จุดเริ่มต้น (1)

“พบดาวเคราะห์ Verth 2YT1 แล้วครับท่าน”

“ตอนนี้กำลังออกจากพื้นที่ความหนาแน่นสูงที่ 1894 ค่ะท่าน”

“ตั้งระบบพิกัดไว้ที่ G74865”

“รับทราบครับ”

“ตอนนี้กำลังทำการฉายภาพ Verth 2YT1 ค่ะท่าน”

“มีบางอย่างผิดปกติกับการอ่านค่าแรงโน้มถ่วงค่ะท่าน”

“ตอนนี้มีคลื่นพลังงานขนาดยักษ์กำลังพุ่งตรงมายังทิศทางของพวกเราด้วยความเร็วสูงครับท่าน!”

“แมกนิจูดอยู่ที่ 58.1 พันล้านล้านจูลครับท่าน!”

“กลับลำยาน! เปิดระบบเครื่องยนต์ขับดัน!”

“เปิดระบบเต็มกำลังและส่งพิกัดการวาร์ปมาให้ฉัน! ให้เร็วเลยทุกคน!”

ระบบเครื่องยนต์ขับดันของยานอวกาศก็ได้เริ่มทำงาน และในขณะเดียวกันคลื่นพลังงานลึกลับกำลังพุ่งทะยานไปยังดาวเคราะห์ Verth 2YT1 อย่างรวดเร็ว

“3… 2… 1…”

สิ้นเสียงนับถอยหลังของเจ้าหน้าที่ในยานอวกาศ คลื่นพลังงานได้เข้าปะทะกับดาวเคราะห์อย่างเต็มแรงจนทำให้ดาวเคราะห์นั้นระเบิดจนไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยของมัน มีเพียงเศษซากของดาวเคราะห์ที่กระเด็นไปรอบทิศทาง ซึ่งเศษซากเหล่านั้นก็พุ่งตรงมายังยานอวกาศลำนั้นเช่นกัน

“มันมาแล้วสินะ”

“เปิดระบบแอนตี้ช็อค! กางโล่ป้องกัน!”

เจ้าหน้าที่ในยานจึงเปิดระบบทั้งหมดตามที่ถูกสั่งไว้ ก่อนจะเปิดระบบวาร์ปเพื่อไปยังจุดหมายตามพิกัดที่ตั้งไว้ในระบบแทบภายในทันที โดยที่ดาวเคราะห์ Verth 2YT1 นั้นก็ไร้ซึ่งร่องรอยให้ใครได้เห็นเป็นครั้งที่สองหลังจากการระเบิด

ณ ที่หนึ่งบนแดนที่อุดมสมบูรณ์ด้วยป่าไม้

สาวน้อยผมสีทองคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในเมืองก่อนที่จะมุ่งหน้าวิ่งตรงไปยังบ้านหลังหนึ่งอย่างรวดเร็ว

“เฮ้อ น่าเบื่อจังเลย”

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่นั่งบนเก้าอี้และขาพาดโต๊ะพูดขึ้น

“นั่นก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ มันหมายความว่าทุกอย่างปกติดีไงล่ะ”

ชายหนุ่มผมสีดำที่นั่งอ่านหนังสือบนโต๊ะกล่าว

“แล้ว Amelie ล่ะ นายคิดยังไงกับเธอคนนั้นน่ะ”

เมื่อชายหนุ่มผมสีดำได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลถามขึ้นมาก็รู้สึกประหลาดใจทันที

“หา นายหมายความว่าไงน่ะ”

“ถือว่าฉันได้บอกเตือนนายอะไรเล็กๆน้อยๆก็แล้วกันนะ”

“ยัยนั่นน่ะเป็นคนไม่รอบคอบ เธอไม่ยอมฟังใครพูดเอาซะเลย”

ชายหนุ่มผมสีดำที่เห็นสาวน้อยผมสีทองเดินมาอยู่ด้านหลังชายหนุ่มผมสีน้ำตาลก็ตกใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ดูเหมือนทางคนพูดจะยังไม่รู้ตัวว่าคนที่เขาพูดถึงมาอยู่ด้านหลังแล้ว

“ยัยนั่นเป็นคนชอบตื๊อ--”

ปั้ก!!!!

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลถูกสาวน้อยผมสีทองต่อยเข้าที่หน้าจนหน้าของเขาจมลงไปกับโต๊ะที่ชายหนุ่มผมสีดำกำลังอ่านหนังสืออยู่เต็มๆ

“อะ… Amelie!”

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลหันไปหา Amelie ซึ่งเธอโกรธจนแก้มพองหลังได้ยินสิ่งที่เขาพูด

“ฟังนะ ฉัน เอ่อ หมายถึง…”

“ฮ่ะๆ…”

“เจ้าบ้านี่…”

“ถ้านายมีเวลามาบ่นเกี่ยวกับฉัน นายก็มีเวลาทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ Murphy!”

Amelie ก้มลงมาบอกชายหนุ่มผมสีน้ำตาล

“แต่ว่ามันไม่มีอะไรทำนี่นา Amelie”

“ถ้างั้นทำไมนายไม่ออกไปลาดตระเวนกันล่ะ”

Amelie พูดก่อนจะจับมือ Murphy แล้วดึงเขาขึ้นมา

“มาสิ ฉันจะไปกับนายด้วย พวกเราทุกคนทำได้อยู่แล้วล่ะ”

“โอ๊ะ ก็ได้”

Murphy พูดตอบ Amelie ทั้งหน้าแดงก่อนจะเดินออกไปคนแรก

“Julien นายเองก็มากับพวกเราด้วยสิ!”

