปล่าว..ในโลกนี้มีอีกหลายอย่างเลยที่เธอควรจะรักมันมากกว่า ไอบ้านั้น!

เสาเย่าคิดในใจก่อนจะลุกเดินออกไปเพื่อปลอบใจ เมื่อออกเดินตามหาจนเหนื่อยการที่ได้น้ำหวานเย็นๆสักขวดจะดี หลังจากคิดได้เสาเย่าจึงเดินอ้อมไปหลังอาคารเรียน ใครจะรู้ละว่าจุดนั้นดันตรงจุดกระโดดของเพื่อน

เกร็กๆ!

เสียงขวดน้ำกลิ่งลงจากตู้วินาทีตายของเธอก็ใกล้ถึงเช่นกัน

ตุ๊บ!

"กรี๊ดดดด!!"

เสียงกรีดร้องอันเเหลมหูที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้นจากรอบข้างมาพร้อมกับอาการปวดตามร่างกายหัวและส่วนต่างๆอย่างรุนแรงก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบ...

"ฮึกๆ...ท่านพี่.ลูกของเรา!..ข้าเจ็บเหลือเกิน"

น้ำเสียงร้องไห้เสเเสร้งจอมปลอมดังขึ้นเหนือหัวเสาเย่าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงนั้นก่อนจะต้องตกใจเมื่อสถานที่ต่างๆร้วนไม่คุ้นเคยไหนเลยจะร่างกายของตนที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดตามท้องน้อยแปลกๆ

"ไม่จริงนะเพคะท่านอ๋อง!พระชายาข้ายังไม่ได้!"

"...นำตัวพระชายาไปขังไว้ในตำหนักห้ามให้ออกมาภายนอกหนึ่งเดือน!"

สิ้นสุดเสียงเย็นของชายคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะเต็มยศกลับมีทหารสองนายเดินเข้ามาเชิญไปสักที่อย่างสุภาพ...

ตลอดการเดินทางเสาเย่ามองและสังเกตกลับพบว่าไม่มีสถานที่ๆตนคุนเคยเลยอาการปวดตามท้องก็เริ่มรุนแรงขึ้นก่อนที่จะเซไปไหนผู้หญิงแปลกหน้าที่ลุกขึ้นเถียงเมื่อกี้คนนั้นกลับรีบมาประคองเสาเย่าทันทีก่อนจะทำสีหน้าเสร้าป่นโกรธ

"ไหวหรือไม่เพคะพระชายา..."

จากการวิเคราะห์ของเสาเย่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นสาวใช้ส่วนตัวส่วนตนนั้นคือภรรยาของอ๋องอะไรนั้น

"...เจ้า..ไปเรียกท่านหมอมาให้ข้าที่.."

"เพคะพระชายา"

สาวใช้ส่วนตัวรับคำก่อนจะรีบไปตามหมอมาทันที

เมื่อถึงสะถานที่ซึ่งชื่อคือตำหนักตู้เจวียนเสาเย่ากลับถูกเชิญให้เข้าไปข้างในทันทีก่อนจะมีคนปิดประตูลง

...ปวดหัว...

'อวี้หลันทำความเคารพท่านอ๋อง..'

น้ำเสียงใสหวานกล่าวอย่างน้อบน้อมก่อนจะเดินไปถอดเสื้อคลุมไหล่ให้แก่ชายแปลกหน้า

'ตอนนี้เจ้าเริ่มคุ้นเคยกับการเป็นชายาของข้าบ้างหรือไม่'

น้ำเสียงที่อ่อนโยนและดูคล้ายชายที่สวมชุดเกราะคนนั้นพูดก่อนจะเดินจับมือผู้หญิงคนนึงไปนั้งที่เตียง

'....ข้าเริ่มคุ้นเคยบ้างแล้วเจ้าค่ะ..."

น้ำเสียงเขินอายของหญิงสาวตรงหน้านั้นทั้งน่ารักและน่าแกล้งชายคนนั้นได้ยื่นมือขึ้นไปจับบนใบหน้าของนางก่อนจะพูด

'แต่นี้ไปให้เจ้าเรียกข้าว่าฮุ่ยหมิ่น นั้นคือนามของข้าที่จะมีเพียงชายาข้าที่เรียกได้... อนาคตข้าอาจไม่สามารถมีเจ้าเพียงคนเดียวได้เพราะพาระหน้าที่ของข้า...เจ้าพอจะทำใจได้หรือไม่..'

ชายตรงหน้าพูดจริงจังก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือหญิงงามร่างเล็ก

'ข้าได้เตรียมใจไว้แล้วบ้าง... แต่ว่าข้าอยากจะขอท่านอย่างสองอย่างคือ... ที่ของข้าไม่ว่าท่านหรือใครก็ตามหากไม่ได้รับอณุญติจากข้าก็ห้ามบุกรุกพื้นที่ข้า...หากข้าเจ็บป่วยในตอนนั้นแม้ข้าจะได้รับโทษอยู่.ท่านต้องให้หมอมารักษาข้า...'

ภาพความทรงจำตัดไปอีกครั้งเป็นภาพอวี้หลันที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆแล้วแพ้ท้องอย่างนัก...

ริมฝีปากแห้งกลังใบหน้าซีดเหลืองจากการกินอะไรไม่ค่อยได้นำมือตนลูปไลตามหน้าท้องแบนที่กำลังโตนิดๆ

'...ลูกแม่...พ่อของเจ้าเข้าสู่สนามรบแล้ว.,.ในตอนนี้ไม่รู้จะเป็นเช่นไรเจ้า..ก็อย่าดื้อนักสิ..,แม่อยากให้เจ้าแข็งแรงและมีความสุขหากเป็นหญิง..แม่จะให้ชื่อเจ้าหากเจ้าเป็นชายท่านพ่อของเจ้าจะให้ชืีอนะ...ลูกแม่'

สตรีที่มีสีหน้าเขินอายในตอนแรกพูดจบแล้วจึงค่อยมองตาบุรุษที่ได้ชื่อว่าสามี

อดีดมากมายที่ไม่ทราบที่มาเริ่มถาถมเข้าใส่เสาเย่าอย่างจังทั้งอดีตและปัจจุบันเหตการต่างๆ

'น้องหญิงซวนไม่ควรจับมือข้าเดินไปด้วยกันเช่นนี้นะ'

'ไม่เป็นไรพี่หญิงสะพานนี้ไม่ค่อยลื่นหลอกมาเถอะ'

คนตรงหน้าดึงดันจับมือลากกันไปที่สะพานก่อนจะเกิดเรื่อง

'เจ็บ!...ฮือๆท่านพี่หญิงเหตุใดท่านถึงพลักข้ากัน'

'อะหะ!,.,ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ว๊าย!'

ร่างเล็กเอวบางของคนที่ล้มลงรีบพลักหญิงตรงหน้าให้ล้มลงกับตนก่อนที่เจ้าของร่างหรือก็คืออวี้หลันจะเริ่มรู้สึกปวดตามท้องก่อนจะมีเลือดออกมาพร้อมกับสตรีมานยาตรงหน้าที่เลือดเริ่มออกไม่แพ้กัน

ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุด...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***