ผู้ปกครอง

ตอนแลกก็ตกใจนิดหน่อยว่าทำไมเพื่อนน้องนาทีถึงมาอยู่คอนโดนี้ เพราะมันค่อยไกลจากมหาลัยมาก มันอยู่อีกฝากของเมืองเลยและยังอยู่ใกล้กับคอนโดฉันอีกด้วย

เมื่อถึงคอนโดของเพื่อนนาที ก็เจอชายหนุ่มตัวสูงกำยำหน้าตี้ ออกไปทางดุนิดๆนั่งรออยู่ใต้คอนโดแล้ว

"รอนานไหม"

"ไม่ครับ ผมเพิ่งลงมาเอง"

สิ้นบทสนทนาฉันก็ขับรถเบนร์คู่ใจออกมาจนถึงถนนกลางคืน มีร้านอาหารเรียงรายเต็มทั้งสองฝั่ง ผู้คนเดินพลุกพล่านสวนกันไปมา แม้ตอนนี้จะตี2ได้

"นี้ หิวไหม"

"นิดหน่อยครับ"

"งั้นหรอ เดียวแวะกินโจ๊กหน่อยละกัน"

น้ำเสียงของนาทีตอบมาสั้นได้ใจความมาก ไม่รู้ว่าน้องจะเกลียดฉันจริงๆหรือเปล่า แค่บอกจะออกมารับเพราะจะแวะชื้อโจ๊กร้านเจ้าประจำเอง เพราะแค่จะออกมาชื้อโจ๊กอย่างเดียวก็เสียดายน้ำมันรถ

"นี้ ลองกินโจ๊กขิงไหมอร่อยนะ"

"ผมไม่เคยกินนะครับ ขิงมันกินได้ด้วยหรอครับ"

อยู่ด้วยกันมาตั้งนานเพิ่งจะเคยเห็นใบหน้าสงสัยของน้องนาที ฉันยิ้มตอบแล้วสั่งป้า ป้าค่อยข้างจำฉันได้ ฉันให้น้องไปนั่งรอแล้วมายืนคุยกันกับป้าเจ้าของร้านสักพัก แล้วยกถ้วยโจ๊กมาที่โตะ ถึงที่นี้จะมีน้องพนักงานอยู่เยอะแต่เพราะลูกค้าเข้าร้านอยู่เรื่อยๆ ปกติมาที่นี้ฉันก็ยกมาที่โตะเองเป็นประจำอยู่แล้วด้วย

"ลองกินสิ อร่อยนะแต่ถ้ากินไม่ได้ก็เอามาให้พี่เดียวพี่รับจบเอง"

ฉันยิ้มตอบไปด้วยใบหน้าอารมณ์ดีสุดๆ เพราะไม่ได้ออกมานั่งกินที่นี้อาทิตย์กว่าๆหลังจากผ่าตัด 

ใบหน้าน้องเจื่อน แสดงออกมาชัดเจนเลย แต่ก็ยอมตักกินเข้าไป

"เป็นยังไงบ้าง"

"เขาใส่พริกด้วยหรอครับ"

"ไม่นะ มันเผ็ดเพราะขิงนะ ไปดื่มแล้วออกมากินโจ๊กที่นี้แหละคือที่สุดละ"

เรากินกันมาสักพัก ก็เริ่มมีคนมานั่งรอคิวเพื่อจะเข้าร้าน ฉันสั่งใส่ถุงแล้วเดินออกมาชื้อขนมอีกร้านข้างๆ นาทีก็ไม่ได้บ่นอะไรออกมาแล้วเดินตามมาเงียบๆ จนเกือบจะเช้าเราทั้งสองก็กลับบ้านกัน

นี้ก็ผ่านมาได้เดือนกว่าๆแล้ว ฉันเข้ามาโรงพยาบาลเพื่อเปลี่ยนสัญญาจ้าง เพราะต้องออกมาทำงานที่บริษัทของคุณนายแม่แบบเต็มตัว แต่ยังรับเคสด่วนและรับเฉพราะเคสที่นัดไว้เท่านั้น

เรียนมาตั้งหลายปีจะให้ทิ้งเลยก็ไม่ได้ถึงงานจะหนักแต่เงินเดือนก็ไม่ใช้น้อยๆ ถึงจะน้อยกว่าเปอร์เซ็นต์ของบริษัทก็เถอะ 

ตั้งแต่ที่น้องนาทีย้ายเข้ามาอยู่ด้วยจนถึงตอนนี้ เราก็ค่อยข้างสนิทกันมากขื้นแต่ก็ใช่ว่าน้องจะยอมเปิดใจเข้ามาคุยด้วยตรงๆ

เอกสารต่างๆของน้อง แม่ฉันก็ส่งมาให้ฉันทังหมดถึงแม่จะไม่ได้รับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม แต่ก็รับผิดชอบเปรียบสะเหมือนผู้ปกครองคนหนึ่ง ทั้งทีลูกแท้ๆต้องมารับผิดชอบงานของผู้เป็นแม่ ที่หนี้ไปเที่ยวกับสามีของตัวเอง

ส่วนงานบริษัทของแม่ ปกติไม่มีประชุมฉันก็ทำงานที่บ้านเอา เพราะแม่วางละบบไว้ดีแล้ว

"นาที กินข้าวเสร็จแล้วมาคุยกับพี่หน่อยนะ"

"ได้ครับ"

ถึงน้องจะมีสีหน้าสงสัยนิดหน่อยแต่ก็ไม่พูดออกมาเหมือนเคย

"เราก็อยู่กับพี่มาสักพักแล้วนะ"

ฉันยิบเอกสารสัญญาพักเช่าออกมา

"แม่พี่ชอบตัดสายทั้งๆทียังคุยกันไม่จบ แล้วส่งเอกสารเรามาให้ พ่อแม่ ญาติ เราก็ไม่อยู่ประเทศนี้ด้วย พี่เลยทำสัญญาเช่าบ้านขื้นมานะเพื่อมีเรื่องด่วนอะไรพี่จะได้ช่วยเราได้ ค่าเช่าไม่แรงและไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอกนะเอาตามงบที่เรามีเลย"

ฉันยกสัญญาขื้นมาเพราะน้องนาที ไม่มีญาติอยู่ที่นี้ เนื่องจากฉันอยู่โรงพยาลมาจนถึงตอนนี้ก็เห็นมาเยอะแล้วว่ามีคนไข้ฉุกเฉีนที่มีญาติอยู่ที่ต่างจังหวัด ต่างประเทศต้องเดีนทางเข้ามาในเมืองเพื่อเช็นใบรับรองเพื่อรักษา บางทีก็ไม่ทันการ

น้องนาทีก็ไม่ได้คุยยากอะไร เราทำสัญญาอยู่เช่าบ้านโดยที่ไม่มีปัญหา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***