Zombie Dog [18+]

|| Zombie Dog [18+]

​



ผม...จำอะไรไม่ค่อยได้ รู้สึกในสมองมันโล่งไปหมด แต่ผมรู้ว่าผมเป็นหมา ที่มนุษย์คนหนึ่งเคยเลี้ยง ไม่สิ...ตอนนี้เขากลายเป็นศพเดินได้ไปแล้ว

ผมมีชื่อ แต่จำไม่ค่อยได้เหมือนมันจะติดอยู่ที่ปลอกคอผมนะ แต่ผมอ่านมันไม่ออก และตอนนี้ผมกำลังเดินตามพวกซากศพกลุ่มใหญ่ ตามไปเรื่อย พอพวกนี้เจออาหาร ผมค่อยไปร่วมโต๊ะด้วย

อาหารที่ว่าก็คือมนุษย์ ผมก็ตอบไม่ได้หรอกว่ามันอร่อยตรงไหนแต่มันทำให้สัญชาตญาณในการล่าเหยื่อของผมเพิ่มมากขึ้น เลยต้องกินไปเรื่อยๆ

ตูม!!

ผมมองไปทิศทางที่ตั้งค่ายทหาร ไม่นานค่ายคงแตก พวกซากศพมันเยอะเกินกว่าที่ทหารต้านไว้ และเสียงดังนั้นทำให้พวกที่ผมตามเปลี่ยนทางไปตามเสียงแทน ผมถอนหายใจให้กับความโง่เง่าของพวกมัน แต่เอาเถอะ ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไปหาอะไรอย่างอื่นที่มันอร่อยกว่ามนุษย์กิน

กว่าเจ้าพวกอืดอาดจะมาถึงค่ายทหาร ผมก็อดมองความพินาศของพวกทหารแล้ว พวกมันตามกลิ่นเลือดมนุษย์และเริ่มออกล่าอย่างรวดเร็วแตกต่างจากตอนมาสุดๆ ผมเองก็ไม่รอช้า รีบตามหาของอร่อย

ภายในบ้านหลังใหญ่สุดในค่ายมีร่องรอยของการรื้อค้นและข้าวของหายไปเยอะมาก ผมเดาว่าพวกเขาน่าจะรีบอพยพหนีก่อนที่ค่ายจะแตก ผมหวังว่าจะมีอาหารอย่างอื่นที่ไม่ใช่มนุษย์นะ

“อึก! ฮึก! ฮึก!”

เสียงเล็กเหมือนพยายามกลั้นสะอื้นดังมาจากชั้นบน ผมเงื้อหูฟัง รู้สึกเนื้อเต้นทันที เจ้าตัวนั้นมันยังไม่ตาย ผมรีบย่องตัวขึ้นชั้นบนด้วยฝีเท้าเงียบกริบ หูได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวไปมาแผ่วเบาแต่มันก็ดังก้องในหูผม กลิ่นหอมๆ เหมือนแป้งฟูๆ ก้อนกลมลอยเข้ามาในจมูก ไม่ว่ามันจะเป็นตัวอะไร ผมอยากลิ้มรสมันจนจะบ้าตายอยู่แล้ว!

ทำไมเจ้านายต้องทิ้งกวิน...กวินเป็นเด็กไม่ดีใช่มั้ย หรือกวินไม่น่ารักแล้ว เพราะกวินโตและตัวใหญ่ขึ้นใช่มั้ย…เจ้านาย

เจ้าเพนกวินก้อนกลมสีขาวคิดอย่างหดหู่ น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลเผาะๆ จากดวงตากลมโต มันเป็นเพนกวินตัวสุดท้ายในประเทศนี้ ลูกสาวของนายพลเป็นเจ้านายของมัน และวันนี้เอง หลังจากที่มีทหารมาแจ้งว่ามีซอมบี้หลุดรอดเข้ามา พวกเขาก็เตรียมตัวหนีโดยไม่สนใจเจ้าเพนกวินเลยจนวินาทีสุดท้ายที่เจ้านายสาวของเขาขึ้นเฮลิคอปเตอร์จากไป

เพราะยังเด็กและขาดสัญชาตญาณการเอาตัวรอดอย่างที่สัตว์ป่าควรจะมี ทำให้ทำได้เพียงนอนรอความตายที่กำลังมาเยือนช้าๆ กลิ่นอายนักล่าและกลิ่นสาบสัตว์ยิ่งสร้างความหวาดกลัวเกาะกุมหัวใจดวงเล็ก

กรรซ์...

