บ้าจริงหรือบ้าปลอม

“ จริงเหรอลูกแม่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ใครช่างกล้าทำกับนางได้ถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงได้ใจร้ายมากมายถึงเพียงนี้”  คุณหญิงชบาพูดออกมาด้วยความรู้สึกสงสารมะลิเป้นอย่างมาก พิกุลเมื่อพูดจบนางก็หันมามองพะยอมที่หน้าตาซีดเผือดส่วนกบบ่าวของพะยอมก็นั่งก้มหน้าตัวสั่นเทาอย่างกับเจ้าเข้า 

“ พี่พะยอมเห็นเป็นเช่นใดบ้างเจ้าคะ “ พิกุล พะยอมพร้อมกับยิ้มเยาะมองพะยอมเหมือนกับอยากให้เธอร้อนตัวพะยอมเมื่อได้ยินแบบนั้นด้วยความที่เธอมีชะงักติดหลังเธอก็เลยรู้สึกเลิ่กลักทำตัวไม่ถูกเป็นอย่างมาก ก่อนจะตอบออกมาด้วยท่าทางเลิ่กลักหมือนกับว่ากลัวความลับจะแตก ก่อนจะตอบออกมาเพราะกลัวว่าจะเป็นที่สงสัย

“ เอ้อ.. เอ้อ น้องพุกิลว่าอย่างไรพี่ก็เห็นเป็นแบบนั้นละจ๊ะ “ พะยอมพูดพร้อมกับยิ้มแหยๆให้คุณหญิงชบากับหมื่นหาญ ก่อนจะหันมากัดฟันยิ้มใส่พิกุลเหมือนกับจะเอาเรื่องเธอ หาญที่เพิ่งได้รู้ว่าหญิงสาวโดนคนทำร้ายจนปางตายเขาก็รู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาแต่พอนึกอีกที พอเห็นเธอต่อยตีกับจีนเฝ้าซ่องวันนี้เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนกล้าทำร้ายเธอได้ หาญคุ้นคิดอยู่แบบนั้นอย่างกับคนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะโดนคนทำร้ายได้ หรือว่าที่เธอเปลี่ยนไปเป็นเพราะเธอโดนทำร้ายแล้วหายจากอาการเป็นบ้า หมื่นหาญนั่งคิดกับตัวเองอยู่แบบนั้น 

เวลาต่อมา 

“ น้องขอลาเจ้าคะคุณพี่ เอาไว้น้องจะมาเยี่ยมคุณพี่กับคุณลุงคุณป้าใหม่หนาเจ้าขา “ พะยอมไหว้ชายหนุ่มอย่างนอบน้อมผิดกับตัวจริงของนางที่เป็นหญิงใจร้ายใจดำและก็แสนจะร้ายกาจ แต่พอยู่ต่อหน้าผู้ชายนางกับทำตัวอย่างกับว่าตัวเองเป็นนางเอกอย่างนั้นแหละ หมื่นหาญรับไหว้พร้อมกับยิ้มรับนางอย่างเป็นมารยาท จากนั้นก็เป้นคิวของนางร้ายคนที่สองแต่นางร้ายคนนี้เป็นนางร้ายมีสมองนางอาศัยความเงียบและก็ความเรียบร้อยบวกเข้าไปกับความงามนางเลยชนะเลิศกว่าพะยอมเป็นที่สุด 

“ คุณพี่เจ้าขา น้องกลับก่อนหนาเจ้าคะไม่รู้ว่าเมื่อใดน้องจักได้มาที่เรือนของคุณพี่อีก ด้วยคุณแม่ว่าไม่งามเพราะน้องเป็นคู่หมายของคุณพี่แต่ก็ยังไม่ได้ตบได้แต่งกัน คุณแม่ก็เลยเห็นว่าน้องไม่ควรมาที่นี้บ่อยจนเกินไปนะเจ้าคะ “ นี่….เป็นไงละ 5555 ร้ายเวอร์ ร้ายแบบหน้าซื่อใจคดเลยละนางแอบบีบชสยหนุ่มอย่างออ้มๆเหมือนกับว่าเธออยากให้เขาไปสู่ขอเสียที หมื่นหาญเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ทำหน้าเหมือนอย่างกับเพิ่งคิดได้ว่าพ่อกับแม่ของเขาได้เคยมั้นหมายแม่หญิงพิกุลไว้ให้เขาตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว เมื่อคิดได้แบบนั้นเขาก็เลยพูดออกมาอย่างไม่รีรอทันทีว่า 

