๑๔. ป่วย

จันทราเงียบปากไปสักพักไม่เอ่ยปากพูดอะไรต่ออีกฝ่ายก็เอาแต่จ้องคนร่างเล็กไม่ละสายตา ไม่นานนักเด็กแฝดสองคนก็เข้ามาดึงตัวคนร่างหนาออกมาก่อนที่จะถูกคนร่างเล็กถีบเข้า

"...."

"แสบเหมือนกันนะ"

'ไอ้โจรนี่บ้าไปแล้วรึไงวะ'

"พี่จ๋าพ่อไม่ได้บ้าอะไรหรอกจ้ะ"

"....."

"เอ็งว่าข้างั้นหรอเอ่ยปากพูดออกมาสิ"

'บ้าจริงๆเลยใครมันจะกล้าพูดออกไปวะถ้าเข้ามาใกล้จะถีบให้ไอ้โจรประสาทแดก"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่าพ่อกลายเป็นโจรประสาทแดกไปเสียแล้ว"

"นั้นสิๆ"สองแฝดมองหน้ากันและยิ้มหัวเราะพลางหันมองสิงขรและจันทราสลับไปมา

"อ่านใจได้หรอวะ!!!"จันทราพูดเสียงดังและหันไปหาเด็กแฝดทั้งสองคนทันที

"ก็พวกข้าสองคนมิใช่คนนิจ้ะ"

"เรื่องนี้ดูเหมือนว่าพี่จะมองออกตั้งแต่แรกแล้วนะจ้ะ"

'ไอ้เด็กพวกนี้..'

"พวกมึงออกไป"

"...."จันทราเงียบและถอยหลังหนี

"ข้าไม่ได้จะทำอะไรเอ็งไปนอนดีๆเถอะ"

เวลานับต่อจากนั้นจันทราอาการแย่ลงเรื่อยๆไม่มีทีท่าจะดีขึ้นเลยยาหรือสมุนไพรอะไรที่มีอยู่ในบ้านก็ใช้จนหมดแล้ว สิงขร เป็นโจรโหดไม่เคยเป็นห่วงเป็นใยใครในวันนี้กับตรงกันข้ามเป็นห่วงคนตัวเล็กมากถึงขั้นออกจากป่าไปซื้อยาจากด้านนอกมา

"ไม่อยากกิน.."

"เอ็งทรุดลงเรื่อยๆไม่มีท่าทีจะดีขึ้นแม้แต่น้อย ยานี่เป็นยาชั้นดีกินเข้าไปเถอะ"

"...."จันทราจำใจยอมกินยาที่ชายร่างหนานำมาให้เมื่อยาแตะปากจันทราก็แทบอยากจะอ้วกออกมาเมื่อรับรสความขมของมันแต่ก็ต้องฝืนใจกลืนลงไป

"กินข้าวต้มนี่เถิด"

"ขมติดปากแบบนี้กินอะไรไม่ลงหรอกทำไมไม่ให้กินข้าวก่อน"

"ยานี่ต้องกินก่อน...อีกอย่างขมเป็นยา"

"พอแล้วไม่กินอีกแล้วอะไรก็จะไม่กินแล้ว"

"..."สิงขรขึ้นไปนั่งข้างๆคนร่างเล็กบนเตียงและตักข้าวจะป้อนให้จันทรากิน

"ใส่อะไรรึป่าวเนี้ย.."

"ถ้าจะฆ่าเอ็งคงทำไปนานแล้ว..และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงข้าคงไม่ลำบากออกจากป่าไปหาซื้อยากลับมาให้"สิงขรพูดพร้อมกับตักข้าวมาจ่อปากคนตรงหน้า

"...."จันทรายอมอ้าปากกินข้าวที่ร่างหนาป้อนให้แต่ก็ต้องรีบคายทิ้งทันทีที่ข้าวต้มแตะปาก

"ไม่ถูกปากอย่างงั้นหรอ"

"ใครมันเป็นคนทำเนี้ยฝีมือการทำอาหารแย่มากรสชาติห่วยสุดๆไปเลย!!"ร่างเล็กหันหน้าไปมองร่างหนา

"ข้าไม่เคยเข้าครัวมาก่อนคราวนี้ตั้งใจเข้าไปทำเองเพื่อเอามาให้เอ็ง"

"...."จันทราเห็นสีหน้าของคนข้างๆก็รู้สึกไม่ดีจึงจะกินข้าวนั้นแต่ก็ถูกร่างหนาห้ามเอาไว้

"รสชาติห่วยนักไม่ใช่หรอไม่ต้องฝืนหรอกจะให้คนอื่นทำเข้ามาให้ใหม่"เมื่อพูดจบก็รีบเก็บจานข้าวออกไปทันทีไม่รอให้คนตัวเล็กมี่นั่งอนู่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมาก่อนเลย

จันทรามองตามหลังไปและรู้สึกไม่ดีขึ้นมาหน่อยไม่นานสิงขรก็เดินกลับเข้ามาและเอาข้าวต้มถ้วยใหม่มาให้

