มวยถูกคู่ พิกุล+พะยอม

เวลาต่อมา 

“ คุณแม่ขอรับลูกมีเรื่องอยากคุยกับคุณแม่ขอรับ “ หมื่นหาญ เดินเข้ามาหาคุณหญิงชบา แม่ของตนพร้อมกับพูดออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น คุณหญิงชบาและ ออกยาสุทรพ่อของหมื่นหาญเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของลูกชายตื่นเต้นแบบนั้น พ่อกับแม่ที่นั่งปรึกษาหาลือกันเรื่องต่างๆก็มองหน้าลูกชายด้วยท่าทางอยากรู้และก็สงสัยตาม 

“ มีกะไรก็ว่ามาเลยพ่อหาญ แม่เห็นเจ้าหน้าตาตื่นแบบนี้แม่ก็ใคร่อยากรู้กับเจ้าแล้วละลูก อิอิอิ “ คุณหญิงชบา หัวเราะออกมาด้วยเสียงเอาอย่างนึกเอ็นดูลูกชายที่นานๆจะทำตัวเหมือนกับเด็กน้อย ส่วนท่านออกญาสุนทร ก็ดูท่าสนใจไม่น้อยเช่นเดียวกันดวยความที่ลูกชายไม่เคยทำหน้าตาตื่นเต้นแบบนี้สักครา นอกจากยามเกิดสงครามเท่านั้นท่านออกญาก็เลยใคร่อยากรู้มาเช่นเดียวกัน 

“ เอ้อ นั้นสิพ่อหาญมีกะไรก็ว่ามาเทิดเจ้า พ่อชักอยากรู้แล้วสิว่ามีแม่หญิงคนใดทำให้เจ้าตื่นตูมได้ถึงเพียงนี้ “ ท่านออกญา ด้วยความที่เป็นผู้ชายเฉกเช่นลูกชายก็เอ้ยออกมาเหมือนอย่างกับว่าเรู้เรื่องในใจของลูกชายว่าเกิดอะไรขึ้น คุณหญิงชบาเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นสามีพูดแบบนั้นเธอก็หมุนคิ้วเรียวมองด้วยความงุนงงสงสัยว่าเป็นแม่หญิงผู้ใด เพราะแม่หญิงที่นางมองไว้ให้ เป็นแม่หญิง พะยอม ลูกสาวของเจ้าคุณบุญลือ และก็แม่นางพิกุล ลูกสาวของท่านเสนาฝ่ายซ้ายของขุนหลวง มีแค่แม่หญิงสองคนนี้เท่านั้นที่นางอยากได้มาเป็นสะใภ้ แม่หญิงคนอื่นนางยังไมาเห็นเลยว่าเป็นผู้ใดที่จะเหมาะห์กับลูกชายของนาง

“ ฟังลูกก่อนเทิดขอรับคุณพ่อ คุณแม่ ไม่มีแม่หญิงอะไรทั้งนั้นแหละขอรับ ลูกแค่อยากบอกว่า เจ้าคุณพ่อกับคุณแม่จำมะลิหญิงบ้าลูกสาวของท่านเจ้าคุณ พิชัยกับคุณหญิงมะลิวรรณ หรือไม่ขอรับ “ หมื่นหาญ บอกพ่อกับแม่ให้ใจเย็นฟังเขาพูดก่อน เมื่อท่านออกญาสุนทรและก็คุณหญิงชบา ได้ยินถึงคนที่ตายไปนานแล้วเนื่องจากสงครามกับพม่าครั้งนั้นเลยทำให้คนทั้งครอบครัวของมะลิตายกันหมดเลยทำให้นางเสียสติเป็นบ้า ส่วนญาติศรีพี่น้องของนางก็ไม่เอานางเหตุเพราะเห็นนางเป็นบ้าเลยเอานางมาปล่อยไว้กลางป่าหลังตลาด เมื่อท่านทั้งสองได้ยินแบบนั้นต่างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าด้วยเหตุอันใดลูกชายถึงได้พูดถึงมะลิขึ้นมาได้ 