“หอม...” เสียงแตกพร่าสั่นประสาทกวินจนแทบสิ้นสติ เพนกวินตัวอ้วนถดกายกลมหนีเงาดำใหญ่ที่คืบคลานเข้ามาใกล้

“ฮึก..แอ้!” เจ้าเพนกวินร้องเสียงหลงเมื่อถูกอุ้งเท้าสีดำตะปบเข้าที่ลำตัว เขาตื่นตระหนกและพยายามดีดดิ้นเอาชีวิต

ต่างจากเจ้าของอุ้งเท้าใหญ่ที่มองเหยื่อใต้ร่างอย่างสมใจ ลมหายใจที่ลอดผ่านปอดรูโหว่ติดขัดจากแรงอารมณ์ กลิ่นหอมหวานให้ความรู้สึกสดชื่นอบอวลไปทั้งโพรงจมูกจนเจ้าโดเบอร์แมนรู้สึกเหมือนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

มันครางในลำคอหลังจากก้มลงไปดอมดมความหอมหวานแบบชิดใกล้ ลำตัวอ้วนกลมปกคลุมด้วยขนสีขาวนิ่มๆ ทั้งตัว หูที่แหว่งและเริ่มเปื่อยยุ่ยลู่ลงแนบกับหัว มันหลับตาคราง เหมือนกำลังมีความสุขเสียจนเกินกว่าจะกล่าวอะไร

กวินสะอื้นฮัก น้ำตาที่เริ่มแห้งกลับมาไหลเป็นทำนบเขื่อนแตกอีกครั้ง เขามองร่างกายสูงใหญ่ที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผล รูโหว่ที่มองเห็นภายในที่กลวงโบ๋ เลือดสีแดงสดที่เหมือนพร้อมจะไหลทะลักตลอดเวลา

ปากใหญ่นั้นขยับเข้ามาซุกไซ้ทั่วทั้งตัวของกวิน เสียงครางต่ำน่ากลัวดังข้างหูจนจั๊กจี้แปลกๆ ฉับพลันนั้นเอง วินาทีที่ปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมคมอ้าออกน้อยๆ พร้อมกับลิ้นสีแดงคล้ำแลบออกมา กวินก็ตีปีกกรีดร้องเสียงดังลั่นอย่างน่าสงสาร

“แอ้!! ๆ ๆ อย่ากินกวิน! ฮือ...ขอร้องล่ะ อย่ากินกวินเลยนะ!” เจ้าเพนกวินร้องสะอึกสะอื้น พยายามใช้จงอยปีกดันปากหมาตัวโต

แต่เจ้าโดเบอร์แมนก็หาได้สนใจ มันแลบลิ้นไล้ชิมปลายปีกที่ยื่นมาของกวินช้าๆ หลับตาพริ้มรับรสหวานอุ่นๆ เหมือนซาลาเปาเพิ่งอบใหม่ๆ ผสมกับน้ำผึ้งฉ่ำเยิ้ม อ้าปากกว้างและใช้ปากห่อหุ้มปีกเล็กทั้งปีก ก่อนจะดูดดุนไปมารอบๆ ราวกับดูดเลียไอติมรสเพนกวิน

กรรซ์

“อือ...ฮึก!”

กวินจ้องมองการกระทำของหมาตัวโตด้วยความหวาดกลัวและสงสัย มองหัวโตที่กำลังตั้งหน้าตั้งลิ้มรสสลับกับมองปีกของตัวเองที่อยู่ในปากของเจ้าโดเบอร์แมน น้ำลายสีใสไหลเยิ้มเปื้อนตัวของกวินจนขนเขาลู่แนบกับลำตัว

เท่านั้นไม่พอ กวินเริ่มรู้สึกไม่ดีกับความจั๊กจี้และความร้อนรอบๆ รูขับถ่ายแปลกๆ เขาส่ายตัวกลมไปมาเพื่อหวังว่าความร้อนนั้นจะหายไป

“อยู่นิ่ง! ๆ” เสียงแตกพร่าขู่ขึ้นมาเบาๆ แต่ทรงพลัง เพราะความรำคาญ แต่ก็ทำให้กวินชะงักนิ่งเหมือนรูปปั้น เขากลั้นสะอื้นจนตัวโยน

เจ้าโดเบอร์แมนมองลูกเพนกวินด้วยสายตาหิวกระหาย และมันรู้ด้วยว่ามันต้องทำยังไงถึงจะดับความกระหายนี่ได้

ร่างใหญ่สีดำผละออกกะทันหัน กวินถอนหายใจที่กลั้นดังพรูดจากจะงอยปากเล็ก เขาพลิกตัวแล้วรีบซอยเท้าเล็กๆ คู่นี้เร็วจี๋พร้อมกับตีปีกที่ข้างหนึ่งเปียกฉ่ำด้วยน้ำลายขึ้นสูงเหมือนพร้อมออกบิน และพยายามกระโดดขึ้นชั้นวางหนังสือ กวินต้องหาที่สูงอยู่ โอกาสรอดเขาอาจมากกว่า ฮึบ!

