เดินทางข้ามเวลา (1)

หลังแสงสว่างที่ล้อมรอบตัวทุกคนได้หายไป พวกเขาทั้งหมดได้ปรากฏตัวอยู่บนสถานที่แห่งหนึ่งที่มีแท่นวาร์ปเรียงราย ซึ่ง Julien Amelie และ Murphy ประหลาดใจมากที่พวกเขาปรากฏตัวอยู่อีกที่หนึ่ง

“นั่นมันอะไรน่ะ?!”

Amelie กล่าวพลางมองไปรอบๆ

“พวกเราอยู่ที่ไหนน่ะ?!”

Julien ถาม Victor กับ Mabel

“นี่คือยานอวกาศของพวกเราน่ะ”

Victor ตอบ Julien โดย Amelie แสดงความคิดเห็นด้วยความตกตะลึง

“พ… พวกนายเป็นพระเจ้าจริงๆด้วย”

“พวกเราไม่ใช่พระเจ้าหรอก พวกเราแค่พัฒนาก้าวไกลไปมากกว่าพวกเธอเท่านั้นเอง สักวันหนึ่งพวกเธอก็สามารถมีของแบบนี้ได้เหมือนกัน”

Mabel อธิบายสั้นๆ

“…………”

Julien ถึงกับพูดไม่ออกก่อน Victor จะบอกกับกลุ่มของเขา

“ถ้างั้นพวกเราพาเขาไปยังห้องพยาบาลกันเถอะ”

Victor กล่าวก่อนจะเดินนำออกจากห้องวาร์ปกับ Mabel โดย Julien Amelie และ Murphy เดินตามหลังพวกเขาไป

เมื่อออกมาแล้วทั้งสามคนก็ต้องถึงกับตะลึงกับภายในยานอวกาศซึ่งมีเทคโนโลยีมากมายพวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต

“พื้น! มันกำลังขยับอยู่!”

Julien พูดด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นสายพานที่กำลังทำงาน

“และประตูด้านหลังนั่นก็เปิดเองด้วย!”

Amelie พูดพลางหันไปมองประตูอัตโนมัติด้านหลัง

“สุดยอด ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”

Julien พูดด้วยความประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม แต่ Victor กับ Mabel ยิ้มน้อยๆออกมาก่อนจะเดินนำทั้งสามคนเพื่อไปยังอีกฝั่งด้วยสายพานคมนาคมในยานอวกาศ

“ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันยังไม่ได้ถามชื่อของพวกเธอเลยแฮะ”

Victor บอก Julien Amelie และ Murphy

“ชื่อของฉันคือ Julien D. Rachel”

Julien บอกชื่อของเขา

“ฉัน Amelie Merrill”

Amelie ตอบ Victor

“Murphy Crowford…”

Murphy กล่าวโดยที่อาการของเขาแย่ลงเรื่อยๆซึ่ง Mabel รู้ได้ทันที

“กัปตันคะ อาการของเขากำลังแย่ลงค่ะ”

Mabel บอก Victor

“ถ้างั้นพวกเราต้องรีบแล้ว”

Victor กล่าว เมื่อมาถึงอีกฝั่งเขาจึงพา Julien Amelie และ Murphy ไปยังห้องพยาบาลกับ Mabel

ในห้องพยาบาลของยานอวกาศ Victor สั่งให้หมอนำตัว Murphy ขึ้นไปยังเครื่องจักรที่ไม่ทราบโดยทันที

“นี่อะไรน่ะ”

Julien ถามขึ้นมาเมื่อเห็นเครื่องจักรนั้น

“ฉันคิดว่านี่น่าจะเป็นสิ่งประหลาดสำหรับพวกเธอสินะ แต่นี่คือวิธีการที่พวกเราใช้สำหรับรักษาคนป่วยน่ะ”

Mabel ตอบ Julien

“ช่วยตรวจอาการของเขาหน่อยนะครับคุณหมอ”

“รับทราบครับ”

Victor บอกหมอคนเดิมก่อนจะเดินมาหา Julien กับ Amelie

“ถ้าจะให้พวกเธอรออยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ งั้นไปสำรวจยานอวกาศสักหน่อยดีมั้ย”

Victor ถาม Julien กับ Amelie แต่ Mabel กลับไม่เห็นด้วยกับกััปตันของเธอ

“กัปตันคะ นั่นเป็นการแหกกฎของ Preservation Pact นะคะ”

“ทำยังไงได้ล่ะนะ สำหรับเรื่องนั้นมันสายไปนิดหน่อยแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันจะรออยู่ที่ห้องบังคับการนะ เธอพาพวกเขาดูรอบๆยานหน่อยจะได้รึเปล่า”

Victor บอก Mabel ก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาล

“กัปตันคะ!”

