ร้ายเวอร์

ปึก 

“ โอ๊ย….แม่นายถีบข้าทำไมรึเจ้าคะ “ กบ นางโดนส้นตีนของแม่นายของมันจนล้มลงไปกองกับพื้น กบบ่าวหน้าโง่ก็เลยถามเจ้านายออกมาด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงได้ทำนาง แม่หญิงพะยอมที่อารมณ์เสียจากพิกุลและก็หมื่นหาญมาเธอไม่รู้จะลงที่ไหนเธอก็เลยจัดการลงที่กับ กบบ่าวของตัวเอง 

“ อีกบ กูจักฆ่าอีพิกุลมึงต้องช่วยกู กูจักฆ่ามัน มันบังอาจกล้ามาแย่งพี่หมื่นของกู ถ้าไม่มีมันคุณพี่ก้จะเลือกกูมึงว่าจริงหรือไม่ว่ะอีกบ “  พะยอมเมื่อถีบบ่าวของตัวเองแล้วนางก็ พูดแกล้มบังคับให้นางช่วยเธอฆ่าพิกุล กบเมื่อได้ยินแบบนั้นนางก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ภาพที่มะลิตายต่อหน้าตอนนั้นยังติดตาอยู่เลยก่อนจะพูดออกมา 

“ แม่นายอย่าทำเลยหนาเจ้าคะ อึก อึก ข้าเจ้าไม่อยากให้แม่นายบาปนะเจ้าคะ “ กบ พูดกับแม่นายทั้งน้ำตานางไม่อยากให้แม่นายของตัวเองฆ่าใคร พะยอมเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกไม่พอใจที่โดนขัดใจจากบ่าวสของนาง 

“ อีกบ อีสันดานอีบ่าวจัญไร อีระยำ “ เพลี้ยะ เสียงฝ่ามือฝาดเข้าที่ใบหน้าของกบอย่างแรงจนหน้าหัน เพราะเธอโดนขัดใจเลยทำให้เธอไม่พอใจเป็นอย่างมากด้วยอารมณ์โกรธที่กำลังปะทุมาอยู่แล้วเลยทำให้เธอทนไม่ไหวจิกหัวของกบกระชากขึ้นมา แล้วก็เอามือฝาดไปที่หน้าของนางอีกหลายๆครั้งเล่นเอาหน้าของนางขึ้นเป็นรอยมือแล้วก็มีเลือดกลบปาก ถ้ามีคนผ่านมาเห็นสภาพของนางตอนนี้คงหน้าเวทนาเป็นอย่างมาก แต่ระหว่างที่พะยอมกำลังจัดการกับกบบ่าวของนางอยู่นั้น มะลิที่มาหาสาหรายไปทำที่มาร์กหน้าเพื่อเอาไปขายให้สาวๆที่อยู่ตลาดฝั่งนู่นนางก็เดินมาเจอเข้าพอดี เลยจำได้ว่าคนที่เอายาเบื่อมาให้เธอกินวันนั้นนี้หน่า แต่ทำไมวันนี้ถึงได้โดนทำร้ายอยู่ที่นี้ ด้วยความที่อยากเผือกตามวิสัยของนางนางก็เลยแอบดูอยู่หลังพุ่มไม้ 

เพลี๊ยะ เพลี้ยะ เพลี้ยะ 

“ อีกบ อีระยำ อีอัปรีมึงกล้าดียังไงมาออกความเห็น กูสั่งให้ทำอะไรมึงก็ทำไปไม่ใช่มาแสดงความเห็นกับกูอีขี้ครอก “ พะยอมตบหน้าของบ่าวจนเลือดกบปากพร้อมกับด่านางออกมาอย่างหยาบคาย กบที่โดนแบบนั้นางก็ร้องไห้ออกมาทั้งหวาดกลัวและก็เจ็บ 