“ น้องพิกุลพี่ต้องขอโทษด้วยหนาเจ้า ด้วยพี่ทำงานจนไม่มีเวลาไปหาเจ้าคุณลุงกับเจ้าคุณป้าเลย พี่ต้องขอโทษด้วยหนาเอาไว้วันไหนที่พี่ไม่มีกิจราชกาลจากขุนหลวง พี่จะเข้าไปกราบคุณลุงกับคุณป้าเพื่อสู่ขอเจ้าทันที “ หมื่นหาญ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสนจะรู้สึกผิดและก็ยิ้มออกมา พิกุลเมื่อได้ยินแบบนั้นนางก็ดีใจจนเนื้อเต้นแต่ด้วยความที่เป็นนางร้ายที่มีสมองนางก็เลยไม่แสดงกิริยาไม่งามออกมาให้ใครเห็นได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาระเหรื่อเพื่อเรียกความสนใจเท่านั้น พะยอมที่ยังไม่ลงไปสุดหัวกระไดนางก็จอดฟัง เมื่อนางได้ยินเรื่องสู่ขออะไรนั้นของพิกุลแต่แล้วเธอก็ต้องเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมากเมื่อชายหนุ่มตอบรับนางแล้วก็พูดเรื่องสู่ขอกับนางออกมาโดยที่เขาไม่เคยพูดเรื่องสู่ขอกับนางและก็ครอบครัวของนางเลย เมื่อพะยอมมั้นใจแล้วว่ามารหัวใจของนางผู้นี้ไม่สามารถอยู่ร่วมโลกเดียวกับนางได้แล้ว พะยอมกับกำมือแน่นพร้อมกับมองไปบนบ้านที่มีพิกุลกับหมื่นหาญอยู่บนนั้นด้วยสายตาแค้นเครียดและก็อาฆาตมาตรร้าย พิกุล 

“ มึงอีพิกุล เห็นทีว่ากูกับมึงจักอยู่ร่วมถรณีเดียวกันกับกูไม่ได้เสียแล้ว อีสันดาร กูจักฆ่ามึงให้จงได้อีพิกุลในเมื่อมึงอยากได้คุณพี่มาเป็นผัวของมึงจนตัวซีดตัวสั่น กูก็จักให้มึงได้ไปนอนรอดูกูกับคุณพี่เข้าหอกันในนรกมึงคอยดู “ พะยอมกัดกรามแน่นมองขึ้นไปบนเรือนพร้อมกับกัดกรามแน่นพูดเสียงรอดไรฟันออกมาด้วยความเครียดแค้นและก็อาฆาตมาดร้ายหญิงสาวเป็นอย่างมาก ก่อนจะเดินลงจากเรือนของหมื่นหาญมา 

บ้านมะลิ 

“ ล่า…ลา….ลั้นลา….ลาล่า….” เสียงหัมเพลงของมะลิที่ดังมาจากเรือนของนางอย่างแสนสบายใจเมื่อนางได้เงินมาจากเฒ่าแก่จีนที่ซ่องมาตั้ง20บาท เมื่อเธอรู้ว่าเงินที่เธอได้มาเป้นเงินที่เยอะมากเรียกง่ายๆว่านางเป็นเศษฐีนีคนใหม่เลยก็ว่าได้ 

“ พี่มะลิฉันว่าเราหน้าจะซื้อที่ไร่ที่นาสักที่ แล้วเราก็จ้างคนมาปลูกสมุนไพรปลูกข้าวให้เราไว้กินไว้ใช่พี่เห็นเป้นประการใด  “ แอมแปร์ ถามวิญญาณของผีมะลิที่นั่งมองเธอทำเครื่องสำอางอยู่ด้วยรอยยิ้มที่แสนจะดีใจที่ตอนนี้นางมีเพื่อนแล้ว ถึงแม้ว่าเพื่อนจะเป็นคนที่มาอยู่ในร่างของเธอแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอหมดบุญจากที่นี้แล้วเธอก็ต้องทำใจแต่ที่วิญญาณของเธอยังไปไหนไม่ได้เพราะเธอยังมีห่วงอยู่นั้นเอง 

