๑๒.๒๔๔๑

"ขอโทษที่ไม่ได้เคาะประตูก่อนเข้าห้องนะจ้ะ"

"ไม่เป็นไรเข้ามามีอะไรรึป่าว"

"พ่อเห็นว่าพี่ยังกังวลอยู่ไม่อยากให้อยู่คนเดียวนะจ้ะเลยสั่งให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน"

"งั้นเองหรอ"จันทรามองหน้าเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของตน

'มองยังไงก็ไม่ใช่คนคงจะเป็นวิญณาญแน่ๆแล้วทำไมถึงไม่ไปผุดไปเกิดนะ'จันทราคิดในใจ

"พี่คิดว่าฉันไม่ใช่คนหรอจ้ะ"

"ไม่ๆ..แต่จริงๆก็.."

"อย่าได้คิดอะไรมากมายเลยนะจ้ะฉันกับพี่รามาเป็นคนจ้ะไม่ใช่ผี"

"อืม...พ่อของเธออายุเท่าไหร่แล้วหรอ"

"ปีนี้พ่ออายุ32แล้วแต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็ยังคงไม่มีเมียนะจ้ะไม่รู้ว่าชาตินี้พ่อฉันจะมีเมียรึป่าว"

จันทรายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าสิงขรชายร่างหนาเปิดประตูเข้าห้องมายืนฟังมาราพูดถึงตนเอง

"งั้นหรอครับคุณสิงขร.."จันทราขำออกมาเล็กน้อยและหันมองไปทางชายที่ยืนพิงประตูอยู่

"ห้ะ..พ่อ!!"มารารีบหันหน้ากลับไปทันทีที่ได้ยินจันทราพูดอย่างนั้น

"เอ็งพูดอีกทีสิ"

มาราเด็กชายตัวน้อยยืนตัวตรงก่อนที่จะค่อยๆขยับเข้าไปหาจันทราทีละนิดจันทราลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มออกมาทางฝั่งของชายร่างหนาที่ได้เห็นรอยยิ้มนั่นก็ได้เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เป็นเด็กที่พูดเก่งจริงๆ"

"เด็กนี่พูดเก่งจริงอย่างที่ว่าในบางครั้งมันก็พูดมากจนรู้สึกน่ารำคาญไม่น้อย"ร่างหนาพูดและเดินมานั่งที่เตียง

"ฉันว่าพี่รามาต้อง...ต้องหาฉันอยู่เป็นแน่ปะ..ไปก่อนนะจ้ะ"มารารีบออกจากห้องไป

ชายร่างเล็กลุกขึ้นไปปิดประตูห้องก่อนที่จะหันกลับไปมองชายร่างหนาที่นั่งอยู่บนเตียง

"เอ็งมีอะไรงั้นหรอ..ตั้งแต่มาเอ็งจ้องข้ามาตลอด"

"ทำไม่เห็นมีใครออกจากหมู่บ้านไปเลย"

"ปกติก็เหมือนที่ข้าบอกเอ็งไป"

"คุณพูดข้ากับเอ็งตลอดเลย"

"แล้วทำไมงั้นหรอ"

"ในที่ๆผมอยู่ไม่ค่อยเจอคนพูดเท่าไหร่น่ะครับก็เลยแปลกใจที่ได้ยินพูดแบบนี้ตลอด"

"ติดพูดกันมาน่ะ พรุ่งนี้อย่าลืมที่ข้าบอกพวกข้าจะไปกันหมดเหลือไม่กี่คนหรอกที่อยู่ในหมู่บ้าน..คนที่นี่ยังไม่มีใครรู้จักเอ็งกับเพื่อนเพราะงั้นอย่าออกจากบ้าน"

"ถ้าลงไปให้เขาเห็นและทำความรู้จักจะไม่ดีกว่าหรอครับ"

"ถ้าออกไปโดยไม่มีข้าพวกเอ็งจะแย่ พวกข้าจะออกจากป่าไปจริงๆไม่ต้องคุยกันหรอกแต่ว่าจะไปคราวนี้จะแบ่งกันไปหลายที่"