“ฉันด้วยเหรอ?!”

ชายหนุ่มผมสีดำประหลาดใจที่ Amelie ให้เขาไปด้วยก่อนที่เจ้าตัวจะตัดสินใจอะไรได้

“งั้นตกลงตามนี้ พวกเราทุกคนไปกันโลด!”

Julien Amelie และ Murphy จึงออกจากบ้านที่เป็นสำนักใหญ่ของกองกำลังพิทักษ์หมู่บ้านแล้วจึงเริ่มเดินลาดตระเวนเมืองตามที่ต่างๆ

เวลาผ่านไปหลังทั้งสามคนลาดตระเวนเมืองเสร็จแล้วพวกเขาจึงเดินกลับไปยังสำนักใหญ่ของกองกำลัง แต่ว่าทันใดนั้นเอง…

“ว้าย! นั่นมันอะไรน่ะ?!”

ทั้งสามคนหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงที่กำลังหวาดกลัว

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”

Julien พูดพลางหันมองว่าเกิดอะไรขึ้นในเมือง

“อ๊าก! พวกโจรนี่นา!”

ชาวบ้านต่างตื่นตระหนกเมื่อเจอเหล่าโจรบุกเข้ามาก่อนจะหนีเข้าบ้านของพวกเขา

“อ๊าาาาาาา!!!”

ชาวบ้านที่ถูกพวกโจรดักเอาไว้ต่างวิ่งหนีเอาตัวรอดไปคนละทิศคนละทาง

“เจ้าพวกบ้านั่น! มาบุกที่นี่ตอนกลางวันแสกๆเลยเหรอเนี่ย?!”

Murphy กล่าวพร้อมกำหมัดไปด้วย

“พวกเราต้องไปช่วยพวกเขาแล้ว! เร็วเข้า!”

Amelie ว่าตาม Murphy

“ไปกันเถอะ!”

Julien พูดแล้ววิ่งนำออกไปก่อนเพื่อนทั้งสองคนของเขาจะตามหลังไป เมื่อมาถึงแล้วพวกเขาก็พบกับกลุ่มโจรส่วนหนึ่งที่มาประชันหน้า

“มาจัดการเจ้าพวกนั้นกันเถอะ”

Murphy บอก Julien และ Amelie ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น

BATTLE START

“มีแขกมาเยี่ยมน่ะ!”

Amelie กล่าว

“พวกนั้นมาแล้ว!”

Murphy ตอบ Amelie

Julien กับ Murphy จึงวิ่งออกไปเพื่อจัดการกับเหล่าโจรในการต่อสู้ ส่วน Amelie นั้นยืนอยู่ด้านหลังแล้วเริ่มร่ายเวท

Julien กับ Murphy เข้าไปโจมตีโจรคนที่หนึ่งพร้อมกันจนศัตรูหมดสภาพการต่อสู้ แต่ทั้งคู่ก็ถูกโจรสองคนที่เหลือโจมตีจากด้านหลัง

“O healing power… Healing!!”

Amelie ร่ายเวทรักษาให้กับ Julien เพื่อฟื้นฟู HP ของเขา

“ขอบคุณมากเลย”

Julien กล่าวขอบคุณ Amelie ก่อนจะวิ่งไปโจมตีโจรสองคนที่เหลือด้วยกันกับ Murphy และทั้งสามคนสามารถจัดการกับโจรกลุ่มนี้ได้สำเร็จ

BATTLE END

RESULTS

EXPERIENCE: 6

COIN: 30

ACQUIRED ITEMS: Raspberries x2

“หา จบแล้วเหรอเนี่ย”

Julien กล่าวออกมาอย่างประหลาดใจหลังการต่อสู้จบลง

Julien Amelie และ Murphy จึงออกไล่ล่าเหล่าโจรที่บุกเข้ามาในเมืองกันต่อไป จนกระทั่งทั้งสามคนมาเจอกับหัวหน้ากลุ่มโจร

“พวกนั้นมันมีฝีมือมากกว่าที่่คิดไว้เลยลูกพี่”

โจรคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังกล่าว

“ปล่อยให้เจ้าเด็กพวกนี้มาเหยียบย่ำพวกเราแบบนี้เนี่ยนะ! น่าสมเพช! รอก่อนเถอะว่าฉันออกโรงเองจะเป็นยังไง!”

หัวหน้ากองโจรพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

“ฉันจะบอกให้แกรู้เลยนะว่าพวกฉันไม่ใช่เด็ก! พวกเราคือกองกำลังพิทักษ์เมืองอย่างเป็นทางการต่างหาก!”

Julien ตอบโต้กลับไป

“และพวกเราจะไม่ยอมให้พวกนักเลงหัวไม้กับพวกขี้แพ้ไร้น้ำยามาเพ่นพ่านในที่นี่แน่!”

Murphy กล่าวต่อ

“ใช่! พวกนายคงไม่มีแรงสู้ได้ถึงสองสามนาทีด้วยซ้ำ!”

Amelie พูดดูถูกกลุ่มโจร

“ก… แกว่ายังไงนะ?!”

หัวหน้ากลุ่มโจรถึงกับผงะเมื่อได้ยินสาวน้อยตอบกลับใส่

“จัดการเจ้าพวกนั้นกันดีกว่าครับลูกพี่!”

โจรอีกคนกล่าวแล้วเข้ามาจู่โจมทั้งสามคน

BATTLE START

“ตั้งสมาธิให้ดีนะทุกคน!”

Julien พูดขึ้นมา

“พวกเราจะแพ้ให้กับเจ้าพวกนี้ไม่ได้นะ!”