“ เอาสิจ๊ะฉันว่าก็ดีหนา แม่นางจักได้มีที่ปลูกผัก ปลูกข้าวไว้กินจะได้ไม่ต้องไปหาซื้อใครเขากินฉันว่าก็ดีหนาเจ้าคะ “ มะลิแสดงความเห้นออกมาอย่างเห็นด้วย แอมแปร์เมื่อได้ยินผีมะลิที่พูดกับเธอเจ้าคะเจ้าขาแบบนั้นเธอก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เป้นอย่างมากเพราะเธอไม่อยากให้คนที่เป็นเพื่อนเพียงตนเดียวไม่ใช่คนแต่เป็นตน เดียวของเธอเรียกเธออย่างกับว่าเธอเป็นเจ้านาย อย่างนั้นแหละเธอไม่ชอบ เมื่อรู้สึกไม่ปลื้มแบบนั้นเธอก็เลยพูดออกมาทันที 

“ นี้เจ๊ หยุดพูดกับข้าว่าเจ้าคะเจ้าขาเสียที ข้าไม่ปลื้ม “ แอมแปร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจพร้อมกับเท้าสะเอว มองมายังวิญญาณมะลิ เมื่อมะลิได้ยินแบบนั้นเธอก็ตกใจก่อนจะก้มหน้านั่งพับเพียบทำหน้าเศร้าทันที แอมแปร์เมื่อเห็นท่าทางของผีมะลิทำแบบนั้นเธอยิ่งรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับผู้หยิงสมัยโบราณเป็นอย่างมาก ทำไมเธอถึงไม่เก่งเกินเบอร์เหมือนแม่หญิงสมัยใหม่อย่างเธอ 

“ พี่มะลิที่ฉันพูดกับพี่นะ ฉันไม่อยากให้พี่มองฉันเป้นคนอื่นฉันอยากให้พี่เห็นฉันเป็นน้องสาวได้หรือไม่ “ แอมแปร์ พอเห็นว่าหญิงสาวเริ่มกลัวเธอแล้ว เธอก็เลยพูดออกมาเสียงหวานเพราะดูจากหน้าตาแล้วเธอคงจะพูดเสียงดังมากไม่ได้อีกต่อไปด้วยความที่ผีสาวเป็นคนโบราณเธอไม่รู้หรอกว่าอันไหนพูดเล่นอันไหนพูดจริง เมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็เลยพูดออกมาเสียงเบาอย่างบอกเหตุผล ผีสาวเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็เลยยอมเงยหน้ามามองหญิงสาวแอมแปร์เมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็เลยยิ้มหวานให้ผีสาวเพื่อยืนยันแบบนั้น ผีมะลิเมื่อเห็นหน้าตาเจ้าเล่ห์ป่นจริงจังเธอก็ยิ้มออกมาอย่างเข้าใจและก็พยักหน้าทั้งน้ำตา เธอรู้สึกตื่นตันเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแค่วิญญาณแต่ก็ยังมีเพื่อนมีน้องถึงแม้จะอยู่กันนคนละภพละชาติก็ตาม หลังจากที่ผีกับคนต่างก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานและก็ออกรสออกชาติ โดยที่แอมแปร์ไม่รู้เลยว่ามีคนมาแอบดูอยู่มีเพียงผีมะลิเท่านั้นที่รู้นางก็เลยบอกแอมแปร์เพื่อให้เธอได้ระวังตัวเอาไว้ แต่ด้วยความที่นางฉลาดและก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นอันตรายนางก็เลยไม่หยุดพูดพร้อมกับพูดเสียงดังเพื่อทำให้คนมาแอบดูคิดว่าเธอยังไม่หายบ้าอยู่ และก็เหมือนกจะจริงเพราะคนที่มาดูเป็นคนของแม่เลี้ยงและก็ญาติของผีสาวมะลิ ด้วยความที่ได้ยินข่าวคราวว่ามะลิหายบ้าแล้วก็ขายของได้เงินมามากโขนั้นเลยทำให้ญาติที่ไม่หวังดีของเธอให้คนของเขามาดูให้เห็นกับตาว่าเป็นความจริงหรือไม่ หรือแค่เรื่องเล่าเท่านั้น เมื่อคนของแม่เลี้ยงที่แย่งสมบัติและก็แย่งทุกอย่างของมะลิไปเห็นแบบนั้นก็เลยคิดว่านางยังไม่หายบ้าก็เลยไปบอกเจ้านายทันที 