“ เหตุใดลุกถึงพูดถึงนางบ้าคนนั้นเล่าลูก “ คุณหญิงชบาถามลูกชายออกมาด้วยความสงสัย รวมถึงท่านออกญาสุนทรด้วยทั้งคู่มองหน้าลูกชายด้วยความสงสัย หมื่นหาญเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาหน้าแป่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนั้นยิ่งทำให้คุณหญิงชบากับออกญาสุนทรยิ่งอยากรู้มาก แต่ระหว่างที่ทั้งสามกำลังจะคุยกันอยู่นั้น อยู่ๆก็มีบ่าววิ่งเข้ามาบอกว่า 

“ ขอประทานโทษเจ้าคะคุณหญิง คุณหนู ท่านออกญา แม่หญิงพะยอมกับแม่หญิงพิกุลมาขอพบเจ้าค่ะ “ บ่าว คนสนิทของคุณหญิงชบาคลานเข้ามาบอกผู้เป็นนายด้วยสีหน้ตื่นเต้นเมื่อเห็นแม่นางทั้งสองที่งามหยดย้อยอย่างกับนางฟ้าที่ล้วงลงมาจากสรวงสวรรค์ คุณหญิงชบาก็เช่นเดียวกันเมื่อได้ยินแบบนั้นนางก็ให้คนของนางเอาจูงแขนของเธอเดินเข้าไปหาที่เรียนรับรองด้วยรอยยิ้มทีตื่นเต้นที่จะได้เห็นหญิงสาวทั้งสองที่เธอหมายมั้นปั้นมือให้มาเป้นสะใภ้ของตัวเอง แต่ก่อนจะไปนางก็ได้หันมาหาลูกชายพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น 

“ พ่อหาญ น้องมาหานะอย่าลืมไปหาน้องด้วยนะลูกแม่จักไปค่อยท่าอยู่ที่เรียนรับรองแขกหนาลูก “ คุณหญิงชบาพูดจบนางก็หันไปพร้อมกับรอยยิ้มแล้วก็เดินไปพร้อมกับบ่าวคนสนิทของนางโดย นางบ่าวเอาแขนของตัวเองให้จับ หมื่นหาญเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มแหยๆออกมาเมื่อได้ยินชื่อแม่พะยอมแต่กับแม่พิกุลดูเหมือนว่าเขาจะ ไม่ปฏิเสธนางแ่อย่างใด เมื่อท่านออกญาเห็นหน้าลูกที่เปลี่ยนไปแบบนั้นท่านก็รู้ได้ทันทีว่าลูกชายไม่พึงใจหญิงสาวคนใดคนหนึ่งเป็นแน่ 

“ พ่อหาญ ลูกไม่ชอบแม่พะยอมหรือว่าแม่พิกุลละลูก “ ท่านออกญาพูดกับคนเป็นลูกชาย อย่างใคร่รู้แล้วจะได้ช่วยลูกชายจัดการก่อนที่จะสายเกินแก้ หมื่นหาญเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็พูดออกมาอย่างไม่ปิดบังพ่อของตนเลยว่าเขาไม่ชอบผู้ใด 

“ ลูกไม่พึงใจแม่หญิงพะยอมขอรับเจ้าคุณพ่อ ลูกเกลียดนางยิ่งนักนางดุร้ายหมายหัวคน ไม่ว่าบ่าวไพร่ พระเณรนางก็ไม่สนนางด่าสิ้น ลูกไม่ชอบนางผู้นี้ยิ่งนักขอรับคุณพ่อ “ หาญ บอกผู้เป็นพ่อออกมาตามความจริงว่าเขาไม่ชอบพะยอมเป็นอย่างมากดูจากสายตาแล้ว ออกจะเกลียดด้วยซ้ำอีกด้วยเมื่อ ท่านออกญาได้ยินแบบนั้นท่านก็ไม่พูดอันใดต่อนอกจากบอกลูกว่า 

