๑๖.ไอ้แก่!

"มีเรื่องอะไรกัน"สิงขรที่ยืนอยู่ถามออกมาด้วยความมึนงงที่ชายตัวเล็กสองคนทำเหมือนจะฆ่าคนของตัวเองเสียให้ได้ ทั้งสองคนจึงเล่าความเป็นมาให้ฟังว่ามีเรื่องอะไรกันกับชายผู้นี้

ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ทั้งสามคนไปเก็บมะม่วงกันและถูกคนหนึ่งจับเอาไว้ เมื่อทั้งสามคนถูกพาตัวไปไว้ในบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งชายร่างหนาผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา

"นี่หรือคนที่ลักลอบเข้าหมู่บ้านมา"

"ครับ"

"ไอ้นี่ท่าทางดูแข็งแรงดีนะแต่กลับอ่อนแอโดนจับได้ง่ายๆ"ชายผู้นั้นชี้นิ้วไปทางพันแสงที่นั่งอยู่ก่อนจะค่อยๆย่อตัวนั่งลงตรงหน้า

"มึงไปเอาน้ำมาให้พวกมันกินเสียหน่อย"

"ไม่ใช่ว่าเราจะฆ่ามันทิ้งหรอกหรอ"

"รอสิงขรกลับมา..ข้ายังไม่แน่ใจว่ามันเป็นคนนอกหรอคนของไอ้สิง"

"...."

"ไอ้แก่มึงอยากโดนกูซัดสักทีมั้ย"

"อะไรของเอ็ง"

"กล้าดียังไงมาบอกว่ากูอ่อนแอวะ"

"ก็จริงไม่ใช่หรอ.."

"ไม่ใช่เว้ยนี่มึงมันเป็นใครวะ"

"ไม่ใช่เรื่องที่เอ็งต้องรู้"

"พวกเราเป็นคนที่คุณสิงขรอนุญาตให้อาศัยอยู่ด้วยจริงๆนะ"จันทราพูดแทรกขึ้นมาเพื่อบอกกับชายร่างหนาที่นั่งอยู่ตรงหน้าเพื่อนของตนว่าพวกเขาไม่ได้ลักลอบเข้ามา

"ข้ายังปล่อยตอนนี้ไม่ได้ถ้าทำพลาดขึ้นมาคงโดนไอ้สิงมันบ่นหูชา"

"แม้แต่ รามา กับ มารา ก็ไม่อยู่"ธารใสเสริมขึ้นมาอีกคนที่จะช่วยพวกเขาได้ไม่อยู่สักคน

"รู้จักสองแฝดนั้นด้วยหรอ"

"เพื่อนกูก็พูดอยู่ว่าเป็นคนของคุณสิงขรอะไรนั้นก็ต้องรู้จักดิไอ้โง่เอ้ย"

"เอ็งชั่งปากดีนักเลี้ยงหมาไว้กี่ตัวกัน"

"หนอย!! ไอ้นี่อยากตายหรอ" พันแสงแก้เชือกของตนออกและพุ่งตัวเข้าไปต่อยชายตรงหน้า

ชายผู้นั้นใช้มือหนึ่งจับหมัดของเขาเอาไว้อีกมือก็โอบเอวไว้แน่นตัวเขาล้มนอนลงไปด้านหลังส่วนพันแสงก็ถูกโอบกอดรัดเอาไว้แน่นแม้จะแค่แขนเดียวแต่เขาก็สู้แรงของชายที่อยู่ด้านล่างตัวเขาไม่ได้เลย

"พันแสง!!" เพื่อนของเขาเอ่ยร้องเรียกชื่อเพื่อนของตนเสียงดังเมื่อเห็นว่าเขานั้นล้มลงไป

"ชื่อพันแสงหรอ"

"แล้วจะทำไมปล่อยกูนะเว้ย"

"ข้าเรียกเอ็งว่าตะวันแล้วกันความหมายก็มาจากพระอาทิตย์เหมือนกันนิ"

"ใครอนุญาตให้ตั้งชื่อให้คนอื่นใหม่มั่วๆแบบนี้คนที่เรียกกูว่าตะวันได้มีแค่เพื่อนกูเว้ย"

