๖.เข้าป่า

...เมื่อถึงช่วงสายทั้งสองคนก็มาปลุกจันทรา ปลุกอยู่นานแต่จันทราก็ยังนอนนิ่งไม่ตอบกลับหรือแสดงท่าทีใดๆเลยโดยปกติแล้วจันทราไม่เคยนอนปลุกยากเลย ตั้งแต่จันทราฝันร้ายก็เริ่มนอนปลุกยากขึ้นทุกวันเพื่อนทั้งสองกลัวเพียงว่าวันหนึ่งจันทราอาจจะหลับไปและไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย...

'จันทรา...'เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาเป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคยแม้จะไม่ได้ยินมาหลายสิบปีจันทราหันมองรอบๆมั่นใจว่าเสียงที่ได้ยินคือเสียงของแม่แม้จะได้ยินเพียงเสียงแต่เขาก็แถบจะร้องให้ออกมา

"แม่..นั้นแม่หรอครับ"ภาพตรงหน้าตอนนี้เป็นหมู่บ้านหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นหรือรู้จักมาก่อนจันทราตะโกนเรียกแม่ของตนเสียงดังและวิ่งตามทางไปโดยไม่ได้มองไม่ได้สังเกตหมู่บ้านนี้เลย

'หยุดนะ!'ครั้งนี้เป็นเสียงของผู้ชายและใช่นั้นคือเสียงของพ่อเขา

จันทราเมื่อได้ยินเสียงบอกให้หยุดจันทราก็หยุดวิ่งทันทีน้ำตาใสค่อยๆไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง เขามองไปรอบๆตัวเอง

'ลูกอย่าเข้าไปนะวิ่งกลับหลังไปเร็ว...'เสียงค่อยๆเบาลงเรื่อยๆจันทราวิ่งกลับหลังไปและไม่นานหนักเขาได้เจอกับชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่แต่ยังไม่ได้ทำอะไรภาพตรงหน้าก็เลือนหายไป ก่อนจะตื่นขึ้นเขาได้ยินเสียงหนึ่งเป็นเสียงผู้หญิงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

"จันทิราเอ็งคิดว่าพวกข้าโง่นักฤา"

จันทราค่อยๆลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่งพร้อมมองไปรอบๆมือนิ่มจับไปที่ใบหน้าพบว่าตัวเองนั้นร้องให้โดยไม่รู้ตัว เสียงประตูเปิดดังขึ้นพันแสงและธารใสเดินเข้ามานั่งข้างๆเตียง

"เป็นอะไรรึป่าว"ธารใสเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

"กูฝันว่า....."จันทราเล่าความฝันเมื่อกี้ให้เพื่อนทั้งสองคนฟัง เขาจะต้องฝันร้ายแบบนี้ไปอีกนานแค่ใหนกันนะ คนเราจะฝันร้ายติดต่อกันได้ขนาดนี้เลยหรอ?

...ในช่วงบ่ายจันทรานั่งอยู่ที่โต๊ะเป็นชั่วโมงไม่มีท่าทีจะลุกจากโต๊ะเลยจนเวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็นจันทราก็ยังคงนั่งอยู่ธารใสจึงเดินเข้าไปหา...

"จันทรา"ธารใสเอ่ยปากเรียกก่อนจะเดินเข้าไปหา

"มีอะไรรึป่าว?"

"ไปกินข้าวกันตอนนี้หกโมงกว่าแล้ว"

"กูนั่งอยู่ตรงนี้นานขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย"

จันทราพูดพร้อมกับลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องครัวกับธารใส

ห้องครัวในตอนนี้พันแสงได้นั่งรออยู่พร้อมกับอาหารบนโต๊ะมากมาย

"ชักช้า..มาเร็วหิวแล้ว"พันแสงพูดขึ้นก่อนที่จะตักข้าวไส่จานและส่งให้เพื่อนทั้งสองคน

หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้วทั้งสามก็มานั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"กูอยากไปในป่าว่ะ"จันทราพูดขึ้นมาตามตรง เขาคิดว่าสถานที่โปรดในวัยเด็กของตนจะพอฮีลใจของเขาที่กำลังกระวนกระวายอยู่ได้

"กูก็อยากไปนะไปเล่นน้ำเย็นๆที่ลำธาร"

"อยากไปเหมือนกันเจอเรื่องมาเยอะเลยอยากจะไปหาที่สงบๆอยู่ให้สบายใจ"ทั้งสามคนต่างก็อยากจะไปในป่านั้น

แม้ว่าที่ผ่านมาก่อนหน้านี้จะดูเป็นเรื่องที่น่ากลัวแต่ทั้งสามเข้าไปเล่นน้ำหรือไปนั่งเล่นในป่าอยู่บ่อยครั้งจะเรียกว่าไปเป็นประจำเลยก็ว่าได้ตั้งแต่เด็กจนโตทั้งสามคนก็ยังคงเข้าไปในป่านี้เสมอทำให้ตัดใจไม่ได้ จึงคุยกันว่าจะเก็บของใส่กระเป๋าและเข้าไปในป่าให้ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***