มันมองเจ้าก้อนน้ำตาลที่พยายามโดดขึ้นตู้ไม้ด้วยปีกสั้นๆ กับเท้าคู่เล็กๆ มองไปมองมาก็เพลินตาไม่น้อย มันตัดสินใจเงียบๆ ว่าคงยังไม่กินเจ้าเพนกวินก่อน เก็บไว้ดูเล่นและเอามันแทนตัวเมีย โดเบอร์แมนอธิบายให้กับตัวเองไม่ได้เลยว่าเหตุใดซากศพปีศาจอย่างมันถึงยังตื่นตัวได้อยู่ หลักฐานที่เห็นคาตาคือเจ้าลูกชายที่โผล่หัวออกมาทักทายอย่างเริงร่า

“ฮึบ!” มันมองก้อนกลมที่เริ่มหมดแรง จึงเดินเข้าไปคาบไว้ในปากและโยนลงเตียงนอนนุ่ม

“แอ้!” กวินส่งเสียงอย่างตื่นกลัว ก่อนจะชะงักเมื่อมีบางอย่างถูกยื่นมาตรงหน้า

และด้วยความเคยชินที่เห็นอะไรผิดแปลก กวินยื่นจะงอยปากเข้าไปใกล้เจ้าแท่งสีแดงคล้ำ และใช้ลิ้นแตะๆ ดมกลิ่น เพียงเท่านั้นเจ้าโดเบอร์แมนตัวใหญ่คำรามในลำคอ กวินหดคอหนีตกใจ เงยหน้ามองเจ้าหมาตัวโต

“จะ..เจ็บหรอ”

“อา..ไม่” มันครางเสียงต่ำ ก่อนจะแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวแหลม

“อื้อ!” กวินร้องเสียงเบา เมื่อแท่งสีแดงชนเข้ากับจงอย เผลอช้อนตามองเจ้าหมาอย่างงุนงง

“ชอบกินนมมั้ย?” มันเอ่ยถามเสียงเจ้าเลห์

“อี้อชอบ!” กวินรีบพยักหน้า เจ้านายเคยเอาให้เขากิน อร่อยมากๆ! แต่ตอนนี้เจ้านายไม่อยู่แล้ว

“เป็นอะไร?” เจ้าหมาถามเสียงห้วน ก้อนกลมขาวอยู่ๆ ก็ซึม

“เจ้านายทิ้งกวินแล้ว...” เขาเอ่ยเสียงหดหู่

“ช่างหัวพวกมนุษย์สิ ตอนนี้แกเป็นของฉันแล้ว ฉันคือเจ้านายของแก” มันพูดพร้อมกับกัดฟันกรรด ไอ้พวกมนุษย์สารเลว !

“เอ๊ะ?”

“แกต้องฟังฉันแค่ผู้เดียว ห้ามกลัว ห้ามเถียง ห้ามดื้อ เข้าใจมั้ย” มันคำรามเสียงหนักแน่น

“แอ้...” กวินนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ จนโดเบอร์แมนเริ่มกังวล ก่อนเจ้าก้อนน้ำตาลจะกระโจนร่างที่เต็มไปด้วยรอยแผลสุดแรงพร้อมกับปล่อยโฮดังลั่น

“กวินสัญญาๆ ห้ามทิ้งกวินน้า แอ้!” กวินพึมพำปนสะอื้น

กวินไม่รู้หรอกว่าเจ้าหมาตัวโตจะกินเขาเมื่อไหร่ แต่กวินขอแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ในวันที่กวินไม่เหลือใคร

“รู้แล้วน่า หนวกหูจริง” มันจิ๊ปาก แต่ตรงอกที่กลวงโบ๋ตำแหน่งตรงที่เคยมีอวัยวะก้อนสีแดงที่ชื่อว่าหัวใจนั้นกลับรู้สึกอุ่นวาบน่าประหลาด

โครก~

“แอ้...” กวินที่ซบอยู่บนขาหน้าของเจ้าหมาตัวโต เงยหัวขึ้นพร้อมกับช้อนตาใส แล้วกะพริบปริบออดอ้อน ซึ่งท่าทีนั้น มันน่าจับเขมือบลงท้องมากๆ

“ถึงเวลากินนมแล้วไอ้อ้วน”

มันแสยะยิ้ม ขยับอุ้งเท้าเกี่ยวก้อนกลมเข้ามาใกล้ ก่อนจะทรุดตัวนอนหมอบโดยหันเจ้าลูกชายไปทางกวิน

