เพื่อนรัก

ยังไม่ทันไรน้องนาทีก็เข้ามาอยู่ที่บ้านกับฉันได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว แล้วฉันก็ยังอยู่ในช่วงหยุดพักอยู่เลย ถึงจะไม่ได้ไปทำงานที่โรงพยาล แต่ก็มีคุณหมอที่รับเคสต่อจากฉันติดต่อมาตลอด 

"พี่เทีย ว่างไหมครับ ไปชื้อของกับผมหน่อยได้ไหมครับ"

"ได้สิ"

ถึงจะมาอยู่ด้วยกันสักพักแล้ว แค่น้องจะเข้ามาคุยด้วยก็มีแค่ตอนที่จะออกไปชื้อของหรือไม่ก็เข้ามาถามเรื่องที่พัก เพราะฉันบอกเอาไว้ว่าจะหาที่พักให้ แต่งบที่น้องมีให้ก็น้อยมาก ทีพอจะมีห้องว่างราคาก็แพงกว่า3เท่า พอบอกว่าจะออกให้ก่อน น้องก็บอกปฎิเสธเสียงแข็ง พวกเราเลยยังอยู่ด้วยกัน 

"ออกมาชื้ออะไรหรอ"ในรถค่อยข้างจะเงียบ เพราะน้องไม่ชอบพูด ส่วนคนที่อายุมากกว่าถึงจะหวงของแต่ก็ไม่ใช้คนที่จะไม่เข้าสังคม ค่อยข้างไปในทางที่พูดมาก

"ชื้อคอมนะครับ โน๊ตบุ๊คผมมันพังแล้ว"

"หืม มีงบมากไหม ดูร้านที่จะชื้อแล้วรืยังให้พี่แนะนำไหม"

"ดูมาบางแล้วครับ แต่ถ้าพี่มีแนะนำไปร้านนั้นเลยก็ได้ครับ"

"งั้นหรอ เพื่อนพี่เปิดร้านคอมอยู่นะ ถ้าจะชื้อคอมประกอบพี่ขอแนะนำเลย มันสั่งของมาไว้เยอะ ราคานักสึกษาจ่ายไหวด้วยนะ"

พูดจบบทสนทนาก็จบลงเพียงเท่านั้น มีแค่เสียงเครื่องยนที่ดัง จนฉันคิดว่าน้องเงียบไม่ค่อยพูดขนาดนี้ถ้าออกไปอยู่คนเดียวจะไหวไหม 

เมื่อพวกเรามาถึงร้าน เสียงทักของเพื่อนรักดังขื้นพร้อมกับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักสดใส เสียงใสเหมือนแก้ว หน้าตาเหมือนกันวิ่งเข้ามากอดฉัน เจ้าเด็กแฝดสองคนนี้ที่ฉันทำคลอดให้เมื่อหลายปีก่อนฉันชอบไปเล่นกับหลานๆ แม่ของเด็กๆเลยให้ฉันเป็นแม่ทูนหัวให้

"ว่ายังไงคะ คิดถึงมามี๊ไหมคะมาให้หอมหน่อยเร็ว"ฉันชอบให้เด็กๆเรียกฉันว่ามามี๊ ไม่ก็พี่สาว เพราะเด็กๆไม่ยอมเรียกพี่สาวเลยต้องเรียกมามี๊แทน

"เจ้าของร้านตัวน้อยมาเฝ้าร้านแล้วหรอคะเนี้ย เก่งจังเลย"

"หนูเก่งมากใช่ไหมลาาา"

"มี๊ผมก็เฝ้านะครับ ผมเก่งไหมครับ"

เด็กผู้ชายแฝดคนพี่พูดด้วยใบหน้าเขินอาย ก็ทำให้ฉันอดใจบีบแกล้มกลมอมชมภูเล็กๆของเจ้าเด็กตัวน้อยไม่ไหวเอาชะเลย

"นาที นี้พี่นาย เขาเป็นเจ้าของร้านอยากได้อะไรบอกได้เลยนะ ที่นี้ผ่อนได้"

"พูดชะเหมือนร้านตัวเองเลยนะครับคุณหมอ"

"ร้านเพื่อนก็เหมือนร้านเรา ใช่ไหมยอนอา"ยอนอาภรรยาของไอ้นายเพื่อนรัก ไม่รู้มันไปทำบุญด้วยอะไรถึงได้เมียสวยขนาดนี้ แถมได้ลูกแฝดชาย-หญิงที่แสนจะน่ารักน่าชังได้ขนาดนี้อีกด้วย

"แน่นอนค่ะ ร้านพี่นายก็เหมือนร้านของยอนอาร้านของยอนอาก็เหมือนร้านของพี่เทีย"

"น่ารักขนาดนี้ ทิ้งไอ้นายแล้วมาอยู่กับพี่เถอะ"

"พี่เทียก็ หนูเก็บของย้ายเลยได้ไหมคะ"

สามีของยอนอา เชิดหน้าหนีแล้วไปคุยกับนาที ฉันเลยมานั่งหลังร้านกับยอนอาและเด็กๆเสียงใสถามด้วยใบหน้าสงสัยอยากรู้อยากเห็น

"มี๊ แม่ว่ามามี๊เทียไม่สบายเลยไม่มาหา มามี๊หายดีแล้วหรอคะ"

"มามี๊หายแล้วค่ะ มามี๊คิดถึงหนูชามีกับชายูมากเลยต้องรีบหายเลยนะ"

