

ผมไม่อยากเป็นเมียโจร

 

๑๓.ตามกลับ

"...."ร่างเล็กเงียบและหันมองร่างหนาที่เดินเข้ามาหาตนเองอย่างข้าๆเมื่อเขาเห็นสีกน้าของชายที่เดินเข้ามาก็ทำเอาพูดไม่ออก

"ดึกดื่นป่านี้อย่าโวยวาย"ร่างหนาพูดออกมาเสียงอ่อนก่อนที่จะย่อตัวลงและใช้มือหนาลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ

"นี่ผมย้อนเวลามาเป็นร้อยปีเลยนะ!"

"รู้แล้วข้าได้ยินแล้ว"

"...."เขากลับไปไม่เป็นที่ชายตรงกน้าดูไม่ตกใจอะไรแถมยังมีทีท่ายินดีที่จะให้ตนอยู่ด้วย

"มาแล้วหาทางกลับไม่ได้ก็อย่าได้ดิ้นรนเลยหากยังมีวาสนากับที่ๆจากมาคงได้กลับไปในสักวันได้มาอยู่นี่ที่คิดเสียว่าเป็นชะตาลิขิต"

ร่างเล็กเงียบทำหน้าบึ้งและมองหน้าคนร่างหนาอย่างกับมีบางอย่างอยากจะพูดอออกมาก

"ใจเย็นก่อนเถอะ"

้'ย้อนเวลามาจากบ้านเกิดมาตั้งร้อยกว่าปีไม่ให้คิดมากได้ไงอีกอย่างชะตาลิขิตที่บอกว่าต้องมาเจอ 'โจร'น่ะหรอไม่เอาหรอกจะกลับบ้าน....'

"....."คนร่างเล็กได้แต่บ่นอยู่ภายในใจเพราะทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แต่ก็ไม่รู้ตัวเลยว่าไอ้ผีเด็กแฝดนั่นคอยอ่านใจของเขาอยู่และแน่นอนว่ารวมไปถึงประโยคในใจเมื่อกี้ของคนร่างเล็กด้วย

ในยามสายของวันต่อมาจันทราเข้าไปหาพันแสงและธารใสในห้องนอนของพวกเขาพร้อมกับเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังก่อนที่จะหาเรื่องคุยกันไปต่างๆนาๆ

"มึงว่าเขาไปใหนกัน"

"ยุคนี้มีที่ใหนให้ไป"

"ถ้าอยู่ในป่าแบบนี้คงจะออกป่าเข้าเมืองไปล่ะมั้ง"

"แล้วทำไมมาอยู่ในป่ากันตั้งแต่แรกว่ะ"

"อาจจะอยู่มานาน"

ทั้งสามคนนั่งคุยกันอยู่นาน สักพักด้วยความดื้อรั้นไม่ฟังที่สิงขรบอกพวกเขาทั้งสามคนได้พากันออกจากบ้านไปปีนต้นมะม่วงที่หน้าหมู่บ้าน

"พวกมึงกินมั้ย"

"กินดิเก็บมาเยอะๆเลย"

"ทำเป็นพูดนะไอ้ธารใสขึ้นมาเก็บเองเลยนะมึง"

"เก็บๆมาอย่าบ่นเยอะ"

"เห้ยพวกมึงใครวะ"

"คนไงเห็นเป็นควายหรอ"พันแสงพูดและโยนมะม่วงให้เพื่อนทั้งสองคนก่อนที่จะโดดลงจากต้นไม้

"มองไร!"

"มึงเป็นใคร..กูไม่เคยเห็นหน้า"

"ก็ได้เห็นแล้วนี่ไงกูกลับบ้านล่ะนะ"พันแสงพูดจบก็เดินผ่านชายคนนั้นไปและเดินกลับมาที่บ้านพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง

"บ้าน..คนของสิงขรหรอวะหรือว่า...เห้ย!!!"

"ปล่อยพวกกูนะเว้ย"

"หุบปากพวกมึงไป"

ทั้งสามคนถูกจับมัดเอาไว้ที่บ้านเล็กๆหลังหนึ่งทั้งสามคนอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง แต่ด้วยความที่ชายคนนั้นเห็นว่าทั้งสามคนเป็นคนตัวเล็กไม่น่าจะมีกำบังอ่ะไรมากจึงมัดพสกเขาไว้ไม่แน่นมาก ทั้งสามคนจึงพากันแกะเชือกออกได้พวกเขามักจะย่องออกไปเก็บมะม่วงมากินอยู่บ่อยๆ ถึงจะแก้เชือกได้แต่ก็เลือกที่จะไม่ออกไปใหน จนเวลาผ่านไป3วัน3คืน

"ข้างนอกเสียงดังอะไรวะ"

"เออนั้นดิน่ารำคาญชิบหาย"

"คิดจะให้พวกกูเอาไว้ให้อดข้าวอดน้ำไอ้พวกโง่เอ้ยเชือกแค่นี้กูมัดกูไว้ไม่ได้หรอก"

"ถ้ามันเข้ามาที่นี่นะกูจะไปซัดหน้ามันให้ได้เลยคอยดูเถอะ"

ทั้งสามบ่นอยู่สักพักก็ได้มีผู้หญิง4คนเข้ามาหาทั้งสามคนก็ต้องมึนงงมากที่เห็นทั้งสามคนนั่งกินมะม่วงกันอยู่อย่างสบายใจ

"เป็นอะไรหรือป่าวจ้ะ"หญิงคนหนึ่งพูดและมานั่งตรงหน้า

"ทำไมถึงมาห่วงเรา"

"พวกฉันเป็นคนด้านนอกที่โดนพวกโจรนี่ลักพาตัวมาและเป็นเมียพวกมัน"

"...."