“แกต้องใช้ปากกับปีกของแก ทำให้นมออกมาเอง”

สิ้นคำของเจ้าหมา กวินก็เอียงคอน่ารักน่าชัง เขามองเจ้าสีแดงคล้ำอย่างเริ่มคิดหนัก แล้วทำยังไงมันถึงจะออกมาล่ะ

กวินทรุดนั่งลงตรงหน้าขวดนมรูปทรงประหลาด ก่อนจะใช้ปีกลูบทั่วลำแผ่วเบา ชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคราง แต่พอเจ้าหมาบอกให้ทำต่อและไม่ได้เจ็บ กวินก็ยื่นจงอยเข้าไปใกล้และแตะลิ้นลิ้มรสคาวเค็มปะแล่มๆ หวานติดปลายลิ้นเล็กๆ เขาเอาส่วนปากขวดนมเข้าปาก ก่อนจะดูดดุนเมื่อที่เคยดูดจุกนม

“อ่า...กรรซ์”

เจ้าโดเบอร์เงยเชิดคอขึ้นอย่างสุขสม กายหอบสะท้าน พยายามเกร็งร่างกายไม่ให้เผลอสวนกระแทกเข้าไปในจะงอยปากเล็ก โพรงปากอุ่นๆ กับลิ้นอ่อนนุ่มทำเอาเขาแทบบ้า ไม่น่าเชื่อว่าร่างสัตว์ที่ตายแล้วยังจะสามารถมีความรู้สึกได้อยู่

“จ๊วบ! ..จุ๊บ!” เสียงดังก้องในใบหูของเจ้าหมา หางของเขาสั่นระริก ก่อนความร้อนจะมากระจุกตัวกันอยู่ตรงจุดนั้น

กวินรู้สึกว่าขวดนมของเขาขยายใหญ่ขึ้นที่ก้นขวด เส้นเลือดสีคล้ำปูดโปนและเต้นจนน่ากลัว ก่อนนมสีขาวขุ่นที่กวินรอคอยก็พุ่งเข้าใส่ลำคอ

“อื้อ!! ...อึกๆ ๆ” เจ้าเพนกวินอ้วนรีบดูดกลืนลงคอจนแทบไม่เหลือรอดสักหยด

รสหวานและกลิ่นคาวคละคลุ้งทั่วพื้นที่ในปากและลำคอ ความร้อนแผดเผาจนคอของกวินแทบไหม้ แต่เขาก็รู้สึกดีมากๆ จนอยากจะดื่มด่ำไปกันความรู้สึกนี้นานๆ นมของเจ้าหมาอร่อยกว่านมที่เจ้านายเก่าเคยให้กินเสียอีก

ผ่านไปไม่นานในความคิดของกวิน นมในขวดก็หมดเสียแล้ว พอเจ้าหมาดึงขวดนมออกจากปาก เจ้าเพนกวินอ้วนถึงกับเผลอผวาตีปีกตาม มองตาละห้อยอย่างแสนเสียดาย จนมันอดหัวเราะไม่ได้ มันใช้อุ้งเท้าคว้าตัวอ้วนนุ่มนิ่มเข้ามากอดก่าย สูดกลิ่นหวานและใช้ลิ้นเลียจนเนื้อตัวของกวินมีเพียงกลิ่นของเจ้าหมา

“ถ้าแกเป็นเด็กดี ฉันจะให้กินนมทุกคืน”

“แอ้!” กวินร้องเสียงดังอย่างดีใจ แล้วซุกซบเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยแผลและเนื้อเยื่อ กับเลือดสด จนตัวสีขาวเปื้อนไปด้วยสีแดงเป็นย่อมๆ

จู่ๆ สายตาของกวินก็ไปปะทะอะไรบางอย่างบนคอของเจ้าหมา มันเป็นหนังสีดำเหมือนสีผิวของเจ้าหมา มีตัวหนังสือของมนุษย์เขียนว่า

“やさしい! (Yasashī) ”

“หื้ม...อ่า ยาซาชิหรอ?”

“อื้อ! ๆ ตรงนี้ๆ”

มันรู้ทันทีว่าต้องเป็นชื่อมัน ยาซาชิ...อ่อนโยนงั้นหรอ หึ เจ้านายเก่าของมันเป็นคนยังไงกันนะ

แต่มันไม่สำคัญแล้ว

เพราะมันว่า...มีบางอย่างที่สำคัญยิ่งกว่านั้นอีก

...บางอย่างที่อยู่...ไม่ใกล้ไม่ไกลเลย

ขอกำลังใจด้วยนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***