Amelie เตือนเพื่อนๆของเธอ

Julien กับ Murphy จึงวิ่งแยกไปจัดการกับเหล่าลูกกระจ๊อกที่คอยคุ้มกันหัวหน้ากลุ่มโจร ส่วน Amelie นั้นยืนอยู่ด้านหลังเพื่อทำการสนับสนุน

เมื่อทั้งสองจัดการกับพวกลูกกระจ๊อกเรียบร้อยแล้วพวกเขาจึงวิ่งไปหาหัวหน้ากลุ่มโจรเพื่อล้มเขา

“เจ้าพวกนี้มันเก่งกว่าที่คิดไว้หลายเท่าเลยว่ะ”

หัวหน้ากลุ่มโจรพูดขึ้นมาแล้วโจมตี Julien กับ Murphy ที่วิ่งเข้ามาในระยะโจมตีทันทีซึ่งทำให้ทั้งสองคนถูกผลักออกไปเล็กน้อย แต่พวกเขาก็เริ่มโจมตีเมื่อเข้าประชิดตัวหัวหน้ากลุ่มโจรได้

“O healing power… Healing!!”

Amelie ร่ายเวทรักษาให้กับ Murphy เพื่อฟื้นฟู HP ของเขา

“ขอบคุณมาก”

Murphy กล่าวขอบคุณ Amelie ขณะที่เขากำลังโจมตีหัวหน้ากลุ่มโจรด้วยกันกับ Julien

หัวหน้ากลุ่มโจรถูกทั้งสองคนจัดการอย่างไม่ลดละจนเขาหมดสภาพในการต่อสู้

BATTLE END

RESULTS

EXPERIENCE: 7

COIN: 60

ACQUIRED ITEMS: Raspberries, Strawberries

Level ของ Julien เพิ่มขึ้นเป็น Level 2 แล้ว ได้รับ 60 SP, 12 T.SP, 1 TP และ 1 AP

Level ของ Amelie เพิ่มขึ้นเป็น Level 2 แล้ว ได้รับ 60 SP, 12 T.SP, 1 TP และ 1 AP, Amelie ได้เรียนรู้ Cleanse แล้ว

Level ของ Murphy เพิ่มขึ้นเป็น Level 2 แล้ว ได้รับ 60 SP, 12 T.SP, 1 TP และ 1 AP

“หน็อยแน่พวกแก… ครั้งนี้ถึงพวกแกจะชนะ แต่อย่าคิดว่าครั้งหน้าพวกแกจะชนะอีกละกัน! ครั้งนี้ฉันก็แค่ประเมินพวกแกต่ำไปเท่านั้นแหละ!”

“ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!”

หัวหน้ากลุ่มโจรที่ถูกจัดการจนน่วมกล่าวก่อนจะหนีออกจากเมืองไปโดยเหล่าโจรที่เหลือต่างหนีตามหัวหน้าของพวกเขา

“รอก่อนสิครับลูกพี่!!”

เหล่าโจรที่เหลือเรียกหัวหน้าของพวกเขาขณะที่พวกนั้นกำลังหนีออกจากเมืองเมื่อการบุกรุกล้มเหลวและตามหัวหน้าของพวกเขาไป และหลังจากนั้นก็มีชาวบ้านเดินมาหาทั้งสามคนเพื่อมาขอบคุณพวกเขา

“เฮ้อ ขอบคุณมากเลยนะพวกนาย”

ชาวบ้านคนนั้นกล่าว

“พวกเราแค่ทำหน้าที่ของพวกเราเท่านั้นเองครับ”

Julien ตอบเขา

“โถ นายนี่สุภาพจังเลยน้า”

Amelie พูดแซว Julien แต่เขาก็ไม่ค่อยถูกใจกับอะไรแบบนี้เท่าไหร่

ในคืนนั้น ที่บ้านของ Julien

“ฉันชงชามาให้จ้ะ”

แม่ของ Julien นำถาดที่มีชาชงมาอย่างดีอยู่สามถ้วยและคุกกี้จำนวนหนึ่งมาให้ลูกชายและเพื่อนๆของเขา

“ขอบคุณค่ะ”

Amelie กล่าวขอบคุณแม่ของ Julien ก่อนจะรับถาดจากเธอมา

“ทานให้อร่อยนะ”

แม่ของ Julien กล่าว

“เฮอะ เจ้าพวกโจรนั่นไม่เห็นจะเก่งเท่าไหร่เลยหนิ”

Murphy พูดขึ้นมา

“พูดอะไรของนายกันล่ะ นั่นก็แค่เหตุการณ์หวุดหวิดเท่านั้นแหละ และนายก็รู้นี่นา”

Amelie ตอบ Murphy ก่อนจะเห็นว่า Julien กำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่พักใหญ่

“เป็นอะไรรึเปล่า Julien นายดูเหม่อหน่อยๆนะ”

Amelie ถาม Julien

“อ๋อ ช่วงนี้เขาดูซึมๆน่ะจ้ะ”

แม่ของ Julien ตอบ Amelie

เวลาได้ล่วงเลยผ่านไป Amelie กับ Murphy จึงบอกลา Julien

“งั้นไว้เจอกันนะ”

Murphy กล่าวลา Julien

“อืม”

Julien ตอบเพื่อนของเขาเพียงแค่นั้น

“หวังว่าพรุ่งนี้นายจะรู้สึกดีขึ้นนะ Julien”

Amelie กล่าวก่อนที่ทั้งสองคนจะออกจากบ้าน แต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณแม่ของเพื่อนของเธอ

“หนูต้องขอขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณผู้หญิง”