“ แม่นายแค่เรื่องอีมะลิบ่าวก็กลัวแทบตายแล้วหนาเจ้าคะ แม่นาย อึก อึก อึก กระซิก กระซิก “ กบพูดออกมาด้วยเสียงสะอื้น มะลิเมื่อได้ยินแบบนั้นางก็รู้ได้ทันทีว่าคนฆ่านางแท้จริงแล้วหน้าตาเป็นอย่างไร 

“ เห้ออออ อีหน้าสวยใจหมาคนนี้นี่เองที่ฆ่าพี่มะลิ มึงเจอกูแน่อีสันดารอย่างดี “ เมื่อมะลิพูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่สายตาของนางก็ไปสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะแอบฟังดูเช่นเดียวกัน เมื่อเห็นแบบนั้นนางก็เลยไม่ออกไปเพื่อดูว่านางที่อยู่ตรงนั้นจะทำอะไรต่อไป และแล้วก็เกิดขึ้นจริง 

ผลึบ 

“ แม่นาย แม่นายอย่าไปเลยนะเจ้าคะ “ เสียงของบ่าวนางหนึ่งเรียกหญิงที่แอบดูอยู่พ่มไม้ เมื่อเห็นว่านางกำลังจะเดินมาทางที่พะยอมและก็บ่าวของนางกำลังมีเรื่องกัน แต่ดูเหมือนว่าจะห้ามไม่ฟังเสียแล้วเพราะเธอเดินออกไปด้วยความเร็วแสงอย่างไม่สนหีสนแตดอะไรเลย 

“ คุณพี่เหตุใดถึงทำกับบ่าวของคุณพี่เยื่องนั้นละเจ้าคะ “ แม่หญิงพิกุลเดินเข้ามาห้ามทำตัวเหมือนอย่างกับว่าตัวเองเป็นนางเอก มะลิที่แอบดูอยู่เห็นแบบนั้นนางก็ทำหน้าตาเหมือนกับว่าแม่หญิงที่เข้าไปห้ามนั้นเป็นคนดี 

“ แม่หญิงคนนี้มีศิลธรรม ใช้ได้ “ มะลิพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วก็ดูต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไประหว่างที่นางกำลังดูอะไรอยู่นั้นนางไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนเดินย่องเข้ามาทางด้านหลังของนางแล้วก็ยืนมองเธออยู่แบบนั้นอย่างไม่วางตา 

“ แล้วเหตุใดข้าจักทำมันไม่ได้มันเป็นบ่าวของข้า ข้าจะตีจฆ่ามันก็ย่อมได้ แล้วมันเกี่ยวอันใดกับเจ้าด้วย “ พะยอม พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหยิ่งพหยองอย่างกับว่านางไม่สนว่าบ่าวจะเป้นอะไรทั้งนั้น พิกุลเมื่อเห็นแบบนั้นนางก็แสยะยิ้มออกมาอย่างเผยทาสแท้ของตัวเองออกมา 

“ คุณพี่อยากฆ่าก็ฆ่านางเลยสิเจ้าคะ นี้เจ้าคะมีด “ พิกุลยื่นมีดพกที่นางเอาพกติดตัวมาด้วยเพราะเรื่องที่พะยอมทำร้ายมะลิวันนั้นแหละเมื่อเธอรู้ว่าคู่แข่งของเธออันตราย นางก็เลยให้คนเอามีดพกมาให้นาง พะยอมเมื่อเห็นมีดที่อยู่ในมือของพิกุลนางก็มองด้วยสีหน้าสงสัยว่าพิกุลพกมีดเพื่ออะไร พิกุลเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยแบบนั้นางก็เลยพูดออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่งแม้แต่หมื่นหาญที่แอบฟังยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพิกุลหญิงสาวที่เขาคิดว่าจะเอามาเป็นแม่ของลูกเขาอย่างออกหน้าออกตาก็ยังต้องตกตะลึงนะจังงังเลย

