บทที่1 ทำไมต้องเป็นข้าตลอด?

ณ สรวงสวรรค์แห่งหนึ่ง

มีการประชุมกันอยู่ในท้องพระโรง'ซูเซียว'ซึ่งเป็นคนปกครองแผ่นดินสวรรค์กำลังหาลือกับเทพเซียนองค์อื่นๆเกี่ยวกับการที่เหล่าภูตผีปีศาจเริ่มสร้างความวุ่นวายให้โลกมนุษย์ ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนกันไปทั่วหน้า 

'ลี่เซียน'ซึ่งเป็นเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ได้พูดเสนอความคิดเห็นว่า

"ข้าคิดว่า....เราควรส่งใครสักคนลงไปปราบพวกปีศาจนั้นทิ้งเสีย"

"แล้วเจ้าคิดจะให้ใครไปล่ะ?.....เทพสงคราม?เจ้าก็รู้ดีนิว่าช่วงนี้ท่านเทพสงครามไม่ว่าง"

'ป๋อเหวิน'เทวราชแห่งการศึกษาและความรู้ได้พูดขัดขณะที่เขามองลี่เซียนพร้อมกับกอดอก

"ไม่แน่เราควรส่งองค์รัชทายาทไปนะ.....ถือเป็นผลงานเพราะช่วงนี้องค์รัชทายาทดูเงียบๆไป"

'จิน'เทพแห่งโชคลาภได้พูดขึ้นขณะที่เธอมองไปที่องค์รัชทายาท

'ลี่เฉี่ยว'เทพธิดาแห่งการทอผ้าก็หันไปมององค์รัชทายาทเช่นเดียวกัน

"ข้าว่าข้าเห็นด้วย"

'จางเหว่ย'องค์รัชทายาทแห่งสวรรค์ยกมือขึ้นและทำท่าทางยอมแพ้ขณะที่เบือนหน้าหนี

"เอ่อ....ทำไมต้องเป็นข้าด้วย"

'เลี่ยงหรง'เทพแห่งไฟกอดอกและมององค์รัชทายาท

"'ทำไมต้องเป็นข้า?'.....ถ้าไม่ใช่ท่านแล้วจะเป็นใครล่ะ ท่านควรหาความดีความชอบเอาไว้นะองค์รัชทายาท"

จางเหว่ยมองไปที่เลี่ยงหรงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนัก

"ข้า....ก็ข้าไม่อยาก-"

"เอาล่ะ.....ถือว่าตกลงแล้ว....จางเหว่ยเจ้าก็ควรลงไปหาความดีความชอบ เป็นถึงองค์รัชทายาทควรหาผลงานเอาไว้"

ซูเซียวพูดขัดจางเหว่ยทำให้จางเหว่ยหยุดชะงักและหันไปมองซูเซียว

"แต่....แต่ว่าข้า......เข้าใจแล้ว"

"งั้นก็ถือว่าจบการประชุมแค่นี้....ทุกคนแยกย้ายกันได้"

ซูเซียวพูดและลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินจากไปส่วนเทพเซียนองค์อื่นๆก็ต่างจากไปเช่นกัน

"ทำไมต้องเป็นข้าด้วย...."

จางเหว่ยพูดเบาๆก่อนจะเดินออกไปข้างนอกและมุ่งไปที่ตำหนักของตัวเอง

หลังจากนั้นไม่นานมากจางเหว่ยก็ไปดึงตำหนักของตนเขาเดินเข้าไปข้างในและนั่งลงบนขอบเตียง

แต่จู่ๆก็มีจิ้งจอกน้อยเดินเข้ามาหาเขาและมุดเข้าไปนั่งลงบนตักของเขา

"ออา....ซีซวนเจ้านี่เอง...."

จางเหว่ยพูดขณะที่ลูบหัวของจิ้งจอกน้อยคนนั้น จิ้งจอกตัวนั้นนอนนิ่งไปบนตักของจางเหว่ยสักพักก่อนจะกระโดดลงจากตักของจางเหว่ยและกลายร่างกลับเป็นร่างมนุษย์

"นายน้อย ข้าได้ยินว่าท่านจะไปโลกมนุษย์....ข้าอยากไปกับท่าน!"