"เอ็งนี่พูดมากจริงๆ"

"ไอ้แก่นี่!! คอยดูเถ-!?"ไม่ทันได้พูดจบประโยคชายร่างหนาก็ประกบจูบกับคนตัวเล็กที่เขาโอบกอดเอาไว้บนร่างของตนอยู่สักพักก่อนที่จะผละจูบออก

"...."พันแสงนิ่งและเงียบไปด้วยความตกใจที่มีคนแก่ปากหมาที่ใหนก็ไม่รู้มาพรากจูบแรกของตนไป

ชายคนนั้นค่อยๆลุกขึ้นมามัดพันแสงเอาไว้เหมือนเดิมแต่แน่นขึ้นมาจากเดิมนิดหน่อยเพื่อไม่ให้เขาแก้มัดด้วยตัวเองได้ง่ายๆก่อนที่จะจุ๊บปากของเขาอีกครั้งและเดินออกไป ทางฝั่งของพันแสงก็นิ่งและเงียบไปเลยราวกับว่าวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว เพื่อนทั้งสองคนที่เห็นเหตุการณ์ก็ตกใจตามๆกันไปธารใสและจันทรามองหน้ากันอยู่นานที่เห็นอย่างนั้น ก่อนจะแก้มัดตัวเองและหันไปแก้มัดเชือกให้พันแสงอีกครั้งพร้อมกับเรียกสติของเพื่อน

กลับมาในตอนนี้พันแสงมองหน้าชายคนนั้นด้วยความโกรธแววตาของเขาดูโกรธชายตรงหน้าไม่น้อยเลย

"มึงชื่ออะไร"

"ไม่จำเป็นต้องรู้"

"ไอ้แก่นี่!!"พันแสงจะพุ่งตัวเข้าไปหาชายคนนั้นแต่ก็ถูกธารใสที่เดินตามมารั้งตัวเอาไว้ก่อน

"ใจเย็นๆ.."

"ใจเย็นอะไรมันเอาจูบแรกกูไปเลยนะทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักกันเลยแม้แต่ชื่อแถมวันนั้นยังพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกด้วยสมองมันต้องมีปัญหาแน่!!"

"เรื่องนี้เองหรอข้าชื่อ 'เวหา' เท่านี้ก็ถือว่ารู้จักกันแล้วเนอะ"ชายร่างหนาที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับหน้าต่างห้องพูดและยิ้มออกมา อย่างกับว่าเขาไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดอะไรไว้

"เรื่องนี้เองหรอ..ชั่งน่ารำคาญ"สิงขรพูดขึ้นมาก่อนที่จะนั่งลงเช็ดตัวให้กับจันทราชายหนุ่มตัวน้อยที่นั่งมองอยู่

"ไม่สบายอีกแล้วหรอ"ธารใสเอ่ยขึ้นมาก่อนจะเดินไปหาเพื่อนของตนเอง

พันแสงจะเดินเข้าไปใกล้ก็ถูกชายร่างหนาที่ตนพึ่งด่าไปเมื่อกี้เข้ามาลากตัวออกจากห้องไป

"ต้องการอะไร"

"ป่าวหรอกไม่ได้ต้องการอะไร"

"แล้วจะลากกูออกมาทำไม"

"พูดให้ดีหน่อยข้าอายุมากกว่าเอ็ง"

"เลิกพูดข้ากับเอ็งสักที"พันแสงสวนกลับทันทีพร้อมทำหน้าตาไม่พอใจอีกคน "ฟังแล้วหงุดหงิด"

"หงุดหงิด?"

"มึงน่ะไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูน่าหงุดหงิดไปหมด"

"..."ชายร่างหนาไม่พูดอะไรออกไปเข้าไปโอบเอวคนตัวเล็กตรงหน้าเอาไว้แน่นก่อนที่จะก้มลงประกบจูบ คนตัวเล็กแม้จะเคยโดนทำแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งแต่เขาเองก็ยังคงอึ้งและตกใจมากที่ชายคนนี้ทำอีกครั้ง มือเล็กทุบไปที่อกหนารัวๆเมื่อตัวเองเริ่มขาดอากาศ ทั้งสองคนผละจูบออกจากกัน

"...."

