เจอกันครั้งแรก

ณ โรงพยาบาล

“คุณหมอเมเทียคะ ญาติคนไข้พิเศษที่เพิ่งเข้ามาเมือคืนนี้ต้องการพบหมอค่ะ”

“มีอะไรหรอคะ คนไข้ชักหรอคะ”คุณหมอสาวอายุจะเข้าเลขสามถามพยาบาล ด้วยใบหน้านิ่งเฉยสายตาเริ่มเหม่อลอย หน้าที่ขาวสะอาดเริ่มซีดเข้าไปทุกที

“ไม่ค่ะคนไข้ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ แต่ญาติเขาจะต้องการให้คุณหมอเทียเข้าไปตรวจนะคะ”

“ช่วยไปบอกญาติคนไข้คนนั้นได้ไหมคะ ว่าต้องให้คนไข้ฟื้นก่อนค่ะ ตอนนี้เทียออกเวนแล้วด้วย แล้วเทียก็ต้องไปตรวจร่างกายค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ”หมอสาวยิ้มพูดบอกพยาบาลด้วยใบหน้าซีดเซียว ใกล้จะเป็นลมทุกย่างก้าว ณ ตรงนี้ตรงที่ทางเดีนของโรงพยาบาล

“ได้ค่ะ”

โรงพยาบาลเอกชนที่ขื้นชื่ออันดัน1ของประเทศ ที่มีบุคลากรด้านการแพทย์ หมอ อาจารหมอเฉพาะทาง เครื่องมือที่คบคันในทุกด้าน รองรับคนไข้ทั่วไปจนถึงคนไข้vvip และ ผู้นำละดับประเทศ ฉันอาจารหมออย่าง เมเทีย ชาธิดา ที่เชี่ยวชาญด้านหัวใจเงินเดือนหลักแสนเกือบล้าน แต่ต้องมาเข้าเวน50ชั่วโมงต่ออาทิตย์

“หมอน่านคะ พี่ปวดท้องมากเลยไม่รู้ไส้ติ่งรึป่าวเนี่ยตรวจให้หน่อยสิคะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาได้พักเลยข้าวก็ไม่ค่อยได้กินเลยด้วย”น้ำเสียงเอื่อยๆของหมอเมเทีย ที่ชอบมาเล่นกับหมอน่าน แพทย์ทั่วไปทีมักจะเข้าเวนตรงกันกับหมอเทียจนสนิทสนมกัน

“คุณหมอครับ ถีงจะเป็นหมอก็ช่วยกินข้าวหน่อยเถอะนะครับ อย่ามาแข่งกับคนไข้เลยครับ”หมอหมุ่มขาวตี๋ ใบหน้ากลมเป็นรูปใข่ขาวอมชมพูสวมแว่นหนาพูดประชดประชัน แต่ก็เดีนมาตรวจร่างกายให้

“พี่ไม่ได้กินข้าวมากี่วันแล้วครับเนี่ย”

“จำไม่ค่อยได้แล้ว เหมือนเมือวานจะยังไม่ได้กินมั้ง วันนี้ก็อยู่ตรวจคนไข้จนถึงตอนนี้”

“พี่ ถ้าพี่มาช้ากว่านี้อาจไส้ติ่งแตกนะ ต้องเตียมผ่าตัดแล้วละครับ”

หมอน่านพูดแล้วก็เดีนออกไป ฉันได้แค่นอนอยู่นิ่งๆเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวหมอน่านคงจะจัดการให้ทั้งหมดเอง

ไม่นานฉันก็โดนเข็นเข้าห้องผ่าตัด ห้องที่เหมือนบ้านอีกหลังที่ฉันจะอยู่ทั้งวันทั้งคืน

ณ บ้านทาวร์เฮ้าส์

บ้านสองชั้นสไตล์ ญี่ปุ่น ลานหน้าบ้านเป็นส่วนหีนเล็กๆและบ่อน้ำตกไม้ไผ่ ช่วยผ่อนคลายอาการเมื่อยล้าจากการทำงานจนแทบจะไม่มีโอกาสได้กลับบ้านมาพัก ทั้งที่เอาเงินจากการทำงานมาตลอด 5 ปีมาชื้อ

ฉันเดินเข้ามาในบ้านที่เงียบสงบเพราะไม่มีใครอยู่และฉันก็ไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน มีแค่แม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง ถึงได้สะอาดสะอ้านพอได้พักหายใจ ฉันเดินขื้นมาด้านบนยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าห้อง หญิงแม่ก็ส่งข้อความมายังไม่ทันได้เปิดอ่านก็มีเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขื้น