Amelie กล่าวขอบคุณแม่ของ Julien

“โอ้ไม่เป็นไรจ้ะ แล้วไว้มาใหม่นะจ๊ะ”

แม่ของ Julien กล่าวก่อนที่ทั้งสองคนจะออกจากบ้านไป

Julien เดินไปยังหน้าต่างนห้องของเขาแล้วมองออกไปข้างนอกพลางพึมพำกับตัวเอง

“พอรู้สึกเบื่อแล้วมันดีแบบนี้เองเหรอเนี่ย”

Julien พูดกับตัวเอง

วันต่อมา…

แม่ของ Julien มาดูว่าลูกชายของเธอตื่นแล้วหรือไม่

“อุ๊ย แม่นึกว่าลูกยังหลับอยู่ซะอีก เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ”

แม่ของ Julien ถามขึ้นมา

“ไม่ครับ ผมสบายดี”

Julien ตอบออกไป

“จริงเหรอ ลูกทำตัวแปลกๆนะช่วงนี้ แม่ไม่อยากให้ Amelie กับ Murphy เป็นห่วงลูกนะ”

แม่ของเขากล่าว

“โธ่ แม่ไม่ต้องห่วงขนาดนั้นหรอกครับ เดี๋ยวผมจะกลับมานะครับ”

Julien บอกแม่ของเขาก่อนจะออกจากบ้าน

“…………”

Julien นึกถึงอะไรสักอย่างก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสำนักใหญ่ของกองกำลังพิทักษ์เมือง และเขาก็เจอกับ Amelie ที่ยืนรออยู่พอดี

“อรุณสวัสดิ์นะ Julien Murphy เข้าไปข้างในก่อนแล้วนะ”

Amelie กล่าวก่อนที่เธอกับเขาจะเข้าไปด้านในสำนักใหญ่

“เฮ้ Julien หัวหน้ากำลังรอนายน่ะ”

Murphy กล่าวเมื่อพบ Julien ก่อนจะพาทั้งสองคนไปพบหัวหน้าของกองกำลังพิทักษ์เมือง

“อ้าว มาแล้วเหรอ Julien”

หัวหน้ากองกำลังกล่าวเมื่อพบกับ Julien

“งั้นก็เข้าเรื่องกันเถอะ”

“เมื่อวานนี้พวกเธอสามคนทำให้พวกเราภาคภูมิใจมากเลย พวกเขาบอกว่าเธอสามคนขับไล่หัวหน้ากลุ่มโจรด้วยกำลังของตัวเองมาน่ะ”

“คนในเมืองอยากให้ฉันมอบสิ่งนี้ให้พวกเธอน่ะ เอาไปสิ”

หัวหน้ากองกำลังกล่าวก่อนจะมอบบางสิ่งให้ทั้งสามคน ซึ่งนั่นก็คือ Raspberries 5 ชิ้นและ Roasted Porkchop 1 ชิ้นนั่นเอง

“อะไรเนี่ย… เฮ้ นี่มันของโปรดของ Julien นี่นา! ทำไมเขาถึงได้ของพิเศษล่ะเนี่ย”

Murphy พูดเมื่อเห็นหัวหน้ากองกำลังมอบอาหารโปรดของ Julien มาให้ด้วย

“ฮ่าๆๆ เท่าที่ฉันรู้มาแฟนคลับของ Julien เป็นคนส่งมานั่นแหละนะ”

สิ่งที่หัวหน้ากองกำลังตอบมาทำให้ Murphy หัวเสียนิดหน่อย

“หึๆๆ ยังไงก็เถอะ พวกเธอพยายามให้ดีที่สุดด้วยละกันนะวันนี้”

หัวหน้ากองกำลังกล่าว

“มันก็ใช่ว่าพวกเราจะเจอเหตุการณ์เหมือนเมื่อวานบ่อยๆนี่นา”

“ถึงพวกเราจะนั่งอยู่เฉยๆเมืองนี้ก็ปลอดภัยอยู่แล้วล่ะ”

Murphy ตอบ

“ไม่ต้องพูดแบบนั้นเลยนะ Murphy!”

“พวกเราไปลาดตระเวนเมืองกันเถอะ”

Amelie กล่าวก่อนจะเดินออกจากสำนักใหญ่โดย Julien และ Murphy นั้นเดินตามหลังเธอไป จากนั้นทั้งสามคนจึงเริ่มออกลาดตระเวนเมืองเช่นเดิม

เวลาผ่านไปหลังทั้งสามคนลาดตระเวนเสร็จ ทันใดนั้นเองก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

“พวกนาย หัวหน้ากองกำลังพิทักษ์เมืองต้องการจะพบตัวน่ะ”

ชาวบ้านคนหนึ่งเดินมาหาพวกเขาพร้อมพูดถึงเรื่องนี้

“เข้าใจแล้ว พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ละ”

Julien และเพื่อนๆของเขาจึงมุ่งหน้าไปยังสำนักใหญ่ของกองกำลังทันที ซึ่งหัวหน้ากองกำลังรอพวกเขาอยุู่ที่นั่น

“เรียกพวกเราเหรอครับ”

Julien ถามหัวหน้ากองกำลัง

“Julien เองเหรอ ดีจริงๆที่เธอมา พวกเราเจอปัญหาเข้าให้แล้ว มาดูนี่สิ”

“มีคนส่งจดหมายมาน่ะ”

หัวหน้ากองกำลังกล่าวก่อนจะส่งจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ Julien ก่อนที่เขาจะเปิดอ่าน

“ตอนนี้ที่หมู่บ้าน Oakenreach กำลังประสบกับโรคระบาดลึกลับ คนในหมู่บ้านกำลังประสบกับอาการเป็นไข้สูง โปรดส่งความช่วยเหลือมาอย่างเร่งด่วน จากผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้าน Oakenreach”

ทั้งสามคนที่อ่านแล้วก็รู้สึกตกใจก่อนจะปรึกษาว่าต้องทำอย่างไร

“แล้วพวกเราจะทำยังไงล่ะ”

Amelie ถามขึ้นมา

“พวกเราก็ต้องไปช่วยสิ!”