“ ถ้าเจ้าไม่ได้รักนางเจ้าก็รีบบอกนางไปเสียก่อนที่จะยืดเยื้อไปมากกว่านี้พ่อกลัวว่า จะไม่ดีกับแม่หญิงพิกุลหนาลูก “ ออกญาสุนทร บอกผู้เป็นลูกชายด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวว่าลูกชายจะเสียผู้หญิงที่เขารักไปอย่างแม่พิกุล 

มาที่เรือนรับรองแขก 

“ ข้าว่าเจ้าคะคุณแม่ “ 

“ ข้าไหว้เจ้าคะคุณแม่ “ เสียงแม่นาง พิกุลและก็แม่นางพะยอม ยกมือไหว้คุณหญิงชบาด้วยความเคารพและก็เอาใจนางเป็นอย่างมาก เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ลูกชายของนางมาครอบครองโดยเฉพาะพะยอมนางรักหมื่นหาญมาก เรียกว่ารักมากมายแทบจะรอการมาสู่ขอของฝ่ายชายไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว 

“ ไหว้พระเทิดลูก ว่าแต่ไปยังไงมายังไงถึงได้มาหาแม่ได้ละเจ้า “ คุณหญิงชบาไหว้ตอบสองสาว แล้วก็ถามนางออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมารยาท แม่หญิงพะยอมที่ใคร่อยากได้หมื่นหารมาเป็นของตนจนตัวซีดตัวสั่นก็รีบตอบคุณหญิงชบาอย่างเอาใจว่า 

“ ลูกทำบัวลอยแล้วคิดถึงคุณแม่หนะเจ้าคะ ลูกก็เลยเอามาฝากคุณแม่ “ พะยอม พูดออกมาด้วยน้ำเสียงออ่นหวานและก็ออกจะเอาใจเป็นอย่างมาก แต่ความจริงแล้วบัวลอยที่นางเอามานางไม่ได้เป้นคนทำแต่อย่างใด แต่คนที่ทำเป็นคุณหญิงแม่ของนางที่กะว่าจะทำอาใจสามีก็เท่านั้น พะยอมเมื่อเห็นแบบนั้นนางก็เลยบอกให้แม่ของนางทำเผื่อเธอด้วย เมื่อพะยอมเสนองานของนางจบ ต่อไปก็เป็นแม่หญิงพิกุลที่ต้องนำเสนองานของตัวเองเพื่อที่จะเอาใจว่าที่แม่สามี 

“ ลูกทำ กระท่อนลอยแก้วมาฝากคุณพ่อกับคุณแม่แล้วก็คุณพี่เจ้าคะ พอดีลูกเห็นว่าคุณพี่หมื่นชอบ ลุกก็เลยทำเอามาฝากเจ้าคะคุณแม่ “ พิกุลพูดออกมาอย่างกับว่าเธอเหนือชั้นกว่าแม่หญิงพะยอม เพราะตอนนั้นหมื่นหาญไปหาลืองานที่เรือนของนาง แล้วนางก็ได้ทำกระท่อนลอยแก้วไว้รับแขกแล้วพอดีหมื่นหาญบอกว่าชอบนางก็เลยจำได้ จากนั้นพิกุลก็เลยจำได้พอวันนี้นางทำนางก็เลยนึกถึงว่าที่สามีก็เลยเอามาให้เขา เมื่อพิกุลพูดจบพะยอมก็เหลือบตามองด้วยความมั้นใส้แม่พิกุลคู่แข่งเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความที่ต้องซ้อนความร้ายเอาไว้นางก็เลยทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งสงบเสงี่ยมเพื่อเก็บอาการริษยาเอาไว้ จากนั้นสามสาวก็นั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แล้วไม่นานหมื่นหาญก็เดินเข้ามาตามที่คุณหญิงชบาผู้เป็นแม่บอกให้เขามาหา 