"เอ็งลองดูสิ"

"...."จันทราลองกินดูก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยและกินต่อเข้าไปสองสามคำก่อนที่จะวางช้อนลง

"ยังเหลืออีกเยอะทำไมไม่กินต่อล่ะ"

"ไม่อยากกินอะไร..."จันทรานอนลงและหันหลังให้สิงขรเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งห่วงมากจนถึงขั้นไม่ยอมออกปล้นเลยคนในหมู่บ้านเห็นนายท่านของตัวเองเป็นแปลกไปก็อดห่วงไม่ได้คอยแวะเวียนมาเสมอถึงแม้จะมากี่ครั้งๆก็จะได้คำตอบเดิมกลับไป "ข้าดูแปลกไปอย่างไรก็ปกติไม่ใช่หรอ"

วันหนึ่งจันทราไม่ยอมกินข้าวหรือกินยาเลยสิงขรพาจันทราออกมาเดินเล่นด้านนอกหวังว่าอากาศเย็นๆจะทำให้เขาปผ่อนคลายและรู้สึกดีบ้างและบอกกับคนในหมู่บ้านว่าจันทราและเพื่อนๆเป็นคนของตน 'หากมีใครกล้าทำอะไรล่ะก็...'

"ใครพอจะรักษามันให้กูได้บ้าง..กูหมดปัญญาแล้ว"

"...."เมื่อสิงขรเอ่ยปากเช่นนั้นก็ทำเอาทุกคนนั้นอึ้งเอามากๆเพราะสิงขรไม่เคยห่วงใครจนหาคนมารักษาให้แบบนี้เลย

หญิงสาว4คนก็เอ่ยปากขึ้นมาว่าจะช่วยดูแลให้หญิงกลุ่มนี้คือหญิงกลุ่มเดียวกันที่ช่วยจันทราในตอนที่ถูกจับมัดเอาไว้

"ฉันคิดไว้อยู่แล้ว..หนีไม่พ้นหรอก"

"ป่วยหนักแบบนี้หนีไปใหนไม่ได้แล้วไม่นาน..คงจะต้องตาย"จันทราพูดเสียงเบาและเงยหน้ามองทั้ง๔คน

"อย่าเอ่ยปากพูดแบบนั้นสิจ้ะ..กินยานี่เถอะจะได้ดีขึ้น"

"ก็เคยกินไปแล้วไม่เห็นจะเป็นแบบนั้น"

"มันรักษาจริงๆนะจ้ะอาจจะใช้เวลานานหน่อย"

"ไม่กิน.."เขาเอ่ยออกมาเบาๆอย่างไรก็ไม่ยอมกินยานี่

พันแสงและธารใสไม่รู้เรื่องของเพื่อนตัวน้อยของตนเลยเมื่อเรื่องถึงหูเข้าพันแสงก็โวยวายตั้งแต่ออกจากห้องจนถึงกลางหมู่บ้านที่ปู้คนพากันมานั่งเล่นรวมไปถึงจันทราที่นั่งอยู่กับสิงขรด้วย

"เห้ย!!เพื่อนกูป่วยหนักจะเป็นจะตามไม่คิดจะบอกอะไรพวกกูเลยไงวะ"พันแสงตะโกนออกมาดังลั่นคนที่นั่งอยู่ต่างก็พากันกันไปมองด้วยความตกใจ

"ใจเย็นไปไอ้พันแสง"ธารใสที่ตามมาติดๆพยายามห้ามไม่ให้เพื่อนตนเองไปมีเรื่องกับใคร

"โวยวายอะไรกันหรอ"สิงขรพูดขึ้นมาหน้าตาเฉยราวกับไม่รู้เรื่องอะไร

"ไอ้โจรโง่นี่กูตะโกนมาขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาแกล้งทำเป็นไม่ร้ดูอีกเดี๋ยวกูก็เสยหน้าเข้าหรอก"พันแสงจะพุ่งตัวเข้าไปแต่ก็ได้ถูกธารใสนั้นรั้งเอาไว้แถมจันทราที่นั่งอยู่ก็มาขวางหน้าเอาไว้

"นี่มึงจะปกป้องไอ้โจรเหี้ยนี่หรอ"

"ปกป้องมึงมากกว่าดูตัวมันกับเราด้วย"

"จะตัวใหญ่หรืออะไรไม่สำคัญหรอกสำคัญที่ฝีมือกูจะต่อยแม่งให้ได้เลยไอ้จันเป็นเพื่อนกูแท้ๆกับไม่ยอมบอกอะไรกูเลย"

"อย่ามาย่อชื่อกูสิ"

"นี่ขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้บอกตอนนี้มาก็ดีเพื่อนของแกไม่ยอมกินข้าวกินยาเลยช่วยหน่อยสิ

"ก็แหงสิมันไม่ชอบนิคนที่บังคับมันกินได้มีแค่กูสองคนเท่านั้นแหละรู้ไว้ด้วย"