Murphy ตอบ

“สมุนไพรที่เติบโตบนยอดเขา Hinnora น่าจะทำอะไรสักอย่างได้นะ”

Amelie เสนอขึ้นมา

“เดี๋ยวก่อน!”

หลัง Amelie เสนอตัวเลือกขึ้นมาก็มีเสียงของใครดังขึ้นก่อนจะมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

“พ่อคะ!”

Amelie ประหลาดใจที่พ่อของเธอมาด้วยตัวเอง

“ให้ฉันจัดการเอง”

ชายคนนั้นกล่าว

“Jonathan! นี่เธอจะไปในนามของพวกเราอย่างนั้นเหรอ”

หัวหน้ากองกำลังถาม Jonathan

“ใช่ ฉันคิดว่าพวกเราคงไม่ต้องมากังวลอะไรมากกับโรคระบาดลึกลับนี้หรอกนะ”

Jonathan ตอบออกไป

“อืม ถ้าหมอที่ฝีมือดีที่สุดของ Pearlwood เป็นคนมาอาสาเองละก็พวกเราทุกคนคงสบายใจหายห่วงได้มากเลยล่ะนะ”

หัวหน้ากองกำลังพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลง

“เดี๋ยวสักพักฉันจะกลับมานะ ห้ามไปยังภูเขา Hinnora เด็ดขาดล่ะ มันอันตรายเกินไปสำหรับพวกเธอ”

Jonathan กล่าวก่อนจะออกจากสำนักใหญ่

ในคืนนั้นเอง Murphy เดินออกตรวจตราอยู่หน้าสำนักใหญ่ เมื่อเห็นว่าสิ่งรอบข้างไม่มีความผิดปกติเขาจึงเข้าไปด้านในสำนักใหญ่

“งั้นฉันไปก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์”

หัวหน้ากองกำลังกล่าว

“ครับ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นพวกเราจะแจ้งให้ทราบนะครับ”

Murphy ตอบก่อนที่หัวหน้ากองกำลังจะเดินออกจากสำนักใหญ่ แต่เมื่อเห็น Julien ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างและ Amelie ที่นั่งอยู่เงียบๆ Murphy จึงพยายามทำให้พวกเขาสบายใจขึ้นมา

“ไม่เอาน่าพวกนาย มีความสุขกันหน่อยสิ!”

“Amelie ฉันรู้นะว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ Julien ช่วงนี้นายทำตัวแปลกๆไปนะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า นายบอกพวกเราได้เสมอเลยนะ”

Murphy บอก Julien กับ Amelie

“…………”

Julien ที่ได้ยินเพื่อนของเขากล่าวก็ทำได้เพียงแค่นิ่งเงียบด้วยที่ไม่มีคำพูดใดๆจะตอบเขา

สองวันต่อมา…

Julien ที่กำลังตรวจตราว่าสิ่งของในห้องของเขาเก็บเป็นที่หรือไม่นั้นก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่นอกบ้านของเขา

“พ่อยังไม่กลับมาเลย ฉันต้องออกตามหาเขาแล้ว”

“เธอคงไม่ไปหรอกใช่มั้ย เขาบอกว่าถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือเขาจะเรียกพวกเราน่ะ”

“แต่… แต่ฉันนั่งอยู่เฉยๆและรอแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ!”

Julien จึงเดินออกไปดูว่าใครคุยกันอยู่หน้าบ้านของเขาก็พบว่านั่นคือเพื่อนๆของเขานั่นเอง

“Julien…”

Amelie พูดชื่อของเขาเมื่อได้เห็นหน้า Julien แต่ Murphy ก็ได้เห็นนกพิราบตัวหนึ่งกำลังบินมาทางของพวกเขาแล้วพบว่ามีจดหมายผูกอยู่ที่ขาของมัน เขาจึงเก็บจดหมายมาอ่านก่อนที่ Julien กับ Amelie จะถามเขา

“มันเขียนว่ายังไงบ้าง”

Amelie ถาม Murphy จึงอ่านจดหมายฉบับนั้น

“โรคที่ร้ายกาจได้แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน Oakenreach สิ่งที่ฉันสามารถทำได้ก็ไม่สามารถทำประโยชน์อะไรได้เลย และที่เลวร้ายกว่านั้นฉันเกรงว่าฉันเองก็คงติดโรคนั้นด้วยเช่นกัน เพียงการสัมผัสก็สามารถแพร่เชื้อได้แล้ว มันใช้เวลาฟักตัวยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่หลังจากมันเริ่มพัฒนา ผู้ติดเชื้อจะกลายเป็นคริสตัลภายในเวลาสามวัน ตอนนี้หมู่บ้าน Oakenreach นั้นหมดหวังแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามไปที่นั่นเด็ดขาด จาก Jonathan Merrill”

Amelie ที่ได้ยินอย่างนั้นแล้วไม่รอช้าเธอจึงวิ่งออกจากเมืองเพื่อไปยัง Oakenreach ทันที

“Amelie! เดี๋ยวก่อน!”