“ อุ้ย คุณพี่มา “ พิกุลที่ดูเหมือนจะเรียบร้อยแต่จริงๆแล้วดูเหมือนว่านางจะร้ายเงียบมากกว่า เพราะเมื่อเธอเห็นหมื่นหาญมาเธอก็เก็บอาการไม่ได้ คุณหญิงกับพะยอมเมื่อได้ยินพิกุลพูดทั้งสองกํหันไปมอง ส่วนพะยอมเมื่อเห้นแบบนั้นางก็ทำหน้าตาดีใจแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่าหางจะโผล่ 

“ ข้าไหว้เจ้าคคุณพี่หมื่น // ข้าไหว้เจ้าคะคุณพี่ “ สองสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มก่อนจะทำหน้าตาเขิลอาย หมื่นหาญรับไหว้ก่อนจะเดินมานั่งแล้วก็ส่งยิ้มให้หญิงสาวทั้งสองอย่างเป็นปกติ จากนั้นทั้ง4ก็คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างกับทุกครั้งที่เจอกัน แต่ว่าอยู่ๆวันนี้กับมีเรื่องใหม่มาคุยกันและเรื่องนั้นก็คือ เรื่องของมะลิสาวน้อยบ้าบิวตี้นั้นเอง 

“ เอ้อ พี่มีเรื่องจะเล่าให้น้องหญิงทั้งสองคนฟัง น้องรู้จักแม่นางมะลิที่ใครๆต่างก็เรียกว่าคนบ้าหรือไม่ “ หมื่นหาญพูดเรื่อง มะลิขึ้นมาเมื่อพิกุลและทุกคนได้ยินแบบนั้นต่างก็มองหน้ากันอย่างนึกแปลกใจ มีเพียงแค่กบกับแม่หญิงพะยอมเท่านั้นที่รู้สึกตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด หมื่นหาญเมื่อเห็นแบบนั้นก็มองทั้งคู่อย่างจับผิด พิกุลที่เห็นแบบนั้นเธอก็ยิ้มเยาะออกมาอย่างกับรู้เรื่องว่าเหตุใดแม่พะยอมถึงทำหน้าตาเลิ่กลักแบบนั้น ก่อนจะพูดทะลุขึ้นมากลางป่อง 

“ คุณพี่รู้เรื่องอันใดมาหรือเจ้าคะ ใช่เรื่องที่นางโดนคนใจร้ายจงใจจะฆ่านางหรือไม่ “ อยู่ๆพิกุลก็พูดขึ้นมาสวนสนาม หมื่นหาญและก็คุณหญิงชบาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยต่างก็หันมามองหน้าของพิกุลด้วยความตกใจและก็แปลกใจว่าเรื่องที่นางพูดหมายถึงอะไรกันแน่ ยิ่งหมื่นหาญ ยิ่งไม่รู้เรื่องนี้เลยเขาก็เลยหันมามองหน้าของพิกุลอย่างใคร่รู้ 

“ ว่าอย่างใดนะน้องพิกุล พูดแบบนี้คืออันใด “ หมื่นหาญ พูดออกมาด้วยความรู้สึกสงสัยพร้อมกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป พิกุลที่กะว่าจะหักหน้าแม่หญิงพะยอมแต่ว่าตอนนี้นางเริ่มเปลี่ยนใจแล้วว่าเรื่องที่นางจะพูดไม่รู้จะพูดดีหรือไม่ แต่เมื่อเห็นสายตาของหมื่นหาญแล้วนางก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาก่อนจะพูดออกมาแต่ก่อนที่นางจะพูดนาง ก็มองหน้าพะยอมก่อนจะพูดออกมาเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่นางมะลิที่วัด มีบางจุดที่นางใส่ไฟด้วยความมั้นใส้พะยอม 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***