Mabel เรียกกัปตันของเธอ แต่เขาก็เดินออกไปเสียแล้ว

“ให้ตายสิ”

Mabel บ่นกับตัวเองก่อนจะพา Julien กับ Amelie ออกจากห้องพยาบาล จากนั้นเธอจึงพาทั้งสองคนไปยังอีกฝั่งผ่านสายพานคมนาคมในห้องทางเดินเชื่อมต่อ

---

Skit 4: สิ่งประหลาดนอกบ้าน

“ใครจะไปนึกล่ะว่านอกบ้านของพวกเราจะมีอะไรแบบนี้ด้วย”

Julien กล่าวด้วยความตื่นเต้น

“ท่าทางนายดูตื่นเต้นจังเลยแฮะ”

Amelie แซว Julien

“ถึงจะพูดอย่างนั้นเธอเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

Julien ถามกลับ

“ก็อาจจะแหละนะ แต่ของแบบนี้ไม่มีทางที่จะหาเจอในบ้านเราแน่ๆ”

Amelie พูด

“จะหาเจอได้ไงล่ะ ใช่มั้ย”

Julien กล่าว

“ถ้าบ้านของพวกเราพัฒนาขึ้นมาแล้วละก็สักวันนึงงพวกเราอาจจะมีของแบบนี้ก็ได้นะ”

Julien พูดด้วยความหวัง

“ถึงฉันจะไม่ได้คาดหวังมากเท่านายแต่ฉันเองก็อยากเห็นบ้านเรามีของแบบนี้เหมือนกันแล้วสิ”

Amelie เห็นด้วยกับ Julien

---

เมื่อมาถึงอีกฝั่งแล้ว Mabel จึงพา Julien กับ Amelie เข้าไปด้านในห้องตรงหน้า

เมื่อเข้ามาแล้ว Mabel จึงอธิบายอะไรเล็กน้อยให้ Julien กับ Amelie ได้รู้

“พวกเธอเห็นวงกลมตรงนั้นบนพื้นใช่มั้ย นั่นคือลิฟต์โดยสารล่ะ”

“ลิฟต์โดยสารเหรอ”

Julien ถามด้วยความสงสัย

“นั่นเป็นวิธีที่พวกเราใช้ขึ้นตามชั้นต่างๆไงล่ะ ลองใช้ดูสิ”

Mabel ตอบ Julien ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินไปยังลิฟต์ของยานอวกาศ

“ชั้น 1 Air Lock เหรอ ลองไปชั้นนั้นดูละกัน”

Julien กดปุ่มทางซ้ายสุดก่อนที่ลิฟต์จะค่อยๆเคลื่อนที่ลงไปยังชั้น 1 ของยานอวกาศ

เมื่อมาถึงแล้ว Mabel จึงอธิบายให้ฟังว่าประตูแห่งเดียวของห้องนี้คือห้องอะไร

“ตรงนั้นคือทางออกของ Pioneer-7 น่ะ”

“ประตูนี้ดูแข็งแรงมากเลยแฮะ”

Julien แสดงความคิดเห็น

“ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว นอกประตูบานนั้นคือทะเลแห่งดวงดาว โลกอันไร้ซึ่งอากาศ”

หลัง Mabel กล่าวจบ Julien กับ Amelie ถึงกับผงะในสิ่งที่ได้ยิน

“ไร้ซึ่งอากาศเหรอ?!”

Amelie ถามด้วยความตกใจ

“นั่นคือสภาพของอวกาศแหละนะ ในหมู่พวกเราจะไม่มีใครรอดอย่างแน่นอนถ้าออกจากประตูนี้”

Mabel ตอบด้วยสีหน้าเรียบๆ แต่ Julien กับ Amelie ถึงกับหน้าซีดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่พวกเขาไม่ได้อยู่ในยานอวกาศ

“ลองขึ้นไปดูชั้นอื่นดีมั้ย”

Mabel ถาม Julien กับ Amelie ซึ่งทั้งคู่พยักหน้าตอบก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินไปยังลิฟต์ จากนั้น Julien จึงกดปุ่มลิฟต์ขึ้นไปยังชั้น 2 ของยานอวกาศ

เมื่อลิฟต์เคลื่อนที่ขึ้นมายังชั้น 2 Julien กับ Amelie จึงเดินดูรอบๆโดยที่ Mabel อธิบายว่าชั้นนี้มีอะไรบ้าง

“ชั้นนี้คือห้องพักผ่อนของเจ้าหน้าที่ในยาน เป็นที่ที่เจ้าหน้าที่ทุกคนสามารถพักผ่อนจากการทำงานได้”

“อย่างนั้นเองเหรอ”

Amelie ตอบ Mabel

“Victor รออยู่ที่ห้องบังคับการสินะ แล้วห้องบังคับการอยู่ที่ชั้นไหนล่ะ”

Julien ถาม Mabel

“ห้องบังคับการที่กัปตันกำลังรออยู่ที่ชั้น 4 น่ะ”

Mabel พูดก่อนจะเดินไปยังลิฟต์ของยานอวกาศ

“หรือก็คือชั้นบนสุดของยานอวกาศลำนี้”

Mabel กล่าวจบ Julien กับ Amelie จึงเดินไปยังลิฟต์ก่อนที่เขาจะกดปุ่มขวาสุด จากนั้นลิฟต์จึงค่อยเคลื่อนที่ขึ้นไปยังชั้นที่เป็นจุดหมายของมัน

เมื่อมาถึงชั้น 4 ของยานแล้ว Mabel จึงเดินนำ Julien กับ Amelie ไปยังห้องบังคับการซึ่งเธอพาทั้งสองคนไปพบ Victor ที่รออยู่ในห้องนั้น

“ได้สำรวจรอบๆยานอวกาศมาหรือยัง”

Victor ถาม Julien กับ Amelie

“สำรวจมาแล้วล่ะ มีแต่สิ่งที่พวกเราไม่เคยเห็นทั้งนั้นเลย”

Amelie ตอบ Victor

“อืม อย่างนั้นเหรอ…”

