๑๕.ยา..

นับวันเวลาต่อจากวันนั้นหญิงสาวผู้นั้นก็ไม่ได้ปรากฎตัวออกมาให้เห็นอีก

.

.

"คุณสิงขรครับผมอยากรู้ว่าในป่านี่มีเสือรึป่าว

"ทำไมอยู่ๆถึงถาม"

"ผมเคยอ่านมาว่าในป่าประเทศไทยมีเสือโคร่งอยู่ด้วย"

"อืม..มีถ้าคิดจะหนีไปก็ระวังไว้นะเอ็ง"

"ขู่ผมอยู่หรอครับ"จันทราที่นั่งอยู่ที่ขอบริมหน้าต่างหันหน้ากลับไปมองสิงขรชายร่างหนาที่นั่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆเตียงนอน

"ไม่ได้ขู่ข้าพูดจริง"ร่างหนายืนขึ้นและเดินเข้าไปหาร่างเล็ก

"ตั้งแต่เข้ามาไม่เห็นจะมีเลยร่อยรอยก็ไม่มี"

"เอ็งน่ะนอนได้แล้ว"

"ผมยังไม่อยากนอนเลย"

"เดี๋ยวก็ไข้ขึ้นอีก"

"ครับ"ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่ขอบเตียงก่อนที่จะค่อยๆขยับตัวขึ้นไปนอน

ในยามเช้าวันต่อมาพระอาทิตย์ค่อยๆขึ้นมาจากทางทิศตะวันออกอย่างช้าๆชายหนุ่มตัวเล็กนั่งคุยกับชายร่างหนาในห้องเกี่ยวกับเรื่องของตนเอง

"ผมเสี่ยงตายมาตั้งแต่เด็กแล้วที่รอดมาได้ถึงทุกวันนี้ถือว่าโชคดีมากแล้วครับ"

"...."

"ถึงจะตายตอนนี้ก็ไม่เสียดายหรอกเพราะคิดว่าผมต่อชีวิตตัวเองมาขนาดนี้แล้วไม่เสียใจอะไรแล้ว"

"จะทิ้งเพื่อนไปหรอเห็นว่าอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเลยไม่ใช่หรอคงร่วมทุกข์ร่วมสุขมาไม่น้อย"

"..."จันทราทราไม่ตอบกลับอะไรเพียงแค่ยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่ไม่สุขแต่ก็ไม่ได้เศร้า ทำเอาคนที่มองดูอยู่มึนงงกับรอยยิ้มที่ตนกำลังนั่งมองอยู่

"ถ้าอยู่ที่นี่แล้วมีชีวิตรอดแต่ถ้ากลับไปต้องตายจะเลือกอยู่ที่นี่หรือ..."

"ไม่รู้สิครับจะอยู่หรือไปก็ไม่ต่างกัน.."

"...."

"เอ่อคือ...ผมอยากออกไปนอกป่าบ้าง"

"ไม่ได้หรอกข้าให้เอ็งไปไม่ได้.."พูดจบประโยคร่างหนาก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกนอกห้องไปเลย จันทราเห็นเพียงสีหน้าไม่พอใจของอีกฝ่ายก็รู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ชายร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงล้มตัวลงไปนอนก่อนที่จะหลับตาลง

'ตัวตายแต่วิญญาณยังอยู่'

'พี่พ่อฉันไม่ปล่อยให้พี่ตายหรอกนะ'รามาที่กำลังอ่านใจชายตัวเล็กคิดอยู่ในใจพลางยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ

"อยากตาย..ข้าจักสนองให้!!"หญิงสาวผู้นั้นปรากฎตัวออกมาก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าไปบีบคอของชายร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสองมือแน่น

"อึก!.."ชายหนุ่มเริ่มขาดอากาศหายใจเรื่อยๆแต่โชคยังเข้าข้างเขา

ปัง!!

เสียงเปิดประตูเสียงดัง สิงขรรีบเดินเข้ามาด้านในห้องทันที ผีสาวตนนั้นหายไปก่อนที่ชายร่างหนาจะเปิดประตูเข้ามาเสียอีกเขาจึงไม่เคยได้พบได้เห็นหน้าผีตนนั้นซักทีเขารีบตรงเข้าไปหาชายตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงทันที

"ผมไม่เป็นอะไร...คุณรู้ได้ยังไง"

"รู้สึกได้.."