"ปากเอ็งหวานข้าชอบ"ร่างหน้ายิ้มออกมาพร้อมกับยกมือหนาขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆด้วยความเอ็นดู

"ชะ...ชอบ..ชอบหรอ?"เขาไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้านะสื่อถึงอะไรเขาชอบหรอชอบแบบใหนกัน คงไม่ใช่...

"นอนกับเพื่อนหรอแยกออกมานอนกับข้ามั้ย ข้าอยากจะ..."

"อะไร.."พันแสงถามออกไปเสียงเบา

"ข้าอยากจะสัมผัส เอ็ง"

"...." 'หมายความว่าไงตาแก่นี่ สัมผัสแบบใหนกอดหรอหรือว่า...' พันแสงคิดอยู่ในใจจ้องหน้าของร่างหนาไม่ละสายตาพร้อมขมวดคิ้ว อีกคนที่เห็นอย่างนั้นถึงกับหลุดขำออกมา

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่เอ็งคิดอะไรอยู่หรอบอกข้าหน่อยสิว่าสิ่งที่เอ็งคิดคืออะไร"เขาพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง "จะเหมือนกับที่ข้าคิดมั้ยนะ"

"หุบปากไปเลยไอ้แก่..ความคิดของแกคงมีแต่เรื่องชั่วๆล่ะสิ"

"เรื่องชั่วหรอ..เป็นโจรก็ขึ้นชื่อเรื่องชั่วช้าอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็น ปล้น ฆ่าคน หรือ ฉุดใครมาเป็นเมีย"

"ให้เดามึงคงมีเมียไม่ต่ำกว่าสามคน"

"ข้าไม่มีเมียไม่เคยคิดที่จะมีจน..ได้เจอกับเอ็งวันนั้นไง"

"หมายความว่าไง.."

"พูดตามตรงข้าอยากได้เอ็งเป็น 'เมีย' ตั้งแต่วันนั้นที่เจอกันแล้ว"

"ใครจะอยากเป็นเมียโจร"

"แล้วโจรที่ไหนจะเสียเวลาตามตื้อในเมื่อก็แค่ฉุดมาก็ได้แล้ว"

คนตัวเล็กเดินถอยหลังออกห่างจากคนตรงหน้าทันทีเขารู้ตัวแล้วว่าคนๆนี้มันน่ากลัวและอันตรายต่อตัวเขามากแค่ใหน "จะถอยไปใหนหรอคิดว่าจะเอ่ยปากด่าข้าสะอีกที่พูดอะไรแบบนี้ออกมา"

"มึงมันชั่วและอันตรายดว่าที่กูคิดอีกไอ้โจรแก่!!"

"เอาเถอะจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะยังไงเอ็งก็จะได้เป็นเมียข้าอยู่ดี"

"เป็นหมอดูหรอ อย่ามาคิดเองเออเองกูไม่ยอมตกเป็นเมียใครง่ายๆหรอกเว้ย! โดยเฉพาะโจรอย่างมึง!!"

"วันนี้หรือวันหน้าดีนะ"ร่างหนาพูดขึ้นมาก่อนจะรีบเดินไปโอบเอวบางของคนตัวเล็กไว้ก่อนที่เขานั้นจะวิ่งหนีตนไป "ว่าไงวันนี้หรือวันใหนดีล่ะ"

"ไม่เว้ย!!"พันแสงทุบอกคนตรงหน้าอย่างแรงพยายามดันตัวออกมาแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะอีกคนแรงเยอะกว่าตัวเขามาก

ตึก ตัก

"เวหา!!"เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาเสียงดัง

"มีอะไร"

"ไม่อายฟ้าอายดินเลยนะมึง"

"ไอ้สิงมึงมันน่ารำคาญจริงๆคนกำลังจะได้เมีย"

"ห้องนอนมีก็พากันเข้าไปไม่ใช่มาอยู่กันกลางบ้านแบบนี้"

"เอางั้นก็ได้.."เวหาพูดจบก็หันหน้าไปหาคนตัวเล็กอุ้มขึ้นพาดบ่าดันที่จะพาเดินเข้าห้องของตัวเองไป

"ปากบอกชาตินี้ยังไงก็จะไม่มีเมียเด็ดขาดแล้วนี่อะไร เข้าไปจูบเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ามาวันนี้จะจับเขาทำเมีย"

"คุณสิงขรครับ.."