"เอาเถอะช่วยพูดให้ดีได้มั้ยข้าอายุมากกว่านะ"

"อายุไม่เกี่ยวหรอกกูจะใส่ให้หมดเลย"พันแสงพูดจบกัฝ็เดินไปจูงมือเพื่อนตัวน้อยตรงหน้าไปนั่งและบังคับให้กินยา

"ยานี่สินะ"

"ใช่จ้ะยานี่แหละหลังกินยาแล้วก็กินจ้าวต้มนี่นะจะได้มีแรงและอิ่มท้อง"

"มองห่าไรกินสิ"

"ไอ้ตะวันไอ้เพื่อนชั่ว"

"จะเรียกตะวันหรือพันแสงก็เรื่องของมึงแต่กินยาด้วย"

"...."

จันทรายอมกินยาและกินข้าวที่หญิงสาว4คนนำมาให้เพราะกลัวว่าว่าถ้าไม่ยอมกินไอ้เพื่อนตัวดีคงจะจับยากรอกปากตน เวลาผ่านไปได้หลายวันอาการก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆส่วนทางด้านของพันแสงและธารใสก็มาหาอยู่ตลอดเมื่อถึงเวลาที่ต้องกินยา พอเพื่อนของตนเริ่มดีขึ้นแล้วก็พากันหนีไปอยู่ในห้องเหมือนเดิมและไม่คิดจะออกมาพบเจอใครเพราะไม่อยากจะคุยกับพวกโจรชั่ว เวลาผ่านไปเมื่อนับจากวันที่ทั้งสามคนเข้าป่ามาก็เป็นเวลา3เดือนแล้วพันแสงและธารใสยังคงอยู่แต่ในห้องและคิดอยากจะออกไปจากที่นี่อยู่ตลอด จันทรานั้นหายใข้ดีแล้วก็ออกไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านตลอดคนต่างคิดว่าจันทราไม่คิดไปไหนอีกแต่ความจริง เพียงแค่หาทางหนีเท่านั้น

ผู้ที่รู้ความคิดนี้ของจันทราแน่นอนว่าคือสองแฝดที่อ่านใจของเขาอยู่ตลอด และใช่ทั้งสองคนไม่ปล่อยไว้แน่นอน

"พี่จ้ะพ่อก็ดูแลพี่ดีมิน้อยเลยเหตุใดยังคิดที่จะไป"

"พวกนายอยู่เงียบๆไปเถอะอย่าไปบอกคุณสิงขรเลยถือว่าพี่ขอแล้วกัน"

"คงจะไม่ได้จ้ะฉันเองก็อยากให้พี่อยู่ที่นี่พวกฉันจะไปบอกพ่อว่าพี่คิดจะทำกระไร"สิ้นสุดประโยคพูดทั้งสองก็หายไปจันทรารู้ว่าหนีไปตอนนี้ยังไงก็ไม่ทันจึงกลับไปนั่งอยู่ที่ห้อง

"บุญมากเสียจริงหนาเอ็งจะตายก็ไม่ตาย"เสียงหญิงผู้หนึ่งพูดขึ้นมาจันทราหันมองไปรอบๆไม่พบเจอใครแต่เมื่อพลางตาไปมองหน้าต่างอีกทีก็พบหญิงสาวคนหนึ่ง ใส่ชุดไทยโบราณห่มสไบสีชมพูอ่อนและนุ่งโจรงกระเบนสีน้ำตาลเข้ม นั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่างโดยหันหลังให้เขาอยู่

"แกเป็นใคร"

"ก็คนที่เอ็งเกลียดนักมิใช่รึ!!!"หญิงสาวพูดเสียงดังก่อนที่จะมีลมแรงพัดเข้ามาทำให้หน้าต่างห้องปิดเสียงดังส่วนตัวของหญิงสาวก็หายไป

ตึก ตัก เสียงฝีเเท้าของคนเดินมาที่หน้าประตูก่อนที่จะเปิดออก

"ข้าอยากคุยกับเอ็ง"สิงขรเดินเข้าห้องมาก่อนที่จะหันหลังไปปิดประตู

"...."จันทราเงียบไม่พูดอะไรเดินไปเปิดหน้าต่างและชะโงกหน้ามองด้านนอกโดยที่ไม่สนใจสิงขรเลยแม้แต่น้อย

"มีอะไรงั้นหรอ"

"เมื่อกี้..."จันทราคิดอยู่สักพักก่อนที่จะหันหลังกลับไปมองคนร่างหนาและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้ฟัง

"คงจะไม่ใช่คน"

"ผมรู้.."

"โจรที่นี่ส่วนมากมีวิชาอาคมรวมถึงตัวข้าหมู่บ้านที่นี่คุ้มกันอย่างดีผีสางจะเข้ามาใกล้ไม่ได้แม้แต่น้อย"

"แล้วทำไม..."

"คงจะอยู่มานานและอาจจะเป็นผีเจ้ากรรมนายเวรจึงมีฤทธิ์มาก"