"หรอครับ"ร่างเล็กตอบรับและเดินไปนั่งวาดรูปที่โต๊ะ

ชายร่างหนาเดินเข้าไปใกล้ๆและหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่านดูด้านใน สมุดทุกๆหน้าที่เขียนจะมีวันเดือนและปีอยู่ทุกหน้าชายร่างใหญ่ถึงกับต้องตกใจที่เห็นว่า ปีที่คนร่างเล็กบันทึกลงในสมุดคือปี พ.ศ ๒๕๖๗

"ปี๒๕๖๗หรอ"

"ทำไมหรอครับมีอะไรรึป่าว"

"ป่าวหรอกไม่มีอะไร..ข้าต้องออกไปด้านนอกจะให้ไอ้สองคนนั้นมาอยู่ด้วย"

.

.

เวลาผ่านไปดึกมากร่างเล็กนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่างรับลมจากด้านนอก

"อยากกลับบ้านจัง"

"ฉันอยากให้พี่อยู่นี่ไม่อยากให้ไปใหนเลยจ้ะ"

"ฉันด้วยจ้ะอยากให้อยู่ที่นี่ไปตลอดเลยพี่อยู่ที่นี่ได้มั้ยจ้ะอย่าได้คิดไปใหนไกลเลยนะ"

"...."จันทราหันกลับไปหาทั้งสองยิ้มและไม่พูดอะไรเด็กแฝดทั้งสองก็นั่งมองรอคอยคำตอบของพี่ชายตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ

"ไม่ว่าพี่อยากจะได้อะไรพ่อฉันจะหามาให้ พี่อยู่ที่นี่เถอะ"

"พ่อของพวกนายสองคนวันหนึ่งจะต้องแต่งงานมีลูกมีเมียจะให้พี่อยู่รบกวนแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะอีกอย่างที่ๆพี่จากมามีคนที่เขาเป็นห่วงพี่อยู่มาก"

"พี่เป็น'เมีย'พ่อฉันก็ได้นะจ้ะ"

"ฉันอยากให้พี่อยู่นี่ที่ๆพี่จากมาอยู่ที่ใดตัวพี่เองยังไม่อาจ รับรู้ได้เลย"

"จะพูดเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้นะ"

"...."

"...."

"พ่อของพวกนายเขาคงจะมีผู้หญิงมากมายอยู่ข้างกายสักวันคงจะได้แต่งกับสักคนถึงแม้ว่าคนที่แต่งจะไม่ใช่คนที่พวกนายเลือกตั้งแต่แรกก็ตาม"

"พ่อฉันไม่มีหญิงใดอยู่ข้างกายหรอกจ้ะหญิงในหมู่บ้านนี้พ่อฉันเห็นเป็นพี่เป็นน้องทั้งนั้น"

สองแฝดนั่งทำหน้าตาออดอ้อนหวังจะให้พี่ชายที่ตนรักเห็นใจและอยู่ที่นี่แต่ดูเหมือนว่าจิตใจของชายตรงหน้าจะเข้มแข็งและเด็ดขาดมากกว่าที่ทั้งสองคิด

'ยังไงก็ยังอยากจะกลับบ้านอยู่ดีที่นี่มีแต่อะไรแปลกๆน่าขนลุกอีกอย่างจะยอมบอกตอนใหนกันว่าสองแฝดนี่ไม่ใช่คน'

ร่างเล็กหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างและคิดเรื่องแฝดสองคนนี่อีกครั้ง จันทรามองเห็นผีแต่เด็กแน่นอนว่าเมื่อเจอผีจะรู้ได้แม้ผีที่โผล่ออกมาจะมาดีและไม่ได้โผล่ออกมาอย่างน่ากลัวก็ตามรวมไปถึงสองแฝดนี่จันทรารู้แต่แรกแล้วว่าทั้งสองเป็นผีเด็กไม่ใช่คนแต่เพียงแค่ยังไม่กล้าจะเอ่ยปากพูดออกไป

"พี่จ้ะฉันสองคนอยากให้พี่อยู่และฉันคิดว่าพ่อเองก็คิดเหมือนกันกับพวกฉัน"

"เอาเป็นว่าถ้าถึงต้นปี ๒๕๖ ๘แล้วยังกลับไม่ได้ก็จะอยู่ที่นี่ยาวเลยโอเครึป่าว"

"๒ ๕๖๘ งั้นหรอตายแล้วเกิดใหม่ได้รอบหนึ่งเลยนะจ้ะ"

"อะไรกันอีกแค่4เดือนจะตายเร็วขนาดนั้นเลยรึไง"

"แค่4เดือนอะไรกันจ้ะนี่มันปี๒๔๔๑"

"...."