Murphy ตะโกนบอก Amelie แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“เธอคิดจะไปยัง Oakenreach เองแน่ๆ! พวกเราต้องหยุดเธอเดี๋ยวนี้เลย!”

Murphy กล่าวก่อนที่เขากับ Julien จะวิ่งไล่ตาม Amelie จากด้านหลัง แต่ออกจากเมืองแล้วทั้งสองคนกลับคลาดสายตาจากเพื่อนของพวกเขาแล้ว

“แย่แล้ว พวกเราคลาดสายตาจาก Amelie ล่ะสิ”

Murphy กล่าว

“ยังหรอก ฉันว่าตอนนี้พวกเราคงอาจตามเธอทันอยู่”

“รีบไปกันเถอะ!”

Julien ตอบก่อนที่ทั้งสองคนจะมุ่งหน้าเดินทางไปยังหมู่บ้าน Oakenreach โดยพวกเขาต้องข้ามสะพานที่เชื่อมต่อทั้งสองแดนซึ่งมีแม่น้ำกั้นระหว่างทาง

แต่ขณะที่สองคนกำลังข้ามสะพานนั้นเอง Murphy ก็เริ่มทรุดลงกับพื้น ด้วยความเป็นห่วง Julien จึงเดินมาดูเขา

“เป็นอะไรรึเปล่า Murphy”

Julien ถาม Murphy

“ไม่มีอะไร ฉันไม่เป็นไร”

Murphy ตอบแล้วลุกขึ้นก่อนจะวิ่งข้ามสะพานต่อ Julien มองเขาอยู่พักหนึ่งแล้วจึงวิ่งตามเขาไป

เมื่อทั้งสองข้ามสะพานแล้ววิ่งไปยังหมู่บ้าน Oakenreach พวกเขาก็เจอกับเหล่ามอนสเตอร์สามตัวที่ดูคล้ายกับกระต่ายได้ปรากฏตัว ทั้งสองคนจึงต่อสู้กับพวกมันและได้รับค่าประสบการณ์กับเงินเมื่อกำจัดพวกมันได้สำเร็จ

Level ของ Julien เพิ่มขึ้นเป็น Level 3 แล้ว ได้รับ 60 SP, 12 T.SP, 1 TP และ 1 AP, Julien ได้เรียนรู้ Shockwave Rush แล้ว

Level ของ Murphy เพิ่มขึ้นเป็น Level 3 แล้ว ได้รับ 60 SP, 12 T.SP, 1 TP และ 1 AP

ทั้งสองคนจึงมุ่งหน้าต่อไปยังหมู่บ้าน และเมื่อมาถึงที่ Oakenreach แล้วพวกเขาก็เจอกับ Amelie ที่กำลังวิ่งขึ้นเขาก่อนมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังหนึ่งอยู่นั่นเอง

“นั่น Amelie นี่นา! รีบตามไปเร็ว!”

Murphy บอก Julien ก่อนที่ทั้งสองคนจึงวิ่งตาม Amelie ไปยังบ้านหลังหนึ่ง เมื่อเธอเข้าไปในบ้านหลังนั้นทั้งสองคนก็ตามเข้าไปก่อนจะเห็นว่าพ่อของ Amelie อยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วย

แต่ในขณะที่ Amelie พยายามจะไปหาพ่อของเธอนั้น เขากลับพูดสิ่งที่ไม่คาดฝันออกมา

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!”

Jonathan ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงดังซึ่งลูกสาวของเขาตกใจอย่างมากก่อนจะเดินถอยออกมา

“ไม่ว่าพวกเธอจะทำอะไร ห้ามแตะตัวฉันเด็ดขาด”

Jonathan เตือน Amelie และแน่นอนเขาเตือน Julien กับ Murphy ด้วย

“พ่อคะ…”

“ฉันจบเห่แล้วล่ะ Amelie”

“และพ่อจะไม่ให้หนูยืนอยู่เคียงข้างพ่อเลยเหรอคะ หนูก็จับมือพ่อไม่ได้เหมือนกันเหรอคะ”

“ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้ล่ะ… ฮือๆ”

Amelie ทรุดลงก่อนร้องไห้ออกมาหลังรู้ว่าพ่อของเธอติดเชื้อด้วยอีกคน

Jonathan ไร้ซึ่งทางเลือกที่จะช่วยลูกสาวของเขาจึงทำได้เพียงแค่พึ่ง Julien กับ Murphy ที่เป็นเพื่อนของเธอ

“Julien Murphy เธอสองคนช่วยพาลูกสาวของฉันกลับไปที่เมืองหน่อยจะได้รึเปล่า”

Julien กับ Murphy ที่เห็นอาการของ Jonathan ไม่สู้ดีนั้นก็ทำได้เพียงแต่พยักหน้า

“Amelie พวกเราไปกันเถอะ”

Murphy บอก Amelie ซึ่งเธอก็ค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตาออกก่อนจะอกจากบ้านหลังนั้นไปกับ Julien กับ Murphy

“Amelie… ขอให้ลูกปลอดภัยนะ”

เมือง Pearlwood เวลากลางคืน

Amelie ได้ตัดสินใจในระหว่างทางกลับเมืองแล้วว่าเธอจะไปยังภูเขา Hinnora เธอจึงคิดที่จะออกจากเมืองเพียงคนเดียว

“ฉันขอโทษนะ”

“เดี๋ยวก่อนสิ”

เสียงของใครบางคนดังขึ้นก่อนจะเห็นว่าเพื่อนของเธอเดินตามหลังมา

“Murphy เองเหรอ”

“วางแผนจะไปเองคนเดียวเหรอ”

“…………”

“เธอจะไปเก็บสมุนไพรบนยอดเขา Hinnora เองสินะ”

“คงไม่จำเป็นต้องให้อัจฉริยะมาบอกหรอกมั้งว่าเธอคิดออะไรอยู่”

“แต่ฟังนะ เธอจะเข้าไปยุ่งกับปัญหาหนักแบบนั้นไม่ได้นะ โดยเฉพาะไปเองคนเดียวน่ะ!”