"จะหนีก็หนีไม่ได้ตอนนี้พวกฉันไม่คิดหนีแล้วล่ะ"

"แล้วเรื่องของพวกผม..." 'เรียกว่าโดนฉุดสินะ'

"พวกเราในฐานะคนนอกเหมือนกันเลยเข้าใจความรู้สึกตอนนี้คนพวกนั้นกลับมาจากการปล้นแล้วคงจะชุลมุนอยู่อีกนาน"

"ปล้นหรอ"

"ใช่รีบไปเถอะแต่ก่อนไปกินข้าวกินน้ำก่อนไปดีกว่านะ"

"พวกนั้นปกติจะปล้นก็ออกไปเลยขอแค่ได้รับอนุญาตจากผู้เป็นนายก็ไปได้แต่คราวนี้ไปปล้นอยู่หลายที่แถมที่ๆไปยังเป็นบ้านชองคนใหญ่คนโตคงจะแบ่งกันไป"

หญิงสาวทั้ง4คนรีบออกไปจากที่นั้นเพราะกลัวว่าถ้าอยู่นานตนจะซวยที่เข้าไปยุ่งไม่เข้าเรื่องส่วนทั้ง3คนกินข้าวกินน้ำอยู่ไม่นานก็รีบพากันออกไปจากที่นี่ เมื่อออกห่างหมู่บ้านมาได้สักพักก็ได้ไปนั่งพักกันอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง

จันนทราได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาตั้งแต่เริ่มวิ่งออกมาจนถึงตอนนี้แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกไป

'พี่ท่านกลับไปเถอะ..'

"อะไรวะ"พันแสงเอ่ยปากพูดขึ้นมาเพื่อนทั้งสองก็หันมามองทันที

"มีอะไรของมึง"

"ก็ไอ้พวกโจรนั้นไง"

"ใหนบอกว่าอยู่กับพวกเขาก็ดีไง"

"ก็ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้นี่หว่าแล้วเราจะทำไงดีวะเนี้ย"

"...."

"..."

เพื่อนทั้งสองคนเงียบไม่พูดอะไร จันทราหันหลังให้เพื่อนของตนและนั่งบ่นไปมาอยู่สักพัก แต่อยู่ๆเพื่อนทั้งสองก็เงียบไป เขาไม่รู้เลยว่าโจรที่พวกเขาหนีมากำลังนั่งอยู่ด้านหลัง

"แต่กูรู้สึกว่าว่าคุณสิงขรไม่เหมือนพวกนั้นนะ"

"แล้วเอ็งจะหนีออกมาทำไม"เสียงทุ้มพูดขึ้นมาข้างหูของคนตัวเล็กเบาๆ

ร่างหนาพูดออกมาและยื่นหน้าไปใกล้ๆเมื่อคนร่างเล็กหันหน้ามาก็ดันไปจุ๊ปปากของคนร่างหนาเข้า ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังต่างก็พากันตกใจไม่น้อยร่างเล็กรีบลุกขึ้นออกมาทันที

"ข้ามาตามเอ็งกลับ"

"แล้ว...แล้วทำไมผมต้องกลับไปกับคุณด้วย..ปล่อยเพื่อนผมนะ"

'ถึงอยากกลับไปก็เถอะแต่ว่าที่มีคนเข้ามาหาเรื่องแล้วจับมัดไว้น่าเจ็บใจ'

"ที่พี่ถูกจับมัดเพราะคนพวกนั้นคิดว่าพี่เป็นคนนอกลักลอบเข้ามานะจ้ะ"

"พี่จ้ะในใจพี่ก็อยากกลับไปไม่ใช่หรอมาเถอะ"

ร่างเล็กหันมองเพื่อนตัวเองที่ถูกลูกน้องของชายร่างกนาจับตัวเอาไว้อยู่

"ปล่อยกูนะไอ้ชาติชั่ว..ใครมันจะอยากอยู่กับพวกโจรวะ"

พันแสงถูกสับเข้าที่คอสลบไปและรวมไปถึงธารใสด้วยคน

"...."จันทราพูดไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งและอยู่ตัวเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาภาพตรงหน้าของเขาเริ่มเลือนลางมองไม่ชัด

"กลับไปเถิดพูดเองไม่ใช่หรอว่าย้อนเวลามาไกล...เอ็งจะหาทางกลับยังไงได้"

"..."ไม่ทันที่คนร่างเล็กจะได้พูดอะไรก็ดันเป็นลมล้มไปก่อนดีที่ร่างหนาเข้าไปรับตัวเอาไว้ได้ทัน

"ปวดหัว..."ร่างเล็กหันมองข้างๆตนเองเห็นว่าชายร่างหนานั่งอยู่ที่พื้นและเกาะนอนอยู่ข้างเตียง