๘.เป็นห่วง.

"อะไรวะ"จันทราพูดออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าตรงหน้าคือห้องที่ตนนอนอยู่แต่กลับดูเปลี่ยนไปดูเป็นห้องที่ไม่มีคนอยู่มานาน เมื่อเดินออกมาตามหาเพื่อนทั้งสองแต่ก็ไม่พบเจอใครเลยจึงวิ่งออกมาจากบ้าน ด้านนอกไม่ใช่หมู่บ้านที่เคยอยู่หันกลับไปมองด้านหลังก็เป็นป่าไม่ใช่บ้านของตนที่อยู่เมื่อกี้

"มีใครอยู่ใหมครับ..."จันทราตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน ทั้งที่รู้ตัวแล้วว่ากำลังฝันอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะตื่นขึ้นได้

______________________________________

เวลา 19:42น.

"มันจะตื่นใหมเนี้ย.."ธารใสเริ่มเป็นกังวลเพื่อนของตนอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆแต่กลับทำอะไรไม่ได้

"พันแสงอยู่กับมันไปก่อนนะกูจะไปซื้อยาเผื่อว่ามันตื่นแล้วจะปวดหัว"

"รีบไปรีบมา"

.

.

"ธารใส ธารใส..."

"...."

"ธารใส!!"

"คะ..ครับ"

"วันนี้ไม่เห็นออกจากบ้านกันเลยทำอะไรกันหรอ"

"นั้นสิๆไม่เห็นออกจากบ้านปกติจะออกมาตลอดไม่ใช่หรอเป็นอะไรกันรึป่าว"

"...."

.

.

"กลับมาแล้วหรอ"

"อืมมันตื่นรึยัง"

"ไม่มีท่าทีจะตื่นเลย"

"จันทราเป็นอะไรหรอ"ป้าตาลคนในหมู่บ้านคนหนึ่งที่บ้าน อยู่ใกล้กับทั้งสามคนมากที่สุดเดินเขามาพร้อมกับธารใส

"ปกติแล้วจันทราไม่ใช่คนที่นอนปลุกยากเลยครับ"

"แล้วมันก็ไม่ตื่นสายขนาดนี้ด้วย"

"ตัวเริ่มร้อนแล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ก่อนมาอาจจะมีไข้เลยเป็นแบบนี้"พูดจบก็หันไปมองทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงเพื่อน

'สร้อยเส้นนี้คือสร้อยที่พ่อกับแม่ให้ไว้นิเอ่อนี่...หรือว่าจะเป็นแบบที่คนๆนั้นมาบอกเมื่อหลายปีก่อนนะ'ตาลคิดในใจ

"ที่ใหนกันแน่นี่มันอะไรกันแน่"

จันทราพูดออกมาเดินไปทั่วหมู่บ้านไม่พบเจอผู้คนเลยแม้แต่เงาก็ไม่เห็น บ้านทุกหลังยังคงเป็นบ้านที่เหมือนมีคนอาศัยอยู่แต่กลับไม่พบเจอใคร

ในหมู่บ้านเงียบมากได้ยินแต่เสียงลมพัดไปมาจันทราเดินอยู่ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาจากด้านหลังเขาหยุดเดินทันทีแม้ว่าไม่ได้หันไปแต่รู้สึกได้ว่าคนด้านหลังถือบางอย่างมาด้วยจันทรากำมือแน่นจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บที่ฝ่ามือ

คนด้านหลังไม่ได้พูดอะไรออกมามันยิ่งทำให้จันทราอึดอัด แม้ว่าจะอยากหันไปแต่ร่างกายกลับไม่ขยับราวกับว่าตนควบคุมร่างกายไม่ได้แล้ว จันทรายืนอยู่อย่างนั้นไม่นานก็มีหญิงสองคนวิ่งมาจับมือของจันทราคนล่ะข้างและพาวิ่งเข้าป่าไป ใช้เวลาอยู่สักพักจันทรามองหน้าทั้งสองคนที่อยู่จับมือเขาอยู่ทั้งสองคนจันทราไม่รู้จักเลยแต่กลับรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตามาก เขาเริ่มลังเลที่จะไปกับทั้งสองคนจึงหยุดวิ่งพยายามจะกลับหลังไปแต่ก็ได้ยินเสียงของเพื่อนมาจากด้านหน้าจึงจำใจวิ่งต่อไป ผ่านไปไม่นานก็มีแสงสว่างจ้าเข้ามาในดวงตากลมเจ้าตัวแสบตามากจนต้องหลับตาปี๋

เวลา07:02น.

จันทราค่อยๆลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆรู้สึกตัวได้ในทันทีว่าตนอยู่ในโลกความเป็นจริงแล้ว

'ปวดหัว..กี่โมงแล้วว่ะ'เขาหันมองนาฬิกาที่ตั้งบนโต๊ะข้างๆเตียงนอน

'พึ่ง7โมงเองหรอ'จันทราไม่รู้เลยว่าตนนั้นได้หลับข้ามวันข้ามคืน

ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง

"พี่เต้..."