“ถ้าอย่างนั้นลองไปดูอาการเพื่อนของพวกเธอหน่อยดีมั้ย เดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลัง”

Victor กล่าวก่อน Julien กับ Amelie จะพยักหน้า จากนั้น Mabel จึงพาทั้งสองคนออกจากห้องบังคับการแล้วมายังลิฟต์ของยานอวกาศ

“ห้องพยาบาลกับห้องย้ายมวลสารอยู่ที่ชั้น 3 พวกเราไปดูอาการของ Murphy เถอะ”

Mabel กล่าวก่อน Julien จะกดลิฟต์ลงไปยังชั้น 3 และลิฟต์ก็เคลื่อนที่ลงไปยังชั้นที่จุดหมาย

แต่เมื่อ Julien Amelie กับ Mabel ลงมายังชั้น 3 ของยานอวกาศก็กลับมีเสียงเตือนของระบบเซนเซอร์ดังขึ้นมา

“ระวังนะ! ระบบเซนเซอร์ตรวจพบเจอการปรากฏตัวของเอเลี่ยนแล้ว!”

Mabel เตือน Julien กับ Amelie ทั้งสามคนแยกกันหาว่าเอเลี่ยนที่ถูกกล่าวถึงอยู่ที่ไหน และก็มีมอนสเตอร์ตัวหนึ่งร่วงลงมาจากเพดานยานอวกาศก่อนจู่โจม Julien

“อึ่ก!!”

Julien ร้องออกมาก่อนล้มลงไปกับพื้นแล้วลุกขึ้น

“พวก Locustworm นี่!”

Amelie กล่าวเมื่อเห็น Locustworm ปรากฏตัว

“แย่แล้ว! ไข่ของพวกมันต้องติดมาตอนที่พวกเราอยู่บนภูเขา Hinnora แน่ๆ จัดการพวกมันกันเถอะ Amelie!”

Julien กับ Amelie จึงเข้าสู่การต่อสู้กับ Locustworm ที่ปรากฏตัวในยานอวกาศ

---

BATTLE START

“ระวังตัวด้วยนะ!”

Julien กล่าว

Julien วิ่งออกไปเพื่อโจมตี Locustworm ตัวหน้าอย่างรวดเร็วทันที

“Shockwave Rush!!”

Julien ใช้ HP เล็กน้อยเพื่อใช้ท่าโจมตีของเขาใส่มอนสเตอร์ก่อนจะสังหารด้วยการโจมตีปกติ โดยที่ Amelie เริ่มร่ายเวทของเธอ

Julien วิ่งไปหา Locustworm อีกตัวก่อนจะโจมตีมันอย่างรวดเร็วหลายครั้ง

“O healing power… Healing!!”

Amelie ที่ร่ายเวทเสร็จแล้วจึงใช้มันเพื่อรักษา Julien ที่ใช้ HP ไป ส่วนหนึ่งขณะโจมตี

จากนั้น Julien จึงสังหารมอนสเตอร์ที่เหลือด้วยการโจมตีครั้งสุดท้ายของเขา และการต่อสู้ก้ได้จบลง

BATTLE END

RESULTS

EXPERIENCE: 20

COIN: 4

ACQUIRED ITEMS: Nothing

---

“พวกเราทำได้แล้ว!”

Amelie กล่าวทั้งกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

Mabel ที่เห็น Locustworm ค่อยๆหายไปนั้นก็ประหลาดใจก่อนกล่าวออกมา

“มันหายไปแล้ว!”

“หา มันไม่ได้หายไปสักหน่อย”

Amelie ตอบ Mabel ก่อนเดินไปยังร่างของ Locustworm ที่แน่นิ่งไปแล้วชี้มัน

“เห็นมั้ย มันอยู่ตรงนี้ไง”

Mabel รู้สึกประหลาดใจที่ Amelie ยังคงสามารถมองเห็นร่างของ Locustworm ที่แน่นิ่ง

“เธอยังมองเห็นมันอยู่เหรอ ตอนที่เลือดของเธอไปกระทบกับมัน มันก็หายไปแล้ว”

Mabel กล่าวก่อนจะคิดบางอย่าง จากนั้นก็มีเสียงของใครบางคนพูดดังออกมาจากบางอย่าง

“Mabel พา Julien กับ Amelie มายังห้องพยาบาลนะ ฉันจะพบพวกเธอที่นั่น”

เสียงของ Victor ดังขึ้นในห้องโดยที่ Julien กับ Amelie มองหาต้นเสียงว่ามาจากที่ใด

“รับทราบค่ะท่าน”

Mabel ตอบ Victor ก่อนที่เสียงของเขาจะดับไป

“เดี๋ยวนะ เมื่่อกี้เสียงนั่นมาจากไหนน่ะ”

Julien ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พวกเรามีสิ่งที่เรียกว่าเครื่องมือสื่อสารน่ะ พวกมันสามารถให้พวกเราติดต่อไปมากันได้ถึงแม้จะอยู่ห่างไกลกัน”

Mabel ตอบพร้อมอธิบาย

“ยังไงก็ตาม คุณหมอต้องการพบพวกเราแล้วล่ะ พวกเราไปยังห้องพยาบาลกันเถอะ ฉันจะเรียกคนมาเก็บกวาดความยุ่งเหยิงนี่ให้”

Mabel กล่าว

“เขาได้รับการรักษาหรือยังล่ะ”