"พี่คิดว่าตัวเองจะอายุยืนเป็นร้อยปีเลยหรอ"

"๒๔๔๑หรอ.."จันทรายืนเงียบไปสักพักก่อนจะเปิดปากร้องออกมาเสียงดัง

"บ้าหรอบ้ารึไงนั้นมันร้อยกว่าปีแล้วนะ!!"

"...."

"โกหก...โกหกใช่มั้ย..ล้อกันเล่นอยู่ใช่มั้ย!!"ร่างเล็กโวยวายออกมาเสียงดังลั่นเมื่อได้ยินว่าตัวเองนั้นข้ามเวลามาร้อยกว่าปีก่อน

"พี่ดึกดื่นป่านี้แล้วอย่าโวยวายสิจ้ะ"

"นี่ล้อฉันเล่นใช่มั้ย!!หรือว่าฉันฝันอยู่ต้องฝันแน่ๆเลยแล้วต้องทำยังไงถึงจะตื่นล่ะ!!!"

"พี่นี่ไม่ใช่ฝันนะอย่าเสียงดังไปสิ"

"ฆ่าตัวตาย...ต้องตายหรอถึงจะตื่นได้น่ะ!!!"

"พี่ๆอย่าทำอะไรแบบนั้นนะนี่ไม่ใช่ฝันใจเย็นๆก่อนได้มั้ย!!"

ชายร่างเล็กโวยวายลั่นห้องส่วนสองแฝดนั้นก็พยายามพูดบอกแล้วว่าไม่ใช่ฝันและขอให้หยุดโวยวายเสียก่อน

"พี่จ้ะถ้าโวยวายแบบนี้จะรบกวนผู้อื่นนะจ้ะพ่อคงโกรธมากด้วย"

"พี่จ้ะเงียบก่อนได้หรือไม่"

"เงียบหรอนี่ฉันข้ามเวลามาในอดีตตั้งร้อยกว่าปีเลยนะแถมมาอยู่กลางป่าอีก!!!"ร่างเล็กเข้าไปจับไหล่เด็กชายตัวเล็กเอาไว้ทั้งสองข้าง

จบประโยคที่คนร่างเล็กพูดคนร่างใหญ่ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสีหน้าเข้มครึม

"พวกมึงออกไปก่อน

"จ้ะพ่อ"สองแฝดพูดและพากันเดินออกไป

_______________

"เรื่องราวและสถานที่ทั้งหมดภายในนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องในจิตนาการของนักเขียนเท่านั้นไม่ได้อ้างอิงมาจาก ประวัติศาสตร์หรือเรื่องจริงๆใดๆ"

"ในนิยายเรื่องนี้อาจจะมีเรื่องวิชาคาถาอาคมหรือเรื่องไสยศาสตร์มาเกี่ยวข้องข้อมูลอะไรต่างๆผู้เขียนนำมาจาก Google ทั้งหมดหากมีข้อเท็จ,ข้อผิดพลาดหรือการขัดแย้งจากความเป็นจริงยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ"

'โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน'

"แอดผู้เขียนไม้ได้มีความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์อะไรทั้งสิ้นดังนั้นนิยายเรื่องนี้จึงมีสิ่งที่ขัดแย้งกับข้อมูลประวัติศาสตร์ของจริงอยู่มากมาย 'อย่าถือสาเลยนะคะ'"

"คาถาอาคมที่ใช้ในเรื่องนี้แอดไม่รู้จริงๆนะคะว่าที่ใช้เขียนในเรื่องนี้ตรงกับบันทึกจริงรึป่าวเอามาจากGoogleทุกอย่างเลยจริงๆค่ะ นิยายเรื่องนี้อาจจะงงๆและซับซ้อนนิดหน่อยนะคะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***