“สวัสดีมาหาใครคะ”เด็กหมุ่มหน้าตาหล่อเหลาขาวสะอาด เหมือนไม่เคยโดนแดดมาก่อนมายืนอยู่หน้าบ้านฉัน

“สวัสครับผมชื่อ นาที มาหาพี่เมเทียนะครับ คุณน้าเมริษาบอกให้มาที่นี้นะครับ”

“คะ อาพี่ชื่อเมเทียมีอะไรหรือเปล่า ไม่สิเข้ามาข้างในก่อนไหม”

“ครับ”

นำเสียงตอบนิ่งๆสั้นๆของเด็กหมุ่ม เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกระเป๋าใบใหญ่เหมือนจะย้ายบ้าน ฉันพาน้องเดีนไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วคิดละสงสัยเด็กคนนี้รู้จักแม่ฉันได้ยังไง หรือว่าน้องคนนี้จะเป็นด็กเลี้ยงของแม่กันนะ

“ดื่มน้ำก่อนนะ พี่ขอไปคุยโทรศัพท์ก่อน”ฉันออกมาโทรสับข้างนอก โทรยังไงแม่ก็ไม่รับสาย จนฉันต้องเปิดกล่องข้อความเพื่อจะส่งไปถามแม่สุดที่รัก แต่ยังไม่ทันได้พิมพ์อะไรก็เห็นข้อความของแม่ที่ส่งมาก่อนหน้านี้

“ลูกสาวแม่ เมเทีย แม่ไปเที่ยวกับพ่อเราก่อนนะจ๊ะลูก รักลูกนะ โอะ ลูกชายเพื่อนแม่จะมาอยู่กับเราสักพักนะ ดูแลน้องดีๆละอย่าให้รู้นะว่านาทีออกไปเต็ดเตข้างนอก ไม่งั้นเราเจอดีแน่”

ฉันอ่านข้อความของแม่ก็ไม่เข้าใจทำไมแม่ให้ลูกเพื่อนมาอยู่กับฉัน ถึงฉันจะทำงานข้ามวันข้ามคืน แต่จะให้ใครก็ไม่รู้มาอยู่บ้านเดียวกันกับลูกสาวอย่างฉันเนี้ยนะ ทั้งที่แม่ก็รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ชอบแชร์ของๆฉันหรือบ้านให้ใครมาอยู่ด้วย ถึงขนาดทีฉันย้ายออกจากบ้านเพื่อออกมายู่คนเดียวแม่ก็รู้

“ชื่อนาทีใช่ไหม”ฉันถามออกไปด้วยใบหน้านิ่งเฉย

“ใช่ครับ”ถึงน้องจะสะดุ้งเล็กน้อยแต่น้องก็ตอบด้วยใบหน้าชังกะตาย

“แม่พี่บอกว่าน้องนาทีจะมาอยู่ด้วย แต่ไม่ได้บอกลายละเอียดอะไร”

“คือผม ต้องย้ายมาเรียนที่นี้แบบกระทันหันนะครับหอพักก็เต็มแล้ว เลยหาที่พักไม่ทันแม่ผมเลยขอให้คุณน้าเมริษาช่วยหาให้ คุณน้าเลยบอกให้ผมมาอยู่กับพี่ก่อนค่อยหาที่พัก"

น้องนาทีพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยแต่น้ำเสียงสั่นนิดหน่อย ฉันคงทำได้แค่ยอมรับแบ่งพื้นที่ในบ้านให้น้องอยู่ก่อน ถึงจะหวงพื้นที่ส่วนตัวแค่ไหน แต่คงปล่อยให้เด็กน้อยที่ตัวสูงกว่าฉันเป็นคืบออกไปหาโรงแรมตอนนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแม่คงตัดค่าขนมฉันแน่นอน

จัดสรรที่พักให้น้องเสร็จฉันก็ชวนน้องออกมากินข้าวบวกกับชื้อของใช้นิดหน่อย จะใจร้ายปล่อยให้น้องไปไหนมาไหนเองทั้งๆที่เพิ่งย้ายเข้าในเมืองนี้ก็ยังไงอยู่

ถึงจะผ่าไส้ติ่งมาได้แค่สองวันสภาพร่างกายยังไม่ทันหายดีมากนักแต่จะให้อยู่โรงพยาลต่อก็คงไม่ไหวเลยขอออกมาพักที่บ้านเอา แต่ต้องมาดูแลลูกของเพื่อนแม่อีก ทังทีแม่ก็ยังติดต่อไม่ได้ แล้วต้องมาจัดการงานที่บริษัทของแม่ที่ทิ้งเอาไว้ ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่ออกมาจากโรงพยาลมาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***