Amelie ถาม Mabel เกี่ยวกับ Murphy

“ฉันยังไม่รู้เลย”

Mabel ตอบก่อนจะพา Julien กับ Amelie ไปยังห้องพยาบาลซึ่งเป็นที่ที่ Victor นัดพบพวกเขา

ในห้องพยาบาล Victor กำลังคุยกับหมอเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาหา Julien Amelie และ Mabel

“เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง”

Amelie ถาม Victor เกี่ยวกับเพื่อนของเธอ

“อย่าเพิ่งใจร้อนไป คุณหมอเพิ่งจะวินิจฉัยอาการของเขาไป”

Victor ก่อนหมอประจำยานอวกาศ Pioneer-7 จะกระแอมเบาๆ

“อะแฮ่ม”

“หลังจากที่ผมได้ทำการวินิจฉัยแล้วนั้น ผมได้แยกและวิเคราะห์จุลชีพที่เป็นเบื้องหลังโรคนี้แล้วครับ”

“ผมเกรงว่าการรักษาโรคชนิดนี้เป็นสิ่งที่เกินกว่าความสามารถของวิทยาศาสตร์การแพทย์ของดาวโลกครับ”

Julien กับ Amelie ที่ได้ยินแล้วนั้นก็ตกใจมาก แต่ Amelie กลับไม่เชื่อก่อนจะถามหมอประจำยานอวกาศ

“แต่… แต่พวกนายมีอุปกรณ์ที่สุดยอดขนาดนี้อยู่เต็มมือเลยนะ! พวกนายทำอะไรสักอย่าง… ทำอะไรก็ได้เลยไม่ได้เหรอ?!”

“วิทยาศาสตร์การแพทย์ขั้นสูงที่อยู่ปลายนิ้วของผมเป็นตัวบ่งบอกที่ชัดเจนแน่นอนว่านี่เป็นปัญหาที่เป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไขครับคุณผู้หญิง”

Julien กับ Amelie ที่ฟังคำตอบของหมอประจำยานอวกาศก็ได้แต่ก้มหน้าอย่างเงียบๆ

“จุลชีพตัวนี้อยู่ในสภาวะเปลี่ยนแปลงอย่างคงตัว และกลายพันธุ์ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ”

“ถึงผมจะสามารถสร้างวัคซีนได้ มันก็สามารถสูญเสียประสิทธิภาพเพียงในเวลาอันสั้นได้ครับ”

หมอประจำยานอวกาศอธิบายก่อนคิดบางอย่างแล้วกล่าวออกมา

“อย่างไรก็ตาม มันก็ยังพอมีอยู่วิธีหนึ่งนะครับ”

Julien กับ Amelie ที่ได้ยินถึงวิธีนั้นก็หันมาฟังหมอประจำยานอวกาศทันที

“จากโครงสร้างของจุลชีพที่ผมได้วินิจฉัยไป ผมเชื่อว่ามันคือไวรัสที่มีอยู่ตามธรรมชาติครับ”

“ซึ่งถ้าพวกเราสะกดรอยตามร่างโฮสต์ที่เป็นพาหะนำโรค พวกเราอาจสามารถใช้เลือดของร่างโฮสต์มาสร้างเป็นเซรุ่มภูมิต้านทานได้ครับ”

หมอประจำยานอวกาศอธิบายวิธีการที่เขาคิดขึ้นมา

“แสดงว่ามันต้องได้สินะ! ฉันหมายถึง นั่นจะได้ผลจริงๆใช่มั้ยคะ”

Amelie ถามหมอประจำยานอวกาศ

“ผมเชื่ออย่างนั้นนะครับ”

หมอคนนั้นตอบ Amelie แต่ Julien กลับกังวลขึ้นมา

“แต่เขาจะกลายเป็นคริสตัลภายในสามวันนะครับ นั่นไม่มีเวลามากพอที่สามารถตามหาร่างโฮสต์ได้เลยนะครับ”

Julien กล่าว แต่หมอก็อธิบายบางอย่างต่อ

“น่าประหลาดแท้ที่ว่าโครงสร้างทางโมเลกุลของร่างกายจะยังคงอยู่สมบูรณ์ครบถ้วนถึงแม้กระบวนการการกลายเป็นคริสตัลเสร็จสมบูรณ์หลังจากนั้นนะครับ”

“ถ้าหากพวกเราสามารถจัดหาเซรุ่มนั่นได้ ผู้ป่วยของพวกเราก็สามารถได้รับการรักษาอย่างเต็มที่ครับ”

หมอประจำยานอวกาศอธิบายซึ่ง Julien กับ Amelie ก็ยังคงสงสัย

“นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราจัดการแล้วล่ะนะ”

Mabel กล่าว แต่ Victor กลับถอนหายใจก่อนจะบอกบางอย่าง

“มันคงจะไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิ ฉันคิดว่าพวก Ketis คงไม่มีทางบอกง่ายๆแน่ว่าร่างโฮสต์อยู่ที่ไหน”

“ท่านพูดถูกค่ะ ที่สำคัญไปกว่านั้น ฉันเองก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมพวกเขาถึงได้ใช้อาวุธชีวภาพใส่ดาวเคราะห์ Lithone ตั้งแต่แรกกัน”

Mabel กล่าว ซึ่งชื่อนั้นทำเอา Julien กับ Amelie สงสัยอย่างมาก

“Lithone เหรอ”