“ฉันขอโทษ”

“เอาน่า เลิกทำหน้ามุ่ยได้แล้ว”

“หืม”

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเราเก็บสมุนไพรนั่นได้พ่อของเธอจะต้องหายดีแน่นอน”

“นั่นสินะ”

“แต่ว่า…”

“นี่มันแย่เหลือเกินเลย ฉันทนเห็นเธอเศร้าแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว!”

“Murphy?”

“Amelie ฉันอยากให้เธอรู้อะไรสักอย่างน่ะ”

“ฉัน… ฉัน…”

“อึ่ก……”

Murphy เริ่มทรุดลงไปกับพื้น Amelie ที่เห็นจึงกังวลว่าเขาเป็นอะไรไป

“Murphy? Murphy เป็นอะไรรึเปล่า นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?!”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!”

Murphy กล่าวซึ่ง Amelie ตกใจเล็กน้อยก่อนถอยออกมา

“ม… ไม่ โทษที ฉันสบายดี ไม่มีอะไรหรอก”

“แต่ว่านาย… แข็งใจไว้นะ ฉันจะไปหาคนมาช่วย!”

Amelie จึงวิ่งออกไปก่อนจะไปยังบ้านของเพื่อนของเธอแล้วเรียกเขา

“Julien! Murphy ทรุดลงไปกับพื้นแล้ว!”

“…………”

Murphy ที่ทรุดลงกับพื้นนั้นบ่นกับตัวเองเบาๆ

“พอมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธอพูดอะไรเป็นอย่างแรกกันนะ ‘Julien… Julien…’”

Julien ที่นั่งเงียบๆอยู่ในบ้านได้ยินเสียงเคาะประตูก่อนจะดูว่าเป็นใคร นั่นคือเพื่อนของเขานั่นเอง

“Julien! มากับฉันเร็ว! Murphy ตกอยู่ในอันตรายนะ!”

Julien ที่ได้ยินแบบนั้นก็ประหลาดใจ

“เข้าใจแล้ว ไปกันเถอะ!”

Julien กับ Amelie จึงรีบออกจากบ้านเพื่อไปหา Murphy แต่พอมาเจอเขาแล้วเขาก็ยังคงปกติดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?!”

Amelie ถาม Murphy แต่เขาก็สงสัยว่าเธอเป็นอะไรถึงได้ตื่นตระหนก

“หืม เธอหมายความว่าไงน่ะ”

“นาย… แต่… ฉันเพิ่งเห็นนาย…”

Amelie ไม่เชื่อกับสิ่งที่เธอเห็น

“เลิกด่วนสรุปได้แล้วน่า! ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง ฉันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร”

Murphy ตอบ Amelie ก่อนจะถาม Julien

“Julien นายไม่คิดว่าพวกเราควรไปเก็บสมุนไพรที่ยอดเขา Hinnora จะดีกว่าเหรอ”

“นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่รักษาพ่อของ Amelie ได้นะ”

Murphy เสนอขึ้นมา

“โอ๊ะ อืม ใช่”

Julien ตอบ Murphy

“Hinnora อยู่ทางเหนือของ Oakenreach น่ะ พวกเราต้องระวังให้ดีล่ะ”

Julien บอกเพื่อนๆของเขา

“ก็จริงของนาย บนนั้นเป็นถิ่นของพวก Locustworm ซะด้วย”

Murphy กล่าว

“พวกเรารีบไปกันเถอะ”

Julien กล่าวก่อนที่ทั้งสามคนจะออกเดินทางไปยังภูเขา Hinnora

Julien และผองเพื่อนจึงเดินทางกลับไปยัง Oakenreach เพื่อไปยังภูเขา Hinnora ที่อยู่ตอนเหนือของหมู่บ้าน เมื่อมาถึงยังหมู่บ้านแล้วก็ไม่มีชีวิตใดหลงเหลืออยู่อีกเลย ทุกชีวิตกลายเป็นคริสตัลด้วยโรคระบาดอันลึกลับนี้

แต่พวกเขาจะมายืนเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วไม่ได้ ทั้งสามคนจึงมุ่งหน้าออกจากหมู่บ้าน Oakenreach ไปทางเหนือเพื่อไปเก็บสมุนไพรบนยอดเขา Hinnora

“ถ้าพวกเราเดินต่อไปทางนี้เรื่อยๆก็จะถึงที่ภูเขา Hinnora แล้วล่ะ”

Julien กล่าว

“พวกเรารีบไปกันเถอะ”

Amelie บอก Julien กับ Murphy แล้วทั้งสามคนจึงเดินไปตามทางของถนนนเส้นเดียวเรื่อยๆจนถึงภูเขา Hinnora ที่เป็นจุดหมาย

เมื่อมาถึงภูเขา Hinnora แล้ว Murphy บอกอะไรสักอย่างให้กับเพื่อนๆของเขา

“ระวังตัวด้วยนะ ที่นี่เต็มไปด้วย Locustworm ทั้งนั้นเลยล่ะ”

“อึ๋ย พวกมันจะวางไข่บนตัวของคนที่เข้าใกล้มันมากเกินไปใช่มั้ย”

Amelie พูดทั้งทำหน้าสะอิดสะเอียน

“ถ้าไข่ของพวกมันฟักตัวละก็เรื่องใหญ่แน่”

Julien กล่าว

“พวกเราขึ้นยอดเขากันเถอะ”

Julien พูดแล้วเดินนำหน้าไปโดย Amelie และ Murphy เดินตามหลังเขา ขณะที่เดินทางอยู่นั้นเองก็มี Locustworm ตัวหนึ่งตกลงมาจากสักที่หนึ่งบนเขาก่อนจะมาจู่โจมกลุ่มของ Julien

BATTLE START

“ระวังให้ดีนะทุกคน!”