"หืม?"

"ผมขอออกไปเดินเล่นได้มั้ย"

"เดินเล่นหรอไปสิ"

"หมายถึงออกไปเดินนอกหมู่บ้านครับ"

"ไม่ได้ คิดจะหนีหรือยังไง"

"ป่าวแล้ว..ถ้าไปกับคุณล่ะพอจะพาไปได้มั้ยครับ"จันทราที่เห็นสีหน้าไม่พอใจของคนตรงหน้าก็รีบหาข้อเสนอขึ้นมาและขอร้องเขาเสียงอ่อน"นะครับพาผมไปนะ"

ส่วนสิงขรเมื่อโดนเด็กพูดเสียงอ่อนเข้าหน่อยก็ตกลงยอมพาเขาออกไปเดินเล่นนอกหมู่บ้านที่ล้วนมีแต่ป่านอกจากต้นไม้น้อยใหญ่มากมายก็แทบจะไม่มีอะไร

"เดินออกไปทางนั้นจะมีนาข้าวอยู่ด้วย"สิงขรชี้นิ้วไปทางหนึ่งให้อีกคนรู้

"นาข้าวของใครหรอครับ"

"ของข้ากับคนในหมู่บ้านนั้นแหละเอาไว้กินเองและแบ่งไปขายบ้าง"สิงขรจับมือคนตัวเล็กเอาไว้แน่นพาเดินไปใช้เวลาไม่มากนักก็เดินไปถึง

"ขายหรอครับ..เอาไปขายด้านนอกหรอไม่โดนคนเขาจับได้หรอครับ"

"มันไม่เคยเห็นหน้าคิดว่าไปออกปล้นไม่ปิดหน้าปิดตาหรือยังไง"

"ป่าวครับแค่คิดว่าอาจจะมีบางคนบังเอิญเจอหรือเห็นหน้าเข้า"

"พูดตามตรงใครคนใหนมันเคยเห็นหน้าโจรอย่างพวกข้าล้วนต้องตายกันหมดไม่มีเหลือรอดสักคนหรอก"

"วันแรกที่เข้าป่ามา..เจอศพคนจำนวนหนึ่งนอนกองกันอยู่"

"ไม่คิดว่าเป็นพวกเสือโคร่งหรอกหรอ"

"ไม่มีรอยกรงเล็บหรือคมเขี้ยวของเสือเลยมีแต่รอยมีดที่เฉือนหรือกรีดอยู่บนร่างกายแถมยังมีรอยกระสุนปืนอยู่อีก"

"เอ็งกลัวรึป่าว"

"กลัว..กลัวครับ"

"..."

"กลัว..ถ้าต้องตายต่อหน้าต่อตาคนที่ตนรัก หากตรงนั้นไม่มีเขาคนนั้นอยู่ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายหรืออะไรที่น่ากลัวก็จะไม่ลังเลที่จะสู้"

"เพราะอะไร"

"ไม่อยากให้เขาคนนั้นต้องเจ็บปวดที่เห็นเราตายไปต่อหน้า.."

"งั้นหรอหรอเอาเป็นว่าถ้าข้ามั่นใจว่าเอ็งไม่คิดจะไปใหนข้าจะพาไปนอกป่าไปเข้าวัดไหว้พระกันหน่อย"

"เข้าวัดเข้าวากับเขาด้วยหรอครับ"

"คิดว่าเรียนวิชาอาคมมาจากใหน"

"..."

"คนที่เคยเห็นหน้าข้าแล้วไม่ถูกฆ่าตายก็คือหลวงตาที่วัด"

"ใครมันจะชั่วได้ถึงขั้นนั้นกันล่ะครับ.."