Julien ถาม Mabel ก่อนที่ Victor จะตอบแทนเจ้าตัว

“นั่นคือชื่อที่พวกเราตั้งให้กับดาวเคราะห์บ้านเกิดของพวกเธอยังไงล่ะ”

“แต่ Mabel พูดถูก ฉันไม่เห็นเลยว่าการที่ Ketis ทำให้ทุกชีวิตบน Lithone กลายเป็นคริสตัลจะได้ประโยชน์อะไร”

Victor เห็นด้วยกับ Mabel ทั้งสองคนครุ่นคิดก่อนที่ Mabel จะนึกอะไรขึ้นได้

“คุณหมอคะ มันมีข้อแตกต่างหลักๆอะไรระหว่างกายวิภาคของชาว Lithone กับเผ่าพันธุ์มนุษย์บนดาวเคราะห์อื่นๆบ้างหรือเปล่าคะ”

Mabel ถามหมอประจำยานอวกาศ

“ผมขอคิดก่อนนะ…”

“โครงสร้างทางอินทรีย์ขั้นพื้นฐาน ระบบกล้ามเนื้อและระบบประสาทมีความคล้ายคลึงกับมนุษย์ค่อนข้างสูง แต่ก็มีความแตกต่างอย่างหนึ่งที่สังเกตได้อย่างเด่นชัดครับ”

หมอประจำยานอวกาศอธิบายก่อนที่ Mabel จะได้คำตอบ

“เลือดของพวกเขาเหรอคะ”

“ถูกต้องครับ โครงสร้างของเลือดของพวกเขามีความแตกต่างไปจากของพวกเราโดยสิ้นเชิงเลยครับ”

“จุดเด่นอยู่ที่เฮโมโกลบิน ในร่างกายของมนุษย์นั้นประกอบไปด้วยธาตุเหล็ก แต่ในร่างกายของชาว Lithone นั้นประกอบไปด้วยธาตุทองคำครับ”

หมอประจำยานอวกาศกล่าว

“มีอะไรค้างคาใจเธอเหรอ Mabel”

Victor ถามขึ้นมา

“นี่เป็นเพียงแค่ความเป็นไปได้เท่านั้น แต่มันอาจจะมีผลประโยชน์บางอย่างในการทำให้ชาว Lithone กลายเป็นคริสตัลอยู่ก็ได้นะคะ”

“นั่นอาจสามารถอธิบายจุดประสงค์เบื้องหลังของการปล่อยอาวุธชีวภาพลงสู่ดาวเคราะห์ของพวกเขาก็ได้ค่ะ”

Mabel กล่าว

“ผลประโยชน์แบบไหนล่ะ”

Victor ถามต่อ

“อาจจะเป็นปัญหาบางอย่างที่ยังไม่ทราบก็ได้ค่ะ”

Mabel ตอบ แต่ Victor กลับสังหรณ์ใจแปลกๆขึ้นมาก่อนจะถาม

“เธอหมายถึงอะไรนะ อาวุธอย่างนั้นเหรอ”

“นั่นก็พอมีความเป็นไปได้ค่ะ ถ้าให้พูดเฉพาะจุดก็คือฉันกำลังพูดถึงบางสิ่งที่ล่องหนได้ หรือก็คือบางสิ่งที่ไม่แม้กระทั่งปรากฏบนการตรวจจับของพวกเราค่ะ”

Mabel ตอบ โดย Amelie ที่ได้ยินแล้วก็โกรธขึ้นมา

“งั้นเจ้าพวกนั้นก็กำลังฆ่าพวกเราเพื่อเอาไปทำอาวุธของพวกมันอย่างนั้นเหรอ”

Amelie ถาม Mabel

“พวกเรายังคงตอบอย่างแน่ชัดไม่ได้หรอกนะ”

Mabel ตอบ

“มันคงอธิบายหลายๆอย่างให้รู้เลยสินะ”

Julien แสดงความคิดเห็น

“ถ้าเป็นอย่างนั้นแสดงว่าพวกนั้นต้องกำลังเคลื่อนย้ายพวกคนที่กลายเป็นคริสตัลจาก Lithone แน่ ไปตรวจสอบโอกาสนั้นกันก่อน ฉันจะรออยู่ที่ห้องบังคับการนะ”

Victor พูดก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องบังคับการของ Pioneer-7

“คุณหมอช่วยเปิดระบบจำลองเพื่อตรวจสอบว่าการก่อตัวคริสตัลภายในเลือดมีผลสำหรับทางการรุกรานหรือไม่ให้ด้วยนะคะ”

Mabel บอกหมอประจำยานอวกาศ

“จะดีเหรอครับ พวกเรากำลังพูดถึงพันธมิตรนับร้อยนับพันเลยนะครับ”

หมอประจำยานอวกาศกล่าว

“พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว พวกเราจะต้องหาทางออกให้ได้”

Mabel กล่าวซึ่งหมอคนนั้นคิดอยู่สักพักก่อนให้คำตอบ

“รับทราบครับ”

Mabel พูดจบเธอกับหมอประจำยานอวกาศจึงออกไปนอกห้องพยาบาล ส่วน Julien และ Amelie นั้นยืนดู Murphy ที่อยู่ด้านในเครื่องฟื้นฟูของยานอวกาศ

“นี่คือสิ่งที่ฉันได้รับจากการบ่นว่าแต่ละวันมันน่าเบื่อแค่ไหนสินะ”