"งั้นหรอครับ....อ่อก็นี่บ้านของคุณนิ"จันทรายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อที่จะยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งและใช้มือเล็กยกขึ้นมาจับที่ลำคอของตนเอง

"...."

"ปวดหัว..."เมื่อสิงขรได้ยินอย่างนั้นก็รีบใช้มือหนาแนบหน้าผากเล็กของคนตรงกฝหน้าทันที

"!?" 'เมื่อกี้ยังปกติอยู่เลยนิ'เขาคิดในใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าตัวร้อนจี๋ทั้งๆที่เมื่อครู่ที่เขาแตะยังเป็นปกติอยู่

"ไม่นานหรอกครับ"

"อะไร?"

"ผม..อยู่ได้อีกไม่นานหรอก"จันทรายิ้มออกมาเล็กน้อยจ้องมองใบหน้าเข้มของคนข้างๆไม่ละสายตาดวงตากลมมองดูแล้วเป็นแววตาที่ดูเศร้าหมองแต่ก็สุขใจในเวลาเดียวกัน

เขาสุขใจที่จะได้ตายเขาคิดถึงพ่อกับแม่แต่ก็เศร้าใจที่ต้องจากเพื่อนที่ตนรักไป

"ทำไมถึงดูมั่นใจว่าตัวเองจะต้องตาย"

"ในตอนเด็กทุกครั้งที่ไปทำบุญหลวงพ่อในวัดมักจะเข้ามาทักพ่อกับแม่ผมว่าตัวของผมมีเจ้ากรรมนายเวรหมายเอาชีวิต หลังจากผ่านวันนั้นได้ไม่เกินอาทิตย์..."

"ผมไปด้านนอกกับแม่แต่ก็เกือบโดนยิงตายเพราะมีคนมาปล้นโชคดีตอนนั้นรอดมาได้เพราะมีคนเข้ามาช่วยเอาไว้"

"...."

"หลังจากนั้นก็เสี่ยงตายมาตลอด ก่อนที่จะมาที่นี่ผมก็หลับไม่ตื่นไปตั้ง4วัน4คืนตอนนี้กลัวแค่ว่าจะหลับไม่ตื่นอีก"

"ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอกไม่ต้องกลัว"

"แล้วคุณล่ะครับเพียงแค่เวลาสั้นๆทำไมถึงมั่นใจว่าตัวผมจะไม่ตาย"

"อยู่กับข้าต้องกลัวอะไร"

"ผมรู้มาว่าคนส่วนมากแล้วเขาจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องเของเจ้ากรรมนายเวรของคนอื่น แล้วทำไมคุณถึงได้มายุ่งล่ะครับไม่กลัวจะซวยหรือเป็นอะไรไปด้วยคนหรอ"

"ไม่ข้าไม่กลัวเลยเพียงแต่อยากให้เจ้าอยู่"

"ทำไมถึงอยากให้อยู่ล่ะ"

"ไอ้สองแฝดนั้นดูท่าจะชอบเอ็งมากมันมาขอร้องข้าให้ยื้อเอ็งไว้ให้อยู่ที่นี่"

"เป็นเด็กที่เอาแต่ใจจัง"

"ไม่หรอก..จริงๆมันน่ะเชื่อฟังคำสั่งมากไม่ค่อยเอาแต่ใจเลยจนกระทั่งเอ็งมาที่นี่"

"งั้นหรอคงจะชอบผมมากจริงๆ.."

"ข้าจะเช็ดตัวให้แล้วก็เอายามาให้กิน"

"ยา.."