“ พิกุลก็พกเอาไว้เผื่อว่าวันหนึ่งมีนอยากฆ่าข้าเหมือนกับตอน ฆ่านังมะลิยังไงละเจ้าคะน้องก็จะได้เอามีดเล่มนี้ปักที่คอของมัน น้องจะไม่ให้ไอ้อีผู้นั้นแตะเนื้อต้องตัวน้องได้เลยละเจ้าคะ // ว่ายังไงละเจ้าคะคุณพี่พะยอมจะเอาหรือไม่เจ้าคะมีดนะ ถ้าจะฆ่าอีกบเพราะมันไม่อยากทำร้ายน้อง คุณพี่ก็ฆ่ามันเถอะเจ้าคะ หึหึหึ นี้เจ้าคะมีด หรือไม่น้องก็จะเอาวางไว้ตรงนี้หนาเจ้าคะ คุณพี่พะยอมพร้อมเมื่อใดคุณพี่ก็มาหยิบเอาไปได้เลยนะเจ้าคะ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “ พิกุลหัวเราะออกมาก่อนจะเดินหันหลังให้พะยอมที่ยังยืนอึ้งอย่างไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พิกุลที่ทุกคนคิดว่าเรียบร้อยนั้นตัวจริงของนางจะร้ายมากขนาดนี้ พะยอมเธอมองตามแผ่นหลังของพิกุลไปอย่างอ้าปากค้าง มะลิที่นั่งแอบดูก็ยังตกใจเลยก่อนจะพูดออกมา 

“ เช็ด……นี้สินะที่เขาเรียกว่าสวยสังหารนะ “ มะลิพูดออกมาเบาๆกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อหูเลยว่าแม่หญิงสมัยนี้ก็ร้ายไม่เบาเช่นเดียวกัน เธอนึกว่ามีแต่ยุคเธอเท่านั้นที่ไหนได้มีทุกยุคทุกสมัย หมื่นหาญที่แอบดูยืนอยู่ด้านหลังของมะลินานแล้วเมื่อเห็นว่าพิกุลกับพะยอมแยกย้ายกันไปแล้ว แล้วมะลิก็กำลังจะออกมาจากที่ซ้อน ด้วยความที่มะลิไม่รู้ว่ามีคนอยู่ทางด้านหลังของเธอ บวกกับหมื่นหาญที่ไม่ได้ตั้งตัวมะลิเมื่อหันหลังทำท่าจะลุกออกมาจากที่ซ้อนนางก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเธอหันหน้าไปแล้วหน้าของเธอเกือบชนเข้ากับหน้าของหมื่นหาญ ห่างกันแค่คืบเท่านั้น

“ อุ๊บ “ มะลิที่ไม่รู้ เธอหันไปชนกับคนด้านหลังที่หน้าเกือบชนกัน เธอก็ทำท่าจะร้องออกมาด้วยความตกใจแต่เคราะห์ดีที่หมื่นหาญสติดีเขาก็รีบเอามือปิดปากเธอไว้อย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าพิกุลกับพะยอมที่เพิ่งเดินออกไปได้ยิน 

“ ชู……” หมื่นหาญทำปากเหมือนกับบอกเธอว่าอย่าสงเสียงมะลิเธอก็พยักหน้าอย่างกับว่าเธอรู้เรื่องเธอไม่ค่อยเขิลชายหนุ่มเท่าไหร่ด้วยความที่เป็นพริ๊ตตี้มาก่อนเธอใกล้นายแบบ พระเอก หรือแม้แต่ลูกค้าอย่างใกล้ชิดแบบนี้บ่อยแล้วเธอก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรผิดกันกับหมื่นหาญที่ไม่เคยใกล้ชิดแม่หญิงคนไหนเลยเขาถึงกับหน้าชาร้อนวูบวาบขึ้นมา หัวใจแกร่งก็เต้นแรงอย่างกับว่าเขาไปออกกำลังการต่อสู้มาอย่างหนัก มะลิเมื่อเห็นว่าสองสาวกับสองบ่าวเดินไปไกลมากแล้วนางก็เลยผลักเขาให้ออกห่างจากนางอย่างแรง 