Julien พูดด้วยน้ำเสียงละห้อย

“เฮ้อ พูดอะไรของนายน่ะ นายก็รู้ว่านั่นไม่ใช่ความผิดนายสักหน่อย”

Amelie กล่าว

“อืม ฉันไม่รู้สิ”

Julien ตอบ Amelie

“ฉันหมายถึงดูฉันสิ ถ้าฉันมีพลังมากกว่านี้งั้นฉันก็อาจจะสามารถทำอะไรสักอย่างได้บ้าง”

Amelie พูดออกมาโดยที่ทั้งสองคนมอง Murphy ด้วยสายตาละห้อย และจากนั้นหมอประจำยานอวกาศก็ได้กลับมาเพื่อบอกอะไรบางอย่างให้ทั้งสองรู้

“กัปตันต้องการพบตัวคุณที่ห้องบังคับการน่ะครับ พวกคุณสามารถใช้ลิฟต์เพื่อไปที่นั่นได้เลยนะครับ”

“ขอบคุณครับ”

Julien กล่าวขอบคุณหมอประจำยานอวกาศก่อนที่ทั้งสองคนจะออกจากห้องพยาบาลเพื่อไปห้องบังคับการ

---

Skit 5: ความเบื่อที่สร้างปัญหาโดยไม่รู้ตัว

“……เฮ้อ”

Julien ถอนหายใจออกมา

“Julien นั่นไม่ใช่ความผิดนายหรอก มันเป็นความผิดของใครก็ตามที่ลงมือทำเรื่องพวกนี้ต่างหาก”

“นายเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ”

Amelie กล่าว

“ฉันรู้ แต่ฉันไม่ควรจะบ่นว่าอยู่แต่ในหมู่บ้านมันน่าเบื่อตั้งแต่ตอนนั้นเลย”

Julien กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า

“อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันหมายถึงฉันเข้าใจนะว่านายเบื่อกับการอยู่แต่ในหมู่บ้านอย่างเดียว แต่การเอาเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ผิดมาโทษตัวเองแบบนี้มันไม่ถูกนะ!”

Amelie เตือน Julien

“ฉันเข้าใจ ฉันก็ไม่อยากจะโทษตัวเองหรอก”

“แต่ว่าบางทีการบ่นอะไรออกมาแล้วอยู่ๆก็เกิดเรื่องอะไรขึ้นแบบนี้ มันท่าทางจะกะทันหันไปหน่อยน่ะ”

Julien กล่าว

“นายเชื่อฉันมั้ยล่ะว่าบางทีลางสังหรณ์ของคนเราที่เดาเอาไว้ล่วงหน้ามีโอกาสเป็นจริงได้น่ะ”

Amelie ถาม Julien

“เชื่อสิ อย่างที่เป็นตอนนี้ไงล่ะ…”

Julien ตอบออกไป

“อย่าเศร้าไปเลยนะ Julien ฉันน่ะเข้าใจดีว่านายไม่ได้นึกไว้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเมื่อบ่นอะไรแบบนั้นออกไป แต่ฉันเชื่อว่าสองคนนั้นน่าจะพอรู้วิธีที่ช่วย Murphy กับคนอื่นๆได้นะ”

“เพราะงั้นตั้งสติไว้ดีๆ สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วไปหา Victor กับ Mabel กันเถอะ”

Amelie ปลอบ Julien

“…อืม ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณที่เตือนสติฉันนะ Amelie”

Julien ขอบคุณ Amelie

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีอะไรหนักใจละก็เล่าให้ฉันฟังได้ทุกเมื่อเลยนะ!”

Amelie บอก Julien ทั้งยิ้มออกมา

 ---

Julien กับ Amelie ใช้ลิฟต์ขึ้นมายังชั้น 4 ของยานเพื่อมาพบ Victor กับ Mabel

“อ้าว มาแล้วเหรอ Mabel มีข่าวมาบอกพวกเธอน่ะ”

Victor กล่าว

“พวกเราได้เทียบจำนวนของคนที่กลายเป็นคริสตัลในตอนนี้กับจำนวนก่อนหน้าที่พวกเราพบ จำนวนคนได้ลดลงไปกว่า 500,000 คนเลย”

“พวกนั้นเอาคนจำนวนขนาดนั้นออกจากดาวเคราะห์โดยที่พวกเราไม่รู้ตัวได้ยังไงกัน”

Mabel พูดให้ Julien กับ Amelie ได้รับรู้

“แสดงว่ามันคือเรื่องจริงสินะ”

Julien พูดออกมา

“พวกเรายังไม่รู้แน่ชัดว่าพวกนั้นจะสร้างอาวุธจริงๆหรือเปล่านี่สิ”

Mabel กล่าว

“มันคงจะยากที่จะจินตนาการเลยว่าร่างพวกนั้นจะถูกใช้ในทางสันติแล้ว ณ จุดนี้น่ะ”

Victor เสริมต่อ

“ขอโทษนะที่มัน เอ่อ ผลออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

Victor กล่าวขอโทษก่อนจะพูดบางอย่างต่อ

“ยังไงก็ตาม พวกเรากำลังจะกลับที่ดาวโลกกันแล้ว”

“ฉันจะไปเจรจากับเหล่าทูตและให้ Ketis ส่งตัวโฮสต์มา”

“ฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าพวกนั้นสนใจที่จะเจรจากับพวกเราอย่างประนีประนอมหรอก”

“ฉันอยากให้พวกเธอทุกคนมากับพวกเราและเข้าร่วมการรายงานครั้งนี้นะ”

Victor บอก Julien กับ Amelie ก่อนที่หมอประจำยานอวกาศจะติดต่อเขาผ่านเครื่องมือสื่อสาร เขาจึงรับสายการติดต่อ

“กัปตันครับ! อาการของ Murphy กำลังแย่ลงแล้วครับ!”