ซูซวนพูดขณะที่ทำหน้าอ้อนจางเหว่ย

"เอ่อ....ไม่ได้หรอกมันอันตราย-"

"ได้โปรดเถอะนายน้อย!ให้ข้าตามไปดูแลท่านเถอะ!"

ซูซวนพูดตัดจางเหว่ยขณะที่กระดิกอยู่ของเขาและมองจางเหว่ยด้วยสายตาอ้อนวอน

"เอ่อ...คือว่า...เอาล่ะตามใจเจ้าก็แล้วกัน....พรุ่งนี้ไว้เจอกันนะ"

จางเหว่ยพูดขณะที่ยิ้มให้ซูเซียวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

"ไว้เจอกันนายน้อย!"

ซูซวนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะเดินจากไป

จางเหว่ยนอนนิ่งไปสักพักก่อนจะผล็อยหลับไป พระอาทิตย์หายไปพระจันทร์เข้ามาแทน เป็นค่ำคืนที่แสนสงบ พรุ่งนี้คงเป็นวันที่วุ่นวายสำหรับจางเหว่ย

หลายชั่วโมงผ่านไป พระอาทิตย์เริ่มเข้ามาเยือนจางเหว่ยกำลังเดินออกไปจากตำหนักของตน เขาเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าประตูที่สามารถผ่านไปยังโลกมนุษย์ได้ เขากำลังจะเดินเข้าไปแต่ก็มีคนดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้ เขาจึงหันกลับไปมองด้านหลัง

"ทำไมท่านไม่รอข้า?"

ซูซวนพูดขึ้นขณะที่ทำหน้าตาเศร้าหมองพร้อมกับกระดิกหูเล็กน้อย

"ข้าก็แค่คิดว่าเจ้าจะไม่ไปกับข้าจริงๆ"

จางเหว่ยตอบกลับพร้อมกับเอามือลูบหลังคอของตัวเองและทำสีหน้าเหมือนขอโทษ

"ช่างเถอะๆ....พ่อลงไปที่โลกมนุษย์ท่านจะต้องไปเป็นศิษย์'สำนักคล้อยเมฆา'เพื่อปิดบังตัวเอง...เข้าใจมั้ย,นายน้อย?"

-ซูซวนพูด

"เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว......แต่เดี๋ยวก่อนนะ...ที่เจ้าพูดถึงก็คือสำนักเซียนใช่มั้ย?...."

-จางเหว่ยถามขณะที่กอดอกและมองไปที่ซูซวน

"ใช่แล้วนายน้อย...."

-ซูซวนตอบขณะที่เอียงคอและมองจางเหว่ยพวกเขาสองคนมองหน้ากันสักพักก่อนที่จางเหว่ยจะพูด

"ถ้ามีสำนักเซียน....ทำไมข้าต้องลงไปที่โลกมนุษย์ด้วย....เรื่องแค่นี้พวกเซียนก็ทำได้"

"ข้าก็คิดแบบนั้น....แต่มันเป็นคำสั่งท่านขัดคำสั่งไม่ได้หรอกนายน้อย....เราไปกันเถอะ!"

โดยไม่รอคำตอบซูซวนก็จับมือของจางเหว่ยและลากเขาเข้าไปในประตูนั่นทันที

-ทั้งสองคนตกลงมาจากฟ้าเสียงดังโดยที่ซูซวนนั่งทับจางเหว่ยอยู่ จางเหว่ยครางเบาๆขณะที่มองไปที่ซูซวน

"เจ้า.....บ้าเอ๊ย....ออกไปจากตัวของข้า"

ซูซวนทำหน้าเขินอายก่อนจะลุกขึ้นและขยับออกไปจากตัวของจางเหว่ย

"ข้าขอโทษนะนายน้อย"

ซูซวนพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด จนทำให้จางเหว่ยใจอ่อน 

จางเหว่ยลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นออกไปจากเสื้อผ้าของตัวเอง

"เฮ้อ...เราไปกันเถอะ....ไปที่สำนักคล้องเมฆา"

ซูซวนพยักหน้าและเดินตามจางเหว่ยไป

-ติดตามตอนต่อไป😔🫶

​​​​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***