"จะต้องกินไม่เช่นนั้นข้าจะทำเหมือนที่เพื่อนเอ็งพูดกับข้าเอาไว้"

"เอ่อ..." จันทรานึกย้อนไปในวันนั้นที่พันแสงเพื่อนของตนได้พูดกับสิงขร

"ถ้ามันกินยายากนักก็จับกรอกปากมันสักทีหลังจากนั้นก็จะบังคับมันกินยาได้"

"...." 'ไอ้เพื่อนชั่วนี่'

"จะกินใช่มั้ย.."สิงขรเอ่ยถามออกมาเบาๆ

"ครับกินครับกินอย่าทำแบบนั้นเลยครับเพราะหากจะทำแบบนั้นจริงๆจะฆ่าผมให้ตายยังจะดีใจกว่า"

"เหตุใดจึงกินยายากนัก"

"มันขมผมไม่ชอบจะยาน้ำหรือยาเม็ดก็ไม่ชอบครับ"

"ที่นี่หากกินยาก็จะให้กินยาน้ำเพราะคิดว่ามันจะออกฤทธิ์ได้ดีกว่า"

"ถึงว่าไม่เค่อยให้กินยาเม็ด"

"ที่นี่มีหมอด้วยนะสองในสี่คนที่มาดูแลเอ็ง"

"เห็นว่าเป็นคนนอกโดนฉุดมาสินะ"

"เรื่องนั้นน่ะ..."

"อย่าโกหกเลยครับ.."ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่ล้มตัวลงนอน ชายอีกคนก็ลุกออกจากห้องไปหายาให้เขา

เขาว่ากันว่าคนที่เห็นผีแบบเป็นตัวตนจริงๆคือคนที่ใกล้จะหมดวาระแล้ว แต่ก็มีอีกส่วนที่ไม่ใช่...

ตัวชายหนุ่มไม่คิดว่าตนเป็นคนมีเซ้นหรืออะไรแต่คิดว่าคงเป็นเพราะตนจะต้องตายในอีกไม่นานแน่ ที่รอดมาถึงตอนนี้ได้เขาก็ยังคงแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าเพราะอะไร

ตั้งแต่วันที่เข้าป่ามาจนถึงปัจจุบันตัวเขาก็ไม่ได้ฝันร้ายเหมือนเคยแล้วเขาได้นอนอย่างเต็มอิ่มแต่เหมือนกลับต้องแรกด้วยการที่จนจะต้องเจ็บป่วยอยู่บ่อยครั้งหายได้ไม่นานก็กลับมาป่วยอีกครั้ง ทำให้เห็นได้ชัดเลยว่าเจ้ากรรมนายเวรตนนี้เกลียดแค้นเขามากเพียงใดจะผ่านไปกี่ปีก็จะเอาชีวิตเขาให้ได้ 'ชาติก่อนไปทำอะไรใว้..'เขาได้แต่คิดในใจเท่านั้นเรื่องของอดีตชาติเราจะรู้ได้อย่างไร

"รู้ได้สิจ้ะ"

"ยังไงหรอ.."จันทราหันหน้าไปมองเด็กชายที่เข้ามาอยู่ในห้อง

"คนที่มีบุญบารมีสูงมากบางคนระลึกชาติได้นะจ้ะเพียงแค่ตั้งสมาธิให้ดีตั้งจิตให้มั่นไม่ให้อะไรมากวนใจ"

"แต่พี่ก็รู้มาว่าเขาระลึกได้เพียงแค่อดีตชาติของตน มันเกี่ยวอะไรกันกับพี่งั้นหรอ"

"จริงด้วย.."

"คุยอะไรกัน"สิงขรเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าุดน้ำสีใส่เอาไว้ในกะละมังใบเล็กด้านหลังมีชายผู้หนึ่งเดินตามเข้ามาพร้อมกับถือกับข้าวและยามาด้วย

แต่เมื่อชายหนุ่มตัวเล็กเห็นหน้าชายที่เดินตามหลังสิงขรมาเขาก็รีบใช้แขนยันตัวเองขึ้นมานั่งและจ้องเขม็งใส่ชายผู้นั้นราวกับว่าจะพุ่งเข้าไปต่อยคนตรงหน้าเสียให้ได้

"ใหนไอ้เหี้ยนั้นอยู่ใหน"เสียงของพันแสงตะโกนมาแต่ไกลยังไม่ทันเห็นแม้แต่เงาเสียงด่าก็ลอยมาก่อนแล้ว

ชายผู้นั้นรู้ตัวดีว่าคนที่พันแสงด่ามาแต่ไกลคือตัวเขาเองจึงวางข้าวและยาลงที่โต๊ะก่อนจะถอยห่างไปที่ริมหน้าต่างของห้อง

"มึงอยู่นี่เองหรอ"พันแสงเข้าห้องมาพร้อมกับชี้หน้าชายคนนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***