ทุกคนตกใจขึ้นมาก่อนที่ Victor จะตอบกลับ

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

เมื่อพูดจบทั้งสี่คนจึงรีบมุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาลอย่างรวดเร็วเพื่อดูอาการของ Murphy

“อวัยวะที่สำคัญต่อชีวิตเริ่มเข้าสู่่กระบวนการกลายเป็นคริสตัลแล้วครับ ผมเกรงว่าเขาอยู่ในสภาวะวิกฤติแล้วครับ”

หมอประจำยานอวกาศอธิบายสถานการณ์

“Murphy!”

Julien เรียกชื่อเพื่อนของเขาด้วยเสียงที่แทบจะรู้สึกถึงความสิ้นหวัง แต่ Murphy พยายามที่จะพูดอะไรบางอย่างให้ Victor ได้รับรู้

“กัปตัน ผมมีเรื่องจะร้องขอคุณอยู่น่ะ”

“ว่ามาเลย”

Victor จึงเดินเข้าไปหาเครื่องฟื้นฟูเพื่อฟังว่า Murphy ต้องการร้องขอสิ่งใดจากเขา

“ถ้าผมกำลังจะตาย ผมอยากให้มันเกิดขึ้น ณ ที่บ้านของผม”

“นายไม่ตายหรอก นายแค่จะหลับไปสักพักเท่านั้นเอง”

Victor บอก Murphy

“แต่ถ้าคุณเอาเซรุ่มนั่นมาไม่ได้ล่ะ”

Murphy ถามไถ่ถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

“…………”

Victor ที่ได้ยินนั้นทำได้เพียงแต่นิ่งเงียบ

“ขอร้องล่ะ”

Victor ที่ได้ยินคำขอเพียงคำเดียวของ Murphy จึงตัดสินใจที่จะตอบรับ

“เข้าใจแล้ว”

“เตรียมเครื่องย้ายมวลสารให้พร้อม”

Victor สั่งหมอประจำยานอวกาศ

“ครับท่าน”

หมอประจำยานอวกาศจึงเดินไปเปิดระบบเครื่องย้ายมวลสารในห้องเคลื่อนย้ายมวลสาร แต่ Amelie เดินมาหา Victor เหมือนต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง

“ขอร้องล่ะ ให้พวกเรากลับไปกับ Murphy เถอะ”

Amelie ร้องขอ Victor

“ฉันไม่รู้ว่า…”

Victor ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร แต่ Julien ก็ตอบอีกแรงเพื่อให้ความเชื่อใจ

“พวกเราจะกลับมา พวกเราสัญญา”

“เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะให้ Mabel ไปกับพวกเธอด้วยแล้วกัน”

Victor กล่าว

“ขอบคุณมากเลย/ขอบคุณมากๆเลย”

Julien กับ Amelie ขอบคุณ Victor พร้อมกัน

-ในห้องเคลื่อนย้ายมวลสาร-

“ผมอยากให้ Murphy ถูกส่งตัวไปยังเตียงของเขาโดยตรงเลยนะครับคุณหมอ นี่เป็นการเคลื่อนย้ายที่ใช้ความแม่นยำสูง อย่าทำผิดพลาดล่ะ”

Victor บอกหมอประจำยานอวกาศ

“ครับท่าน”

หมอประจำยานอวกาศกล่าวก่อนเปิดระบบเคลื่อนย้ายมวลสาร

“พร้อมรึยัง Mabel”

Victor ถาม Mabel

“ค่ะกัปตัน”

สิ้นเสียงของ Mabel เครื่องย้ายมวลสารก็ถูกเปิดใช้งานก่อนที่ทั้งสี่คนจะถูกส่งไปยังบ้านของ Murphy บนดาว Lithone

-ในบ้านของ Murphy-

“ฟังนะ ฉันมีอะไรจะมอบให้พวกนายก่อนที่ฉันจะจากไป”

Murphy กล่าว

“อ๊ะ อย่าพูดงั้นสิ นายแค่จะหลับไปสักหน่อยเท่านั้นเอง”

Amelie บอก Murphy

“เอากล่องดนตรีที่วางอยู่บนชั้นนั้นแทนฉันหน่อยสิ”

Murphy บอก Julien ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบกล่องดนตรีเพียงกล่องเดียวที่มีในบ้าน

“ฉันขอมอบนั่นให้เธอนะ Amelie”

คำพูดของ Murphy ถึงกับทำให้ Amelie ต้องประหลาดใจอย่างมาก

“แต่นั่นมันเป็นของน้องสาวนายนะ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก”

Amelie ตอบเพื่อนของเธอด้วยน้ำเสียงที่เศร้า

“รับมันไว้เถอะ ขอร้องล่ะ”

Murphy บอก Amelie ก่อนที่เธอจะเปิดกล่องดนตรี จากนั้นเพื่อนของเธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายกล่าวบางอย่างที่เป็นวาระสุดท้ายของเขา