"หนูก็คิดถึงมี๊มากเลยค่ะ"

เสียงออดอ้อนของเจ้าตัวเล็ก ที่เป็นห่วงฉันอดที่จะยิบเงินให้ไม่ได้เลย แต่แม่ของเจ้าตัวเล็กก็ประติเศษเอาไว้ ฉันทำได้แค่เข้าใจแล้วเล่นกับเด็กๆไปสักพัก เด็กๆก็หงอยหลับไปยอนอาเลยพาเด็กๆไปนอน ฉันออกมาข้างนอกเพื่อมาดูว่านาทีเด็กหมุ่มหน้านิ่งพูดน้อยของฉันว่าเลือกของมาสักพักยังไม่ได้ชักที ว่ามีปัญหาอะไรกันหรือว่าของไม่มี ไม่ก็ของแพงเกีนไปรืป่าว

"นาที นาย เป็นยังไงบ้างมีปัญหาอะไรไหม"

"ไม่นะ น้องนาทีเลือกเสร็จแล้วละ"

"เอ้า เสร็จแล้วหรอ เป็นยังไงบ้างถูกใจไหม"ฉันถามน้อง แต่น้องก็ยังหน้านิ่งอยู่เลย

"ถูกใจมากเลยครับ"

นาทีพูดตอบใบหน้าขาวใสไร้ร่องรอยเหี่ยวย่นนิ่งเฉยไร้อารมณ์ จนทำให้ฉันคิดสงสัยว่าน้องเป็นโรคไหม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา 

"เทีย ของที่สั่งได้แล้วนะ ให้ส่งที่บ้านหรือคอนโด"

"ส่งที่บ้าน ส่งมาพร้อมกับของนาทีเลยก็ได้"

"หืม อยู่ด้วยกันหรอ"

"ใช่"นายมีสีหน้าที่สงสัยแต่ไม่พูดออกมา

"เออแกหายดีแล้วใช่ไหม แล้วแกจะไปปะคืนนี้"

"ไปดิ ถึงจะยังไม่หายกูก็จะไป"

"เสียดายวะอยากไปด้วย แต่ไม่มีใครดูพวกตัวแสบเลย"

"วันหลังนะพวก"

ฉันกับนาทีชื้อของเสร็จก็ออกมากินข้าวที่ร้านอาหาร แต่สั่งของกินไม่ทันไร ก็มีคนเข้ามาทัก หญิงสาวใบหน้าสะสวยไร้ริ้วรอยแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ใส่ชุดเดรสยาวสีขาว มาพร้อมกับชายอายุวัยกลางคนแต่งตัวสะอาดสะอานดูภูมิฐาน เดินตรงมาทางโตะของฉัน 

"เมเทีย ไม่เจอกันนานเลยนะสบายดีไหม"รสริน เพื่อนรักที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมจนเรียนจบมหาวิทยาลัยเข้ามาทัก

"ว่าไงริน ฉันสบายดีแล้วเธอกับพี่ชันละสบายดีไหม"

"สบายดี พี่ชันก็สบายดีนะ"รสรินพูดแทนพี่ชัน แฟนเก่าของฉัน

"แล้วเจ้าตัวเล็กละเป็นยังไงบ้าง"

"แข็งแรงดี ตอนนี้อยู่กับคุณย่า แล้วนี้ใครหรอแฟนหรอ"

"น้องนะ"ฉันตอบไปสั้นๆไม่ยากมากความ

"อ่อ งั้นฉันไปก่อนนะดีใจที่ได้เจอนะเทีย"

"อือ"

รสรินเป็นเพื่อนรักที่ฉันรักมากตอนเด็กๆ เมื่อก่อนเรามีอะไรก็ไม่เคยปิดบังกันจนฉันมาคบกับพี่ชัน ฉันกับรินเลยห่างกัน จนฉันมารู้ว่ารินแอบชอบพี่ชันและพ่อแม่ของทั้งสองรู้จักกัน ฉันไม่ได้คิดอะไรมากเพราะฉันกับพี่ชันก็รักกันดี แต่ไม่กี่ปีต่อมารินก็มาบอกฉันว่าเธอท้องกับพี่ชัน

ถึงฉันกับพี่ชันยังรักกัน แต่พี่ชันก็เลือกจะเลิกกับฉันเพื่อรับผิดชอบรินกับลูกในท้อง ตอนนั้นฉันอยู่ในช่วงฝึกงานที่โรงพยบาล แทบจะไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นเลยเพราะเด็กปี6อย่างฉันเรียนกับฝืกงานก็จะเอาตัวเองไม่รอดอยู่แล้ว เลยเลือกเลิกกับพี่ชัน

ฉันรักทั้งสองคนเหมือนครอบครัวคนหนึ่ง ถึงความสัมพันธ์ของพวกเราช่วงแรกๆจไม่ค่อยดีหนัก แต่ก็ใช่ว่าจะเข้าหน้ากันไม่คิด

"นาที คืนนี้พี่ไม่เข้ามานอนบ้านนะ"

"ครับ"

"พี่ไปดื่มกับเพื่อนนะ แล้วจะไปนอนที่คอนโด"

"อยู่บ้านดีๆนะ มีปัญหาอะไรก็ทักมาบอกพี่"

"ครับ"

นาที ตอบฉันสั้นๆด้วยใบหน้านิ่งเฉย จนคนหน้าหยิ่งอย่างฉันต้องแสดงสีหน้าออกมาแทน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***