"อ้าว..ตื่นแล้วหรอได้ข่าวว่าเราหลับข้ามวันข้ามคืนเลยพี่เป็นห่วงเลยเข้ามาดูเป็นไงบ้างล่ะ"

"ปวดหัวนิดหน่อยครับ..เอ่อคือหลับไปนานแค่ใหนนะครับ"

"ก็4วันถ้าวันนี้ยังไม่ตื่นก็วันที่5แล้วนะ"

"แล้วเพื่อนผมล่ะอยู่ใหน"

"พันแสงไปหาป้าตาลธารใสทำอาหารอยู่ในครัวเดี๋ยวก็มาพี่ไปบอกเขาก่อนดีกว่าว่าเราตื่นแล้ว"พูดจบชายหนุ่ม

"นี่เราหลับไป4วันเลยหรอไม่ได้เขียนสมุดบันทึกเลย"จันทราบ่นออกมาเพราะเสียดายเวลาที่เสียไปแถมยังไม่ได้เขียนสมุดบันทึกอีกด้วย

"ยังจะห่วงสมุดบันทึกอีกหรอห่วงตัวเองก่อนมั้ยไอ้นี่ไข้ขึ้นสูงมากรู้ตัวมั้ย!!"ธารใสเดินเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มที่ทำมาให้จันทราก่อนที่จะดุเพื่อนของตนไปนิดหน่อยที่มีท่าทีไม่ห่วงตัวเองเลยแม้แต่น้อย

ทั้งสองคนนั่งคุยกันอยู่สักพักเพื่อรอเพื่อนอีกคนกลับมาที่บ้าน

"พันแสงยังไม่มาอีกหรอไปนานจัง"

"เดี๋ยวก็มารอไปก่อนใจร้อนจริงๆเลย"

"แล้วที่ป้าตาลพูดคืออะไรนะ"

"ก็ไม่รู้เหมือนกันในตอนที่ป้าแกพูดไม่ค่อยได้ยินรอไอ้พันแสงมาก่อนจะได้รู้ว่าป้าแกพูดอะไร"

ทั้งสองคนนั่งคุยกันสักพักรอเพื่อนอีกคนที่ออกจากบ้านไปแต่เช้าไม่นานเพื่อนของตนก็กลับบ้านมาพร้อมสีหน้าที่ดูมึนงงสุดๆ

"พันแสงพูดมาเร็วๆป้าแกเล่าอะไรให้ฟัง"

..."ก่อนที่พวกเราสามคนจะได้มาอยู่ด้วยกันที่นี่ เคยมีคนมาพูดคุยกับป้าตาลว่าในหมู่บ้านมีคนที่มีเจ้ากรรมนายเวรตามเอาชีวิตอยู่ด้วยเห็นบอกเอาไว้ว่า "...

...'จะหายไปจากหมู่บ้าน'...

มีประโยคหนึ่งที่จำไม่ลืมแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าความหมายของมันคืออะไร

"หายไปเป็นหรือตาย อยู่ดีหรือทรมาน ก็แล้วแต่เวรกรรม"

"หมายถึงอะไร"

"ไม่รู้...พี่เต้ครับพี่รู้อะไรมั้ย"

"..."เต้ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรและส่ายหน้าเบาๆเพื่อบอกทั้งสามคนว่าตนไม่รู้อะไร

"เห็นบอกว่าบุญมากคงเจอโจร"

"โชคดีเจอโจรหรอ..."จันทราพูดออกมาเบาๆพลางคิดในใจว่าเพราะอะไรถึงโชคดีได้

"เอาเถอะพี่ต้องไปก่อนมีอะไรก็ไปเรียกได้นะ"

"ครับ"

.

.

เวลา 08:14น.

จันทรานั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือและได้เขียนประโยคลงไปในสมุดเพื่อทำความเข้าใจกับมัน ตนได้แต่คิดว่าประโยคนั้นคืออะไรแล้วทำไมป้าตาลถึงคิดว่า เกี่ยวกับตัวของตนเองได้

"อย่าใส่ใจมากเลยมันแค่คำพูดปากต่อปากไม่มีอะไรหรอก"

"ก็คงงั้นแหละมั้งเห้อ.."

"ไร้สาระมากเลยเรื่องแบบนี้"

"พันแสง?"

"ไปข้างนอกมีอะไรรึป่าว"

"พรุ่งนี้เข้าป่ากันเถอะ..."จันทราพูดออกมาและเดินไปเก็บของโดยที่ไม่รอคำตอบจากเพื่อนตรงหน้าก่อนเลย

"จะไปพรุ่งนี้จริงดิพึ่งตื่นเอง ไข้ก็พึ่งหาย"

"เออๆจะไปพรุ่งนี้แหละ"

"ก็ได้ๆแต่ก็อย่าหลับไม่ตื่นล่ะมึง"ธารใสพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"...."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***