"มีเยอะแยะโจรป่าไม่ได้มีแค่พวกข้ายังมีอีกเยอะพวกนั้นก็ฆ่าได้ไม่เลือกหน้าเช่นกัน

"แม้แต่พระหรอครับ"

"ใช่ พี่น้องร่วมสายเลือดก็ฆ่าทิ้งได้อย่างเลือดเย็น"

"โหดร้าย น่ากลัว คุณเองก็คง..."

"ไม่เคยฆ่าคนที่บวชเป็นพระที่สำคัญไม่มีพี่น้องถึงมีก็คงไม่ทำ.."

"คุณเวหาไม่ใช่พี่น้อง?"

"เป็นเพื่อนกัน ร่วมเป็นร่วมตายมาแต่เด็กเลยล่ะไอ้นั้นน่ะเสี่ยงตายกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็มีมันอยู่ข้างกาย เป็นสหายที่รู้ใจมากจริงๆมีอีกคนแต่มันออกไปด้านนอกยังไม่กลับ"

"ด้านนอกหรอครับ.."

"การไว้ใจกันและกันเป็นเรื่องสำคัญแต่มากไปก็ไม่ดี"สิงขร ปล่อยมือเล็กออกมองใบหน้าหวานของอีกคนก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย "ไอ้เวหาคงได้เมียแล้ว"

"หมายถึงอะไรหรอครับ"

"ก็เห็นอุ้มกันเข้าห้องไปแล้วนิ"

"เพื่อนของผมหรอ!!"คนตัวเล็กพูดเสียงดังก่อนเข้าประชิดตัวและจ้องมองเขาราวกับว่าตัวเขาทำอะไรผิดกับคนตัวเล็ก "เขาเข้าห้องไปกับเพื่อนผมหรอ"

"ก็คงจะอย่างนั้น.."มือหนาข้างหนึ่งลูบหัวคนตรงหน้าอีกมือก็จับมือเล็กเอาใว้เบาๆพลางยิ้มออกมาและมองคนตัวเล็กด้วยสายตาที่อ่อนโยนทำเอาอีกคนที่ได้สบตา ถึงกับนิ่งไป

"กลับ..กลับบ้านกันเถอะครับ..."

"เดินระวังๆด้วยจะตกหลุมเอ-!?"

พูดไม่ทันขาดคำคนตัวเล็กก็ก้าวขาพลาดตกหลุมไปแล้ว

"โอ้ย! จะ..เจ็บ"

"เป็นอะไรรึป่าวให้ข้าช่วยมั้ย"

"มะ..ไม่เป็นอะไรครับก็แค่.."

"ข้อเท้าพลิกนิ"สิงขรพูดขึ้นมาหบังจากย่อตัวลงมาดูข้อเท้าให้อีกคน

"ผมขอขึ้นหลังกลับได้มั้ย"

"ขึ้นหลังหรอ?"

"ถ้าประคองกันกลับคงใช้เวลานาน.."คนตัวเล็กใช้เสียงอ่อนพูดขอร้องร่างหนาให้ตนขึ้นขี่หลังกลับไปและมันก็ได้ผล ร่างหนาให้คนตัวเล็กขี่หลังตน

เวลาไม่นานเมื่อกลับถึงที่บ้านทั้งสองคนก็เข้าไปในห้องนอนกันทันทีก็ต้องงงว่าทำไมพันแสงถึงมานั่งอยู่ในห้องนี้ได้

"ขอโทษที่เสียมารยาทพอดีว่าไม่อยากจะเจอหน้าไอ้โจรแก่นั้น"

'ข้าเองก็เป็นโจรอายุพอๆกับมันด่าแบบนี้ไม่ได้เข้าเขาคนเดียวสักหน่อย'สิงขรคิดขึ้นในใจตนอายุเท่ากันกับเวหาเป็นโจรเหมือนกันอีกรู้สึกเหมือนโดนรวบด่า

"มีอะไรกันหรอ"

"ขอนั่งเล่นอยู่ด้วยสักพักแล้วกันนะส่วนเรื่องเดี๋ยวค่อยเล่าวันหลัง มันน่าหงุดหงิด"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***