Julien และ Amelie พูดพร้อมกันก่อนที่เขากับ Murphy จะวิ่งไปโจมตี Locustworm ตัวแรกที่ปรากฏ ส่วน Amelie ยืนอยู่ด้านหลังแล้วเริ่มร่ายเวท

“Shockwave Rush!!”

Julien ใช้ HP ส่วนหนึ่งแล้วแกว่งดาบทำมุม 180 องศาซึ่งสร้างคลื่นกระแทกสีฟ้าบนพื้นตามทางที่เขาใช้ดาบฟันเพื่อโจมตีมอนสเตอร์ ก่อน Murphy เข้ามาสังหารมอนสเตอร์ด้วยการโจมตีปกติสองสามครั้ง

“O healing power… Healing!!”

Amelie ร่ายเวทรักษาให้กับ Julien เพื่อฟื้นฟู HP ของเขา

Julien กับ Murphy วิ่งไปหา Locustworm อีกตัวที่ปรากฏออกมาเพื่อสังหารมอนสเตอร์ที่เหลือ ทั้งคู่รุมโจมตีมอนสเตอร์ตัวนั้นจนมันถูกสังหาร

BATTLE END

RESULTS

EXPERIENCE: 20

COIN: 4

ACQUIRED ITEMS: Nothing

Level ของ Amelie เพิ่มขึ้นเป็น Level 3 แล้ว ได้รับ 60 SP, 12 T.SP, 1 TP และ 1 AP

เมื่อจบการต่อสู้แล้ว Murphy ตรวจสอบสภาพของแต่ละคน

“พวกนายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

Murphy ถาม Julien และ Amelie

“อืม”

Amelie ตอบเขา

“อย่าลืมปัดไข่ของ Locustworm ออกจากตัวด้วยล่ะ”

Julien กล่าวเตือนเพื่อนๆของเขา

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันรู้อยู่แล้วน่า มันคงไม่เป็นปัญหาหรอกถ้ามันไม่ฟักตัวเร็วแบบนี้น่ะ!”

Amelie กล่าวซึ่ง Julien คิดพักหนึ่งก่อนตอบ

“นั่นสินะ”

Julien ตอบแล้วพวกเขาจะมุ่งหน้าเดินขึ้นภูเขาต่อ และในขณะที่กำลังเดินทางพวกเขาก็พบกับพวก Locustworm อีก แต่พวกเขาสามารถกำจัดพวกมันได้อย่างง่ายดายก่อนจะเดินทางต่อ

เมื่อ Julien Amelie และ Murphy เดินทางมาเกินครึ่งทางแล้วก็มีกลุ่มของ Locustworm มาจากด้านหลังก่อนที่ทั้งสามคนจะต่อสู้กับพวกมันและทำการสังหารพวกมอนสเตอร์หลังจากนั้น

แต่ในขณะที่พวกเขาจะเดินทางต่อ อยู่ๆ Murphy ก็ทรุดลงไปกับพื้น

“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย”

Amelie ถาม Murphy ด้วยความเป็นห่วง

“อย่าแตะฉันนะ!”

Murphy พูดเสียงดังจน Amelie ตกใจก่อนเดินออกมา

“อะไรเนี่ย ฉันแค่เป็นห่วงนายเท่านั้นเอง นายไม่ต้องตะคอกใส่ฉันแบบนั้นก็ได้”

Amelie โกรธที่ Murphy ตะคอกใส่เธอ

“ไม่ ไม่มีอะไร ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

Murphy ตอบ Amelie ส่วน Julien มองเขาแล้วก็เริ่มรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเพื่อนของเขา

“เดี๋ยวนะ นี่นายคงไม่ได้…!”

Julien ไม่เชื่อในสิ่งที่เขานึกไว้ในหัวก่อน Murphy จะสารภาพบางอย่างออกมา

“ฉันว่าฉันต้องติดโรคมาจากตอนที่ฉันแตะนกพิราบสื่อสารตัวนั้นแน่ๆ”

Julien กับ Amelie ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ถึงอย่างไร Julien ต้องการที่จะช่วยเพื่อนของเขา

“พวกเราต้องกลับไปที่เมืองให้เร็วเลย”

Julien กล่าว

“ไม่ต้องหรอก ฉันสบายดี ฉันยังไม่เริ่มกลายเป็นคริสตัลหรอกนะ”

Murphy ตอบ Julien แต่ Amelie ยังคงห่วงเพื่อนของเธอไม่หาย

“แต่……”

“ฉันบอกว่าฉันไม่เป็นไร!”

Murphy ยังคงตอบคำเดิมทั้งที่เพื่อนๆของเขากังวลและเป็นห่วงเขามาก

“โทษทีนะ แต่ฉันสบายดีจริงๆ”

“และก็สมุนไพรนั่นสามารถรักษาฉันได้อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ไปกันโลด!”

Murphy กล่าวก่อนจะเดินนำเพื่อนๆของเขา หลังจากนั้น Julien กับ Amelie ก็เดินตามเขาไปจนถึงยอดเขา Hinnora

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***