ปึก 

“ โอ๊ยยยย ผลักมาได้เจ้าไม่รู้เหรอว่าข้าก็เจ็บเป็นเหมือนกันหนา “ หมื่นหาญ ที่ตะลึงงันจ้องหน้าหญิงสาวอย่างกับตกอยู่ในภวังค์ เมื่อหญิงสาวผลักร่างเขาออกอย่างแรงแบบนั้น เขาก็เลยหลุดออกมาจากภวังค์ก่อนจะพูดออกมาเสียงเข้ม มะลิเมื่อผลักร่างของชายหนุ่มออกห่างแล้วนางก็ยืนขึ้นพร้อมกับปัดเศษฝุ่นออกจากตัวของเธอก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่สนใจอะไรชายหนุ่มทั้งนั้น 

“ เอ้า….ก็ท่านมาแอบอยู่ข้างหลังข้า แถมยังเอามือมาปิดปากข้าอีก ดีแค่ไหนแล้วที่โดนแค่ข้าผลักไม่โดนข้า ถีบเข้าให้ “ มะลิพูดออกมาตามที่เธอคิด หมื่นหาญเมื่อได้ยินหญิงสาวที่พูดขึ้นมาอย่างเหิมเกริมเขาก็รู้สึกไม่พอใจเป้นอย่างมาก เพราะแม่หญิงที่อโยธยาแห่งนี้ไม่มีแม่หญิงคนใดพูดจาหยาบคายได้ถึงเพียงนี้ 

“ นี้เจ้า เจ้าไม่รู้หรืออย่างไรว่าการพูดจาดูหมิ่นข้า ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเจ้ารู้ไหมว่าข้าสามารถฆ่าเจ้าได้เลยหนา เจ้าเห็นข้าเป็นเพื่อนเล่นของเจ้ารึมะลิ เจ้าเป็นแค่หญิงบ้าก็เท่านั้นเจ้าอย่าลืมถ้าข้าฆ่าเจ้า ก็เหมือนกับข้าฆ่าหมูฆ่าหมาเท่านั้น ให้เจ้ารู้ไว้ซะ “ หมื่นหาญ พูดออกมาด้วยเสียงแข็งกร้าวด้วยความดมโหเป็นอย่างมากที่โดนแม่หญิงตรงหน้าพูดไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แอมแปร์เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแล้วอีกอย่างเธอก็อยู่ในพื้นที่ของเธอ ไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายกับใครเลยแม้แต่ชายที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเธอเห็นว่าชายหนุ่มโมโหใส่เธอแบบนั้นเธอก็ทำท่าจะหันหลังเดินหนีเขาเพื่อไปเอาสาหร่ายตามที่เธอต้องการ แต่ระหว่างที่เธอกำลังจะหันหลังเดินหนี หมื่นหาญที่กำลังเกิดโทสะเรื่องที่เธอพูดกับเขาไม่รู้ถึงที่ต่ำที่สูง เขาก็เดินไปกระชากที่แขนของหญิงสาวอย่างแรง 

ปึก 

“ อ๊ะ “ มะลิที่โดนกระชากแขนอย่างแรงอย่างไม่ได้ตั้งตัวเธอก็ร้องออกมา ด้วยความเจ็บและก็ตกใจหมื่นหาญที่กำลังโมโหอยู่นั้นเขาก็จ้องหน้าเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ด้วยความที่คนสมัยนี้แม่หญิงต้องเคารพผู้ชายเรียกง่ายๆว่าแม่หญิงต้องอยู่ใต้อานัดผู้ชาย แต่แอมแปร์เธอเกิดในยุคของชายหญิงมีความเท่าเทียมกันหรืออาจจะต้องเรียกใหม่ว่า หญิงเก่งกว่าผู้ชายก็ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***