บ้านจำปาแม่เลี้ยงของมะลิ 

“ มายนายขอรับ เห็นทีว่าเรื่องที่บอกมาแม่นายมะลิหายบ้านั้นข้าเจ้าเห็นทีว่าจะเป็นข่าวลือเท่านั้นขอรับ เมื่อกี่ข้าไปแอบดูนางพูดคนเดียว แล้วก็หัวเราะเหมือนเดิมที่นางเป็นเลยขอรับ และยิ่งไปกว่านั้นแม่หญิงยังเอาอันใดไม่รู้ได้มาแป๊ะที่หน้าของนางดูแล้วหน้าขันยิ่งนักขอรับ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า / ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “ เมื่อบ่าวที่นางให้ไปเฝ้าดูมะลิมารายงานพูดถึงเรื่องที่นางมาร์กหน้า จากนั้นทั้งสองบ่าวก็หัวเราะออกมาเสียงดัง แม่หญิงจำปาเมียบ่าวของท่านเจ้าคุณพ่อของมะลิที่รวมหัวกับบ่าวชายชู้พากันหุ้บสมบัติ บวกกับเธอนอนกับน้องชายของคุณหญิงจริงใจแม่ของมะลิ เมื่อเสียตัวแล้วผลประโยชน์ย่อมเกิดขึ้นมตามมานั้นเลยทำให้เธอสามารถเป็นเจ้าของเรือนและก็เจ้าของทุกอย่างของมะลิทายาทที่แท้ทรู 

“ หึหึหึ ดี กูก็หวังว่าอีมะลิจักไม่หายบ้าเพราะถ้ามันหายบ้าเมื่อใดกูนี้แหละจักเป็นคนทำให้มันตายและก็หายไปจากโลกนี้ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “ จำปาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและก็หัวเราะรอไรฟันออกมาอย่างกับว่าเธออยากฆ่าเสี้นหนามแห่งความสำเร็จของนางไม่ว่ามันผู้ใดที่กล้ามายุ่งกับสมบัติที่เธอยอมแลกมากับทุกอย่างในชีวิตของนางแม้แต่ลูกในท้องของเธอ ตอนที่เธอท้องเธอให้บ่าวทุกคนร่วมรักกับเธอเพื่อที่จะได้มาเป็นคนของเธอและก็ช่วยเธอเอาสมบัตินั้นมาจนทำให้เธอแท้งลูก จากนั้นเธอก็ท้องอีกครั้งไม่รู้ว่าเป้นลุกของใครแต่นางก็ได้ไปร่วมรักกับน้าชายของมะลิ จากนั้นเธอก็บอกว่าลูกชายของเธอเป็นลูกของท่านเจ้าคุณสอนเนียม และท่านเจ้าคุณสอนเนียมก็โง่เชื่อนางเลยต้องช่วยนางแย่งสมบัติของหลานสาวมาเพื่อให้ลูกชายที่เกิดกับเมียของพี่เขยได้มีเรือนและก็มีสมัติ เขาก็เลยช่วยเมียบ่าวของพี่เขยโกงหลานสาวที่เป็นบ้าแต่ด้วยความที่ยังมีความเป็นคนอยู่ ท่านเจ้าคุณสอนเนียมก็เลยเอาที่ผื่นหนึ่งที่แอบซื้แล้วก็ให้บ่าวมาสร้างเรือนให้นางจากนั้นก็เอานางมาอยู่ที่นี้ และก็อยู่มาตั้งแต่วันนั้นตราบจนกระทั้งวันนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***