“ฉันมอบนั่น… ให้กับ…”

สิ้นเสียงของ Murphy ที่ใช้แรงหยดสุดท้ายพูดความในใจ เขาก็ได้กลายเป็นคริสตัลไปเสียแล้ว

Amelie ทรุดลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมา Mabel ที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับตาก็ทำได้แต่หลบตาเพื่อหลบเลี่ยงวิสัยทัศน์ของตัวเองจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วน Julien เดินไปหาเพื่อนของเขาก่อนพูดสิ่งที่เขาต้องการสัญญา

“ไม่เป็นไรนะ ฉันสาบานเลยว่าพวกเราจะต้องช่วยนายให้ได้”

Julien ได้กล่าวคำสัญญา มือของเขากำแน่นด้วยความโกรธและความเศร้าในใจ Mabel จึงเดินมาบอกทั้งสองคน

“ฉันรู้ว่านี่เจ็บปวดมากแค่ไหน แต่พวกเราต้องไปกันแล้ว เขาต้องการความช่วยเหลือของพวกเธอนะ”

“ได้เลย”

Julien ตอบ Mabel ก่อนที่เครื่องย้ายมวลสารจะทำงานแล้วส่งพวกเขากลับไปยังยาน Pioneer-7

เมื่อมาถึงที่ยาน ทั้งสามคนถูกส่งมายังห้องบังคับการ ซึ่ง Victor กำลังรอพวกเขาอยู่ที่นั่น

“พวกเราจะเริ่มการเดินทางไปยังดาวโลกอีกไม่นานหลังจากนี้ ในยานมีห้องเตรียมไว้ให้พวกเธอแล้ว เชิญพักผ่อนได้ตามอัธยาศัยเลย”

Victor บอก Julien กับ Amelie

“ขอบคุณนะ”

Julien ขอบคุณ Victor

“กำหนดทิศทางสู่เซคเตอร์ Theta จุดที่ 008 ระดับที่ 154 วาร์ปที่ 2”

ผู้คุมหางเสือยานกล่าว

“ดูสิ Amelie มันสวยมากเลยนะ”

Julien บอก Amelie ขณะที่เขามองออกไปนอกยาน ซึ่ง Amelie ก็หันไปดูตาม

“สวยจัง…”

“มันเหมือนกับทะเลแห่งดวงดาวเลย”

Amelie แสดงความคิดเห็นเมื่อได้มองออกนอกยานที่เต็มไปด้วยดวงดาว

“ตอนนี้พวกเราเข้าสู่วงโคจรเพื่อรายงานให้แก่ Pangalactic Federation แล้วล่ะ”

Victor บอกเจ้าหน้าที่ในยาน แต่บางอย่างกลับเกิดขึ้นเมื่อ Julien กับ Amelie เห็นอะไรบางอย่างเข้า

“มีอะไรกำลังพุ่งเข้ามาหาพวกเราน่ะ!”

Julien ตกใจที่เห็นว่ามีบางอย่างกำลังพุ่งมาทางของพวกเขา

“นั่น… นั่นมันอะไรน่ะ?!”

Amelie ที่เห็นก็ตกใจไปตามกัน

“พูดอะไรของพวกเธอน่ะ มันอยู่ที่ไหน”

Mabel ถาม Julien กับ Amelie

หน้าจอของยานกำลังเคลื่อนที่เป้าเล็งทั้งสองไปมาก่อนจะพบวัตถุตรงหน้าที่ค่อยๆปรากฏตัวให้เห็น

“ยานนั่นมันมาจากไหนกันน่ะ มันได้วาร์ปเข้ามาหรืออะไรรึเปล่า”

Victor ถามเจ้าหน้าที่ในยาน

“ผมไม่คิดอย่างนั้นนะครับกัปตัน พวกเราไม่ตรวจพบการแกว่งทางแรงโน้มถ่วงล่วงหน้าเลยครับ”

เจ้าหน้าที่วิทยาศาสตร์คนหนึ่งตอบกลับมา

“ฉันบอกแล้วนี่ว่ามันกำลังมา”

Julien กล่าว

“พวกเธอสองคนเห็นมันเหรอ”

Mabel ถาม Julien กับ Amelie ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

“อย่างนี้นี่เอง! มันสร้างมาจากสสารล่องหนเองสินะ!”

Mabel ได้คำตอบของคำถามที่ค้างคาใจซึ่ง Victor ที่ได้ยินก็ประหลาดใจเช่นกัน

“ยานทั้งลำน่ะเหรอ?!”

“กัปตันคะ! ยานอวกาศไม่ทราบที่มาได้ปรากฏตัวเพื่อติดต่อกับพวกเราค่ะ!”

เจ้าหน้าที่ติดต่อสื่อสารคนหนึ่งกล่าว

“เปิดช่องทางสื่อสาร!”

Victor สั่งให้เจ้าหน้าที่ในยานเปิดช่องทางสื่อสารของยาน ซึ่งยานอวกาศลึกลับก็ได้กล่าวข้อความบางอย่าง

“พวกเรามาในฐานะของเอกอัครราชทูตจาก Ketis พวกเราไม่มีความปรารถนาที่จะต่อสู้ใดๆ เปลี่ยน…”

ทุกคนในยานที่ได้ยินถึงข้อความนั้นก็ยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ ซึ่งผิดคาดกับสิ่งที่ Victor คิดไว้อย่างสิ้นเชิง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***